Γ΄ Kύκλος, 4η τακτική Κυριακή (Λκ 4,21-30)

Ο Ιησούς «κάνει την εμπειρία» της απόρριψης.

Πάντοτε υπάρχουν λόγοι για να μην γίνει αποδεκτή η αλήθεια.

Κυριακή  31-1-2016

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι η συνέχεια της περασμένης Κυριακής,  στην οποία ο Ιησούς, στη συναγωγή του χωριού του Ναζαρέτ, παρουσιάζοντας το πρόγραμμα της δράσης του, υποστήριξε ότι οι Γραφές εκπληρώνονται στο πρόσωπό του. Στη σημερινή θα δούμε την  αντίδραση των συγχωριανών του.

Από το κατά Λούκα  άγιο Ευαγγέλιο

Ύστερα τύλιξε το χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του. Άρχισε τότε να τους λέει: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε».

Όλοι συμφωνούσαν μαζί του· θαύμαζαν για τα γεμάτα χάρη λόγια που έβγαιναν από το στόμα του, και ρωτούσαν: «Αυτός δεν είναι ο γιος του Ιωσήφ;» Εκείνος τους απάντησε: «Ασφαλώς θα μου πείτε την παροιμία που λέει, “γιατρέ, γιάτρεψε τον εαυτό σου. Όσα ακούσαμε ότι έγιναν στην Καπερναούμ κάνε τα κι εδώ στην πατρίδα σου”. Σας βεβαιώνω», πρόσθεσε, «πως κανένας προφήτης δεν είναι δεκτός στην πατρίδα του. Πράγματι, την εποχή του προφήτη Ηλία υπήρχαν πολλές χήρες στον Ισραήλ. Τότε ο ουρανός δεν είχε βρέξει για τρία χρόνια και έξι μήνες και μεγάλη πείνα είχε πέσει σ’ όλη τη γη. Ο Θεός όμως δεν έστειλε τον Ηλία σε καμιά απ’ αυτές, παρά μόνο σε μια χήρα στα Σάρεπτα της Σιδωνίας. Επίσης την εποχή του προφήτη Ελισαίου υπήρχαν πολλοί λεπροί ανάμεσα στους Ισραηλίτες, κανένας όμως απ’ αυτούς δεν καθαρίστηκε, εκτός από το Νεεμάν το Σύρο». Όταν τ’ άκουσαν αυτά μέσα στη συναγωγή εξοργίστηκαν όλοι. Σηκώθηκαν τότε και έβγαλαν τον Ιησού έξω από την πόλη και τον έφεραν ως την άκρη του βουνού, πάνω στο οποίο ήταν χτισμένη, για να τον ρίξουν στον γκρεμό.  Αυτός όμως πέρασε απ’ ανάμεσά τους και έφυγε.

Λόγος  Κυρίου.

Οι συγχωριανοί του Ιησού, μπροστά σε αυτά που είχαν ακούσει για Κείνον  και σε όσα οι ίδιοι άκουσαν και  είδαν όταν τον συνάντησαν στη συναγωγή του χωριού  τους, από τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό, πέρασαν στην αμφισβήτηση,  στην  εχθρότητα και στην καταδίκη.  Γιατί ;  Τον ήξεραν πολύ καλά και δεν τους έμοιαζε ικανός γι’ αυτά που διακήρυττε και, ακόμη περισσότερο,  επειδή αυτά που έλεγε ο Ιησούς είχαν  επιπτώσεις στη ζωή τους, τους έβγαζε από αυτά που ήξεραν. Ο Ιησούς στη δράση του δίνει προτεραιότητα στους αποκλεισμένους και ζητά να γίνουν δεκτοί στην κοινότητα  οι φτωχοί, οι τυφλοί, οι φυλακισμένοι, δηλαδή να γίνουν δεκτοί  «οι αποκλεισμένοι» . Αυτές οι διακηρύξεις  κάνουν και τον ίδιο «αποκλεισμένο» , δεν γίνεται αποδεκτός από τους συγχωριανούς του.

Ο Ιησούς  δεν υποχωρεί απέναντι στην οργισμένη αντίδραση των συγχωριανών του. Και ως επιβεβαίωση των λεγομένων του,  επικαλείται  τη  μαρτυρία δύο πολύ γνωστών επεισοδίων από τη Γραφή : « Τον καιρό του Ηλία υπήρχαν πολλοί φτωχοί στον Ισραήλ, αλλά ο Ηλίας στάλθηκε σε μια ξένη χήρα από τα Σάρεπτα. Τον καιρό του Ελισαίου υπήρχαν πολλοί λεπροί στον Ισραήλ, αλλά ο Ελισαίος  στάλθηκε να θεραπεύσει έναν ξένο από τη Συρία». Η αμφισβήτηση  των προνομίων τους  ως Ισραηλίτες, ξεχειλίζει το ποτήρι της οργής, διότι κατά κάποιο τρόπο ήθελαν τη θρησκεία «α λά καρτ» : τώρα το θέλω και όπως το θέλω.

Πολλές φορές κρίνομε τους άλλους με τις προκατασκευασμένες  αντιλήψεις μας. Κρίνουμε ένα πρόσωπο με βάση τα μοντέλα κρίσεως και καταστάσεων που έχουμε ζήσει, και σε αυτά προσπαθούμε να βάλουμε τον άλλο, και αν δεν χωράει, τον απορρίπτουμε. Δεν πάμε πραγματικά να συναντήσουμε τον άλλο, αλλά συναντάμε μια εικόνα του, που εμείς έχουμε προκατασκευάσει με βάση παλιές μας εμπειρίες. Να τι λένε: αυτός δεν είναι ο γιος του Ιωσήφ του ξυλουργού και ο ίδιος δεν είναι ξυλουργός ; Τι θέλει τώρα να μας πει ; να μας διδάξει ;

Υπάρχει, ακόμη, και ο μηχανισμός της ζήλιας  που γεννιέται όταν πιστεύουμε ότι το καλό των άλλων, η επιτυχημένη δράση των άλλων, αφαιρεί κάτι από εμάς και εμείς παραμεριζόμαστε, άρα πρέπει να αμυνθούμε βάζοντάς τον στη θέση του.

Η ανάγκη αναγνωρισημότητας και επιβράβευσης από τους άλλους, είναι ενστικτώδης. Αν δεν ωριμάσουμε και δεν μάθουμε να τη διαχειριζόμαστε και να είμαστε ο πραγματικός εαυτός μας και όχι μια εικονική πραγματικότητα αυτό δηλαδή που θα θέλαμε να είμαστε, τότε δεν παύουμε να κρίνουμε τους άλλους κρίνουμε τους άλλους αρνητικά.

Και έτσι αντί να αναπτύξουμε με τους άλλους μια σχέση εμπιστοσύνη και συνύπαρξη, δημιουργούμε καχυποψία και σύγκρουση. 

Ο Ιησούς, λοιπόν, λέει στους συγχωριανούς του: προσέχετε, δεν φτάνει να είναι κάποιος  Ιουδαίος τότε,  χριστιανός για μας, για να σωθεί, αλλά να είσαι με εκείνους που πράγματι ενεργούν για τη  σωτηρία. Στην προκειμένη περίπτωση να είσαι με τον Ιησού. 

Προσέχετε πώς κρίνετε πριν πάρετε θέση. Ποια είναι τα σημεία που αναζητάτε με βάση τα οποία θα πάρετε θέση.

Στην προκειμένη περίπτωση, αρνούνται να  αναγνωρίσουν τον Ιησού ως τον απεσταλμένο του Θεού, ως εκπληρωτή των Γραφών με βάση τα σημεία που ο ίδιος τους προτείνει και προτιμούν να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους προκατασκευασμένα σημεία.

Ο Ιησούς βάζει τους ακροατές του προ των ευθυνών τους για το πώς θα πάρουν την απόφασή τους. Η ελεύθερη και υπεύθυνη απόφασή τους θα τους κρίνει, όχι η δική του. Ο Ιησούς, όπου παρουσιάζεται, προκαλεί συζητήσεις.

Ο ευαγγελιστής σημειώνει χαρακτηριστικά ότι το ακροατήριο του Ιησού θύμωσε και θέλησε να χειροδικήσει, αλλά εκείνος πέρασε ανάμεσά τους και έφυγε. Εκείνος ανήγγειλε, πρόσφερε δεδομένα. Η απόφαση, η ικανότητα να προσεγγίσουν την αλήθεια των όσων  άκουσαν,  είναι δική τους.

Το ευαγγελικό επεισόδιο μας εφιστά την προσοχή, ακόμη και στο πώς προσεγγίζουμε τους άλλους, στο πώς δεχόμαστε «τον άλλο», «τον διαφορετικό». Τον δεχόμαστε  στο μέτρο που συμφωνεί μαζί μας, δεν έχουμε πρόβλημα. Τι γίνεται  όμως  όταν «ο άλλος» δεν ευθυγραμμίζεται με τις προκαταλήψεις μας  ή προτείνει πράγματα που δεν μας «συμφέρουν»; Τότε αρχίζουν οι συγκρούσεις. Είναι δύσκολο να ξεπεραστεί η νοοτροπία του «προνομίου», όταν εκλαμβάνουμε ως δεδομένο ότι είμαστε οι καλύτεροι και σωστοί, είτε εκ της θέσεώς μας στο χώρο που ανήκουμε, είτε από εγωκεντρισμό μας.

Ας κοιτάμε με ειλικρίνεια  από πού γεννιούνται τα κριτήριά μας.

Η φιλία με τον Ιησού να βοηθά, στο πώς αντιμετωπίζουμε τους άλλους.  Όχι ηθικοπλαστικά ή ηθικολογικά, αλλά οντολογικά  να μοιραζόμαστε τη ζωή μας με τους άλλους.  

Γ΄ Κύκλος 3η Τακτική Κυριακή - (Λκ. 1,1-4; 4,14-22)

Το Ευαγγέλιο είναι κάτι το σοβαρό και χαρούμενο  που συμβαίνει σήμερα.

24 Ιανουαρίου 2016

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή χωρίζεται σε δύο μέρη : Το πρώτο είναι ο πρόλογος του ευαγγελιστή, στον οποίο παρουσιάζει τη μεθοδολογία που ακολούθησε και το σκοπό του έργου.

Ο σκοπός:  «Εντιμότατε Θεόφιλε, επειδή πολλοί προσπάθησαν να συντάξουν μια διήγηση για τα γεγονότα που συνέβηκαν ανάμεσά μας, θεώρησα κι εγώ καλό, αφού ερεύνησα όλα τα γεγονότα από την αρχή και με ακρίβεια, να σου τα γράψω με τη σειρά, για να βεβαιωθείς ότι τα όσα διδάχθηκες είναι αυθεντικά». 

Το όνομα του αποδέκτη αυτού του συγγραφικού έργου, Θεόφιλος, δεν φαίνεται να προσδιορίζει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά όποιον  θα ήθελε να γνωρίσει τα ιστορικά θεμέλια της πίστης του, της πίστης των μαθητών του Ιησού.

Ως προς τη μεθοδολογία του, ο συγγραφέας δεν διαφέρει από τους ιστοριογράφους της εποχής του.

Το δεύτερο μέρος είναι τοποθετημένο στο χωριό στο οποίο ο Ιησούς ανδρώθηκε και στο χώρο που με την κοινότητά του προσευχόταν και μορφωνόταν: στη συναγωγή της Ναζαρέτ. Εκεί, λοιπόν,  αποφασίζει να παρουσιάσει το πρόγραμμα για τη ζωή του, και το κάνει στο πλαίσιο της λειτουργικής σύναξης στη συναγωγή των συγχωριανών του. Ο τρόπος, με τον οποίο περιγράφει το μελλοντικό του έργο, ακολουθεί τα ίχνη της  προφητικής παράδοσης. Συμφώνα με αυτήν το βασικό κριτήριο που κρίνει την ορθότητα της διδασκαλίας του κήρυκα είναι αν αυτή  συμφωνεί  και ταιριάζει με το Νόμο του Θεού. Έτσι ενεργώντας ο Ιησού υπογραμμίζεται, , όσο και ότι είναι απόλυτα συντονισμένος με τις πιο βαθιές ρίζες και ελπίδες του Λαού. Και εμείς αναγνωρίζουμε την εβραϊκή καταγωγή και νοοτροπία του Ιησού.

Από το κατά Λουκά άγ. Ευαγγέλιο (Λκ 1,1-4; 4,14-22)

«Εντιμότατε Θεόφιλε, πολλοί προσπάθησαν να συντάξουν μια διήγηση για τα γεγονότα, που είναι βεβαιωμένο ότι συνέβησαν ανάμεσά μας, όπως μας τα παρέδωσαν εκείνοι που από την αρχή ήταν αυτόπτες μάρτυρες και   έγιναν  κήρυκες  αυτού  του  χαρμόσυνου  μηνύματος.  Γι’ αυτό θεώρησα κι εγώ καλό, αφού ερεύνησα όλα τα γεγονότα από την αρχή και με ακρίβεια, να σου τα γράψω με τη σειρά, για να βεβαιωθείς ότι τα όσα διδάχθηκες είναι αυθεντικά».

Ο Ιησούς περιόδευε γεμάτος με τη δύναμη του Πνεύματος στη Γαλιλαία και η φήμη του διαδόθηκε σε όλα τα περίχωρα. Δίδασκε στις συναγωγές τους και τον τιμούσαν όλοι.

Ύστερα ήρθε στη Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να διαβάσει τις Γραφές. Του έδωσαν το χειρόγραφο με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα. Ο Ιησούς το ξετύλιξε και βρήκε το σημείο όπου ήταν γραμμένο το εξής: Το Πνεύμα του    Κυρίου   με  κατέχει,  γιατί   ο   Κύριος  με  έχρισε  και   μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά. Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση  και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του. Ύστερα τύλιξε το χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του. Άρχισε τότε να τους λέει: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Δίδασκε στις συναγωγές τους και τον τιμούσαν όλοι»

                                                                                    Λόγος του Κυρίου

Η αποκάλυψη του Θεού δεν είναι ποτέ αφηρημένη, πάντα συγκεκριμενοποιείται μέσα στην ιστορία κάποιου συγκεκριμένου χώρου και χρόνου και σε ανθρώπους με βιώματα της εποχής τους, στην περίπτωσή μας στο πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Έτσι, ο καθένας μπορεί προσωπικά να γνωρίσει πώς το ευαγγέλιο έγινε ζωή κάποιων και να εκτιμήσει αν θα το κάνει «ζωή» του.

Ο Ιησούς εμπνέεται  όπως ήδη ακούσαμε από την περικοπή του προφήτη Ησαΐα (Ησ  61,1-2), για να παρουσιάσει  το πρόγραμμά του και να δώσει μια περίληψη του έργου που πρόκειται να ξετυλίξει κατά τη διάρκεια  της δημόσιας δράσης που μόλις εγκαινίασε. Παρουσιάζει, λοιπόν, την αποστολή του  ως ένα έργο καθολικής απελευθέρωσης.

Στο κέντρο του ενδιαφέροντος είναι η δήλωσή του: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Δεν την σχολιάζει, ούτε επιχειρεί μια ηθικολογική ή μια ηθικοπλαστική ερμηνεία, όπως έκαναν όλοι οι ραβίνοι στην εποχή του και πολλοί ιεροκήρυκες σήμερα. Ο Ιησούς  ξεφεύγει από αυτή την πρακτική εφιστά την προσοχή των ακροατών του στο γεγονός ότι αυτή η προφητεία εκπληρώνεται  γιατί είναι εκείνος είναι παρών.

Η προσοχή περνά από τη Γραφή στον κήρυκα.

Δεν σχολιάζει ότι ο καιρός της αναμονής τέλειωσε.  Εκείνο που κηρύττει ο Ιησούς δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά συμβαίνει εδώ και τώρα, σήμερα. Αυτό που άρχισε τότε με τον Ιησού  να  περιοδεύει και να διδάσκει στη Γαλιλαία, είναι και  σήμερα σε πλήρη ενέργεια και παρουσία, απευθύνεται και σε μας με την ίδια δύναμη και επιτακτικότατα και μας ζητά να το οικειοποιηθούμε. Το «σήμερα» του Ιησού δεν είναι ένας ακριβής χρονολογικός προσδιορισμός, αλλά ένα γεγονός που αγκαλιάζει το σήμερα του κάθε ανθρώπου και τον προσκαλεί να το ασπασθεί. Υποδεικνύει τον καιρό στον οποίο ενεργεί η Χάρη του Θεού. Μετά το Χριστό δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε. Με τον Ιησού αποκαλύφθηκε σε όλο το εύρος του, αν έτσι μπορούμε να πούμε, ο καιρός της Χάριτος του Θεού.  Είμαστε και εμείς μέσα σε αυτόν τον καιρό. Το σήμερα της Ναζαρέτ αγκαλιάζει και εμάς. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το δεχτούμε και έτσι να γίνουμε μέρος του έργου του και να αφεθούμε να μας μεταμορφώσει.

Η αποστολή του Ιησού είναι να δείξει στους ανθρώπους ότι ο Θεός είναι όπως ένας ευσπλαχνικός Πατέρας και ίδιος η προσωποποίηση της ευσπλαχνίας του Θεού για τους ανθρώπους, μέσα στην ιστορία. Όλη η ζωή του Ιησού είναι ευαγγέλιο έγκειται Ο Ιησού όχι μόνο στη διακηρύττει  ότι ο Θεός αγαπά κάθε άνθρωπο  χωρίς καμιά εξαίρεση, αλλά και με την ζωή του και έργο του περιγράφει τη σημαίνει αυτό.  Με τον τρόπο που ζει δείχνει ότι κάθε άνθρωπος για το Θεό είναι πολύτιμος και ιδιαίτερα  οι πιο κατατρεγμένοι. Μπροστά στο Θεό δεν υπάρχουν αποκλεισμένοι για οποιονδήποτε λόγο-  όπως δεν υπάρχουν και προνομιούχοι, για οποιονδήποτε λόγο-. Μάλιστα για Κείνον : οι πρώτοι είναι οι τελευταίοι.   

Με την ζωή του δείχνει πως αποκαθιστάται  χαμένη αξιοπρέπειά των φτωχών, των περιθωριακών και των περιφρονημένων και καθιστά  κολάσιμη  κάθε προσπάθεια δημιουργίας εκ μέρους μας πιθανών διαφοροποιήσεων, και παροτρύνει τους μαθητές να εργάζονται για την εκρίζωσή τους.

ΟΙ μαθητές του Χριστού είναι εκεί που αφού πρώτα βιώσαν την ευσπλαχνία του Θεού που με τη συγγνώμη του μας μεταμόρφωσε, καλούνται και εκείνοι  να είναι  ευσπλαχνικοί, όπως Εκείνος

Μη ζητάμε, όμως, για να αρχίσουμε με μεγάλα κατορθώματα… ας αρχίσουμε με το να δώσουμε τη συμπάθειά και τη συμπόνια μας σε όποιον μας  είναι αντιπαθητικός. Και αν καταλάβουμε ότι γνωρίζουμε πολλούς αντιπαθητικούς, ας διερωτηθούμε μήπως το πρόβλημα είναι δικό μας.

  

Γ΄ κύκλος 2η Τακτική Κυριακή, Ιωα. 2,1-12.

Το παλιό υποχωρεί το νέο αρχίζει να πορεύεται 

 17 Ιανουαρίου 2016

Οι γιορτές σε όλους αρέσουν, γιατί εισάγουν κάτι το διαφορετικό στη καθημερινότητα της ζωή μας, την χαρά και την ελπίδα. Μερικές από αυτές όμως ξεχνιούνται γρήγορα γιατί δεν μας πρόσδεσαν κάποιο ιδιαίτερο βίωμα εκτός από την ευχαρίστηση της στιγμής. Άλλες πάλι μένουν, γιατί πρόσθεσαν κάτι στη ζωή αυτών που συμμετείχαν κάτι το εξαιρετικό που αποκτά διαχρονική σημασία.

Η γιορτή του γάμου του ζευγαριού από την Κανά της Γαλιλαίας, στην οποία συμμετείχαν ο Ιησούς, η μητέρα του και οι μαθητές του, είναι μια από αυτές. Σ’ αυτή τη γιορτή η κοινότητα των μαθητών του Χριστού γυρίζει και ξαναγυρίζει γιατί πάντοτε κάτι το καινούργιο έχει να τους πει. 

Σ΄ ένα γαμήλιο γλέντι. Την ημέρα που ένα ζευγάρι που αγαπιέται και αποφασίζει με χαρά και ελπίδα να ξεκινήσει την κοινή του ζωή, τα πάντα πρέπει να είναι πλούσια. Εκείνο που δεν πρέπει να λείψει με τίποτα είναι το κρασί. Το κρασί είναι σημείο χαράς και ευλογίας του Θεού.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  αγ.  Ευαγγέλιο  (Ιωα. 2,1-12).

Την τρίτη μέρα, γινόταν ένας γάμος στην Κανά της Γαλιλαίας. Ήταν εκεί και η μητέρα του Ιησού. Προσκάλεσαν λοιπόν και τον Ιησού και τους μαθητές του στο γάμο. Κάποια στιγμή που τέλειωσε το κρασί, η μητέρα του Ιησού του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Της λέει ο Ιησούς: «Τι επεμβαίνεις εσύ στο δικό μου έργο, γυναίκα; Δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου». Τότε η μητέρα του λέει στους υπηρέτες: «Κάντε ό,τι σας πει». Εκεί βρίσκονταν έξι πέτρινες στάμνες, που χωρούσαν η καθεμιά ογδόντα ως εκατόν είκοσι λίτρα. Χρειάζονταν για τον καθαρισμό που απαιτούσε ο ιουδαϊκός νόμος. Τότε ο Ιησούς λέει στους υπηρέτες: «Γεμίστε τις στάμνες με νερό». Και τις γέμισαν ως απάνω. «Πάρτε τώρα», τους είπε, «και φέρτε να δοκιμάσει ο υπεύθυνος για το τραπέζι». Κι αυτοί του έφεραν. 9Μόλις όμως ο υπεύθυνος για το τραπέζι γεύτηκε το νερό που είχε γίνει κρασί, μην ξέροντας την προέλευσή του, γιατί μόνο οι υπηρέτες που είχαν βάλει το νερό ήξεραν, φωνάζει το γαμπρό και του λέει: «Όλος ο κόσμος προσφέρει πρώτα το καλό κρασί, κι όταν μεθύσουν, τότε φέρνει το πιο δεύτερο· εσύ όμως φύλαξες το καλό κρασί ως αυτή την ώρα».

Αυτή ήταν η αρχή των σημείων του Ιησού στην Κανά της Γαλιλαίας. Έτσι φανέρωσε τη δόξα του, και οι μαθητές του πίστεψαν σ’ αυτόν.

Ύστερα κατέβηκε στην Καπερναούμ, αυτός και η μητέρα του, τ’ αδέρφια του και οι μαθητές του κι έμειναν εκεί λίγες μέρες.

Λόγος του Κυρίου

Τα πρόσωπα σε δράση.

Οι οικογένειες των νεόνυμφων, είναι η σύνοψη, το σύμβολο του Λαού, που ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο, ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης . Ο Ιησούς, είναι καλεσμένος, είναι το Νέο, η Νέα Διαθήκη που μπαίνει στη ζωή της οικογένειας,  του Λαού. Οι μαθητές του Ιησού και αυτοί καλεσμένοι, είναι αυτοί που αρχίζουν δοκιμάζουν το νέο που εισέρχεται στη ζωή τους. Η Μαρία, η μητέρα του Ιησού με την πρόσκληση που κάνει στον Ιησού να επέμβει και με την παρότρυνση προς τους υπηρέτες να ανταποκριθούν σε ότι τους ζητήσει ο Ιησούς, βοηθά να γίνει το πέρασμα από τον παλαιό στον καινούργιο νόμου.

Η γιορτή του γάμου και το συμπόσιο που τη συνοδεύει.

 Ο Ιησούς αρχίζει την δημόσια δράση του στα πλαίσια ενός γάμου. Ο γάμος στιγμή χαράς και ελπίδας. Στην αγία Γραφή μάλιστα  αρχίζοντας από τον προφήτη Ωσηέ (750 π.Χ), και στη συνέχεια όλη η προφητική παράδοση στο θεσμό του γάμου βρίσκει την κατάλληλη εικόνα και την καθιερώνει για να σκιαγραφήσει και να περιγράψει τις σχέσεις ζωής του Θεού με τον Λαό του. Ο Θεός μένει πιστός, αλλά ο λαός παρασύρεται, ακολουθεί ξένους θεούς και απομακρύνεται από τη γαμήλια στέγη. Ο θεός τον αναζητά μένει πιστός να αναζητά και με αγάπη αποκαθιστά την χαμένη ενότητα. Η οριστική καθιέρωση αυτή της ενότητας ζωής, χωρίς κίνδυνο απιστίας εκ μέρους του λαού,  θα ήταν έργο του Μεσσία. (Ωσ. 2,21-22; Ησ.62,4-5)

Η έλλειψη του κρασιού.

Κάποια στιγμή που τέλειωσε το κρασί, η μητέρα του Ιησού του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Η  μητέρα του Ιησού βλέπει το πρόβλημα που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται και το οποίο κινδυνεύει να καταστρέψει τα πάντα, παίρνει λοιπόν την πρωτοβουλία να το λύσει. Γίνεται η διαμεσαλαβήτρια. Στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, το παλαιό κρασί, ο παλαιός Νόμος δεν είναι πια στο ύψος των περιστάσεων, από μόνος του δεν μπορεί να αναζωογονηθεί χρειάζεται μια εκ των έξω παρέμβαση για να αναπληρωθεί. Μάλιστα όταν κάποιος γευθεί το καινούργιο κρασί διαπιστώνει την κατώτερη ποιότητα του παλιού κρασιού. Χρειάζεται κάτι που να συνεχίζει το παλιό, το να είναι κρασί, αλλά συνάμα να το αναγεννά, να το αναζωογονεί, Νέο Κρασί. Όχι πια ένας νόμος γραμμένος στις πέτρες, αλλά σε μια σάρκινη καρδιά..

Της λέει ο Ιησούς: «Τι επεμβαίνεις εσύ στο δικό μου έργο, γυναίκα; Δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου».  Η  μητέρα του Ιησού του  υποδεικνύει μια ανάγκη. Είναι μια απλή διαπίστωση; Η μια υπόδειξη με ελπίδα για μια σωτήρια επέμβαση; Το γυναίκα που ο Ιησούς της απευθύνει είναι ένας τρόπος προσφώνησης που σύμφωνα με τις συνήθειες της  εποχής και του τόπου, δηλώνουν σεβασμό  και οικειότητα αλλά και αναγνώρισης του ρόλου της.  

Ποια είναι όμως  η ώρα μου; Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο η ώρα του Ιησού, είναι  το πέρασμα του  από το Παλαιό άνθρωπο στο Νέο άνθρωπο. Αυτό ενεργείται  με το πάθος, το θάνατο και την ανάσταση Του. Τότε ο Ιησούς που ολοκληρώνει το έργο την αποκάλυψη της φύσης του και της πραγματικής του σχέσης με το Θεό Πατέρα. Οι μαθητές αναγνώρισαν την  σπουδαιότητα της  και στην συνέχεια φωτισμένοι από αυτήν ξαναδιάβασαν όλη τη ζωή του. Το σημείο στο γάμο της Κανά στη Γαλιλαία  αποκτά το πραγματικό του νόημα, μόνο κάτω από το φως της Ώρας του Ιησού.

Οι άδειες στάμνες.

Το νερό στις στάμνες χρησίμευε για να γίνονται οι τελετουργικοί εξαγνισμοί, που πρόβλεπε ο μωσαϊκός νόμος, πριν από κάθε γεύμα. Ο Παλαιά Διαθήκη, που απόβλεπε στον εξαγνισμό της ανθρωπότητας, δηλαδή να προετοιμάσει και να οδηγήσει  τον Λαό στις πόρτες της Νέας Διαθήκης, όπου ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους,  εκπλήρωσε την αποστολή του. Δεν μπορεί να γεννήσει την Νέα ζωή, αυτή μπορεί να ξεπεταχτεί μόνο μέσα από  το πάθος και την ανάσταση του Μεσσία, του Ιησού από τη Ναζαρέτ.

Ο Ιησούς και οι υπηρέτες.

Τότε η μητέρα του Ιησού λέει στους υπηρέτες: «Κάντε ό, τι σας πει». Ο Ιησούς διατάζει να γεμίσουν τις στάμνες με νερό και αμέσως μετά να πάρουν δείγμα και να το παρουσιάσουν για έγκριση στον υπεύθυνο για το τραπέζι. Τα πάντα γίνονται χωρίς την επέμβαση και την έγκριση κάποιου άμεσα ενδιαφερόμενο για το γάμο.  Η ανανέωση γίνεται διαμέσου προσώπων που δεν είναι μεταξύ των θεσμοθετημένων.   

Η ανακάλυψη των γεγονότων.

«Όλος ο κόσμος προσφέρει πρώτα το καλό κρασί, κι όταν μεθύσουν, τότε φέρνει το πιο δεύτερο· εσύ όμως φύλαξες το καλό κρασί ως αυτή την ώρα». Αναγνωρίζεται ότι η ανωτερότητα της  Νέας Διαθήκης είναι  από την Παλιά. Υπάρχει και  αφθονία, πίνουμε ακόμη και εμείς σήμερα από το νέο κρασί.

Σχόλιο του ευαγγελιστή. Αυτή ήταν η αρχή των σημείων του Ιησού στην Κανά της Γαλιλαίας. Έτσι φανέρωσε τη δόξα του, και οι μαθητές του πίστεψαν σ’ αυτόν.

Ο ευαγγελιστής δεν ονομάζει το γεγονός θαύμα, αλλά σημείο. Με αυτόν τον όρο ο ευαγγελιστής  χαρακτηρίζει τις ενέργειες που ο Ιησούς ενεργεί για χάρη των ανθρώπων και που έχουν ένα νόημα και μια αξία πιο βαθειά από αυτό που φαίνεται και που μόνο  με τα μάτια της πίστεως μπορεί κάποιος να δει, γιατί είναι σημεία πρόγευση της ερχόμενης Βασιλείας του Θεού. Είναι ένα σημείο της αγάπης του Θεού που έρχεται σε βοήθεια εκείνου που έχει ανάγκη. Δεν επίδειξη δύναμης που εντυπωσιάζει και επιβάλλεται, αλλά αν υποστήριγμα στην προσπάθεια,  μια φανέρωση της αγάπης που μένει πιστή μέχρι και το μαρτύριο ακόμη και όταν το αντικείμενο της αγάπης του ο άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται στην προσφορά του.

Οι άνθρωποι αναζητούν και επιζητούν το θαύμα για να τους λύσει κάποιο πρόβλημα. Ο Ιησού κάνει κάποιο σημείο-θαύμα το οποίο  κάτι αποκαλύπτει και πιο συγκεκριμένα τον Θεό  Πατέρα που ενεργεί μέσο του Υιού και με την Δύναμη του αγ. Πνεύματος.

Θ’ ακολουθήσουν άλλα έξη σημεία. Η μικρή κοινότητα μαθητών που είχε συγκεντρωθεί γύρω από τον Ιησού με αυτό το γεγονός άρχισε να ανακαλύπτει ότι στο πρόσωπο του Ιησού, φανερώνεται η δράση του Θεού, και πίστεψαν σε κείνο.

Οι μαθητές του πίστεψαν σ’ αυτόν υπογραμμίζεουν το γεγονός, ότι . δεν πιστεύουν σε ένα πράγμα ή σε μια διδασκαλία αλλά σε ένα Πρόσωπο. Ο μαθητής εμπιστεύεται στον Ιησού και τον αφήνει να τον οδηγήσει.

Η πίστη είναι ένα πέρασμα από μια παλιά ζωή σε μια καινούργια, ποιοτικά ανώτερη. Είναι μια στροφή που κάνει κάποιος επειδή εμπιστεύεται Το Ιησού Χριστό γιατί εκτίμησε την μαρτυρία του, και έτσι μπορεί ελπίζει από αυτόν κάτι το μεγαλύτερο που του γεμίζει την ζωή. Συνάμα δηλώνει την διαθεσιμότητα του να τον ακολουθήσει προσαρμόζοντας την ζωή του στην Ζωή του, για να έχει το ίδιο αποτέλεσμα ζωής όπως εκείνος. Την Ανάσταση.

 Στο Γάμο στην Κανά της Γαλιλαίας Αρχίζει να τερματίζει η εποχή του νερού, του κλάματος της δυστυχία, του νερού που πλύνει τα μοιασίματα της αμαρτίας. Με τον Ιησού αρχίζει η εποχή της χαράς της αγαλλίασης της συγγνώμης της ειρήνη, της αδελφοσύνης, γιατί παίρνει απάνω του την αμαρτία του κόσμου για να την οδηγήσει στο σταυρό. Τότε μέσα από αυτή την ανείπωτη πράξη  αγάπης θα ξεπεταχτεί και η τελική της νίκη με την Ανάσταση.

Για να συμβούν όλα αυτά ένα πρέπει να γίνει όπως είπε η Μαρία, η μητέρα του στους υπηρέτες «Κάντε ό, τι σας πει».

Εδώ το  ρόλος της διαμεσολάβηση τον έχει η μητέρα του Ιησού, στην όλη διαδικασία της γέννηση της πίστης υπάρχει και εκείνος που με ανιδιοτέλεια φροντίζει να υποδείξει σε κάποιον το όφελος του και κάποιο τρόπο να τον κατακτήσει, αυτός είναι ο κήρυκας, ο ευαγγελιστής.

Για να συνεχίσουμε τη μελέτη

Ποια σημεία της περικοπής σου άρεσαν, γιατί; 

Ποιες συμπεριφορές και ποιών προσώπων τράβηξαν την προσοχή σου και γιατί;

Σε τι υπήρχε έλλειψη και σε τι υπήρξε αφθονία στη γιορτή ; Ποιό είναι το νόημα αυτής της λεπτομέρειας;

Πως ο Ιησούς πρόσφερε κρασί σε αφθονία;

Ο Ιησούς αρχίζει την δράση του στα πλαίσια ενός γάμου, τι θέλει να διδάξει;

Σήμερα τι μας διδάσκει αυτή η περικοπή

Κυριακή της Βαφτίσεως του Ιησού.

Στον Ιορδάνη με τους αμαρτωλούς.Αρχίζει να μοιράζεται τη ζωή μαζί τους, για να τους σώσει.

10 Ιανουαρίου 2016

Η αφήγηση του βαφτίσματος του Ιησού, που η σημερινή λειτουργία μάς προσκαλεί να μελετήσουμε, έρχεται να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα της πίστεώς μας: Ποιός είναι ο Ιησούς; Στο ερώτημα αυτό στο πέρασμα της ιστορίας δόθηκαν χιλιάδες απαντήσεις, που αν όχι τίποτα άλλο, μαρτυρούν τις προσπάθειες των ανθρώπων και των πιστών να πλησιάσουν το μυστήριο του Ιησού.

Σκοπός της  σημερινής ευαγγελικής περικοπής δεν είναι, λοιπόν, να καλύψει την περιέργειά μας με περιγραφικές λεπτομέρειες του γεγονότος, όσο να μας προσφέρει μια βοήθεια να προσεγγίσουμε την ταυτότητα του Ιησού.

Ας ακούσουμε την ευαγγελική περικοπή από το κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο

(Λκ 3,15-16.21-22)

 Εκείνο τον καιρό ο λαός ζούσε σε αναμονή και όλοι σκέπτονταν στις καρδιές τους σχετικά με τον Ιωάννη, μη τυχόν κι αυτός είναι ο Χριστός. Ο ίδιος ο Ιωάννης απάντησε λέγοντας σε όλους: "Εγώ σας βαφτίζω με νερό. Αλλά έρχεται εκείνος που είναι ισχυρότερος από μένα, του οποίου δεν είμαι άξιος να λύσω το κορδόνι από τα σανδάλια του. Αυτός θα σας βαπτίσει με Άγιο Πνεύμα και φωτιά".

Ενώ ο Ιησούς βαφτίσθηκε και προσευχόταν, τότε ανοίχθηκε ο ουρανός και κατέβηκε πάνω του το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεριού. Κι ακούστηκε μια φωνή απ' τον ουρανό: "Εσύ είσαι ο αγαπητός μου Υιός. Σ' εσένα έθεσα την ευαρέσκειά μου".

Λόγος του Κυρίου

Η ευαγγελική περικοπή περιέχει δύο δηλώσεις για την ταυτότητα του Ιησού. Η μια είναι εκείνη που έδωσε ο Ιωάννης στο πλήθος  που τον προκάλεσε να πάρει θέση αν είναι ή όχι εκείνος ο αναμενόμενος Μεσσίας, και που  απάντησε ότι δεν είναι εκείνος, εξηγώντας ότι υπάρχει μια μεγάλη και ουσιώδης διαφορά μεταξύ του βαπτίσματος που εκείνος χορηγεί και του βαπτίσματος στη φωτιά που θα τους χορηγήσει ο Μεσσίας, δηλαδή ο Ιησούς.

Η άλλη είναι εκείνη της φωνής από τον ουρανό που ακούγεται όταν ο Ιησούς είχε βαπτιστεί και προσευχόταν "Εσύ είσαι ο αγαπητός μου Υιός. Σ' εσένα έθεσα την ευαρέσκειά μου".

Στο κέντρο του ενδιαφέροντος δεν είναι η πράξη της βαπτίσεως αυτή καθ’ εαυτή, αλλά τα γεγονότα που τη συνοδεύουν, οι ουρανοί που ανοίγονται, το πνεύμα που κατεβαίνει και η φωνή που ακούγεται και διακηρύττει την ταυτότητα του Ιησού.

Αυτά σε μας μπορεί να είναι προβληματικά, γιατί δυστυχώς έχουμε λίγη τριβή με τη Γραφή και ειδικά με την Παλαιά Διαθήκη. Η περιγραφή των γεγονότων γίνεται με άμεσες αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη. Οι Ιουδαίοι ήταν πεπεισμένοι ότι ο προφητικός Λόγος, λίγα χρόνια μετά από την επιστροφή από την εξορία στη Βαβυλώνα, είχε σιγήσει και πολύ παραστατικά έλεγαν ότι οι ουρανοί είχαν κλίσει.

Το Πνεύμα του Θεού είναι άμεση αναφορά στο ποίημα της δημιουργίας, όπου λέει ότι το πνεύμα του Θεού, δηλαδή η δημιουργική δύναμη του Θεού, υπερίπταται των υδάτων σηματοδοτώντας την αρχή της δημιουργίας. Το δε περιστέρι είναι αναφορά στο τέλος του κατακλυσμού, που σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα της δημιουργίας.

Τώρα όλα τα παραπάνω θέλουν να πουν, ότι με την αρχή της δημόσιας δράσης του Ιησού, αρχίζει η αναδημιουργία του κόσμου. Ο Ιησούς, δεν είναι πια ένας προφήτης που ερμηνεύει το θέλημα του Θεού, αλλά είναι ο Δημιουργικός Λόγος του Θεού Ενσαρκωμένος, που όχι μόνο αναγγέλλει το χαρμόσυνο μήνυμα της ευσπλαχνίας του Θεού, αλλά και παίρνει επάνω του την αμαρτία του κόσμου.

Ο Ιησούς  προσερχόμενος στο βάπτισμα, δεν προσέρχεται για τη  συγχώρηση των αμαρτιών του, που δεν έχει, αλλά για να δηλώσει την αλληλεγγύη του με το καλύτερο κομμάτι του λαού που έχει συναίσθηση της κατάστασής του μπροστά στο Θεό, που δεν κρύβεται, αλλά αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του και από το Θεό τη συγγνώμη του. Ο Ιησούς δεν τοποθετείται εκτός του Λαού, αλλά είναι μέρος του καλοδιαθετημένου Λαού, κάνει δική του την υπόστασή του, δεν λαβαίνει το βάπτισμα για τις δικές του αμαρτίες, αλλά για τη συγχώρηση των αμαρτιών του λαού αρχίζει να παίρνει επάνω του την αμαρτία του κόσμου. Εδώ έχουμε μια καινούργια αντίληψη του μεσσιανισμού.

Ο Μεσσίας, δεν είναι πάνω από το λαό, έξω από το λαό, για να τον εξουσιάσει, αλλά μέσα στο λαό μοιράζεται την περιπέτεια της ζωής μαζί του, περιπέτεια πιστότητας, που περνώντας από το θάνατο θα αποκορυφωθεί με την ανάσταση. Στο Βάπτισμα του Ιησού στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη, έχουμε σαν σε ένα μπουμπούκι όλη τη ζωή του Ιησού, όπως και το βάπτισμά μας είναι σαν σε ένα μπουμπούκι όλη η ζωή μας, ως μαθητές του Ιησού.

Η  φωνή από τον Ουρανό Εσύ είσαι ο αγαπητός μου Υιός. Σ' εσένα έθεσα την ευαρέσκειά μου, δεν είναι ένα απλό προφητικό κάλεσμα. Το πνεύμα του Θεού καταλαμβάνει τον Ιησού για να τον καταστήσει Υπηρέτη και ερμηνευτή  του Λόγου του Θεού. Τίποτα τέτοιο με το Βάπτισμα του Ιησού. Εδώ έχουμε το Λόγο του Θεού που με μια Θεοφάνια αποκαλύπτει και δηλώνει την ταυτότητα του Ιησού.

Η Θεϊκή δήλωση είναι μια σύνθεση του προφητικού μηνύματος της Παλαιάς Διαθήκης, για την εκπλήρωση της ελπίδας για την έλευση του βασιλιά μεσσία, με τα χαρακτηριστικά του δούλου του Θεού που υποφέρει για χάρη του λαού.

Από τη φωνή από τον ουρανό διαφαίνεται και ο υπερβατικός χαρακτήρας της ταυτότητας του Ιησού. Το Πνεύμα του Θεού κατεβαίνει, όπως είπαμε, για να τον  εμπνέει, αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός που τον υποδεικνύει και τον αναγνωρίζει ως τον μοναδικό, μέσω του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει το Θεό.

Ο Ιησούς θα λέγαμε ότι ανήκει στον κόσμο του Θεού, και αυτός ο κόσμος θα φανερώνεται, θα γίνεται ορατός και ψηλαφητός μέσα από την ανθρωπότητα του Ιησού. Με τον Ιησού δεν χρειάζεται πια να αναζητάμε το Θεό, αλλά να τον κάνουμε δεκτό στο πρόσωπο του Ιησού. Και όταν με τον Ιησού εργαζόμαστε για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, εργαζόμαστε στο κλίμα του Θεού.

Το βάπτισμα είναι η επίσημη παρουσίαση του Ιησού στον κόσμο. Είναι η αρχή μιας πορείας που θα ολοκληρωθεί με το Σταυρό και την Ανάσταση και μόνο τότε για όποιον θέλει να προσπαθήσει, ο Ιησούς μπορεί να γίνει γνωστός και κατανοητός στην ολοκληρία του.

Γιορτή των Θεοφανίων

Για όλους υπάρχει ένα Άστρο που δείχνει το δρόμο.

6 Ιανουαρίου  2016

Τα δύο πρώτα κεφάλαια του κατά Ματθαίο ευαγγελίου, γνωστά  ως το ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Ιησού,  κατά κάποιο τρόπο είναι ο πρόλογος του ευαγγελίου. Σε αυτά ο ευαγγελιστής παρουσιάζει, τόσο τις ανθρώπινες ιστορικές ρίζες του Μεσσία, από τη γενιά του Δαυίδ, όσο και τη θεϊκή καταγωγή του. Είναι ο Θεός Μαζί μας, που προσφέρεται σε όλους και τον αναγνωρίζουν όσοι τον αναζητούν και όχι μόνο μερικοί εξ αιτίας κάποιου προνομίου. Και σε όσους τον δέχτηκαν τους κατέστησε γιούς του Θεού και κληρονόμους του.

Από το κατά Ματθαίο άγιο Ευαγγέλιο (Μτ 2,1-12)

Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, στα χρόνια του βασιλιά Ηρώδη, μάγοι από την Ανατολή έφθασαν στα Ιεροσόλυμα, λέγοντας: "Πού είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων πού γεννήθηκε; Διότι είδαμε το αστέρι του να ανατέλλει και ήλθαμε να τον προσκυνήσουμε". Αλλά όταν το άκουσε ο βασιλιάς Ηρώδης, ταράχθηκε και όλα τα Ιεροσόλυμα μαζί του. Κι αφού συγκέντρωσε όλους τους αρχιερείς και τους γραμματείς του λαού, ζήτησε να μάθει απ' αυτούς πού έμελλε να γεννηθεί ο Μεσσίας. Κι εκείνοι του είπαν: "Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, επειδή έτσι γράφθηκε απ' τον προφήτη: Και συ Βηθλεέμ, χώρα του Ιούδα, δεν είσαι καθόλου η πιο μικρή απ' τις κυριότερες πόλεις του Ιούδα. Από σένα, πράγματι, θα βγει ένας αρχηγός που θα ποιμάνει το λαό μου, τον Ισραήλ".

 Τότε ο Ηρώδης, αφού κάλεσε κρυφά τους μάγους, εξακρίβωσε απ' αυτούς το χρόνο που εμφανίσθηκε το αστέρι, και στέλνοντάς τους στη Βηθλεέμ, είπε: "Πηγαίνετε και ρωτείστε με προσοχή σχετικά με το παιδί. Και όταν το βρείτε, ειδοποιείστε με, για να πάω κι εγώ να το προσκυνήσω". Εκείνοι, όταν άκουσαν το βασιλιά αναχώρησαν και ιδού, το αστέρι, που είχαν δει την ανατολή του, προηγούνταν μπροστά τους, έως ότου έφθασε και σταμάτησε πάνω από εκεί όπου βρισκόταν το παιδί. Και εκείνοι, όταν είδαν το αστέρι, χάρηκαν πάρα πολύ. Και αφού μπήκαν στο σπίτι, είδαν το παιδί μαζί με τη Μαρία τη μητέρα του κι έπεσαν και το προσκύνησαν. Κι άνοιξαν τους θησαυρούς των και του πρόσφεραν δώρα: χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα. Και ειδοποιημένοι στον ύπνο τους να μην επιστρέψουν στον Ηρώδη, αναχώρησαν από άλλο δρόμο για τη χώρα τους.

Λόγος του Κυρίου

Σήμερα, λοιπόν, γιορτάζουμε τα Θεοφάνεια, δηλαδή τη Φανέρωση του Θεού. Φανέρωση που έγινε με την Ενσάρκωση του Λόγου του Υιού στο πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ, που είναι ο Χριστός ο Κύριος. Ακόμη μια φορά, δηλαδή, γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, που δεν είναι τα γενέθλια του Ιησού, αλλά το πρωταρχικής  σημασίας γεγονός ότι ο Θεός γεννήθηκε ως άνθρωπος και μπήκε στην ανθρώπινη καθημερινότητα.

Το Θεό κανείς ποτέ δεν τον είδε, σημειώνει ο απόστολος Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του. Ωστόσο, ενώ είναι ο τελείως Άλλος δεν είναι και τελείως  άγνωστος, μπορούμε να τον γνωρίσουμε μέσα από την εμπειρία που είχαν οι μαθητές του Ιησού, οι οποίοι μοιράστηκαν τη ζωή μαζί του και έζησαν τη σχέση που ο Ιησούς είχε με το Θεό. Μια σχέση που ο ίδιος την  περιέγραφε με τις παραβολές και με τη συμπεριφορά του, και την οποία  προσπάθησε να μεταδώσει στους ανθρώπους, ώστε να προσεγγίσουν το Θεό που είναι η αγάπη και η ευσπλαχνία για κάθε άνθρωπο.

Ας δούμε τώρα τα στοιχεία που συνθέτουν το γεγονός της επίσκεψης του Μάγων.

Οι μάγοι, είναι άνθρωποι ανήσυχοι που αναζητούν κάτι το καλύτερο και κάτι το περισσότερο από τη ζωή τους, για τη ζωή τους. Μια παράδοση τούς θέλει να είναι ένας λευκός, ένας μαύρος, ένας κίτρινος. Μια άλλη ένα νέο, ένα μεσήλικα,  έναν ηλικιωμένο, δηλ. είναι σύμβολα όλων των εθνών και όλων των ηλικιών, όλου του κόσμου. Άνθρωποι που αναζητούν κάποιο ‘άστρο’ να τους προσανατολίσει, κάποιον ‘καλό βασιλιά ποιμένα’ για να τους οδηγήσει. Οι  μάγοι  αναζητούν, βρίσκουν ενδείξεις, προσπαθούν να καταλάβουν, πορεύονται προς μια συνάντηση, στο δρόμο κινδυνεύουν να αποπροσανατολισθούν, ξαναπαίρνουν τη σωστή πορεία, φτάνουν στο σκοπό τους και ανανεωμένοι συνεχίζουν την πορεία τους. Είναι  η εικόνα του πραγματικού μαθητή του Ιησού, του κάθε ανθρώπου καλής θελήσεως. Πόσο τους μοιάζουμε αλήθεια;

Ο Ηρώδης και οι σοφοί της αυλή του, οι ιερείς και οι γραμματείς. Ζουν καλά, τα έχουν όλα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κρατήσουν τα κεκτημένα και ιδιαίτερα την εξουσία. Οι σοφοί της αυλής είναι και καλοί επιστήμονες και θεολόγοι, ξέρουν και μπορούν να βρουν απαντήσεις και να υποδείξουν λύσεις σε προβλήματα. Είναι αυτάρκεις, γεμάτοι από τον εαυτόν τους και τη γνώση τους, δεν έχουν κάτι να προσθέσουν. Ο Ηρώδης φοβάται μην τυχόν χάσει τα πλεονεκτήματά του μπροστά στα γεγονότα, γι’ αυτό και δεν είναι αδιάφορος, εμπλέκεται στα γεγονότα, θέλει να τα φέρει στα μέτρα του. Οι μορφωμένοι της αυλής είναι χειρότεροι, τους φτάνει πως ξέρουν, το τι, το πού, το πώς, αλλά  είναι αδιάφοροι για το νόημα των γεγονότων και χάνουν την ευκαιρία να συναντήσουν τον Ιησού. 

Το Άστρο, ας αφήσουμε την αστρονομία, τις συστοιχίες πλανητών και  τους κομήτες, στα βιβλία και τις βιβλιοθήκες μας. Στον καιρό του Ιησού τα άστρα έδειχναν τον προσανατολισμό στον ταξιδιώτη μέσα στο σκοτάδι. Το σκοτάδι της ύπαρξης συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και σήμερα. Στο σκοτάδι της ύπαρξής μας υπάρχουν  διάφορα αστέρια και αστεράκια που μπορούν να μας παραπλανήσουν. Το πρόβλημα είναι πώς θα ξεχωρίσουμε το άστρο του Ιησού, που μεταξύ τόσων δρόμων δείχνει τον σωστό.

Τα δώρα, η παράδοση θέλει ο ηλικιωμένος  να  προσφέρει χρυσό, γιατί στον Ιησού αναγνωρίζει το βασιλιά που καθοδηγεί, ο νεαρός το λιβάνι γιατί στον Ιησού αναγνωρίζει το Σωτήρα που σώζει, και τη σμύρνα και τα αρώματα ο μεσήλικας γιατί αναγνωρίζει τον Ιησού ως τον νυμφίο της ανθρωπότητας, που με τη γαμήλια ένωσή του με την ανθρωπότητα, την Ενσάρκωση,  την ενώνει μαζί του και τη σώζει.

Εμένα μου αρέσει να σκέπτομαι ότι υπήρχε και ένας τέταρτος μάγος, που στο δρόμο έχασε τον προσανατολισμό του, χάθηκε, αλλά και αυτός τελικά συνάντησε τον  Ιησού, έγινε στρατιωτικός και ήταν ο εκατόνταρχος που μπροστά στο σταυρό ομολόγησε: πραγματικά αυτός ήταν Γιος Θεού.

Τέλος, αναχωρούν από άλλο δρόμο. Έναν καινούργιο δρόμο, μια νέα πορεία. Μια πορεία φωτισμένη από την παρουσία του Ιησού που προσανατολίζει, καθοδηγεί, σώζει.

Αυτή είναι μια ευχή για όλους εμάς. Να πορευτούμε την οδό του Κυρίου.

          Για να συνεχίσουμε  (ολοκληρώσουμε)  τη μελέτη:

Κατά πόσο μοιάζει η πορεία πίστεώς μου με την πορεία των μάγων;