Το Ευαγγέλιο είναι κάτι το σοβαρό και
χαρούμενο
24 Ιανουαρίου 2016
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή χωρίζεται σε δύο
μέρη : Το πρώτο είναι ο πρόλογος του
ευαγγελιστή, στον οποίο παρουσιάζει τη μεθοδολογία που ακολούθησε και το σκοπό
του έργου.
Ο σκοπός: «Εντιμότατε
Θεόφιλε, επειδή πολλοί προσπάθησαν να συντάξουν μια διήγηση για τα γεγονότα που
συνέβηκαν ανάμεσά μας, θεώρησα κι εγώ καλό, αφού ερεύνησα όλα τα γεγονότα από
την αρχή και με ακρίβεια, να σου τα γράψω με τη σειρά, για να βεβαιωθείς
ότι τα όσα διδάχθηκες είναι αυθεντικά».
Το όνομα του αποδέκτη αυτού
του συγγραφικού έργου, Θεόφιλος, δεν
φαίνεται να προσδιορίζει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά όποιον θα ήθελε να γνωρίσει τα ιστορικά θεμέλια της
πίστης του, της πίστης των μαθητών του Ιησού.
Ως προς τη μεθοδολογία του, ο συγγραφέας δεν
διαφέρει από τους ιστοριογράφους της εποχής του.
Το δεύτερο μέρος είναι τοποθετημένο στο χωριό στο οποίο ο
Ιησούς ανδρώθηκε και στο χώρο που με την κοινότητά του προσευχόταν και
μορφωνόταν: στη συναγωγή της Ναζαρέτ. Εκεί, λοιπόν, αποφασίζει να παρουσιάσει το πρόγραμμα για τη
ζωή του, και το κάνει στο πλαίσιο της λειτουργικής σύναξης στη συναγωγή των
συγχωριανών του. Ο τρόπος, με τον οποίο περιγράφει το μελλοντικό του έργο,
ακολουθεί τα ίχνη της προφητικής
παράδοσης. Συμφώνα με αυτήν το βασικό κριτήριο που κρίνει την ορθότητα της
διδασκαλίας του κήρυκα είναι αν αυτή
συμφωνεί και ταιριάζει με το Νόμο
του Θεού. Έτσι ενεργώντας ο Ιησού υπογραμμίζεται, , όσο και ότι είναι απόλυτα
συντονισμένος με τις πιο βαθιές ρίζες και ελπίδες του Λαού. Και εμείς
αναγνωρίζουμε την εβραϊκή καταγωγή και νοοτροπία του Ιησού.
Από το
κατά Λουκά άγ. Ευαγγέλιο (Λκ 1,1-4; 4,14-22)
«Εντιμότατε Θεόφιλε, πολλοί προσπάθησαν να
συντάξουν μια διήγηση για τα γεγονότα, που είναι βεβαιωμένο ότι συνέβησαν
ανάμεσά μας, όπως μας τα παρέδωσαν εκείνοι που από την αρχή ήταν αυτόπτες
μάρτυρες και έγιναν κήρυκες
αυτού του χαρμόσυνου
μηνύματος. Γι’ αυτό θεώρησα κι εγώ καλό, αφού ερεύνησα όλα τα γεγονότα
από την αρχή και με ακρίβεια, να σου τα γράψω με τη σειρά, για να
βεβαιωθείς ότι τα όσα διδάχθηκες είναι αυθεντικά».
Ο Ιησούς περιόδευε γεμάτος με
τη δύναμη του Πνεύματος στη Γαλιλαία και η φήμη του διαδόθηκε σε όλα τα
περίχωρα. Δίδασκε στις συναγωγές τους και τον τιμούσαν όλοι.
Ύστερα ήρθε στη Ναζαρέτ, όπου
είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να
διαβάσει τις Γραφές. Του έδωσαν το χειρόγραφο με τα λόγια του προφήτη
Ησαΐα. Ο Ιησούς το ξετύλιξε και βρήκε το σημείο όπου ήταν γραμμένο το εξής: Το
Πνεύμα του Κυρίου με
κατέχει, γιατί ο
Κύριος με έχρισε
και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το
χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά. Στους
αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση και
στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να
αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό
του. Ύστερα τύλιξε το χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια
όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του. Άρχισε τότε να τους λέει:
«Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Δίδασκε στις
συναγωγές τους και τον τιμούσαν όλοι»
Λόγος του Κυρίου
Η αποκάλυψη του Θεού δεν είναι
ποτέ αφηρημένη, πάντα συγκεκριμενοποιείται μέσα στην ιστορία κάποιου
συγκεκριμένου χώρου και χρόνου και σε ανθρώπους με βιώματα της εποχής τους,
στην περίπτωσή μας στο πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Έτσι, ο καθένας μπορεί
προσωπικά να γνωρίσει πώς το ευαγγέλιο έγινε ζωή κάποιων και να εκτιμήσει αν θα
το κάνει «ζωή» του.
Ο Ιησούς εμπνέεται όπως ήδη ακούσαμε από την περικοπή του
προφήτη Ησαΐα (Ησ 61,1-2), για να
παρουσιάσει το πρόγραμμά του και να
δώσει μια περίληψη του έργου που πρόκειται να ξετυλίξει κατά τη διάρκεια της δημόσιας δράσης που μόλις εγκαινίασε.
Παρουσιάζει, λοιπόν, την αποστολή του ως
ένα έργο καθολικής απελευθέρωσης.
Στο κέντρο του ενδιαφέροντος
είναι η δήλωσή του: «Σήμερα βρίσκει
την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Δεν την σχολιάζει,
ούτε επιχειρεί μια ηθικολογική ή μια ηθικοπλαστική ερμηνεία, όπως έκαναν όλοι
οι ραβίνοι στην εποχή του και πολλοί ιεροκήρυκες σήμερα. Ο Ιησούς ξεφεύγει από αυτή την πρακτική εφιστά την
προσοχή των ακροατών του στο γεγονός ότι αυτή η προφητεία εκπληρώνεται γιατί είναι εκείνος είναι παρών.
Η προσοχή περνά από τη Γραφή
στον κήρυκα.
Δεν σχολιάζει ότι ο καιρός της
αναμονής τέλειωσε. Εκείνο που κηρύττει ο
Ιησούς δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά συμβαίνει εδώ και τώρα, σήμερα. Αυτό που
άρχισε τότε με τον Ιησού να περιοδεύει και να διδάσκει στη Γαλιλαία,
είναι και σήμερα σε πλήρη ενέργεια και
παρουσία, απευθύνεται και σε μας με την ίδια δύναμη και επιτακτικότατα και μας
ζητά να το οικειοποιηθούμε. Το «σήμερα» του Ιησού δεν είναι ένας ακριβής
χρονολογικός προσδιορισμός, αλλά ένα γεγονός που αγκαλιάζει το σήμερα του κάθε
ανθρώπου και τον προσκαλεί να το ασπασθεί. Υποδεικνύει τον καιρό στον οποίο
ενεργεί η Χάρη του Θεού. Μετά το Χριστό δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε. Με
τον Ιησού αποκαλύφθηκε σε όλο το εύρος του, αν έτσι μπορούμε να πούμε, ο καιρός
της Χάριτος του Θεού. Είμαστε και εμείς
μέσα σε αυτόν τον καιρό. Το σήμερα της Ναζαρέτ αγκαλιάζει και εμάς. Εκείνο που
μπορούμε να κάνουμε είναι να το δεχτούμε και έτσι να γίνουμε μέρος του έργου
του και να αφεθούμε να μας μεταμορφώσει.
Η αποστολή του Ιησού είναι να
δείξει στους ανθρώπους ότι ο Θεός είναι όπως ένας ευσπλαχνικός Πατέρας και
ίδιος η προσωποποίηση της ευσπλαχνίας του Θεού για τους ανθρώπους, μέσα στην
ιστορία. Όλη η ζωή του Ιησού είναι ευαγγέλιο έγκειται Ο Ιησού όχι μόνο στη
διακηρύττει ότι ο Θεός αγαπά κάθε
άνθρωπο χωρίς καμιά εξαίρεση, αλλά και
με την ζωή του και έργο του περιγράφει τη σημαίνει αυτό. Με τον τρόπο που ζει δείχνει ότι κάθε άνθρωπος
για το Θεό είναι πολύτιμος και ιδιαίτερα
οι πιο κατατρεγμένοι. Μπροστά στο Θεό δεν υπάρχουν αποκλεισμένοι για
οποιονδήποτε λόγο- όπως δεν υπάρχουν και
προνομιούχοι, για οποιονδήποτε λόγο-. Μάλιστα για Κείνον : οι πρώτοι είναι οι
τελευταίοι.
Με την ζωή του δείχνει πως
αποκαθιστάται χαμένη αξιοπρέπειά των
φτωχών, των περιθωριακών και των περιφρονημένων και καθιστά κολάσιμη
κάθε προσπάθεια δημιουργίας εκ μέρους μας πιθανών διαφοροποιήσεων, και
παροτρύνει τους μαθητές να εργάζονται για την εκρίζωσή τους.
ΟΙ μαθητές του Χριστού είναι
εκεί που αφού πρώτα βιώσαν την ευσπλαχνία του Θεού που με τη συγγνώμη του μας
μεταμόρφωσε, καλούνται και εκείνοι να
είναι ευσπλαχνικοί, όπως Εκείνος
Μη ζητάμε, όμως, για να
αρχίσουμε με μεγάλα κατορθώματα… ας αρχίσουμε με το να δώσουμε τη συμπάθειά και
τη συμπόνια μας σε όποιον μας είναι
αντιπαθητικός. Και αν καταλάβουμε ότι γνωρίζουμε πολλούς αντιπαθητικούς, ας
διερωτηθούμε μήπως το πρόβλημα είναι δικό μας.