Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024 . Γ΄ Κύκλος 4η Κυριακή του ερχομού ή της Παρουσίας Λκ.1,39-45 Έχω μυαλά ανοιχτά καλωσορίζω το απρόβλεπτο και για πάμπολλους αδύνατο

 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024 

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο Λκ.1,39-45

Έχω μυαλά ανοιχτά καλωσορίζω το απρόβλεπτο  και για πάμπολλους αδύνατο

    Η Μαρία «καλωσόρισε» πριν από την ανακοίνωση του αγγέλου "το απίθανο". Είπε "ναι" στο απρόβλεπτο, στο αδύνατο, γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από το άνοιγμα στο απρόβλεπτο, ίσως και στο επιθυμητό που όμως δεν συνέμβαινει  πάντοτε.
Ο Ζακ Ντεριντά, μας υπενθυμίζει ότι η πραγματικότητα, το κατορθωτό, το προβλεπτό δεν φέρει ποτέ μαζί του κανένα μυστήριο.
  

 Χρειάζεται να υπάρξει ένα «γεγονός εκπληκτικό» για να αποκαλυφθεί το άλλο, το καινούργιο, Ο ΑΛΛΟΣ αυτός που ΕΊΝΑΙ, ωστόσο είναι απαραίτητο το να είμαστε σε αναμονή να βιώσουμε πρώτα το αδύνατο και αυτό που δεν περιμένουμε ττο απροσδόκητο. Διαφορετικά θα έχουμε μόνο επανάληψη του υπάρχοντος, «déjà vu».

Έτσι, η Μαρία, έχοντας μόλις βιώσει το ακατόρθωτο «σηκώθηκε και πήγε βιαστικά» να επισκεφθεί μια γυναίκα. Όχι για να επαληθεύσει τα απροσδόκητα λεγόμενα του άγγελου, αλλά γιατί εκείνην που επισκεπτόταν είχε ανάγκη από βοήθεια (εδ. 39), αυτήν τη γυναίκα στην οποία έγινε πραγματικό το επιθυμητό, αυτό που ήταν για όλους αδύνατο να συμβεί.
Εντέλει, αυτό που μας κινεί πάντα είναι μια δύναμη, μια ενέργεια που κουβαλάμε μέσα μας από τη δημιουργία μας αλλά που κινδυνεύει να παραμείνει αδρανές αν δεν το προσκαρτερούμε και δεν είμαστε ανοιχτοί στη δράση ενός Άλλου (του Θεού) που τον αναγνωρίζουμε ως την απόλυτη αντικειμενικότητα.
Είναι σημαντικό να βιώσουμε στα έγκατα της ύπαρξη μας, την Ύπαρξη του ΄Αλλου που μας υπερβαίνει και δρα για μας, όμως όχι όπως εμείς θέλουμε και μόνον αφού ανοιχτούμε στη δράση του και το αφήσουμε σιωπηλά να μας διαποτίσει και τότε η σάρκα μας θα γίνει εκδήλωση του Άλλου, του Θεού. Αυτό είναι το μυστήριο της ενσάρκωσης : Να αφήσουμε την αδράνεια, που μας οδηγεί στη αδυναμία να ελπίζουμε το ανέλπιστο και να αρχίσουμε να περπατάμε και να νοιαζόμαστε με τον Άλλο για τον άλλο! Διαφορετικά όλα θα είναι μόνον ηθικολογίες : Να κάνουμε το καθήκον μας, να κάνουμε το καλό, για το συμφέρον μας άλλα όχι για το είναι μας : Πλαστήκαμε "κατ’ εικόνα" για να γίνουμε "ομοίωση"!

    Η σημερινή περικοπή έρχεται να μας θυμίσει την μεγάλη ασθένεια της εποχής : Να εκλαμβάνουμε όλα ως δεδομένα αλλά και  την αδυναμία μας να διερωτόμαστε για το πως έγιναν όπως υπάρχουν τα πάντα γύρω μας και να μην αναζητούμε το νόημα τους. Κινδυνεύουμε να μην μας εκπλήσσει πλέον τίποτα. Τα πάντα είναι ήδη γνωστά, δεδομένα, αυτονόητα, προβλέψιμα, νοητά, εφικτά, πραγματοποιήσιμα. Δεν υπάρχει πλέον "χώρος" για το Μυστήριο, δηλαδή για τη σταθερή βεβαιότητα ότι "η πραγματική πραγματικότητα" δεν είναι μόνο ό,τι φαίνεται και όπως αυτή μας παρουσιάζεται, αλλά κάτι το απείρως διαφορετικό, το μεγαλύτερο, κάτι που μας ξεπερνά αλλά που συνάμα είναι  και είμαστε με το  μέρος του.

    Έτσι, η Μαρία, έχοντας μόλις βιώσει το ακατόρθωτο «σηκώθηκε και πήγε βιαστικά» να επισκεφθεί μια γυναίκα. Όχι για να επαληθεύσει τα απροσδόκητα λεγόμενα του άγγελου, αλλά γιατί εκείνην που επισκεπτόταν είχε ανάγκη από βοήθεια (εδ. 39), αυτήν τη γυναίκα στην οποία έγινε πραγματικό το επιθυμητό, αυτό που ήταν για όλους αδύνατο να συμβεί.
Εντέλει, αυτό που μας κινεί πάντα είναι μια δύναμη, μια ενέργεια που κουβαλάμε μέσα μας από τη δημιουργία μας αλλά που κινδυνεύει να παραμείνει αδρανές αν δεν το προσκαρτερούμε και δεν είμαστε ανοιχτοί στη δράση ενός Άλλου (του Θεού) που τον αναγνωρίζουμε ως την απόλυτη αντικειμενικότητα.

  

Είναι σημαντικό να βιώσουμε στα έγκατα της ύπαρξη μας, την Ύπαρξη του ΄Αλλου που μας υπερβαίνει και δρα για μας, όμως όχι όπως εμείς θέλουμε και μόνον αφού ανοιχτούμε στη δράση του και το αφήσουμε σιωπηλά να μας διαποτίσει και τότε η σάρκα μας θα γίνει εκδήλωση του Άλλου, του Θεού. Αυτό είναι το μυστήριο της ενσάρκωσης : Να αφήσουμε την αδράνεια, που μας οδηγεί στη αδυναμία να ελπίζουμε το ανέλπιστο και να αρχίσουμε να περπατάμε και να νοιαζόμαστε με τον Άλλο για τον άλλο! Διαφορετικά όλα θα είναι μόνον ηθικολογίες : Να κάνουμε το καθήκον μας, να κάνουμε το καλό, για το συμφέρον μας άλλα όχι για το είναι μας : Πλαστήκαμε "κατ’ εικόνα" για να γίνουμε "ομοίωση"!
    Η σημερινή περικοπή έρχεται να μας θυμίσει την μεγάλη ασθένεια της εποχής : Να εκλαμβάνουμε όλα ως δεδομένα αλλά και  την αδυναμία μας να διερωτόμαστε για το πως έγιναν όπως υπάρχουν τα πάντα γύρω μας και να μην αναζητούμε το νόημα τους. Κινδυνεύουμε να μην μας εκπλήσσει πλέον τίποτα. Τα πάντα είναι ήδη γνωστά, δεδομένα, αυτονόητα, προβλέψιμα, νοητά, εφικτά, πραγματοποιήσιμα. Δεν υπάρχει πλέον "χώρος" για το Μυστήριο, δηλαδή για τη σταθερή βεβαιότητα ότι "η πραγματική πραγματικότητα" δεν είναι μόνο ό,τι φαίνεται και όπως αυτή μας παρουσιάζεται, αλλά κάτι το απείρως διαφορετικό, το μεγαλύτερο, κάτι που μας ξεπερνά αλλά που συνάμα είναι  και είμαστε με το  μέρος του.
    Αυτή η κατάσταση μπορεί όχι μόνο να επηρεάσει αλλά και να παραπλανήσει και να αλλοτριώσει την ικανότητα για μια σωστή ανθρώπινη επικοινωνία που, κάτω από την επιρροή της, ακόμη και η θρησκεία σήμερα έχει μια γεύση μπαγιάτικη, άγευστη, παλιά, μυρίζει μουσείο που έχει ωραία εκθέματα αλλά όχι ζωή και κίνηση. Την έχουμε περιορίσει στο “να κάνει αρχαιολογία του ιερού”, ως φύλακας και κέρβερος του ότι κάποτε ήταν κάποιος ζωντανός και δημιουργικός άνθρωπος που την επινόησε αλλά που τώρα την καταντήσαμε απολίθωμα και στάσιμα νερά όπου επιπλέουν ωραία νούφαρα.
  

Είθε τα Χριστούγεννα να είναι μια εμπειρία του "ζωντανού νερού" που ρέει και κάνει καρποφόρα τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους ζωντανούς .
Χρειάζεται να ανοίξουμε το μυαλό μας που έχει εγκλωβιστεί στην προσπάθεια να εκλογικεύσουμε τα πάντα, τη ζωή. ΄Ομως η ζωή, όπως αυτή που κουβαλά στα σπλάχνα της η Ελισάβετ, χοροπηδά από χαρά. Αυτή η ζωή, που είναι δώρο Θεού, το θαύμα του απροσδόκητου, μας δείχνει πώς να υποδεχόμαστε το απίθανο, το απρογραμμάτιστο που μας εκπλήσσει και που μας κάνει να απορούμε και να εντυπωσιαζόμαστε και , ζώντας το, να χαιρόμαστε .
    Δεν μπορούμε να μείνουμε ακίνητοι, αιχμάλωτοι των σκέψεών μας, στο παρελθόν μας αλλά, όπως η Μαρία, να σηκωθούμε και να είμαστε σε εγρήγορση, να πάμε γρήγορα να καλωσορίσουμε τη χαρά της ζωής. Κάθε μέρα είναι νέα, κάθε μέρα είναι ικανή για δημιουργία, κατάλληλη να μας εκπλήξει αν είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε τα συναισθήματά μας, να μοιραστούμε τις χαρές και τους φόβους μας.
Η Μαρία και η Ελισάβετ να είναι παράδειγμα για εμάς, ώστε οι συναντήσεις μας, οι πράξεις μας, οι ζωές μας να είναι ικανές να μεταδίδουν και να μοιράζονται εκείνα τα συναισθήματα που κάνουν τον άνθρωπο "άνθρωπο" έτσι που να μπορεί να λέει ο ένας στο άλλο: «η πίστη σου εξυπηρετεί κι εμένα· σε χρειάζομαι, εσύ που μου φέρνεις το πολύτιμο Πρόσωπο, Αυτό που μου δίνει αληθινή χαρά».
    Είθε τα Χριστούγεννα να είναι μια εμπειρία του "ζωντανού νερού" που ρέει και κάνει καρποφόρα τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους ζωντανούς .
Χρειάζεται να ανοίξουμε το μυαλό μας που έχει εγκλωβιστεί στην προσπάθεια να εκλογικεύσουμε τα πάντα, τη ζωή. ΄Ομως η ζωή, όπως αυτή που κουβαλά στα σπλάχνα της η Ελισάβετ, χοροπηδά από χαρά. Αυτή η ζωή, που είναι δώρο Θεού, το θαύμα του απροσδόκητου, μας δείχνει πώς να υποδεχόμαστε το απίθανο, το απρογραμμάτιστο που μας εκπλήσσει και που μας κάνει να απορούμε και να εντυπωσιαζόμαστε και , ζώντας το, να χαιρόμαστε .
    Δεν μπορούμε να μείνουμε ακίνητοι, αιχμάλωτοι των σκέψεών μας, στο παρελθόν μας αλλά, όπως η Μαρία, να σηκωθούμε και να είμαστε σε εγρήγορση, να πάμε γρήγορα να καλωσορίσουμε τη χαρά της ζωής. Κάθε μέρα είναι νέα, κάθε μέρα είναι ικανή για δημιουργία, κατάλληλη να μας εκπλήξει αν είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε τα συναισθήματά μας, να μοιραστούμε τις χαρές και τους φόβους μας.
Η Μαρία και η Ελισάβετ να είναι παράδειγμα για εμάς, ώστε οι συναντήσεις μας, οι πράξεις μας, οι ζωές μας να είναι ικανές να μεταδίδουν και να μοιράζονται εκείνα τα συναισθήματα που κάνουν τον άνθρωπο "άνθρωπο" έτσι που να μπορεί να λέει ο ένας στο άλλο: «η πίστη σου εξυπηρετεί κι εμένα· σε χρειάζομαι, εσύ που μου φέρνεις το πολύτιμο Πρόσωπο, Αυτό που μου δίνει αληθινή χαρά».