«Τι πρέπει να κάνουμε;» Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024 Γ΄Κύκλος 3η Κυριακή της Παρουσία ή του Ερχομού

 Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Λκ 3, 10-18)

«Τι πρέπει να κάνουμε;»

«Τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το δικό μας ερώτημα όταν βρισκόμαστε σε μια δύσκολη υπαρξιακή κατάσταση, όταν μέσα του κάποιος αρχίζει να αισθάνεται την ανάγκη αντίληψης του νοήματος της ζωής του που να είναι δυνατό και αξιόπιστο ώστε να προσανατολίζει, με μια σχετική σιγουριά, όταν χρειάζεται να κάνει θεμελιακές επιλογές.

Και τι πρέπει να κάνουμε; Ο Ιωάννης μας δίνει μια πολύτιμη ένδειξη για το πώς να ενεργήσουμε, επειδή δεν έχει σημασία τι κάνουμε αλλά πώς το κάνουμε. Μπορείς να είσαι βουλευτής ή νοικοκυρά, ιερέας ή αγρότης, δάσκαλος ή στρατιώτης, σημασία δεν έχει το επάγγελμα που ασκείς αλλά η ποιότητα της δράσης σου : με πόση δικαιοσύνη, δέσμευση, ανθρωπιά, με πόσο πάθος και επαγγελματισμό "εκτελώ το καθήκον μου". ΄Οπου καλούμαι να ζήσω, στον ταπεινό καθημερινό μόχθο, εκεί καλούμαι να είμαι ένας άνθρωπος ερωτευμένος με τη δικαιοσύνη, που δημιουργεί κοινωνία.

Οι απαντήσεις που έδωσε ο Ιωάννης μπορούν να συνοψισθούν σε όποια κατάσταση και στιγμή ζωής κι αν βρίσκεστε, όποια δουλειά κι αν κάνετε, "αγαπήστε" : μετατρέψτε το μικρό «κομμάτι γης» που σας εμπιστεύτηκαν σε ένα περιβάλλον δικαιοσύνης.

Οι φράσεις του είναι παραλλαγές του ρήματος "αγαπώ=δίνομαι, προσφέρομαι" που σημαίνει μην ξεκινήσετε να μειώνετε : μην απαιτείτε, μην κρατάτε, μην κακομεταχειρίζεστε, μην εκβιάζετε.

Το μόνο που χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε, είναι να ζήσουμε μια πραγματική "ανθρωπιά" όπως πέτυχαν και προσπαθούν να επιτύχουν τόσοι άλλοι άνδρες και γυναίκες στην ανθρωπότητα.

Ο Ιωάννης μας ωθεί να συνειδητοποιήσουμε ότι "ο άλλος" είναι το κέντρο του ενδιαφέροντός μας και θα περνάμε καλά εμείς αν γινόμαστε η αιτία ώστε και οι άλλοι να περνούν καλά με μας! Η φτώχεια και η πείνα των πολλών δεν είναι άλλο από το τίμημα που πληρώνουν για τον πλούτο των λίγων. Το πρώτο μας μέλημα να είναι η επιτακτική αναζήτηση εκείνου του τρόπου ζωής έτσι ώστε να μην κάνουμε καινούργιους φτωχούς. Τον μικρό μας κόσμο να τον πλέξουμε με σχέσεις ειρήνης, φωτός, καλωσύνης, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, συμπόνοιας, συμπαράστασης. Αλλά για να φτάσουμε σ΄αυτόν το νέο κόσμο πρέπει πρώτα να ‘μετανοήσουμε’ δηλαδή να αλλάξουμε μυαλά και να μην έχουμε πια για κέντρο του κόσμου τον εαυτόν μας αλλά τους άλλους μαζί με εμάς. Είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε το κακό που έχει γίνει και διαιωνίζεται.
Με αυτόν τρόπο θα δώσουμε μαρτυρία για τον Θεό που είναι μέσα στον κόσμο με τους ανθρώπους, να τον ενσαρκώσουμε παντού, να του δώσουμε ένα πρόσωπο και η ετήσια αναμνηστική γιορτή της Γέννησης του Χριστού δεν θα είναι η αφήγηση κάποιου γεγονότος του παρελθόντος, αλλά χαρά και γιορτή ενός ανανεωμένου κόσμου που άρχισε από τότε και του οποίου και εμείς είμαστε ενεργό μέρος .

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Ιωάννης δεν έχει ακόμη γνωρίσει τη διδασκαλία του Χριστού για τον Θεό ως φιλεύσπλαχνο Πατέρα, ο Ιωάννης έχει παραμείνει στην Παλαιά Διαθήκη, έχει μπροστά του μια εικόνα ενός Θεού αυστηρού και δίκαιου τιμωρού και εκδικητή του κακού, του λείπει ακόμα "ένα κάτι" : το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού .... «θα έρθει κάποιος που θα βαφτίσει με το άγιο Πνεύμα και φωτιά ” δηλαδή του ευσπλαχνικού Πατέρα που αγκαλιάζει και τον “άσωτο” γιό που επιστρέφει και τον αποκαθιστά στην χαμένη του αξιοπρέπεια. “ Η φωτιά της αγάπης καταστρέφει μόνο το κακό που διαπράχθηκε, διατηρώντας το άτομο που το διέπραξε σε μια αγκαλιά πατρική για την αιωνιότητα.