Κυριακή 25/ 09 / 2023
Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Mτ 20, 1-16).
" Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με ένα οικοδεσπότη, ο οποίος βγήκε νωρίς το πρωί για να μισθώσει εργάτες για να εργασθούν στον αμπελώνα του. 'Όταν συμφώνησε με τους εργάτες να τους δώσει ένα δηνάριο την ημέρα, τους έστειλε στον αμπελώνα του. 'Όταν βγήκε κατά τις εννιά το πρωί, είδε άλλους εργάτες να στέκονται στην αγορά χωρίς δουλειά, και είπε και σ' αυτούς: "Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα και ό,τι είναι δίκαιο θα σας το δώσω". Κι εκείνοι πήγαν. 'Όταν βγήκε πάλι κατά το μεσημέρι και κατά τις τρεις, έκαμε το ίδιο. Κατά τις πέντε, όταν βγήκε, βρήκε κι άλλους να στέκονται και τους λέει: "Γιατί στέκεστε εδώ όλη την ημέρα χωρίς δουλειά;" Του λένε: "Διότι κανένας δεν μας μίσθωσε". Τους λέει: "Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα". 'Όταν βράδιασε, λέει ο κύριος του αμπελώνα στον επίτροπό του: "Κάλεσε τους εργάτες και δώσε τους το μισθό, αρχίζοντας από τους τελευταίους μέχρι τους πρώτους". Κι όταν πήγαν αυτοί που προσλήφθηκαν στις πέντε, πήραν από ένα δηνάριο. 'Όταν έφθασαν οι πρώτοι, νόμισαν ότι θα πάρουν παραπάνω. Και πήραν από ένα δηνάριο κι αυτοί. 'Όταν πληρώθηκαν άρχισαν να γογγύζουν εναντίον του οικοδεσπότη, λέγοντας: "Αυτοί οι τελευταίοι εργάσθηκαν μια ώρα και τους εξίσωσες με εμάς που βαστάξαμε το βάρος της ημέρας και τη ζέστη". Κι εκείνος, απαντώντας σε ένα απ' αυτούς, είπε: "Φίλε μου, δε σε αδικώ. Δε συμφώνησες μαζί μου για ένα δηνάριο; Πάρε ό,τι σου ανήκει και πήγαινε. Αλλά θέλω και σ' αυτόν τον τελευταίο να δώσω όσο και σε σένα. Μήπως δεν μου επιτρέπεται να κάμω ό,τι θέλω την περιουσία μου; 'Η μήπως το μάτι σου είναι πονηρό, επειδή εγώ είμαι καλός;".
Έτσι, οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί
Λόγος του Κυρίου
Ο
«ιδιοκτήτης» βγαίνει στις πέντε το
απόγευμα και στη δούλεψη και εκείνου
τους εργάτες που κάνες δεν τους εκτίμησε.
Στον τότε Ισραήλ η δουλειά στα χωράφια
τελειώνει στις τέσσερις.
Τότε όλοι
εκείνοι που «κανείς δεν έχει προσλάβει
ποτέ» (στ. 7), ο «χαμένος», ο χρεοκοπημένος,
ο ακατάλληλος, όταν προσλήφθηκε ένιωσε
ότι και αυτός αξίζει κάτι κάποιος τον
εκτιμά ως κατάλληλο, δεν είναι φαλιρισμένος
με κάτι τι θα γυρίσει σπίτι του .
Η
αγάπη δεν παύει ν’ αγαπά ακόμη και αυτόν
που οι άλλοι θεωρούν άχρηστο ή μη
κατάλληλο. Όλους τους πληρώνει με το
ίδιο νόμισμα με το ίδιο μεροκάματο, με
εκείνους που «νόμιζαν ότι θα λάμβαναν
περισσότερα για το αξίζουν» (εδ. 10α). Η
Αγάπη δηλαδή ο Θεός, όπως λέει το πρώτο
σημερινό ανάγνωσμα «οι σκέψεις μου δεν
είναι οι σκέψεις σας, οι δρόμοι σας δεν
είναι οι δρόμοι μου», λέει ο Κύριος (Ησ
55, 8).
Στον κόσμο του Θεού δεν είναι
θέμα περισσότερο ή λιγότερο, καλό ή
κακό, αξία ή ενοχή, σωστό ή ανέντιμο.
Δεν υπάρχει το τι κάνω και το τι έχει
περισσότερη αξία απέναντί του. Αυτό που
σώζει είναι να γνωρίζουμε ότι είναι ένα
με Αυτόν, που είναι η Αγάπη.
Το να σκεφτόμαστε την αγάπη του Θεού ως εξαρτημένη από το ηθικό μας ανάστημα σημαίνει ότι ξαναπέφτουμε στην εμπορική λογική της θρησκείας. Είμαστε θεϊκοί, όλοι συμμετέχουμε, ζούμε, κινούμαστε και αναπνέουμε μέσα στο Θεό δική του γενιά είμαστε: κουρελήδες και καλοντυμένοι, λεφτάδες και άφραγκοι, έξυπνοι και βλάκες .Αυτό που μας σώζει ότι ξέρουμε ότι είμαστε ένα με αυτόν κι προσπαθούμε να το βιάσουμε . Είναι στο χέρι μας να το συνειδητοποιήσουμε και να γίνουμε ικανοί να αφήσουμε το «εγώ» και το «δικό μου» για το κοινό καλό. Και να γίνουμε δική του κληρονομιά.
Το δράμα της
θρησκείας είναι η σκέψη ότι κάποιοι
μπορούν να αξίζουν περισσότεροι την
αγάπη του Θεού λόγω της απόδοσής τους,
και συνήθως αυτοί γίνονται αδιάλλακτοι
και σκληροί απέναντι σε άλλους που δεν
μπορούν να ανταπεξέλθουν.
Ο Θεός δεν
αγαπά επειδή είμαστε καλοί και ικανοί
αλλά επειδή είναι η Αγάπη μόνο αγαπά
και και δεν ζυγίζει για να πληρώσει ,
αλλά δίνει τα πάντα. Δικαιοσύνη είναι να δίνεις στον άλλο ότι έχει ανάγκη