Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2022
Η Θεία Λειτουργία διακηρύσσει με μεγάλη ποιητική διάθεση διακηρύσσει την πεποίθηση του χριστιανού ότι : «η ζωή μεταβάλλεται δεν αφαιρείται» και που «αφού διαλυθεί η επίγεια αυτή σκηνή ( = ο εγκόσμιος προσωρινός βίος του), αποκτά κατοικία μόνιμη στους ουρανούς (στη Βασιλεία του ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους).
Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά αγ. Ευαγγέλιο ( 20,27-38)
Ο Ιησούς τότε τους απάντησε: «Οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο, παντρεύονται και παντρεύουν. Όσοι όμως αξιωθούν ν’ αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο, αυτοί ούτε θα νυμφεύονται ούτε θα παντρεύονται. Κι αυτό, γιατί δε θα υπάρχει γι’ αυτούς θάνατος· σαν αναστημένοι άνθρωποι που θα είναι, θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού. Ότι άλλωστε οι νεκροί ανασταίνονται, αυτό το αναφέρει κι ο Μωυσής, όταν μιλάει για τη βάτο, και λέει ότι ο Κύριος είναι Θεός του Αβραάμ, Θεός του Ισαάκ και Θεός του Ιακώβ. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών, γιατί γι’ αυτόν όλοι είναι ζωντανοί».
Λόγος του Κυρίου
Την εποχή του Ιησού οι Σαδδουκαίοι, το κόμμα των αριστοκρατικών, θεωρούσαν ως δεσμευτικό μόνο τον Νόμο, δηλ την Πεντάτευχο, τα πέντε πρώτα βιβλία της Γραφής και επειδή η Πεντάτευχος σιωπά για το πρόβλημα της ανάστασης των νεκρών, εκλάμβαναν την προφορική διδασκαλία των Φαρισαίων περί αναστάσεως των νεκρών ως ένα παράνομο νεοτερισμό και ως εκ τούτου την περιέπιπταν . Βέβαια οι φαρισαίοι εκλάμβαναν την ανάσταση ως μια επαναφορά την επίγεια ζωή στην καλύτερη περίπτωση πιο βελτιωμένη.
Για να δείξουν το παράλογο της πίστης στην ανάσταση, υποβάλλουν στον Ιησού την περίπτωση της γυναίκας που είχε επτά συζύγους, όλοι πέθαναν ερώτημα στη ανάσταση σε ποίον από τους επτά η γυναίκα θα λογιζόταν και θα ανήκε ως σύζυγος;
Ο Ιησούς
λοιπόν τους άπαντα με ένα κείμενο από
το βιβλίο της Εξόδου ο οποίο είναι ένα
βιβλίο της Πεντάτευχου, αποδεκτό και
θεόπνευστο και για τους Σαδδουκαίους:
«Ο Θεός είπε στον Μωυσή: Εγώ είμαι ο Θεός
του πατέρα σου, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός
του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ” . “Ο Θεός
που έχει κάτω από την προστασία του τον
Αβραάμ, Ισαακ Ιακώβ και “Ο Θεός δεν
είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών, γιατί
γι’ αυτόν όλοι είναι ζωντανοί» Ο Ιησούς
εννοεί ότι ο δεσμός που δημιουργήθηκε
κατά τη διάρκεια της επίγειας ύπαρξης
μεταξύ των πιστών και του Θεού δεν είναι
με ημερομηνία λήξης δεν μπορεί να σπάσει,
δεν μπορεί να τελειώσει με θάνατο. Ο
Θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά μια νέα
αρχή. Οι φίλοι του Θεού έχουν την εμπειρία
ότι η αγάπη του Πατέρα εξανεμίζεται
ακόμη και μπροστά στο θάνατο. Αυτή είναι
και η εμπειρία Ιησού, πάνω στο σταυρό.
Πράγματι, είναι ακριβώς η κοινωνία του
με τον Πατέρα που τον οδήγησε στην
ανάσταση.
Και ο Ιησούς συνεχίζει λέγοντας ότι με τον θάνατο πολλά πράγματα της επίγειας ζωής θα είναι ξεπερασμένα, και ο γάμος ανάμεσά τους. Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά η σεξουαλικότητα, ο γάμος, είναι πράγματα που σχετίζονται με τον θάνατο, με την κατάσταση των θνητών. Το να σχηματιστεί ένα ζευγάρι δίνεται από την ανάγκη να ξεπεραστεί η μοναξιά, ένας ενστικτώδης τρόπος για να πολεμήσεις τον θάνατο. Όπως και η τεκνοποίηση, που είναι ουσιαστικό στοιχείο της σεξουαλικότητας και του γάμου, είναι επίσης ένας τρόπος να ξεπεραστεί ο θάνατος του ατόμου, που παρατείνει τη ζωή του στη ζωή του παιδιού του, να επιβιώσει στο παιδί.
Στην ανάσταση τα πάντα θα μεταμορφωθούν σε έναν πνευματικό δεσμό, απελευθερωμένο από τα δεσμά της θνητότητας και ότι αυτό σημαίνει και φωτισμένο και άμεσα ζωοποιημένο από Φως του Θεού των ζώντων. Θα υπάρξει νέος τύπος διαπροσωπικής σχέσης και επικοινωνίας σε άμεση αναφορά με τον Θεό , σε νέες μορφές αγάπης, πιο όμορφες, πιο στενές αλλά και ευρύτερες, πιο αληθινές, η επικοινωνία είναι συνολική και ολοκληρωτική. Θα υπάρξει συνέχεια αλλά και τέλεια διαφορετικότητα, ως παράδειγμα συνέχειας ο σπόρος με το φυτό.