27 Φεβρουαρίου 2022
Η κοινωνία αλλάζει και μεταμορφώνεται όταν οι σχέσεις μεταξύ των μελών της είναι θεμελιωμένες στην Θεϊκή Ευσπλαχνία
Από το Ευαγγέλιο κατά Λουκά (6,39-45) 
Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς είπε και μια παρομοίωση: «Μπορεί ένας τυφλός να οδηγήσει έναν άλλον τυφλό; Δεν θα πέσουν κι οι δυο στο χαντάκι; Ένας μαθητής δεν μπορεί να είναι πάνω από το δάσκαλό του· όποιος όμως καταρτιστεί τέλεια, μπορεί να φτάσει το δάσκαλό του.
Γιατί βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδερφού σου και δε νιώθεις ολόκληρο δοκάρι που είναι στο δικό σου μάτι; Πώς μπορείς να λες στον αδερφό σου, “αδερφέ, άφησε να βγάλω το σκουπιδάκι από το μάτι σου”, όταν εσύ ο ίδιος δε βλέπεις ολόκληρο δοκάρι στο μάτι σου; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδερφού σου».
«Ένα καλό δέντρο δεν κάνει άχρηστο καρπό, ούτε πάλι ένα άχρηστο δέντρο μπορεί να κάνει καλό καρπό. Κάθε δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό που παράγει. Δε μαζεύουμε σύκα απ’ τ’ αγκάθια ούτε τρυγάμε σταφύλια από τα βάτα. Ο καλός άνθρωπος βγάζει το καλό από το αγαθό απόθεμα της καρδιάς του, κι ο κακός από το κακό απόθεμα της καρδιάς του βγάζει το κακό. Γιατί, το στόμα του ανθρώπου μιλάει από το περίσσευμα της καρδιάς».
Λόγος του Κυρίου
Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς είπε και μια παρομοίωση: «Μπορεί ένας τυφλός να οδηγήσει έναν άλλον τυφλό; Δεν θα πέσουν κι οι δυο στο χαντάκι; Ένας μαθητής δεν μπορεί να είναι πάνω από το δάσκαλό του· όποιος όμως καταρτιστεί τέλεια, μπορεί να φτάσει το δάσκαλό του.
Γιατί βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδερφού σου και δε νιώθεις ολόκληρο δοκάρι που είναι στο δικό σου μάτι; Πώς μπορείς να λες στον αδερφό σου, “αδερφέ, άφησε να βγάλω το σκουπιδάκι από το μάτι σου”, όταν εσύ ο ίδιος δε βλέπεις ολόκληρο δοκάρι στο μάτι σου; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδερφού σου».
«Ένα καλό δέντρο δεν κάνει άχρηστο καρπό, ούτε πάλι ένα άχρηστο δέντρο μπορεί να κάνει καλό καρπό. Κάθε δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό που παράγει. Δε μαζεύουμε σύκα απ’ τ’ αγκάθια ούτε τρυγάμε σταφύλια από τα βάτα. Ο καλός άνθρωπος βγάζει το καλό από το αγαθό απόθεμα της καρδιάς του, κι ο κακός από το κακό απόθεμα της καρδιάς του βγάζει το κακό. Γιατί, το στόμα του ανθρώπου μιλάει από το περίσσευμα της καρδιάς».
Λόγος του Κυρίου
Το σημερινό Ευαγγέλιο μας υπενθυμίζει, πολύ παραστατικά, δύο πράγματα :
Α\ Αυτό που δεν αρέσει σε μας τους ίδιους αλλά θέλουμε να το αλλάξουμε πρώτα στους άλλους,
και Β\ Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, δεν χρειάζεται “να αλλάξουμε τους άλλους” αλλά τον εαυτό μας. Το σημείο εκκίνησης της αλλαγής είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι ο γείτονάς μας.
Η κοινωνία αλλάζει και μεταμορφώνεται προς το καλύτερο, όχι από καλούς νόμους και συνταγές, αλλά επειδή οι σχέσεις μεταξύ των μελών της κοινότητας αρχίζουν να μεταμορφώνονται. Η μεταμόρφωση αυτή, για να είναι αποτελεσματική, αρχίζει και ξεκινά πρώτα από εμάς για να αγκαλιάσει τους άλλους, “Ο καλός άνθρωπος βγάζει το καλό από το αγαθό απόθεμα της καρδιάς του” “το στόμα του ανθρώπου μιλάει από το περίσσευμα της καρδιάς”, δηλώνει ο Ιησούς στο σημερινό ευαγγέλιο.
Ο “καλός θησαυρός της καρδιάς”: ένας ορισμός, τόσο όμορφος τόσο γεμάτος ελπίδα, ακούγοντας την ευαγγελική περικοπή, βλέπουμε: 1. Να ξεκινά με το ποιος μπορεί να κρίνει το ποιος είχε ανάγκη αδελφικής διόρθωσης: Μόνο ο Θεός μπορεί να κρίνει. Ο Δάσκαλος είναι ο Ιησούς: δεν κρίνει ούτε καταδικάζει (βλ. Ιω. 3:17), κάνει μια απλή σύσταση «Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια» ή μια διαπίστωση «η πίστη σου σε έσωσε».
2. Εάν είναι μόνον ο Θεός που μπορεί να κρίνει, πώς πρέπει να ενεργούμε όταν βλέπουμε μπροστά και βρίσκουμε ότι κάποιοι σφάλλουν; Πρώτα να αποφεύγουμε τον κίνδυνο να δογματίζουμε και να είμαστε καταδικαστικοί. Υπάρχει ο κοινός κανόνας: «Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας». Στους άλλους να βλέπουμε ό, τι καλό έχουν για να το μιμηθούμε και ό, τι κακό πιστεύουμε πως κάνουν, να δούμε μήπως κάνουμε το ίδιο και να αρχίσουμε την διόρθωση πρώτα σε μας, και να αναγνωρίσουμε ότι πρώτα εμείς έχουμε ανάγκη της Ευσπλαχνίας του Θεού. Όποιος δεν αναγνωρίζει ότι έχει ανάγκη της ευσπλαχνίας του Θεού, και γι’ αυτό να του είναι ευγνώμων, δύσκολα μπορεί να συγχωρέσει, πόσο μάλλον να καθοδηγήσει άλλους. Το πρώτο βήμα είναι να γίνουμε μιμητές του Ιησού