Έστω και αργά ας πούμε ναι. Ώστε Λόγια και έργα να ταυτίζονται. Α΄ Κύκλος, 26η Τακτική Κυριακή

Κυριακή   27 Σεπτεμβρίου 2020

Εκ πρώτης όψεως,  τα δυο αδέλφια  της σημερινής  παραβολής φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικά, ωστόσο να έχουν κάτι  κοινό. Στον πατέρα βλέπουν κάποιον που δίνει εντολές και στον οποίο  πρέπει να υποταχτούν  ή να επαναστατήσουν εναντίον του  και,  σε κάθε περίπτωση,   με επιδεξιότητα να τον παρακάμψουν. Όσο για το αμπέλι, δεν το εκλαμβάνουν  ως κάτι δικό τους που αξίζει να το φροντίσουν. Δεν τους αφορά  αφού  είναι κάτι που κοστίζει κόπο και ιδρώτα. 

Από το κατά Ματθαίο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (21, 28-32)

 

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς ρώτησε τους ακροατές του: «Τι γνώμη έχετε τώρα γι’ αυτό που θα σας πω: Κάποιος είχε δύο παιδιά. Πάει λοιπόν στον πρώτο και του λέει: “παιδί μου, πήγαινε σήμερα κι εργάσου στο αμπέλι”. Αυτός του είπε: “δε θέλω”. Ύστερα όμως μετάνιωσε και πήγε. Πάει και στον δεύτερο και του λέει τα ίδια. Εκείνος του αποκρίθηκε: “μάλιστα, κύριε”, αλλά δεν πήγε. Ποιος από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα του;» «Ο πρώτος», του απαντούν. Τους λέει ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού. Ήρθε σ’ εσάς ο Ιωάννης κηρύττοντας την οδό της σωτηρίας, και δεν τον πιστέψατε· οι τελώνες όμως και οι πόρνες τον πίστεψαν. Κι εσείς, παρ’ όλο που τους είδατε, δε μετανοήσατε ούτε τότε για να τον πιστέψετε».

Λόγος του Κυρίου.

Ο πρώτος γιος κατ΄ αρχήν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του αλλά αργότερα μεταμελήθηκε και εκτέλεσε τελικά  το θέλημα του πατέρα. Μεταμελήθηκε: Το ξανασκέφτηκε και άλλαξε τον τρόπο  που βλέπει τα πράγματα και τα εκτίμησε με μια νέα προοπτική. Το αμπέλι δεν είναι του πατέρα του, είναι “το αμπέλι  μας”. Ο πατέρας δεν είναι πλέον το αφεντικό που διατάζει και στον οποίο  πρέπει να  υποταχθεί ή να βρει τρόπο να τον παρακάμψει, αλλά  εκείνος  που τον προσκαλεί να συνεργαστεί μαζί του ώστε μαζί να φτάσουν  σε μια άφθονη συγκομιδή.

Στο κέντρο της παραβολής τοποθετείται  η ερώτηση του Ιησού: ποιος έκανε το θέλημα του πατέρα; Και καλεί τους ακροατές, του τότε και του σήμερα,  να πάρουν θέση.

Και  ποιο είναι το θέλημα του πατέρα; Μήπως να μάθουν τα  παιδιά του  να τον σέβονται  και να το υπακούνε;  Όχι,  ο πατέρας δεν θέλει υπηρέτες, θέλει παιδιά  ενήλικα  και υπεύθυνα,  παιδιά ελεύθερα που να συνεργάζονται  μαζί του για την ωρίμανση του κόσμου, για τη γονιμότητα της γης, για τη Βασιλεία του.

Η ευαγγελική ηθική δεν είναι αυτή της υπακοής, αλλά της  προώθησης  της δημιουργικής  ενεργητικότητας,  που παράγει καλά έργα που παραμένουν .

Ο πρώτος υιός είναι επαινετός όχι  επειδή τελικά υπάκουσε  στον πατέρα του και έσκαψε το αμπέλι, αλλά  διότι  αποδείχθηκε γιος που σκέφτεται και,  παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις,  διάλεξε το κοινό καλό της οικογένειας. Επαινείται γιατί   εκτίμησε πως εκείνο που μετρά δεν είναι “τι λέει”  κάποιος,  αλλά “τι κάνει”. 

Ο αγ. Φραγκίσκος, στους μοναχούς που τον ακολουθούσαν δίδασκε  να κηρύττουν το ευαγγέλιο με τις πράξεις τους και, αν χρειαστεί,  να φωτίσουν τις πράξεις τους με τα λόγια τους.

Εκείνο στο οποίο ο Ιησούς Χριστός  καλεί εμάς, τους μαθητές του είναι   να είμαστε χριστιανοί όχι μόνο με τα λόγια  και τη  βιτρίνα (χριστιανοί του «φαίνεσθαι») αλλά να είμαστε χριστιανοί  των έργων και της ουσίας  όπου  οι πράξεις και τα λόγια  συμφωνούν (χριστιανοί του «είναι») .Όπως πχ. όλοι μιλάμε για αδελφική αγάπη, αλλά όταν πρόκειται  με συγκεκριμένα έργα,  να  δείξουμε έμπρακτα  την  αγάπη μας προς τους αδελφούς, τότε παραμερίζουμε και  οπισθοχωρούμε. Πολλοί  αντιλαμβάνονται   την αναγκαιότητα της καλλιέργειας της χριστιανικής αδελφοσύνης, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης αλλά τελικά καταλήγουν να υποστηρίζουν θέσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση ή ακόμη  χειρότερα  όχι μόνον  θέτουν  εμπόδια  αλλά και   αποθαρρύνουν εκείνους που επιδιώκουν να ανοίξουν καινούριους δρόμους ή τουλάχιστον που το προσπαθούν κοκ.

Και η τελευταία φράση του Ιησού : Στον Θεό δεν υπάρχει κατάκριση αλλά υπόσχεση Σωτηρίας σε όσους τον εμπιστεύονται,  και μεταμελούνται βαδίζουν  στα ίχνη του.