Η Ανάσταση αναφέρεται στον Θεό που είναι η ζωή
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019
Οι ερχόμενες Κυριακάτικες Ευχαριστιακές μας Συνάξεις, μας προσανατολίζουν στη μελέτη εκείνων των πραγματικοτήτων που τροφοδοτούν την «Ελπίδα» των μαθητών του Ιησού, την Ανάσταση.
Η πίστη των Χριστιανών δεν περιορίζεται στην αθανασία της ψυχής, αλλά στην Ανάσταση του ανθρώπου: ο άνθρωπος πεθαίνει, ο άνθρωπος ανασταίνεται. Δεν χωρίζεται κάποια στιγμή στα δύο, όπου κάτι επιβιώνει και κάτι καταστρέφεται και στη συνέχεια, κάποια στιγμή, ανασυντάσσεται στην ολοκληρία του. Η Θεία Λειτουργία διακηρύσσει την πεποίθηση του χριστιανού ότι : «η ζωή μεταβάλλεται δεν αφαιρείται» και που «αφού διαλυθεί η επίγεια αυτή σκηνή ( = ο εγκόσμιος προσωρινός βίος του), αποκτά κατοικία μόνιμη στους ουρανούς (στη Βασιλεία του ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους).
Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά αγ. Ευαγγέλιο ( 20,27-38)
Λόγος του Κυρίου
Στο σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο έχουμε μια προσπάθεια των Σαδδουκαίων να διακωμωδήσουν την Πίστη στην Ανάσταση των συγχρόνων του Ιησού, και ιδιαίτερα των Φαρισαίων, που ήταν ιδεολογικοί αντίπαλοί τους. ΟΙ Σαδδουκαίοι ήταν ευγενείς, θρησκευτικά συντηρητικοί και υπέρ της συνύπαρξης με τους Ρωμαίους για να σώσουν ότι μπορούσε να σωθεί από το Ισραήλ. Οι Φαρισαίοι ήταν μια ομάδα μικρομεσαίων βιοπαλαιστών, απεχθανόταν τους Ρωμαίους και του συμβιβασμένους, θρησκευτικά πιο ανοικτοί και πίστευα στη ανάσταση των νεκρών, ως μια επιστροφή κατά κάποιο τρόπο σ’ αυτή τη ζωή ‘προς το καλύτερο’. Σ’ αυτό κατά κάποιο τρόπο τον πλησίαζαν τον Ιησού. Οι Σαδδουκαίοι, από τη Γραφή, θεωρούσαν ως αυθεντικό και δεσμευτικό μόνο ό,τι υπήρχε στα πέντε πρώτα βιβλία της Γραφής, την Πεντάτευχο. Έτσι, δεν πίστευαν στην Ανάσταση, γιατί δεν έβρισκαν κάποια αναφορά σε αυτήν. Οι Φαρισαίοι πίστευαν στην Ανάσταση και
ΟΙ Σαδδουκαίοι, λοιπόν, για να φέρουν σε δύσκολη θέση τον Ιησού και να διακωμωδήσουν την τρέχουσα πεποιθήσεις της εποχής του περί Αναστάσεως, του πρότειναν, ως παράδειγμα, την ιστοριούλα μιας γυναίκας: εφτά φορές νύμφη, επτά φορές χήρα εφτά αδελφών, αλλά ποτέ μητέρα. Αυτό το παράδειγμα έγινε με βάση τα προβλεπόμενα από το Βιβλίο του Δευτερονομίου, όπου όταν ένας άνδρας πέθαινε χωρίς να αφήσει απογόνους, η χήρα του έπρεπε να παντρευτεί τον αδελφόν του για να αποκτήσουν και οι απογόνους Με το παράδειγμα αυτό έδιναν, εμμέσως, μια δικιά τους εκδοχή των πραγμάτων. Θέλουν να πουν ότι η μόνη αιωνιότητα είναι οι απόγονοι. Οι γονείς, κατά κάποιο τρόπο, επιβιώνουν στους απογόνους τους.
Ο Γάμος, έτσι όπως τον παρουσίαζαν στο παράδειγμα οι Σαδδουκαίοι, είναι ένα μέσον για να καταπολεμηθεί ο θάνατος. Χρησιμεύει στο να υπάρξουν απόγονοι, ώστε να μη σβήσει το σόι, η οικογένεια. Το σημαντικό, κατά κάποιο τρόπο, δεν είναι το πρόσωπο, αλλά ένα όνομα ή μια ομαδα που επιβι’ώνει στην ομάδα που την διαδέχεται , οι απόγονοι.
Ο Ιησούς με την απάντησή του, δεν εγκλωβίζεται στο παράδειγμα, τους λέει ότι η αιωνιότητα δεν είναι η απατηλή βιολογική συνέχεια της παρούσας ζωής, αλλά κάτι το ολοκληρωτικά και απόλυτα καινούργιο. Κάτι που δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με βάση το τρέχον λεξιλόγιό μας και τις τρέχουσες αντιλήψεις μας, αλλά ως κάτι που εγγράφεται στην ίδια τη φύση μυστήριο του Θεού.
Ξεκινά λοιπόν, λέγοντας : “Όσοι αξιωθούν ν’ αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο, αυτοί ούτε θα νυμφεύονται ούτε θα παντρεύονται”, δηλαδή δεν είναι οι απόγονοι που θεμελιώνουν την αιωνιότητα.
Ο Ιησούς εδώ κάνει μια αξιοπρόσεκτη διευκρίνιση, λέει: “Όσοι αξιωθούν να αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο“.
Με αυτό τον τρόπο υπογραμμίζει την αξία του καιρού που ζούμε, του πώς τον ζούμε ως παιδιά της Ανάστασης ή ως παιδιά του Θανάτου.
Και ο Ιησούς συνεχίζει, λέγοντας : “ Οι αναστημένοι άνθρωποι θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού “, δεν θέλει να πει ότι είναι εξαϋλωμένες υπάρξεις, αλλά ότι η ύπαρξή τους δεν θα εξαρτάται από τη διαδοχή του χρόνου και του χώρο. Θέλει να υποδείξει ότι η Αναρτημένη ζωή δεν ακολουθεί τις δυναμικές της σημερινής ζωής, οι σχέσεις μεταξύ των προσώπων θα είναι διαφορετικές. Θα βασίζονται στη δράση του Θεού που ήδη τώρα είναι η αιτία που είμαστε ζωντανοί. Κατά κάποιο τρόπο, όπως οι άγγελοι έχουν την αναφορά για τη ζωή τους στο Θεό, όχι μόνο για το ότι υπάρχουν, αλλά και για το πώς υπάρχουν, κάτι το ανάλογο θα συμβεί και με τους ανθρώπους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας το ονομάτισαν ‘Θέωση’.
Η ανάσταση ή όπως αλλιώς το λέμε και αιώνια ζωή, δεν είναι ζήτημα ποσότητας και διάρκειας ζωής, αλλά έντασης, πληρότητας και βάθους ζωής.
Το τελευταίο επιχείρημα του Ιησού είναι παρμένο από τα βιβλία της Γραφής που και οι Σαδδουκαίοι παραδέχονται, την Πεντάτευχο «Ότι άλλωστε οι νεκροί ανασταίνονται, αυτό το αναφέρει κι ο Μωυσής, όταν μιλάει από τη βάτο, και λέει ότι είναι ο Κύριος ο Θεός του Αβραάμ, Θεός του Ισαάκ και Θεός του Ιακώβ. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών, γιατί γι’ αυτόν όλοι είναι ζωντανοί».
Το «του» που επαναλαμβάνεται, υπογραμμίζει ένα βαθύτατο δεσμό μεταξύ Θεού και ανθρώπων -στην προκείμενη περίπτωση των Πατριαρχών- και συνεχίζει λέγοντας : και των ζώντων. Έχοντας μια στενή σχέση οι πατριαρχες με το Θεό που είναι η ζωή, είναι και εκείνοι ζωντανοί μιας με τρόπο που αναφέρεται στο Θεό και όχι στους ανθρώπους. Τους ενώνει η αγάπη του Θεού, που τους έδωσε τη ζωή, που ο ίδιος είναι η ζωή. Η Ανάστασή μας θα επισφραγίσει την αλήθεια της Πατρότητάς του Θεού.
Στη Βασιλεία του Θεού,ή αιώνια ζωή ή αναστημένη ζωή ή μέλλουσα ζωή , κανένας δεν θα ανήκει σε κάποιον, όπως πχ στην οικογένεια σύμφωνα με το παράδειγμα του Σαδδουκαίου, όπου η γυναίκα παρουσιάζεται ως εργαλείο για τη διαιώνιση του ονόματος της οικογένειας, “οι αναστημένοι άνθρωποι θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού“, αναφερόμενοι στο Θεό που είναι που η Ζωή, θα έχουν την ουσία της Ουσία της προσωπικής και κοινοτικής Ζωής .
x