Γ΄ Κύκλος, 1η Κυριακή της Παρουσίας Λκ 21, 25-28. 34-36.

Αντιστάσου,  είναι οι πόνοι του τοκετό ενός νέου κόσμου.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Ο προφήτης Ιερεμίας (587 π. Χ.)  ζει την τη θλίψη το φόβο και τη γενική απελπισία που έχει κυριεύσει το βασίλειο του Ιούδα  επειδή ο λαός  βλέπει  ότι μετά το Βασίλειο του Βορρά,  του Ισραήλ , το οποίο πριν δυο αιώνες  καταλήφθηκε και  καταστράφηκε από τους Ασσυρίους το 722 π. Χ.  , τώρα είναι η σειρά του  βασιλείου του Νότου, του Ιούδα,  να έχει την ίδια τύχη. Η Ιερουσαλήμ πολιορκείται από Βαβυλωνίους, και δεν φαίνεται ότι θα αντέξει για πολύ. Διακηρύττει λοιπόν:
«Έρχονται μέρες», λέει ο Κύριος, «που θα εκπληρώσω την υπόσχεση που έδωσα στο λαό του Ισραήλ και του Ιούδα: Θα αναδείξω βασιλιά έναν γνήσιο βλαστό του Δαβίδ. Αυτός θα κυβερνάει τη χώρα με ευθυκρισία και δικαιοσύνη.  Τότε ο λαός του Ιούδα και οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ θα ζουν με ειρήνη και ασφάλεια. Και το όνομα που θα δοθεί στην πόλη θα είναι “ο Κύριος η σωτηρία μας”» ΙΕΡΕΜΙΑΣ 33,14-16 
    
Ο προφήτης, παρόλο που ζει την αδιέξοδη  τραγικότητα των ημερών  που όλοι ερμηνεύουν ως τιμωρία  Θεού για τις τόσες και τόσες αδικίες που  πολιτικές και θρησκευτικές αρχές άλλα και πρόσωπα μεμονωμένα διαπράττουν εις βάρος των πιο αδυνάτων,  ξαναδιαβάζει την υπόσχεση που είχε κάνει ο Θεός μέσω του προφήτη     Ησαΐα (11,1) «… Ένα κλωνάρι θα φυτρώσει απ’ τον κορμό του Ιεσσαί κι ένα κλαδί θα ξεπροβάλει από τις ρίζες του» που για τους Εβραίους  σήμαινε  ότι «ένας απόγονος  από τους απογόνους του Δαυίδ , θα βασιλεύει με δικαιοσύνη και ο λαός  θα ζει με ασφάλεια και  ειρήνης»  και το επικαιροποιεί : «Έρχονται μέρες που θα εκπληρώσω την υπόσχεση που έδωσα στο λαό του Ισραήλ και του Ιούδα: Θα αναδείξω βασιλιά έναν γνήσιο βλαστό του Δαβίδ. Αυτός θα κυβερνάει τη χώρα με ευθυκρισία και δικαιοσύνη», και αυτό το κάνει διακηρύττει ο προφήτης είναι πιπισμένος ότι ο Θεός μένει πάντα πιστός και εκπληρώνει στις υποσχέσεις του και δεν πτοείται από τα καπρίτσια των διαδόχων του Δαυίδ  που δεν αποδείχτηκαν αντάξιοι του καλέσματος του. Τα λόγια του προφήτη  είναι μια μεγάλη ομολογία πίστεως και πράξη ζωντανής ελπίδας. 
Καλούμαστε, λοιπόν, και εμείς να οικοδομούμε τη ζωή μας πάνω στην ίδια βάση, να αναπτύξουμε ζωντανή και  σωστή σχέση με τον Θεό και με τον πλησίον, εργαζόμενοι για την επί γης ειρήνη και δικαιοσύνη και να μην απογοητευόμαστε για τις τυχόν αστοχίες δικιές μας και τις αντιδράσεις των άλλων περιμένοντας ο Κύριος να ολοκληρώσει και να επισφραγίσει το έργο μας

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο  (21, 25-28. 34-36)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς έλεγε  στους μαθητές «Θα παρουσιαστούν σημάδια στον ήλιο, στο φεγγάρι και στ’ αστέρια. Στη γη οι λαοί θα αναστατωθούν και θα ζουν σε αγωνία, εξαιτίας της βοής και των μεγάλων κυμάτων της θάλασσας. Οι άνθρωποι θα κοντεύουν να πεθάνουν από το φόβο κι από την αγωνία γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν στην οικουμένη, γιατί οι ουράνιες δυνάμεις, που κρατούν την τάξη του σύμπαντος, θα διασαλευτούν. Τότε θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω σε σύννεφο με δύναμη και με μεγάλη λαμπρότητα. Όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται σηκώστε τα κεφάλια σας και αναθαρρήστε, γιατί πλησιάζει η ώρα του λυτρωμού σας».
«Προσέξτε καλά τους εαυτούς σας. Μην παραδοθείτε στην κραιπάλη και στη μέθη και στις βιοτικές ανάγκες, και σας αιφνιδιάσει η ημέρα εκείνη. Γιατί θα ’ρθεί σαν την παγίδα σε όλους τους κατοίκους της γης. Να μένετε λοιπόν άγρυπνοι και να προσεύχεστε αδιάκοπα, για να μπορέσετε να ξεπεράσετε όλα όσα είναι να συμβούν, και να παρουσιαστείτε έτοιμοι μπροστά στον Υιό του Ανθρώπου».
Λόγος του Κυρίου

Ο Ιερεμίας αντιστάθηκε,  δεν κατέβασε το κεφάλι μοιρολατρικά ξεπέρασε την απελπισία και την απογοήτευση υποβασταζόμενος από την εμπιστοσύνη του στο Θεό που σώζει. Πόσο μάλλον εμείς·  δεν πρέπει  να μας παραλύει ο φόβος διότι «η ελπίδα» του Ιερεμία  πήρε σάρκα και οστά  στο πρόσωπο του Ιησού από την Ναζαρέτ.
Οι καταστροφικές σκηνές  που  περιγράφει ο ευαγγελιστής , δεν είναι για να μας φοβίσουν και να μετανοήσουμε·  μιλούν για το «τώρα μας»,  ανά πάσα στιγμή μπορούμε να παραλύσουμε από το φόβο εξ αιτίας του τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν ύπαρξε ποτέ εποχή  χωρίς να γνωρίσουμε καταστροφές οφειλόμενες στην φύση, που ας το ομολογήσουμε λίγο την σεβόμαστε αλλά και στον άνθρωπο και αυτές συχνά είναι χειρότερες από τις πρώτες και όλα μας φαίνονται μια μαύρα.

«Θα παρουσιαστούν σημάδια στον ήλιο, στο φεγγάρι και στ’ αστέρια. Στη γη οι λαοί θα αναστατωθούν και θα ζουν σε αγωνία, εξαιτίας της βοής και των μεγάλων κυμάτων της θάλασσας. Οι άνθρωποι θα κοντεύουν να πεθάνουν από το φόβο κι από την αγωνία γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν στην οικουμένη, γιατί οι ουράνιες δυνάμεις, που κρατούν την τάξη του σύμπαντος, θα διασαλευτούν. Τότε θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω σε σύννεφο με δύναμη και με μεγάλη λαμπρότητα. Όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται σηκώστε τα κεφάλια σας και αναθαρρήστε, γιατί πλησιάζει η ώρα του λυτρωμού σας».

Β’ Κύκλος: Εορτή του Χριστού, Βασιλιά του Σύμπαντος

Είναι βασιλιάς γιατί υπηρετεί και είναι η αλήθεια. 

Κυριακή 25η   Νοεμβρίου 2018

Τελευταία  Κυριακή του λειτουργικού έτους και γιορτάζουμε τον Χριστό ως Βασιλιά  του Σύμπαντος, δηλαδή το αποκορύφωμα  και  την ανακεφαλαίωση των πάντων στο πρόσωπό του. Σε όλη του ζωή,  ο Ιησούς, προσπάθησε να αποφύγει τόσο τίτλο  όσο και τα χαρακτηριστικά  που θα μπορούσαν να έχουν αναφορά σε βασιλική ιδιότητα. Δεν σταματούσε να υπενθυμίζει ότι σκοπός της ζωής του είναι να είναι τελευταίος και ο υπηρέτης όλων.

 Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  ‘Aγ. Ευαγγέλιο  (Ιω.18, 33-37) 

Ο Πιλάτος μπήκε πάλι μέσα στο πραιτώριο, διέταξε να φέρουν τον Ιησού και τον ρώτησε: «Εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;» Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Το ρωτάς αυτό από μόνος σου ή σου έχουν μιλήσει άλλοι για μένα;» «Μήπως εγώ είμαι Ιουδαίος;» του απάντησε ο Πιλάτος· «ο λαός ο δικός σου και οι αρχιερείς σε παρέδωσαν σ’ εμένα· τι έκανες, λοιπόν;» Ο Ιησούς απάντησε: «Η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο· αν η βασιλεία μου προερχόταν απ’ αυτόν τον κόσμο, οι στρατιώτες μου θα αγωνίζονταν να μην πέσω στα χέρια των Ιουδαίων αρχόντων. Αλλά η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από ’δω». Του λέει τότε ο Πιλάτος: «Είσαι, λοιπόν, βασιλιάς;» «Ναι, είμαι βασιλιάς, όπως το λες», αποκρίθηκε ο Ιησούς. «Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια· όποιος αγαπάει την αλήθεια καταλαβαίνει τα λόγια μου»

Λόγος του Κυρίου

Η μοναδική φορά που δέχεται να χαρακτηριστεί "βασιλιάς"  είναι κατά τη διάρκεια της δίκης του μπροστά στον Πιλάτο, και  το κάνει όταν δεν  υπάρχουν πια περιθώρια για παρερμηνείες αλλά, ακόμη και τότε καθορίζει  ότι : "Η βασιλεία η δική μου δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο. Αν η βασιλεία μου ήταν απ' αυτόν τον κόσμο, οι υπηρέτες μου θα αγωνίζονταν για να μην παραδοθώ στους Ιουδαίους. Αλλά τώρα, η βασιλεία η δική μου δεν είναι απ' εδώ" (Ιω.18, 33-37).

Θέλει με  αυτόν τον τρόπο να προσδιορίσει  ότι η  βασιλεία του έχει τις ρίζες της, διαμορφώνεται και εκφράζεται σύμφωνα με τις αξίες που δεν είναι εκείνες της άσκησης της εξουσίας ως κυριαρχία και  προβολή αλλά ως ευσπλαχνία και αγαπητική  συνύπαρξη και  προσφορά προστασίας σε κάθε μορφή αδυναμίας, και  συγγνώμης. 

Ο Ιησούς, στον τρόπο περιγραφής  της υφής της βασιλείας του, στον διάλογο του με τον Πιλάτο,   καταλήγει: «Εσύ το λες ότι είμαι βασιλιάς. Εγώ γι' αυτό γεννήθηκα και γι' αυτό έχω έλθει στον κόσμο, για να δώσω μαρτυρία για την αλήθεια. Και καθένας που είναι απ' την αλήθεια, ακούει τη φωνή μου». Για τον κόσμο  “αλήθεια” είναι η ανακάλυψη της ουσίας των πραγμάτων, δηλαδή εκείνο που κ προσδιορίζει τη δική του μοναδική  θέση του κάθε πράγματος μέσα στο κοσμικό σύνολο  ή  όταν αυτό που η φύση μου παρουσιάζει και αυτό που έχω στο μυαλό μου και εκτιμώ ότι είναι το ίδιο με αυτό  που η φύση μου παρουσιάζει,  ταυτίζονται ή,  τουλάχιστον,  στο μεγαλύτερο μέρος ταυτίζονται.  

Στον κόσμο της Αγ. Γραφής, χωρίς όλα  τα παραπάνω να αγνοούνται, τονίζεται μια περαιτέρω διάσταση : αλήθεια είναι η πιστότητα, η επιμονή και  συμμόρφωση και διαφύλαξη σε ένα  δοσμένο λόγο. Ένας άνθρωπος είναι αληθινός, ζει την αλήθεια, όταν μπορεί κάποιος ανεπιφύλακτα  να τον εμπιστευτεί. Ο κατ’ εξοχή αληθινός είναι ο Θεός  που αγαπά τον άνθρωπο και μένει πιστός στην αγάπη του,  και  όχι αφηρημένα  αγαπά  “την ανθρωπότητα”  αλλά κάθε συγκεκριμένο άνθρωπο!  

Για τους φιλοσόφους η αλήθεια διδάσκεται, για τον Ιησού η αλήθεια βιώνεται, με την ζωή μαρτυρείται. Η αλήθεια δεν είναι όπως ένα αντικείμενο πάνω στο τραπέζι που μπορεί κάποιος, βλέποντάς το,   να το  περιγράψει, αλλά  είναι μια ζωή που βιώνεται. Μια ζωή, για να γίνει κατανοητή δεν περιγράφεται μόνο με λόγια, αλλά  με πράξεις  μαρτυρείται.

Β’ Κύκλος 33η Τακτική Κυριακή ( Μκ.13, 24-32 )'

Ζούμε οικοδομώντας  από τώρα μια ευτυχία που θα ολοκληρωθεί με την Ανάσταση

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Στη διάρκεια της  ανθρώπινης ιστορίας,  υπάρχουν εποχές  ιστορικών ανακατατάξεων και κρίσεων, σαν τη δική μας, όπου όλα είναι συγκεχυμένα, απρόβλεπτα  και    χωρίς νόημα μιας και κάθε τι παλιό καταρρέει και το καινούργιο που  θα έπρεπε να το αντικαταστάσει δεν φαίνεται. Ο άνθρωπος, σε τέτοιες έντονες αλλαγές καταλαμβάνεται από   ανασφάλεια,  σύγχυση,   αγωνία και  φόβο για όσα βιώνει  και   σχεδόν στα  τυφλά αναζητά  κάποια διέξοδο.  Αναζητά κάτι νέο που θα του δώσει μια λογική συνάφεια στην αταξία που επικρατεί  και έναν προσανατολισμό προς κάποιο αξιόλογο σκοπό.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο ΄Αγιο Ευαγγέλιο  ( Μκ.13, 24-32 )'

Κατ’ εκείνο τον καιρό ο Ιησούς είπε στο πλήθος « Έκείνες τις μέρες, μετά απ' αυτή τη θλίψη, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και η σελήνη δεν θα δώσει το φέγγος της, και τα αστέρια θα πέσουν απ' τον ουρανό, και οι δυνάμεις που βρίσκονται στους ουρανούς θα διασαλευθούν.

Και τότε θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στις νεφέλες με δύναμη πολλή και δόξα. Τότε θα αποστείλει τους αγγέλους, και θα συγκεντρώσει τους εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, απ' την άκρη της γης μέχρι την άκρη του ουρανού.

Αλλά από τη συκιά να καταλάβετε την παραβολή: όταν το κλαδί της γίνει τρυφερό και βγουν τα φύλλα της, γνωρίζετε ότι το θέρος είναι κοντά. 'Ετσι κι εσείς, όταν δείτε αυτά να συμβαίνουν, να γνωρίζετε ότι είναι κοντά, μπροστά στην πόρτα. Αλήθεια σας λέω: δεν θα περάσει αυτή η γενιά έως ότου γίνουν όλα αυτά. Ο ουρανός και η γη θα περάσουν, αλλά τα λόγια μου δεν θα περάσουν. Σχετικά με την ημέρα εκείνη ή την ώρα, κανένας δε γνωρίζει, ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ούτε ο Υιός, παρά μόνο ο Πατέρας.

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή,  με την περιγραφή του ‘τέλους του κόσμου’ δεν έχει σκοπό να φοβερίσει. Ο λόγος του είναι ακόμη μια πρόσκληση στους μαθητές του να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν το πραγματικό νόημα της ιστορίας, και «να δουν» ακόμη και πίσω από την σύγχυση . Τους οδηγεί  να μάθουν να διαβάζουν τα σημεία των καιρών, κάτω από το αποκαλυπτικό φως του Λόγου Του έτσι ώστε να  συνδέσουν τη ζωή τους με πράγματα που προορίζονται να μείνουν και όχι να παρέλθουν. Ακόμη και όταν το κακό,  που φαίνεται πανίσχυρο,   επικρατεί και θριαμβεύει  εντέλει  είναι προορισμένο να ηττηθεί .

Ο Ιησούς δεν προτείνει μια φυγή προς τα εμπρός  με την υπόσχεση κάποιου νεφελώδους και συγκεχυμένου εγκόσμιου μέλλοντος  και δεν θυσιάζει το παρόν για χάρη  αυτού του μέλλοντος : «αγωνίσου εσύ για να απολαύουν οι επόμενες γενεές ένα καλύτερο κόσμο»! Ούτε ζητά να χαραμίσουμε το παρόν χάριν κάποιας ευτυχίας στην άλλη ζωή : «τώρα κάνε υπομονή και ο Θεός θα σε ανταμείψει στον ουρανό»!  Αντίθετα,  υπογραμμίζει τη σοβαρότητα της κάθε ημέρας που ζούμε. Σπρώχνει τους μαθητές να συνειδητοποιήσουν  ότι είναι δική τους ευθύνη να αξιοποιήσουν το χρόνο που τους δόθηκε, ώστε με σύνεση και εμπιστοσύνη στο Θεό Πατέρα να ντύσουν  τη ζωή τους, την ύπαρξη τους,  με το Λόγο του Κυρίου που δεν παρέρχεται,   ζώντας και οικοδομώντας  από τώρα μια ευτυχία που θα ολοκληρωθεί με την Ανάσταση. Ο μαθητής καλείται να κοιτάζει σε βάθος χρόνου,   να ενεργεί στο «τώρα»  και να μην παρασύρεται από τα φαινόμενα.

Ο μαθητής, στην καθημερινότητα του,  βιώνει την ένταση που αναπτύσσεται μεταξύ του τι έχει ήδη έχει αποκαλυφθεί και κατορθωθεί και βιώνεται, μιας και  ήδη η Βασιλεία του Θεού είναι παρούσα και ενεργεί στην καθημερινότητά του,   και  αυτού που   προσμένει  να του αποκαλυφθεί στην εγκαθίδρυσή της, στην ολοκληρία της.  Σ’ αυτήν  την ωρίμανση καλείται να συμβάλλει με την επίπονη  προσπάθεια του. Με αυτόν τον τρόπο πασχίζουμε και ‘υποφέρουμε’ για  πράγματα που αξίζουν και μένουν. Η ζωή του μαθητή είναι αυτό το δίπτυχο, το εκκρεμές μεταξύ  Σταυρού  και Ανάστασης, η  χαρμολύπη των πατέρων της Εκκλησίας.

Β κύκλος 32η Τακτική Κυριακή ( Μκ 12,38-44 )

Η άδολη καρδιά τα ψιλά τα κάνει θησαυρό

Κυριακή 4η Νοεμβρίου 2018  

Ο Ιησούς είναι στον περίβολο του Ναού, κέντρο της ζωής των Ιουδαίων  και  παρατηρεί τα όσα  συμβαίνουν γύρω του και τα σχολιάζει. Έτσι  ζωντανά και επίκαιρα καθοδηγεί και καταρτίζει τους μαθητές του. Καθισμένος απέναντι στο θησαυροφυλάκιο πέφτουν στην αντίληψη του δύο εκ διαμέτρου  αντίθετες σκηνές, του δίνουν την ευκαιρία για διδαχή. Από τη μια είναι οι γραμματείς, που κομπάζουν και καμαρώνουν, παράδειγμα προς αποφυγή, και από την άλλη μια φτωχή χήρα που μέσα από τη φτώχεια της θέλει να συμβάλει στο κοινό καλό, ένα παράδειγμα προς μίμηση 
. 
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγ. Ευαγγέλιο ( Μκ 12,38-44 )

Εκείνον τον καιρό ο Ιησούς έλεγε: "Προσέχετε από τους γραμματείς που θέλουν να περπατούν με επίσημες στολές και τους αρέσουν οι ασπασμοί στις αγορές και οι πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και οι πρώτες θέσεις στα δείπνα. Είναι αυτοί που κατατρώνε τα σπίτια των χηρών με πρόφαση ότι κάνουν μεγάλες προσευχές. Αυτοί θα λάβουν μεγαλύτερη καταδίκη". Κάθισε τότε απέναντι στο θησαυροφυλάκιο του ναού και έβλεπε πώς ο κόσμος έριχνε χάλκινα νομίσματα στο θησαυροφυλάκιο. Και πολλοί πλούσιοι έριχναν πολλά. Πήγε τότε και μια φτωχή χήρα που έριξε δυο λεπτά, που είναι ένας κοδράντης ( δηλ. μια πεντάρα). Κάλεσε τότε τους μαθητές του και τους είπε: "Αλήθεια σας λέω: αυτή η φτωχή χήρα έριξε περισσότερο απ' όλους εκείνους που έριξαν στο θησαυροφυλάκιο. Διότι όλοι έριξαν απ' το περίσσευμά τους, ενώ αυτή έριξε από το υστέρημά της όλα όσα είχε, όλη της την περιουσία".

Λόγος του Κυρίου

Οι γραμματείς. Έχουν αναμφισβήτητες γνώσεις νομικές και θρησκευτικές, κάνει «σεβαστούς», σεβασμός που εκδηλώνεται με διάφορες τιμές και κολακείες από τον περίγυρό τους. Ο Ιησούς τους ειρωνεύεται, για την γραφικότητα της ένδυσις και για την συμπεριφοράς τους : «Προσέχετε από τους γραμματείς που θέλουν να περπατούν με επίσημες στολές και τους αρέσουν οι ασπασμοί στις αγορές και οι πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και οι πρώτες θέσεις στα δείπνα», τους  κατακεραυνώνει χωρίς περιστροφές γιατί χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους, όχι για να υπηρετήσουν τους αδύναμους, αλλά για να τους εξουσιάζουν και να τους καταπιέζουν: «Είναι αυτοί που κατατρώνε τα σπίτια των χηρών» και για τις υποκριτική τους θρησκευτική ζωή : «με πρόφαση ότι κάνουν μεγάλες προσευχές». Το κακό με αυτούς είναι ότι οι γνώσεις τους τούς οδηγούν σε μια αυτάρκεια και αλαζονεία που τους κλείνει σε ένα στείρο εγωκεντρισμό και τους οδηγεί σε μια επιδεικτική, και ανάλγητη κοινωνική και θρησκευτική συμπεριφορά. 
Η χήρα Σε αυτή την ξιπασμένη ύπαρξη ο Ιησούς αντιπαραθέτει  ως δασκάλα ζωής μια  ταπεινή  και γενναιόδωρη χήρα. Η χήρα και το ορφανό, για την Αγ. Γραφή είναι ο τύπος κάθε αναγκεμένου διότι, μη έχοντας την υλική και ηθική υποστήριξη του συζύγου και πατέρα, είναι ευάλωτοι και γίνονται εύκολα αντικείμενο κάθε μορφής εκμετάλλευσης. Οι ίδιοι, όμως, δείχνουν εμπιστοσύνη να περιμένουν τη βοήθεια των άλλων.
Ο Ιησούς, λοιπόν, παρακολουθεί, μια σκηνή συνηθισμένη  για την εποχή του, παράξενη, όμως, για μας. Στο μέρος της αυλής του Ναού, όπου  επιτρεπόταν η παρουσία των γυναικών, υπήρχε μια σειρά από καλάθια. Όποιος ήθελε να κάνει κάποια προσφορά για το Ναό πλησίαζε και έριχνε τον οβολό του. Ένας ιερέας ήταν επιφορτισμένος να διαλαλήσει το μέγεθος της προσφοράς. Φυσικό ήταν όταν μια προσφορά ήταν μεγάλη, ακουγόταν ένα μουρμούρισμα θαυμασμού.

Β κύκλος 31η Τακτική Κυριακή ( Μκ 12,28-34 )

Μια μοναδική αγάπη «Ο Θεός και ο πλησίον»

Κυριακή 4η  Νοεμβρίου 2018 -  

Ο γραμματέας, με την ερώτησή του: «Ποιά είναι η εντολή η πρώτη απ' όλες», μεταφέρει στον Ιησού έναν προβληματισμό της εποχής του. Οι Ιουδαίοι είχαν ένα μεγάλο αριθμό νόμων και εντολών, 365 που απαγόρευαν κάτι, όσες οι ημέρες του χρόνου, και 248 που επέτρεπαν κάτι, όσα τα μέρη του σώματος. Διερωτόντουσαν, λοιπόν, αν όλοι οι νόμοι είναι οι ίδιοι ή μερικοί έχουν μεγαλύτερη αξία και σπουδαιότητα. Μερικοί απαντούσαν ότι όλοι οι νόμοι είναι ίδιοι, γιατί όλοι από το Θεό προέρχονται. Άλλοι, πάλι, πρέσβευαν ότι μερικοί είναι σπουδαιότεροι και δεσμεύουν περισσότερο από άλλους. Αναζητούσαν, λοιπόν, ‘τον πρώτο’.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγ. Ευαγγέλιο ( Μκ 12,28-34 )

Εκείνον τον καιρό: Ένας από τους γραμματείς πλησίασε και ρώτησε τον Ιησού: "Ποιά είναι η εντολή η πρώτη απ’ όλες;" Ο Ιησούς απάντησε: "Πρώτη εντολή είναι: ‘ Άκου Ισραήλ: Ο Κύριος ο Θεός μας είναι ο ένας Κύριος. Και θα αγαπήσεις τον Κύριο το Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλη σου τη διάνοια και με όλη σου τη δύναμη'. Η δεύτερη εντολή είναι ετούτη: `Θα αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου'. Μεγαλύτερη εντολή απ' αυτές δεν υπάρχει". Ο γραμματέας τότε του είπε: "Πολύ καλά, διδάσκαλε. Είναι σύμφωνο με την  αλήθεια αυτό που είπες ότι ` ένας είναι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος εκτός απ αυτόν ΄, και το «να τον αγαπάς με όλη σου την καρδιά και με όλο σου το νου και με όλη σου τη δύναμη και το να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου, είναι σπουδαιότερο από όλα τα ολοκαυτώματα και τις θυσίες». Ο Ιησούς, βλέποντας ότι απάντησε συνετά, του είπε: "Δε βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού". Και κανένας πια δεν τολμούσε να του θέσει άλλες ερωτήσεις.

Λόγος του Κυρίου

Στην ερώτηση του γραμματέα ο Ιησούς, απαντά με τη σύνθεση δύο βιβλικών παραπομπών. Η πρώτη είναι ένα νομοθετικό κείμενο από το Δευτερονόμιο (Δτ 6,4-5), που οι ευσεβείς Ιουδαίοι απάγγελλαν ως προσευχή, τουλάχιστον, δύο φορές την ημέρα « Άκου Ισραήλ θα αγαπήσεις τον Κύριο το Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλη σου τη διάνοια και με όλη σου τη δύναμη» και η δεύτερη από το Λευιτικό (Λευ 19,18), «Θα αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».

Ο Ιησούς μπαίνει στην καρδιά του ζητήματος, προσκαλεί τον άνθρωπο να μην χαθεί στους μαιάνδρους της περιπτωσιολογίας, αλλά να επικεντρωθεί στο ουσιώδες: την αγάπη προς το Θεό και προς τους ανθρώπους. Οι Εντολές πολλές και περίπλοκες, αλλά η πηγή μία: Η Αγάπη που είναι ο Θεός. Και η ανταπάντηση του γραμματέα είναι μια βιβλική απάντηση "Πολύ καλά, διδάσκαλε. Είναι σύμφωνο με την αλήθεια αυτό που είπες ότι ‘ ένας είναι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος εκτός απ’ αυτόν. Και το ` να τον αγαπάς με όλη σου την καρδιά και με όλο σου το νου και με όλη σου τη δύναμη και το να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου ' είναι σπουδαιότερο από όλα τα ολοκαυτώματα και τις θυσίες" (Ωσ 6,6; Σειρ 40,6-8; Σειρ 51,16-17).

Και ο Ιησούς, βλέποντας ότι απάντησε συνετά, του είπε: "Δε βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού". Πράγματι, η Βασιλεία του Θεού συνίσταται στην αγάπη προς τον Θεό και αυτή με τη σειρά της αποδεικνύει ότι είναι αληθινή με το να επαληθεύεται όταν ο άνθρωπος αγαπά τον πλησίον του. Αυτό είναι που οι μαθητές του Χριστού πρέπει να το χαράξουν βαθειά στη μνήμη τους, στην καρδιά και στη διάνοιά τους.  Όταν αγαπά ο ένας τον άλλο ως απόδειξη της αγάπης του προς το Θεό, έχουμε μια Κοινότητα, την Εκκλησία.