Ζούμε οικοδομώντας από τώρα μια ευτυχία που θα ολοκληρωθεί με
την Ανάσταση
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018
Στη
διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, υπάρχουν εποχές ιστορικών ανακατατάξεων και κρίσεων, σαν τη
δική μας, όπου όλα είναι συγκεχυμένα, απρόβλεπτα και χωρίς
νόημα μιας και κάθε τι παλιό καταρρέει και το καινούργιο που θα έπρεπε να το αντικαταστάσει δεν φαίνεται. Ο
άνθρωπος, σε τέτοιες έντονες αλλαγές καταλαμβάνεται από ανασφάλεια,
σύγχυση, αγωνία και φόβο για όσα βιώνει και σχεδόν
στα τυφλά αναζητά κάποια διέξοδο. Αναζητά κάτι νέο που θα του δώσει μια λογική
συνάφεια στην αταξία που επικρατεί και
έναν προσανατολισμό προς κάποιο αξιόλογο σκοπό.
Ανάγνωσμα
από το κατά Μάρκο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (
Μκ.13, 24-32 )'
Κατ’
εκείνο τον καιρό ο Ιησούς είπε στο πλήθος « Έκείνες τις μέρες, μετά απ' αυτή τη
θλίψη, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και η σελήνη δεν θα δώσει το
φέγγος της,
και τα αστέρια
θα πέσουν απ' τον ουρανό, και οι δυνάμεις που βρίσκονται στους ουρανούς θα
διασαλευθούν.
Και
τότε θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στις νεφέλες με δύναμη πολλή
και δόξα. Τότε θα αποστείλει τους αγγέλους, και θα συγκεντρώσει τους εκλεκτούς
του από τους τέσσερις ανέμους, απ' την άκρη της γης μέχρι την άκρη του ουρανού.
Αλλά
από τη συκιά να καταλάβετε την παραβολή: όταν το κλαδί της γίνει τρυφερό και
βγουν τα φύλλα της, γνωρίζετε ότι το θέρος είναι κοντά. 'Ετσι κι εσείς, όταν
δείτε αυτά να συμβαίνουν, να γνωρίζετε ότι είναι κοντά, μπροστά στην πόρτα. Αλήθεια
σας λέω: δεν θα περάσει αυτή η γενιά έως ότου γίνουν όλα αυτά. Ο ουρανός και η
γη θα περάσουν, αλλά τα λόγια μου δεν θα περάσουν. Σχετικά με την ημέρα εκείνη
ή την ώρα, κανένας δε γνωρίζει, ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ούτε ο Υιός, παρά
μόνο ο Πατέρας.
Λόγος
του Κυρίου
Ο
Ιησούς, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, με την περιγραφή του ‘τέλους του κόσμου’ δεν
έχει σκοπό να φοβερίσει. Ο λόγος του είναι ακόμη μια πρόσκληση στους μαθητές
του να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν το πραγματικό νόημα της ιστορίας, και «να
δουν» ακόμη και πίσω από την σύγχυση . Τους οδηγεί να μάθουν να διαβάζουν τα σημεία των καιρών,
κάτω από το αποκαλυπτικό φως του Λόγου Του έτσι ώστε να συνδέσουν τη ζωή τους με πράγματα που
προορίζονται να μείνουν και όχι να παρέλθουν. Ακόμη και όταν το κακό, που φαίνεται πανίσχυρο, επικρατεί και θριαμβεύει εντέλει είναι προορισμένο να ηττηθεί .
Ο
Ιησούς δεν προτείνει μια φυγή προς τα εμπρός με την υπόσχεση κάποιου νεφελώδους και συγκεχυμένου
εγκόσμιου μέλλοντος και δεν θυσιάζει το
παρόν για χάρη αυτού του μέλλοντος : «αγωνίσου
εσύ για να απολαύουν οι επόμενες γενεές ένα καλύτερο κόσμο»! Ούτε ζητά να
χαραμίσουμε το παρόν χάριν κάποιας ευτυχίας στην άλλη ζωή : «τώρα κάνε υπομονή
και ο Θεός θα σε ανταμείψει στον ουρανό»!
Αντίθετα, υπογραμμίζει τη
σοβαρότητα της κάθε ημέρας που ζούμε. Σπρώχνει τους μαθητές να
συνειδητοποιήσουν ότι είναι δική τους
ευθύνη να αξιοποιήσουν το χρόνο που τους δόθηκε, ώστε με σύνεση και εμπιστοσύνη
στο Θεό Πατέρα να ντύσουν τη ζωή τους,
την ύπαρξη τους, με το Λόγο του Κυρίου
που δεν παρέρχεται, ζώντας και οικοδομώντας από τώρα μια ευτυχία που θα ολοκληρωθεί με την
Ανάσταση. Ο μαθητής καλείται να κοιτάζει σε βάθος χρόνου, να ενεργεί
στο «τώρα» και να μην παρασύρεται από τα
φαινόμενα.
Ο
μαθητής, στην καθημερινότητα του, βιώνει
την ένταση που αναπτύσσεται μεταξύ του τι έχει ήδη έχει αποκαλυφθεί και
κατορθωθεί και βιώνεται, μιας και ήδη η
Βασιλεία του Θεού είναι παρούσα και ενεργεί στην καθημερινότητά του, και αυτού που
προσμένει να του αποκαλυφθεί στην εγκαθίδρυσή της, στην
ολοκληρία της. Σ’ αυτήν την ωρίμανση καλείται να συμβάλλει με την
επίπονη προσπάθεια του. Με αυτόν τον
τρόπο πασχίζουμε και ‘υποφέρουμε’ για
πράγματα που αξίζουν και μένουν. Η ζωή του μαθητή είναι αυτό το δίπτυχο,
το εκκρεμές μεταξύ Σταυρού και Ανάστασης, η χαρμολύπη των πατέρων της Εκκλησίας.