Γ' κυκλος 5η Κυριακή του Πάσχα Ιωα. 13,31-33’34-35

Αγαπάμε ο ένας τον άλλο όπως ο Ιησούς μας αγάπησε;

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

Ο Ιησούς, λίγο πριν αντιμετωπίσει την «ώρα του», τον σκοπό της ύπαρξης του, γύρω από το τραπέζι του πασχαλινού δείπνου , που θα είναι και το τελευταίο του δείπνο, κάνει μια ανακεφαλαίωση της ζωή του με τους μαθητές του. Και τους εμπιστεύεται την επιτομή της ζωής του.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη ΄Αγιο Ευαγγέλιο ( 13,31-33’34-35 )

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους μαθητές του: «Ήρθε τώρα η ώρα να φανερωθεί η δόξα του Υιού του Ανθρώπου κι ο Θεός να δοξαστεί εξαιτίας του· κι αν ο Θεός δοξαστεί δι’ αυτού, τότε κι ο Θεός θα τον δοξάσει κοντά του, κι αυτό μάλιστα θα γίνει πολύ γρήγορα. Παιδιά μου, για πολύ λίγο θα είμαι ακόμη μαζί σας· θα με αναζητήσετε, και αυτό που είπα στους Ιουδαίους, πως δηλαδή εκεί που πηγαίνω εγώ εσείς δεν μπορείτε να ’ρθείτε, το λέω και σ’ εσάς τώρα. Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο. Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο».

Λόγος του Κυρίου

Η επιτομή της ζωής του Ιησού είναι στην υπόδειξη/οδηγία :« Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο. Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο»

Μια οδηγία, μια υπόδειξη ζωής και όχι μια διαταγή και ο φόβος της τιμωρίας αν παραβιαστεί · αγάπη και επιβολή δεν συμβαδίζουν.«Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο», είναι η Πηγή και το Αποκορύφωμα μιας ζωής. Πηγή των υπόλοιπων εντολών, οι άλλες εντολές δεν είναι παρά οι επιμέρους εκφράσεις και προσπάθειες εφαρμογής, εκπλήρωσης, υλοποίησης και βιώματος της μίας εντολής «να αγαπάτε ο ένας τον άλλο».

Η εντολή της αγάπης που ο Ιησούς δίνει στους μαθητές του, δεν παρουσιάζεται ως μια αφηρημένη θεωρία όπου ο εκάστοτε μαθητής οφείλει να αναζητήσει τους τρόπους υλοποίησης της, αλλά ο ίδιος προσφέρει και το υπόδειγμα στο οποίο πρέπει να τείνουν: «Όπως σας αγάπησα εγώ».

Που έγκειται λοιπόν το «Σας δίνω μια νέα εντολή» ; σε κείνη την ειδοποιό διαφορά της αγάπης που ο Ιησούς δίνει ·στη λογική μας, όταν κάποιος μας λέει: “Όπως εγώ σας αγάπησα” περιμένουμε, ως εύλογη προσθήκη, το «έτσι να αγαπάτε και εσείς Εμένα», ενώ εδώ διευκρινίζει : «επειδή εγώ σας αγάπησα, γι αυτό να αγαπάτε και σεις ο ένας τον άλλο». Ακόμη το «Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο», δίνει και την υφή και την ποιότητα της αγάπης. Μιας αγάπης που δεν έχει κανένα ίχνος ανταποδοτικότητας ή ιδιοτέλειας, αλλά που σπρώχνει στην έξοδο από τον εαυτόν μας σε προϋπάντηση του άλλου, στην αλληλεγγύη, και που προστατεύει τον μαθητή από τον αυτάρεσκο απομονωτισμό.

Η εντολή της αγάπης είναι «μια νέα εντολή» επειδή «ανοίγει πόρτες και παράθυρα» σ’ ένα νέο κόσμο, τον οποίο ο Ιησούς όχι μόνο υποσχέθηκε αλλά που με την ίδια την παρουσία Του, τη διδαχή Του, τα έργα Του, τον Θάνατο και την Ανάσταση Του, τον εγκαινίασε και τον έζησε . Η αποφασιστική στροφή έγινε με την Ανάσταση. Η καθημερινότητα του μαθητή, που βιώνεται με αυτή την αγάπη είναι η ανά πάσα στιγμή πρόγευση, εδώ και τώρα, εκείνου του ολοκληρωμένου κόσμου που ο Ιησούς υποσχέθηκε και αρχίζει με την Ανάσταση και που ο απόστολος Παύλος περιγράφει ως τον κόσμο όπου ο Θεός θα είναι «τα πάντα σε όλους».

Αυτή η αγάπη, είναι η ταυτότητα του μαθητή του Χριστού που αγαπά, όχι για να αποκομίσει ο ίδιος τα όποια οφέλη, αλλά γιατί «Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο», μια αγάπη μαρτυρία ως προς τον Διδάσκαλο.

Μια αγάπη που σύμφωνα με τον απόστολο Ιωάννη, είναι ήδη η εμπειρία της Αναστάσεως μας γιατί από αυτό ξέρουμε «ότι περάσαμε από τον θάνατο στη ζωή γιατί αγαπάμε τους αδελφούς μας, εκείνος που δεν αγαπά μένει μέσα στο θάνατο».

Γ κύκλος, 4 η Κυριακή του Πάσχα

Ποιανού την φωνή  αναγνωρίζω και ακολουθώ

Κυριακή  19    Μαΐου 2019

Είναι στιγμές που, διαβάζοντας κάποιος το τέταρτο ευαγγέλιο,  έχει την εντύπωση ότι ο Ιησούς βρίσκεται  σε μία συνεχή διένεξη με τους Ιουδαίους  και  πρέπει να απαντήσει στην ερώτηση : «Αν είσαι εσύ ο Μεσσίας, πες το καθαρά». (10, 25-26). Στο ευαγγέλιο κατά Ιωάννη ο Ιησούς  προσπαθεί να αποκαλύψει με τρόπο παραστατικό την ταυτότητα του προσώπου και του έργου του. Και προσφέρει τρεις μεγάλες σκιαγραφήσεις - απεικονίσεις: «Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής», «Εγώ είμαι το Φως του κόσμου», και «Εγώ είμαι ο καλός Ποιμένας».  

Η περικοπή μας έχει ως θέμα την εικόνα «του καλού Ποιμένα». Προσπαθώντας να κατανοήσουμε όλες αυτές τις εικόνες και ιδιαίτερα την συγκεκριμένη, αυτή «του καλού ποιμένα» πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί εύκολα μπορεί να παραπλανηθούμε και να προσχωρήσουμε  σε ερμηνείες που ενδεχομένως  να βρουν κάποια προσχηματική λαβή στις εικόνες του κειμένου, οι οποίες   όμως δεν μπορούν να αναμετρηθούν και να συγκριθούν   με την σοβαρότητα του κείμενου.

      Ανάγνωσμα από το κατά  Ιωάννη  ΄Αγιο  Ευαγγέλιο  (10, 27-30)

      Εκείνο τον καιρό συνέχισε ο Ιησούς τη διδασκαλία του  λέγοντας: Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν· εγώ τους δίνω αιώνια ζωή και δε θα χαθούν ποτέ, γιατί κανείς δε θα μπορέσει να τ’ αρπάξει από την εξουσία μου. Ο Πατέρας μου, που μου τα έχει δώσει όλα, είναι ισχυρότερος απ’ όλους. Κανείς δεν μπορεί ν’ αρπάξει ό, τι βρίσκεται στα χέρια του Πατέρα μου. Εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα».

                                                                                                                                    Λόγος του Κυρίου

 Ας δούμε λοιπόν και την  ευκαιρία που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια: Ο Ιησούς  βρίσκεται  στον περίβολο του Ναού της Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της ετήσιας γιορτής που κάνει ανάμνηση της ‘Κάθαρσης  και επανακαθιέρωσης  του Ναού’. Παρακολουθεί τους Ιουδαίους που προσέρχονταν στο Ναό (που   για κάθε καλό Ιουδαίο ήταν το κατεξοχήν σημείο της παρουσίας του Θεού ανάμεσα στο λαό του, είναι ο κατεξοχήν τόπος επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό). Παρατηρεί, λοιπόν, αυτούς που εισέρχονταν  στο προαύλιο του Ναού από την πόρτα που ονομαζόταν προβατική πύλη,  πόρτα των προβάτων, δηλαδή  ήταν η είσοδος- πόρτα από την οποία έβαζαν τα πρόβατα που προορίζονταν  για τις θυσίες της ημέρας. 

«Εγώ είμαι ο  ποιμένας»

Ας αφήσουμε πίσω μας όλες εκείνες τις γλυκανάλατες απεικονίσεις του Ιησού ως ποιμένα με άσπρα πεντακάθαρα ρούχα, ξανθό και καλοχτενισμένο κεφάλι και με ένα αρνάκι στην αγκαλιά του! Ο  βοσκός,  είναι ένα σκληρό επάγγελμα  που δεν έχει ανάπαυλες, δεν ξέρει γιορτές και σχόλες ή διακοπές. Ο ποιμένας ζει αποκομμένος και στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής,  δεν μπορεί ποτέ να απομακρυνθεί τα πρόβατα του. Ζει με τα πρόβατά του και για τα πρόβατά του, θυσιάζεται γι’ αυτά, για να το πούμε σύμφωνα  με τα λόγια του σημερινού  πάπα «έχει την μυρωδιά των προβάτων του»!. Ο Ιησούς παίρνει λοιπόν την ευκαιρία να παρομοιάσει τον εαυτό του ως  τον ‘ποιμένα’, που με ανιδιοτελή και αληθινή, ουσιαστική φροντίδα, αναλώνεται για "τα πρόβατα του", τους μαθητές του.

«Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν»· ο ευαγγελιστής έχει στο μυαλό του την ποιμενική ζωή της εποχής του. Κάθε βράδυ περισσότεροι βοσκοί σταβλίζουν τα πρόβατα τους στο ένα κοινό ποιμνιοστάσιο  και με βάρδιες τα φρουρούν. Το πρωί ο κάθε βοσκός, με τον δικό του συνθηματικό τρόπο, με τη δική του φωνή, καλεί τα δικά του πρόβατα, για να τα οδηγήσει στην βοσκή. Και κάθε πρόβατο αναγνωρίζει μόνο την φωνή του δικού του βοσκού. Αναλογικά, ο Ιησούς παρουσιάζει τις σχέσεις του με τους μαθητές ως σχέσεις αμοιβαίας γνωριμίας που βασίζονται   στην εμπιστοσύνη ως  αποτέλεσμα της καθημερινής τριβής ζωής του ποιμένα και ποιμενομένου, σχέσεις ακρόασης : γνωρίζω εμπιστεύομαι και ακολουθώ.