Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024 . Γ΄ Κύκλος 4η Κυριακή του ερχομού ή της Παρουσίας Λκ.1,39-45 Έχω μυαλά ανοιχτά καλωσορίζω το απρόβλεπτο και για πάμπολλους αδύνατο

 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024 

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο Λκ.1,39-45

Έχω μυαλά ανοιχτά καλωσορίζω το απρόβλεπτο  και για πάμπολλους αδύνατο

    Η Μαρία «καλωσόρισε» πριν από την ανακοίνωση του αγγέλου "το απίθανο". Είπε "ναι" στο απρόβλεπτο, στο αδύνατο, γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από το άνοιγμα στο απρόβλεπτο, ίσως και στο επιθυμητό που όμως δεν συνέμβαινει  πάντοτε.
Ο Ζακ Ντεριντά, μας υπενθυμίζει ότι η πραγματικότητα, το κατορθωτό, το προβλεπτό δεν φέρει ποτέ μαζί του κανένα μυστήριο.
  

 Χρειάζεται να υπάρξει ένα «γεγονός εκπληκτικό» για να αποκαλυφθεί το άλλο, το καινούργιο, Ο ΑΛΛΟΣ αυτός που ΕΊΝΑΙ, ωστόσο είναι απαραίτητο το να είμαστε σε αναμονή να βιώσουμε πρώτα το αδύνατο και αυτό που δεν περιμένουμε ττο απροσδόκητο. Διαφορετικά θα έχουμε μόνο επανάληψη του υπάρχοντος, «déjà vu».

Έτσι, η Μαρία, έχοντας μόλις βιώσει το ακατόρθωτο «σηκώθηκε και πήγε βιαστικά» να επισκεφθεί μια γυναίκα. Όχι για να επαληθεύσει τα απροσδόκητα λεγόμενα του άγγελου, αλλά γιατί εκείνην που επισκεπτόταν είχε ανάγκη από βοήθεια (εδ. 39), αυτήν τη γυναίκα στην οποία έγινε πραγματικό το επιθυμητό, αυτό που ήταν για όλους αδύνατο να συμβεί.
Εντέλει, αυτό που μας κινεί πάντα είναι μια δύναμη, μια ενέργεια που κουβαλάμε μέσα μας από τη δημιουργία μας αλλά που κινδυνεύει να παραμείνει αδρανές αν δεν το προσκαρτερούμε και δεν είμαστε ανοιχτοί στη δράση ενός Άλλου (του Θεού) που τον αναγνωρίζουμε ως την απόλυτη αντικειμενικότητα.
Είναι σημαντικό να βιώσουμε στα έγκατα της ύπαρξη μας, την Ύπαρξη του ΄Αλλου που μας υπερβαίνει και δρα για μας, όμως όχι όπως εμείς θέλουμε και μόνον αφού ανοιχτούμε στη δράση του και το αφήσουμε σιωπηλά να μας διαποτίσει και τότε η σάρκα μας θα γίνει εκδήλωση του Άλλου, του Θεού. Αυτό είναι το μυστήριο της ενσάρκωσης : Να αφήσουμε την αδράνεια, που μας οδηγεί στη αδυναμία να ελπίζουμε το ανέλπιστο και να αρχίσουμε να περπατάμε και να νοιαζόμαστε με τον Άλλο για τον άλλο! Διαφορετικά όλα θα είναι μόνον ηθικολογίες : Να κάνουμε το καθήκον μας, να κάνουμε το καλό, για το συμφέρον μας άλλα όχι για το είναι μας : Πλαστήκαμε "κατ’ εικόνα" για να γίνουμε "ομοίωση"!

    Η σημερινή περικοπή έρχεται να μας θυμίσει την μεγάλη ασθένεια της εποχής : Να εκλαμβάνουμε όλα ως δεδομένα αλλά και  την αδυναμία μας να διερωτόμαστε για το πως έγιναν όπως υπάρχουν τα πάντα γύρω μας και να μην αναζητούμε το νόημα τους. Κινδυνεύουμε να μην μας εκπλήσσει πλέον τίποτα. Τα πάντα είναι ήδη γνωστά, δεδομένα, αυτονόητα, προβλέψιμα, νοητά, εφικτά, πραγματοποιήσιμα. Δεν υπάρχει πλέον "χώρος" για το Μυστήριο, δηλαδή για τη σταθερή βεβαιότητα ότι "η πραγματική πραγματικότητα" δεν είναι μόνο ό,τι φαίνεται και όπως αυτή μας παρουσιάζεται, αλλά κάτι το απείρως διαφορετικό, το μεγαλύτερο, κάτι που μας ξεπερνά αλλά που συνάμα είναι  και είμαστε με το  μέρος του.

    Έτσι, η Μαρία, έχοντας μόλις βιώσει το ακατόρθωτο «σηκώθηκε και πήγε βιαστικά» να επισκεφθεί μια γυναίκα. Όχι για να επαληθεύσει τα απροσδόκητα λεγόμενα του άγγελου, αλλά γιατί εκείνην που επισκεπτόταν είχε ανάγκη από βοήθεια (εδ. 39), αυτήν τη γυναίκα στην οποία έγινε πραγματικό το επιθυμητό, αυτό που ήταν για όλους αδύνατο να συμβεί.
Εντέλει, αυτό που μας κινεί πάντα είναι μια δύναμη, μια ενέργεια που κουβαλάμε μέσα μας από τη δημιουργία μας αλλά που κινδυνεύει να παραμείνει αδρανές αν δεν το προσκαρτερούμε και δεν είμαστε ανοιχτοί στη δράση ενός Άλλου (του Θεού) που τον αναγνωρίζουμε ως την απόλυτη αντικειμενικότητα.

«Τι πρέπει να κάνουμε;» Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024 Γ΄Κύκλος 3η Κυριακή της Παρουσία ή του Ερχομού

 Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Λκ 3, 10-18)

«Τι πρέπει να κάνουμε;»

«Τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το δικό μας ερώτημα όταν βρισκόμαστε σε μια δύσκολη υπαρξιακή κατάσταση, όταν μέσα του κάποιος αρχίζει να αισθάνεται την ανάγκη αντίληψης του νοήματος της ζωής του που να είναι δυνατό και αξιόπιστο ώστε να προσανατολίζει, με μια σχετική σιγουριά, όταν χρειάζεται να κάνει θεμελιακές επιλογές.

Και τι πρέπει να κάνουμε; Ο Ιωάννης μας δίνει μια πολύτιμη ένδειξη για το πώς να ενεργήσουμε, επειδή δεν έχει σημασία τι κάνουμε αλλά πώς το κάνουμε. Μπορείς να είσαι βουλευτής ή νοικοκυρά, ιερέας ή αγρότης, δάσκαλος ή στρατιώτης, σημασία δεν έχει το επάγγελμα που ασκείς αλλά η ποιότητα της δράσης σου : με πόση δικαιοσύνη, δέσμευση, ανθρωπιά, με πόσο πάθος και επαγγελματισμό "εκτελώ το καθήκον μου". ΄Οπου καλούμαι να ζήσω, στον ταπεινό καθημερινό μόχθο, εκεί καλούμαι να είμαι ένας άνθρωπος ερωτευμένος με τη δικαιοσύνη, που δημιουργεί κοινωνία.

Οι απαντήσεις που έδωσε ο Ιωάννης μπορούν να συνοψισθούν σε όποια κατάσταση και στιγμή ζωής κι αν βρίσκεστε, όποια δουλειά κι αν κάνετε, "αγαπήστε" : μετατρέψτε το μικρό «κομμάτι γης» που σας εμπιστεύτηκαν σε ένα περιβάλλον δικαιοσύνης.

Οι φράσεις του είναι παραλλαγές του ρήματος "αγαπώ=δίνομαι, προσφέρομαι" που σημαίνει μην ξεκινήσετε να μειώνετε : μην απαιτείτε, μην κρατάτε, μην κακομεταχειρίζεστε, μην εκβιάζετε.

Το μόνο που χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε, είναι να ζήσουμε μια πραγματική "ανθρωπιά" όπως πέτυχαν και προσπαθούν να επιτύχουν τόσοι άλλοι άνδρες και γυναίκες στην ανθρωπότητα.

Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου 2024 -=- Η διαθεσιμότητα -=- Γ΄ Κύκλος 2η Κυριακή της Παρουσίας Εορτή της Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου (Λκ. 1,26-38).

 

Κυριακή,  8  Δεκεμβρίου 2024 

Ανάγνωσμα από το Λούκα  Αγ. Ευαγγέλιο (Λκ. 1,26-38).

Η διαθεσιμότητα 

Πολύ συχνά έχουμε ακούσει  αυτή την αφήγηση κάπως επιφανειακά ή  να μας έχει  συνεπάρει η γλυκύτητά της,   χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εδώ μας περιγράφονται δύο θεμελιώδεις πραγματικότητες: η επιθυμία του Θεού να είναι οριστικά στο πλευρό των ανθρώπων και ο άνθρωπος και  η δυνατότητά του να προσχωρήσει με το μέρος της Μαρίας και να επιλέξει τον Θεό και το καλό ή να του γυρίσει την πλάτη και να διαλέξει  τον δικό του δρόμο. Στο "Ναι" της Μαρίας από τη Ναζαρέτ,  ο ευαγγελιστής μας περιγράφει πολύ ζωντανά και παραστατικά την βαρύτητα της επιλογής. Στο "Ναι" της Μαρίας συμπυκνώνονται αυτές οι δύο οπτικές.

Η Μαρία, όπως και ο καθένας μας, σίγουρα θα είχε σκεφτεί τη ζωή της  και το μέλλον της. Όπως ο καθένας μας, είχε προσπαθήσει κι εκείνη  να συνειδητοποιήσει τι θέλει και επιθυμεί, τι πιστεύει ότι μπορεί να κάνει,  σε τι να  ελπίζει. Αυτό  είναι πολύ φυσιολογικό,  πολύ ανθρώπινο και όμορφο.

Η αγγελία/πρόταση που κάνει ο άγγελος μοιάζει λίγο σε όλα εκείνα που μπορεί να  συμβαίνουν ξαφνικά και  απρόσμενα και να μας βάλουν σε κρίση.Στα σχέδια της Μαρίας, όπως και κάθε άλλης κοπέλας της εποχής της,  θα προσδοκούσε και θα φανταζόταν μια κανονική οικογένεια,  σύζυγο και παιδιά. Αυτά που τώρα της προτείνονται,  της φαίνονται τουλάχιστον  παράξενα  για μια οικογένεια όπως την εννοούσαν, τότε, όλοι.  Το παιδί που της προτείνεται πως θα έχει, ο Εμμανουήλ, σίγουρα δεν θα είναι ο κανονικός γιος μιας κανονικής οικογένειας. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια σύγκρουση μεταξύ "θελημάτων", αυτό της Μαρίας από τη μια με εκείνο  του Θεού από την άλλη. 

Όλα αυτά που άκουσε η Μαρία είναι μεγαλύτερα και  πρωτάκουστα  για την ιδέα  που είχε για την οικογένεια. Αυτό που της  συμβαίνει  δεν είναι απλά απρόβλεπτο αλλά    σκανδαλώδες και  κρίσιμο. Μέσα από τον διάλογο, προσπάθησε να καταλάβει και κατάλαβε ό,τι μπορούσε   και δήλωσε την διαθεσιμότητα της. Είδε ότι όλα αυτά είναι πολύ διαφορετικά   από την δική της πρόβλεψη και αντίθετα από τις δικές της επιθυμίες  και  παρά ταύτα  προσφέρει τον εαυτό της  να έχει τον όποιο ρόλο της αναλογεί  μέσα σε αυτό το Σχέδιο του Θεού.

Όχι αβάσιμα έδειξε εμπιστοσύνη στον λόγο αγάπης που της δίνεται. Ο άγγελος δεν ήρθε να της υποδείξει τα μέλλοντα και να της ζητήσει την τυφλή υπακοή, αλλά να της ζητήσει την διαθεσιμότητά της να συμβάλει  σ΄ αυτό το σχέδιο με το κάλεσμα που της απευθύνει. Και η απάντηση της είναι ακριβώς αυτό: η Μαρία καταφέρνει να είναι διαθέσιμη στη ζωή ακριβώς επειδή μπορεί να αναγνωρίζει το καλό σε αυτό που της προτείνει ο Θεός και  την επιθυμία  για ελευθερία, και  είναι  αυτό την κάνει ελεύθερη και διαθέσιμη.

Επαγρύπνηση! Γ΄ Κύκλος , 1η Κυριακή της Παρουσίας (Λκ 21, 25-28.34-36)

 Κυριακή, 1η Δεκεμβρίου 2024, 

Ανάγνωσμα απο το κατά Λούκα Αγ. Ευαγγέλιο (Λκ 21, 25-28.34-36)

Το κείμενο το Ευαγγελίου, σήμερα, μας μιλάει για σημεία και τέρατα που μπορεί να φοβίσουν. Ο Ιησούς όμως, σ΄ αυτήν την "διδαχή" του δεν θέλει να μας περιγράψει τι θα συμβεί, αλλά μάλλον επιδιώκει να μας βοηθήσει να καταλάβουμε την ουσία του "τι θα συμβεί" , και αλλά αυτού που συμβαίνει ήδη σε κάθε στιγμή της ιστορίας! Ποιο από αυτά που περιγράφει δεν συμβαίνει ήδη; ΄Η και ακόμη καλύτερα πως εξηγείται το γεγονός ότι ο καθένας μας αισθάνεται πως λείπει κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς ή ασφάλειας; Μιλάμε για πρόοδο, αλλά τι είναι εκείνο που, βλέποντάς το, μας πείθει ότι προοδεύουμε ; Δεν τάσταση, νιώθουμε ότι είμαστε στο έλεος του σκοτεινού και ανεξέλεγκτου της σύγχυσης, δεν ξέρουμε πού «θα καταλήξουμε».

Ποια θετικότητα λοιπόν μπορεί να υπάρχει σε όλο αυτό; Ανθρώπινα, καμιά. Αλλά ο Ιησούς μας εκπλήσσει για άλλη μια φορά και, μέσα από όλα αυτά, μας καλεί να δούμε πως ο Θεός ολοκληρώνει αυτό το έργο που ξεκίνησε, δημιουργώντας την Αρχή, και συνεχίζει να το τελειοποιεί και να το οδηγεί από το "τίποτα" που άρχισε στο "κάτι" και στο "όταν θα είναι ο ίδιος (ο Θεός) τα πάντα σε όλους" δηλαδή σ’ αυτό που ονομάζουμε "Ανάσταση" . Αυτή όμως (η Ανάσταση) δεν συμβαίνει αυτόματα, δεν έρχεται από μόνη της! Για να συμβεί χρειάζεται να έχουμε τη στάση εκείνη, που μας προτείνει το Ευαγγέλιο: επαγρύπνηση. "Επαγρύπνηση" σημαίνει να μην κοιμάσαι, να μην κολλάς στο παρόν και να μην περιπλανιέσαι κινδυνεύοντας να «διαλυθείς», ζώντας χωρίς εσωτερικό κέντρο, χωρίς στόχο, χωρίς έργο, αφήνοντας να κυριαρχεί το άγχος της ζωής, οι έγνοιες,