Κυριακή, 1η Δεκεμβρίου 2024,
Ανάγνωσμα απο το κατά Λούκα Αγ. Ευαγγέλιο (Λκ 21, 25-28.34-36)
Το κείμενο το Ευαγγελίου, σήμερα, μας μιλάει για σημεία και τέρατα που μπορεί να φοβίσουν. Ο Ιησούς όμως, σ΄ αυτήν την "διδαχή" του δεν θέλει να μας περιγράψει τι θα συμβεί, αλλά μάλλον επιδιώκει να μας βοηθήσει να καταλάβουμε την ουσία του "τι θα συμβεί" , και αλλά αυτού που συμβαίνει ήδη σε κάθε στιγμή της ιστορίας! Ποιο από αυτά που περιγράφει δεν συμβαίνει ήδη; ΄Η και ακόμη καλύτερα πως εξηγείται το γεγονός ότι ο καθένας μας αισθάνεται πως λείπει κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς ή ασφάλειας; Μιλάμε για πρόοδο, αλλά τι είναι εκείνο που, βλέποντάς το, μας πείθει ότι προοδεύουμε ; Δεν τάσταση, νιώθουμε ότι είμαστε στο έλεος του σκοτεινού και ανεξέλεγκτου της σύγχυσης, δεν ξέρουμε πού «θα καταλήξουμε».
Ποια θετικότητα λοιπόν μπορεί να υπάρχει σε όλο αυτό; Ανθρώπινα, καμιά. Αλλά ο Ιησούς μας εκπλήσσει για άλλη μια φορά και, μέσα από όλα αυτά, μας καλεί να δούμε πως ο Θεός ολοκληρώνει αυτό το έργο που ξεκίνησε, δημιουργώντας την Αρχή, και συνεχίζει να το τελειοποιεί και να το οδηγεί από το "τίποτα" που άρχισε στο "κάτι" και στο "όταν θα είναι ο ίδιος (ο Θεός) τα πάντα σε όλους" δηλαδή σ’ αυτό που ονομάζουμε "Ανάσταση" . Αυτή όμως (η Ανάσταση) δεν συμβαίνει αυτόματα, δεν έρχεται από μόνη της! Για να συμβεί χρειάζεται να έχουμε τη στάση εκείνη, που μας προτείνει το Ευαγγέλιο: επαγρύπνηση. "Επαγρύπνηση" σημαίνει να μην κοιμάσαι, να μην κολλάς στο παρόν και να μην περιπλανιέσαι κινδυνεύοντας να «διαλυθείς», ζώντας χωρίς εσωτερικό κέντρο, χωρίς στόχο, χωρίς έργο, αφήνοντας να κυριαρχεί το άγχος της ζωής, οι έγνοιες,