15 Αυγούστου 2022
Η γιορτή της Μεταστάσεως της Θεοτόκου στους Ουρανούς, ψυχή και σώμα, θυμίζει σε όλους εμάς ποιο είναι το πεπρωμένο μας, δηλαδή ο προορισμός μας. Και γι' αυτό η Παναγία είναι για τον καθένα μας ένα «σίγουρο σημάδι ελπίδας», επειδή, κοιτώντας την, καταλαβαίνουμε λίγο τι θα συμβεί και με εμάς.
Ωστόσο, το σημερινό Ευαγγέλιο για να μας μιλήσει γι αυτή τη γιορτή μας κάνει να διαβάσουμε ένα απόσπασμα του Ευαγγελιστή Λουκά όπου διηγείται τη συνάντηση της Μαρίας με την ξαδέρφη της Ελισάβετ.
Δεν επέτρεψαν να τους «μπλοκάρει» ο φόβος, η απογοήτευση και τα άλλα εμπόδια που βίωσαν στην ζωή του
Ένα επεισόδιο που τονίζει πως οι δυο αυτές γυναίκες, η Μαρία από τη Ναζαρέτ και η Ελισάβετ από την ορεινή περιοχή του Ιούδα, δεν επέτρεψαν να τους «μπλοκάρει» ο φόβος, η απογοήτευση και τα άλλα εμπόδια που βίωσαν στην ζωή τους. Είναι η Μαρία που ρισκάρει και ξεκινάει ένα μοναχικό ταξίδι μέσα από τις κακοτοπιές των βουνών, όντας έγκυος με ότι αυτό σημαίνει, προκειμένου να βοηθήσει την ξαδέρφη της Ελισάβετ η οποία, σε αντίθεση με την προχωρημένη ηλικία της δεν παραιτήθηκε και συνέχιζε να ελπίζει στην πολυπόθητη μητρότητα, και επιβραβεύτηκε.
Ο φόβος, η απογοήτευση, συνήθως μας αναγκάζουν να μένουμε εκεί που είμαστε ή μας εμποδίζουν και μας κάνουν να φοβόμαστε να συνεχίσουμε τον δρόμο ή να ξεκινήσουμε κάτι νέο. Η επιθυμία και η ελπίδα, από την άλλη, μας κάνουν να περπατάμε, να ζούμε.
Η Μαρία μας λέει ότι υπάρχουν ταξίδια στην ζωή που μόνο εμείς μπορούμε να κάνουμε, έστω μόνοι.
Η Ελισάβετ δεν καταβλήθηκε από την απογοήτευση να βλέπει την ζωή της να περνά χωρίς το επιστέγασμα της μητρότητας. Δεν άφησε την απελπισία να την κυριεύσει αλλά έλπισε ενάντια σε κάθε ελπίδα. Έλπιζε στον Κύριο των Δυνάμεων. Πάντα υπάρχει μια στιγμή που ο Κύριος μας επισκέπτεται. Η Ελισάβετ μας διδάσκει να μην χάνουμε ποτέ την ελπίδα.
Συμμερίζομαι και υπηρετώ.
Η Μαρία ξεκινά γιατί επιθυμεί να βοηθήσει την Ελισάβετ, έναν άνθρωπο που έχει την ανάγκη της και επειδή θέλει να μοιραστεί μαζί της την χαρά του δώρου του Θεού που είναι η επερχόμενη μητρότητα.
Η Ελισάβετ με χαρά την υποδέχεται και δεν διστάζει να αναγνωρίσει «Σε τι οφείλω την μητέρα του Κυρίου μου να έρθει σε μένα;» και να καταλάβει περισσότερο, να πάει πιο εκεί από εκείνο που βλέπει και αισθάνεται.
Δυο καθημερινές γυναίκες.
Αυτές οι δύο γυναίκες δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, είναι δυο απλές γυναίκες του λαού, δυο γυναίκες της κάθε μέρας. Δυο τελείως ασήμαντες υπάρξεις για τον πολιτισμό της εποχής. Ιδιαιτερότητα τους δίνει το γεγονός ότι δεν σταματούν να αναζητούν, να ανοίγονται σε αυτά που παρουσιάζει η ζωή και σε αυτά που ο Θεός λειτουργεί μέσα τους.
Είναι μια πρόσκληση για μας να ανοίξουμε τους ορίζοντες μας, να αναζητήσουμε και να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε πώς ο Θεός καθημερινά πορεύεται μέσα στην ιστορία μας και μας καλεί σε μια συνοδοιπορία. Αυτό είναι το περιεχόμενο του κατάπληκτου Μεγαλυνάριου που αναπέμπει με την ευκαιρία η Θεοτόκος, γνωστού στην θρησκευτική μας παράδοση ως Μαγνίφικατ (Magnificat).
Η Μετάσταση της Θεοτόκου αρχίζει με το «ας γίνει σε μένα σύμφωνα με τον Λόγου σου» του Ευαγγελισμού και τη συνεχή πορεία της μέσα στην ιστορία, που ολοκληρώθηκε μόνον όταν η Θεοτόκος Μαρία, είδε πρόσωπο προς πρόσωπο τον Πατέρα Θεό. Ανάλογα και ο μαθητής του Χριστού.