Στα χέρια του Ιησού είμαστε ασφαλείς. Γ κύκλος, 4 η Κυριακή του Πάσχα

Κυριακή  15  Μαΐου 2022

αφού πανηγυρίσαμε  για την Ανάσταση ( 1Κυρ.του Πάσχα), και ευχαριστήσαμε το Θεό για το έλεος του, που εκδηλώθηκε στον Ιησού (2Κυρ. του Πάσχα). Αφού  ομολογήσαμε  ότι ο Χριστός  είναι ο Υιός Θεός, που αναγγέλθηκε από τις Γραφές (3Κυρ. του Πάσχα). Τώρα φτάσαμε στην  τέταρτη Κυριακή του Πάσχα, που ονομάζεται «του καλού Ποιμένα», (4Κυρ. του Πάσχα)   αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως «λαός του, ποίμνιο της βοσκής του» (Ψαλμός 99)

Ανάγνωσμα από το κατά  Ιωάννη  ΄Αγιο  Ευαγγέλιο  (10, 27-30)

     

Εκείνο τον καιρό συνέχισε ο Ιησούς τη διδασκαλία του  λέγοντας: Τα δικά μου πρόβατα ακούνε τη φωνή μου, κι εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν. Κι εγώ τους δίνω την αιώνια ζωή και ποτέ δε θα χαθούν και κανείς δε θα τα αρπάξει απ' το χέρι μου. Αυτό που μου έχει δώσει ο Πατέρας μου είναι ανώτερο απ' όλα και κανείς δε μπορεί να το αρπάξει απ' το χέρι του Πατέρα. Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα"..

Λόγος του Κυρίου

«Γνωρίζω»,  στην Αγία  Γραφή,   δεν είναι κάτι αόριστο και αφηρημένο, δεν σημαίνει   μια πληροφορία  ή μια γενικότητα · η γνώση είναι  μια συγκεκριμένη υπαρξιακή εμπειρία. Σημαίνει ότι εγώ που γνωρίζω, εγκαινιάζω μια προσωπική σχέση, μια αμοιβαία και βαθιά συναλλαγή ζωής. Όταν ο Ιησούς λέει «γνωρίζω» δηλώνει  πως  φροντίζει και αγαπά τους μαθητές του μέχρι να δώσει τη ζωή του γι αυτούς.

«Ακούω»  αυτό που μου λένε και ανοίγω την καρδιά μου στον λόγο εκείνο που ακούω , τον κάνω δικό μου και  τον κάνω πράξη στη ζωή μου.

«Ακολουθώ»  διότι  στο λόγο  αυτό που άκουσα και γνώρισα,  βρήκα το νόημα της ζωής μου.

Στην προκειμένη περίπτωση  οι λέξεις  : γνωρίζω,  ακούω, και ακολουθώ  βρίσκουν το πλήρωμά τους όταν ο μαθητής δέχεται  την Αποκάλυψη που ο Πατέρας μέσω του Υιού και με την Δύναμη του Αγίου Πνεύματος ενεργεί.   

Η ακρόαση είναι μια εθελοντική πράξη με την οποία αποφασίζω να δώσω προσοχή στο τι λέει ο άλλος γιατί μου κίνησε την προσοχή, την ευαισθησία και την ευφυΐα  με τις οποίες είμαι προικισμένος. Για να ακούσεις πραγματικά χρειάζεται χρόνος, ενδιαφέρον, συμμετοχή, συμμερισμός … «Η πίστη γεννιέται από την ακρόαση» (Ρωμ 10,17), διδάσκει ο αγ. Παύλος που από μικρός είχε μάθει από την προσευχή-ομολογία πίστεως που κάθε ευσεβής ιουδαίος έπρεπε τουλάχιστο τρεις φορές την ημέρα να απαγγείλει,  ότι την εβραϊκή πίστη βασίζεται στην ακρόαση : «Άκουσε , Ισραήλ, ο Κύριος είναι ο Θεός μας, ο Κύριος είναι Ένας» (Δτ 6,4). Ακούω δεν σημαίνει απλά ότι αναγνωρίζω, ξεχωρίζω από άλλες φωνές αλλά ότι σ’ αυτά που άκουσε εντόπισα κάτι παραπάνω που αφορά τη ζωή μου ότι μπορεί να καθοδηγήσει τη ζωή και του δείχνω εμπιστοσύνη. Η ακρόαση εμπλέκει όλη μας την ύπαρξη, όλες τις επικοινωνιακές ικανότητες και όχι μόνο την ακοή. Σ’ αυτό ιουδαίοι και μαθητές του Χριστού είναι σύμφωνοι.

Διακηρύττει  ο Ιησούς: «Αλήθεια, αλήθεια, σας λέω, όποιος ακούει τον λόγο μου και πιστεύει σε αυτόν που με έστειλε, έχει αιώνια ζωή» (Ιω. 5:24, 6:47). Το να ακούς, να γνωρίζεις και να ακολουθείς τον Κύριο σημαίνει λαμβάνω μέρος στην αιώνια ζωή, τη ζωή Του,  όχι στο τέλος του χρόνου ως μια ατελείωτη επέκταση αυτής της ζωής μας, αλλά από τώρα ως πληρότητα της ζωής, η οποία έχει γίνει άφθαρτη επειδή θεμελιώνεται πάνω σε μια σχέση με τον Αναστημένο Χριστό. Ο θάνατος κλείνει την ιστορική εμπειρία αλλά δεν διακόπτει τη ζωή, αντίθετα, της επιτρέπει να ανθίσει με έναν νέο, ολοκληρωμένο, οριστικό τρόπο. Η αιώνια ζωή δεν ανήκει στις κατηγορίες του μέλλοντος, αλλά μια πραγματικότητα που ανήκει στο παρόν.

Η αιώνια ζωή, Η ζωή εν  Θεώ, δίνεται στον καθένα μας  μέσω της  ολόψυχης εμπιστοσύνη ένωσης  στο Ιησού Χριστό και μέσω αυτής στο Θεό Πατέρα, ως ένας σπόρος που προορίζεται να αναπτυχθεί και δώσει καρπούς. Σαν χυμός που αδιάκοπα μέρα νύχτα ρέει από τις ρίζες τον κορμό και φτάνει σε όλα τα κλαδιά για να καρποφορήσουν.

Ο ποι­μένας έχει ένα ποίμνιο, όχι σκόρπια πρόβατα. Ο Ιησούς έχει  μια κοινότητα  μαθητών που τους ενώνει η εμπιστοσύνη στον Ποιμένα Χριστό , γι αυτό είναι και ενωμένοι μεταξύ τους και αλληλέγγυοι. Μια κοινότητα στην οποία δεν θυσιάζονται η προσωπικότητα, οι ανάγκες και οι ιδιαιτερότητες των προσώπων-μελών  χάριν της ομοιομορφίας ή της αίγλης της ομάδας. Οι φροντίδες  είναι προσωπικές και εξειδικευμέ­νες. Ακόμη και η απάντηση που μπορεί να δοθεί από τον πιστό, και η οποία τον συνδέει με το Χριστό, όσο  προσωπική κι αν  είναι,  δίνεται  ωστόσο και αναπτύσσεται στα πλαί­σια μιας κοινότητας