Ο Θεός δεν μπαίνει στα μέτρα μας, αλλά εμείς στα δικά του. Γ' Κύκλος, 4η Κυριακή της Κοινής Περιόδου του Έτους (Λκ 4,21- 30)

Κυριακή 30  Ιανουαρίου. 

Η φήμη του Ιησού είχε εξαπλωθεί στην Γαλιλαία. Πριν ακόμη πάει στο χωριό του, οι συγχωριανοί του, που για χρόνια τον είχαν συναναστραφεί,  νόμιζαν ότι τον ήξεραν καλά και ήταν ενθουσιασμένοι μαζί του, γι αυτά που έκανε ο συμπατριώτης του ;

Από το  Ευαγγέλιο κατά Λουκά  (Λκ 4,21- 30) 

Ο Ιησούς  τύλιξε το βιβλίο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Και τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του. Άρχισε, τότε, να τους λέει: "Σήμερα εκπληρώνεται αυτή η Γραφή που ακούσατε με τ' αφτιά σας". 'Όλοι έδιναν μαρτυρία γι' αυτόν και θαύμαζαν για τα λόγια της χάρης που έβγαιναν από το στόμα του κι έλεγαν: "Αυτός δεν είναι ο γιος του Ιωσήφ;" Κι ο Ιησούς τους είπε: "Σίγουρα θα μου πείτε αυτή την παροιμία: `Γιατρέ, θεράπευσε τον εαυτό σου. `Αυτά που ακούσαμε ότι έγιναν στην Καπερναούμ, κάνε τα κι εδώ στην πατρίδα σου'". Και τους είπε: "Αλήθεια σας λέω: κανένας προφήτης δεν είναι δεκτός στην πατρίδα του. Αλήθεια, ακόμα, σας λέω: υπήρχαν πολλές χήρες στον Ισραήλ, την εποχή του Ηλία, όταν έκλεισε ο ουρανός για τρία χρόνια κι έξι μήνες, τότε που έπεσε μεγάλη πείνα πάνω σ' όλη τη γη. Κι όμως, σε καμιά απ' αυτές δε στάλθηκε ο Ηλίας, παρά σε μια γυναίκα χήρα στα Σάρεπτα της Σιδωνίας. Και πολλοί λεπροί υπήρχαν στον Ισραήλ, στα χρόνια του προφήτη Ελισαίου, αλλά κανένας τους δεν καθαρίσθηκε εκτός απ' το Ναϊμάν του Σύρου".

Λόγος του Κυρίου

Ο αρχικός ενθουσιασμός όμως έδωσε τη θέση του στην απογοήτευση  και την απόρριψη . Γιατί άραγε;  Δύο μπορεί να είναι οι παράγοντες:

Πρώτον: το γεγονός  ότι νομίζουν πως τον γνωρίζουν καλά γιατί ήταν συγχωριανός τους  « Αυτός δεν είναι ο γιός του Ιωσήφ; …» και  δεν έχουν την  διάθεση να ξεφύγουν από την γνώμη που έχουν ήδη διαμορφώσει  γι αυτόν. Εκείνος όμως  τους παρουσιάζεται με διαφορετική  εικόνα από αυτήν που είχαν διαμορφώσει εκείνοι.

Δεύτερον: η αξίωση τους  πως αφού είναι συμπατριώτης τους, μπορούσαν να έχουν αξιώσεις επάνω του : «Τα θαύματα που έχεις κάνει στην Καπερναούμ, κάνε τα και εδώ»! Το θαύμα, για αυτούς δεν είναι απόρροια πίστεως αλλά  εργαλείο επίδειξης,  και σαν κάτι που πους οφείλεται  και  ως  επιβεβαίωση της εικόνας που είχαν διαμορφώσει ως συγχωριανοί του γι αυτόν. 

Στη συναναστροφή μας με τους άλλους μπορούμε τείνουμε να παγιώσουμε μια γνώση και μια σχέση με αυτούς στα δικά μας μέτρα. Έχουμε ορισμένα μέτρα και σταθμά που τα κρίνουμε τα μόνα σωστά  για να  κρίνουμε τους  άλλους. Και καταλήγουμε εντέλει,  οι προκαταλήψεις μα να γίνονται φυλακή μας.

Όχι Αύριο, Σήμερα Γ΄ Κύκλος, 3η Κυριακή της Κοινής Περιόδου του ΄Ετους. ( Λκ 1, 1-4 και 4, 14-21)

 

 23   Ιανουαρίου 2022  

Από το κατά Λουκά  Άγιο Ευαγγέλιο (Λκ 1, 1-4 και 4, 14-21)

    Το πρώτο μέρος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής  είναι ο πρόλογος στον οποίον, ο Ευαγγελιστής  Λουκάς,  δηλώνει τον σκοπό, τα χαρακτηριστικά και  τις πηγές του Ευαγγελίου του ώστε, ο αναγνώστης του, ο Θεόφιλος (= φίλος του Θεού), να αντιληφθεί την εγκυρότητα των διδασκαλιών που έλαβε.

Από το  Ευαγγέλιο κατά άγιο  Λουκά   Λκ 1, 1-4; 

    

Επειδή πολλοί επιχείρησαν να συντάξουν διήγηση για τα γεγονότα που συνέβηκαν μεταξύ μας, όπως μας τα παρέδωσαν αυτοί που μιας εξαρχής ήταν αυτόπτες μάρτυρες και που έγιναν υπηρέτες του λόγου, αποφάσισα κι εγώ να κάνω έρευνες με ακρίβεια για όλα εκείνα που συνέβηκαν απ'την αρχή και μετά να σου τα γράψω με τάξη, αξιότιμε Θεόφιλε. 'Ετσι, θα γνωρίσεις καλά την αυθεντικότητα εκείνων των λόγων που κατηχήθηκες.

    Αυτή η εισαγωγή έχει σημαντικό ιστορικό ενδιαφέρον  γιατί  μας πληροφορεί ότι, την εποχή που έγραφε ο Λουκάς, υπήρχε ήδη μια πληθώρα προφορικών παραδόσεων, βασισμένων σε σε σκόρπιες ή θεματικές συλλογές μαρτυρίων αυτοπτών μαρτύρων και σε γραπτά σχετικά με τον Δάσκαλο. Και ο ευαγγελιστής ένιωσε την ανάγκη να κάνει μια έρευνα σε βάθος,  μια «προσεκτική έρευνα», για καταλήξει σε «εύρυθμη αναφορά» ώστε, όσοι έρχονται σε επαφή με το έργο του να είναι σίγουροι για την αλήθεια και την αυθεντία των όσων διαβάζουν, και με βάση τα οποία γίνεται  η διδασκαλία και η κατήχηση των μελών της εκκλησιαστικής κοινότητας.

Το παλιό δίνει τη θέση του στο καινούργιο. Γ΄ Κύκλος , 2η Τακτική Κυριακή, Ιωα. 2,1-11

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022

Το θαύμα που περιγράφει ο ευαγγελιστής δεν υπογραμμίζει τη δύναμη του Χριστού που αλλάζει το νερό σε κρασί , αλλά την αφθονία του κρασιού και την άριστη ποιότητά του, καθώς επίσης και το γεγονός ότι το νερό που χρησίμευε για το τελετουργικό του πλυσίματος των χεριών που προέβλεπε ο Νόμος, δίνει τη θέση του σε κάτι καινούργιο τελείως καινούργιο

Ανάγνωσμα από το κατά  Ιωάννη αγιο Ευαγγέλιο  2,1-11 .

Εκείνες τις μέρες  γινόταν γάμος στην Κανά της Γαλιλαίας και ήταν εκεί η μητέρα του Ιησού. Προσκάλεσαν, λοιπόν, και τον Ιησού και τους μαθητές του στο γάμο. Επειδή τέλειωσε το κρασί, η μητέρα του Ιησού του είπε: "Δεν έχουν κρασί". Της λέει τότε ο Ιησούς: "Τι το κοινό έχουμε εμείς, γυναίκα; Δεν έφθασε ακόμα η ώρα μου". Λέει η μητέρα του στους υπηρέτες: "Κάμετε, ό,τι κι αν σας πει". 

Ήταν εκεί έξι πέτρινες στάμνες για τον καθαρισμό των Ιουδαίων, που χωρούσαν η καθεμιά από ογδόντα έως εκατόν είκοσι λίτρα. Τους λέει ο Ιησούς: "Γεμίστε τις στάμνες με νερό". Τις γέμισαν μέχρι πάνω. Τους λέει τότε: "Πάρτε τώρα και φέρτε στον αρχιτρίκλινο". Κι εκείνοι έφεραν. Αλλά μόλις ο αρχιτρίκλινος δοκίμασε το νερό που είχε γίνει κρασί και δεν ήξερε από πού είναι, (οι υπηρέτες όμως, που είχαν πάρει το νερό, ήξεραν), φωνάζει το γαμπρό και του λέει: "Κάθε άνθρωπος προσφέρει πρώτα το καλό κρασί και όταν μεθύσουν το λιγότερο καλό. Εσύ φύλαξες το καλό κρασί μέχρι τώρα". Αυτή ήταν η αρχή των σημείων που έκαμε ο Ιησούς στην Κανά της Γαλιλαίας και φανέρωσε τη δόξα του και οι μαθητές του πίστεψαν σ' αυτόν.

Λόγος του Κυρίου

Το παλιό, που είναι το νερό των καθάρσεων, η παλαιά θρησκευτική συνήθεια , ο παλιός νόμος δίνει τη θέση του στο νέο, τον Ιησού που είναι ο Μεσσίας, αυτόν που εγκαινιάζει νέα σχέση με τον Λαό του Θεού που ως εικόνα παρουσιάζεται όχι ως μια απλή συμφωνία φιλίας δυνατότερου προς αδύνατο , αλλά ως σχέση βασισμένη στην απεριόριστη εμπιστοσύνη, οικειότητα και στην χαρά της συνύπαρξης, όπως εκείνη του γάμου.