Ο σκληρός λόγος που είναι λόγος αιώνιας ζωής. Β΄ Κύκλος 21η Τακτική Κυριακή (Ιωα. 6,60-69)

 Κυριακή  22/08/2021

Ο Ιησούς, σε όλη του τη ζωή προσπάθησε με τα λόγια του, με την συμπεριφορά του και με τα έργα του να δείξει ότι όχι απλά είναι διαθέσιμος να δώσει τα πάντα για τους μαθητές του από αγάπη (= προσφορά ζωής) αλλά και το κάνει και το έκανε

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο (6,60-69)

Όταν τέλειωσε ο Ιησού τη διδασκαλία στην συναγωγή της Καπερναούμ. Τότε, πολλοί απ'τους μαθητές του που τον άκουσαν, είπαν: "Είναι σκληρός αυτός ο λόγος. Ποιός μπορεί να τον ακούει;" Γνωρίζοντας ο Ιησούς μέσα του ότι γι'αυτό γογγύζουν οι μαθητές του, τους είπε: "Αυτό είναι που σας σκανδαλίζει; Αν τότε βλέπατε τον Υιό του ανθρώπου να ανεβαίνει εκεί όπου βρισκόταν πριν, τι θα λέγατε; Το Πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, ενώ η σάρκα δεν ωφελεί σε τίποτα. Τα λόγια που εγώ σας έχω πει είναι Πνεύμα και ζωή. Αλλά υπάρξουν κάποιοι από σας που δεν πιστεύουν". Γνώριζε, πράγματι, ο Ιησούς ποιοί είναι αυτοί που δεν πιστεύουν και ποιός είναι εκείνος που θα τον παραδώσει. Κι έλεγε: "Για το λόγο αυτό σας έλεγα ότι κανείς δεν μπορεί να έλθει σε μένα, αν δεν του έχει δοθεί αυτό από τον Πατέρα".Γι'αυτό, πολλοί απ' τους μαθητές του γύρισαν πίσω και δεν πορεύονταν πια μαζί του.

Είπε τότε ο Ιησούς στους Δώδεκα: "Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε;" Του απάντησε ο Σίμων Πέτρος: "Κύριε, σε ποιόν να πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής, κι εμείς έχουμε πιστέψει κι έχουμε γνωρίσει ότι εσύ είσαι ο Άγιος του Θεού".

Λόγος του Κυρίου

Η ώρα η δύσκολη. Ο ενθουσιασμός (:ο πολλαπλασιασμός των άρτων) δίνει την θέση του στην απογοήτευση : τελικά δεν βρήκαν αυτό που ήθελαν) έδωσε τη θέση του στο «μουρμουρίζω». Που σημαίνει ετοιμάζομαι να διακόψω μια σχέση και να κλειστώ στον εαυτό μου. Δεν μιλάω πλέον στον άλλο αλλά σε μένα τον ίδιο. Δεν υπάρχει πλέον επιθυμία για διάλογο, που σημαίνει ανοχή, ακούω σκέφτομαι, κάνω για ερώτηση, παρουσιάζω μια αντιπρότασή μόνο αμφισβητούμε και τα "βάζουμε" με τον άλλο . Η δυσπιστία, ο σκεπτικισμός και η καχυποψία κυριαρχούν. Βασικά, δεν μπορούμε να τον εμπιστευτούμε τον άλλο. Άσχετο ποιος είναι ο άλλος ο θεός ο Χριστός ο γείτονας μου

Για τους μαθητές, αυτό που προτείνει ο Ιησούς , μια νέα ζωή που τροφή της είναι ο ίδιος, είναι ένας “λόγος σκληρός”, γιατί με βγάζει από τον τρόπω σκέψης μου τις σιγουριές μου από αυτό που ξέρω, και θέλει να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση στην παλιά κοσμική σοφία.

Ο Ιησούς το καταλαβαίνει ότι βρίσκονται σε δύσκολη θέση οι μαθητές του, στο βάθος διαφαίνεται και η πιθανότητα της αποτυχίας και της χρεοκοπίας της όλης προσπάθειας του, ωστόσο δεν προσπαθεί να τους καλοπιάσει να τους μεταπείσει, απλά τους θυμίζει ότι είναι ελεύθεροι. Έχουν να διαλέξουν, να διαλέξουν τον λόγο που χαϊδεύει τα αυτιά: τη σοφία αυτού του κόσμου με κέντρο το εγώ, να ακούν και να κάνουν αυτό που εκείνοι νομίζουν καλό ή την θεϊκή σοφία του Λόγου του που είναι σκληρός γιατί ξεσκεπάζει την ασυνέπεια τους, τις αντιφάσεις τους, που όμως η τριβή μαζί του τους κάνει να καταλαβαίνουν τους διαπαιδαγωγεί και τους οδηγεί στην ωριμότητα
Ο Λόγος του Θεού βάζει σε κίνηση, γιατί είναι ο τόπος της επιλογής και της απόφασης. Η τραγωδία είναι όταν το ευαγγέλιο δεν φαίνεται πια σκληρό, όταν φαίνεται ακίνδυνο, όταν το ακούω ως προφανές πράγμα που δεν με ενοχλεί, και με αφήνει εκεί που είμαι. Ενώ αυτό προτείνεται ως αλλαγή εκ βάθρων την ζωή, και όχι ως μια μεταρρύθμιση του τι πρέπει να κάνω ή να μην κάνω, ως μια ηθική επισκευασμένη. Ο Ιησούς προτείνει ένα νέο τρόπο ύπαρξης, όπου ‘το ψωμί’ της ύπαρξης μου να είναι το εγώ μου, οι επιθυμίες, το συμφέρον μου, αλλά το ‘ψωμί’ μου να είναι η σάρκα του Ιησού, η καθημερινή του ύπαρξη στη γη της Παλαιστίνης του πρώτου αιώνα της εποχής μας: Το νόημα που έδινε στη ζωή του, πως ζούσε τη δημιουργική και συνεκτική δύναμη της Αγάπης που είναι ο Θεός, και το έκανε παρών στην καθημερινότητα του.

Στην αρχή υπάρχει μια επώδυνη εκλογή μεταξύ του τι ξέρω και αφήνω και του τι αν δεχτώ μου ανακαθορίζει την ζωή.

Ο άνθρωπος, με μόνες τις δυνάμεις του, δεν μπορεί να κάνει κάτι για την σωτηρία του. Μόνο αν αναγνωρίσει κάποιος την αδυναμία του και την φτώχεια του και αποφασίσει να ανοιχτεί και να δεχθεί τον Ιησού, τότε μπορεί μαζί του να προχωρήσει και να αρχίσει μια νέα ζωή.

Είναι όπως ο έρωτας των αρραβώνων που μπορεί να οδηγήσει στην συζυγική αγάπη: είτε αποφασίζουν και οι δύο να δεσμευτούν με τον γάμο και να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο ζωής τους ή παίρνει ο καθένας τον δρόμο του. Η στιγμή είναι αποφασιστική και η αμφιβολία είναι φυσικό να υπάρχει, αλλάζει ο τρόπος αντιμετώπισης. Το δίλημμα είναι μεταξύ της κοινωνίας ζωής με τον Ιησού και διαμέσου του με τον Θεό ή της αίσθησης της αυτονομίας και αυτάρκειας του ενστίκτου που οδηγεί τελικά τον άνθρωπο στην αδυναμία να επωφεληθεί της Σωτήριας παρουσίας του Ιησού.

Ο Πέτρος, στο όνομα των δώδεκα μίλησε και απάντησε :"Κύριε, σε ποιόν να πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής, κι εμείς έχουμε πιστέψει κι έχουμε γνωρίσει ότι εσύ είσαι ο Άγιος του Θεού".