Ο Θεός δεν αγαπά τον άνθρωπο για τα καλά έργα που κάνει, αλλά για τις ανάγκες του . Β κύκλος, 6η Κοινή Κυριακή

 Κυριακή,  14 Φεβρουαρίου 2021

Ο Θεός δεν αγαπά τον άνθρωπο για τα καλά έργα που κάνει, αλλά για τις ανάγκες του 

Ο Ιησούς και οι μαθητές του, αφού ολοκλήρωσαν την αποστολή τους στην Καπερναούμ, πέρασαν στην αντίπερα όχθη της λίμνης και περιόδευαν στην ύπαιθρο κηρύττοντας. Ο Ευαγγελιστής βρίσκει την ευκαιρία να μας παραθέσει ένα επεισόδιο, χωρίς καμιά χρονική και γεωγραφική ένδειξη, αλλά πλούσιο σε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Είναι ένα επεισόδιο που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως έμπρακτο επεξηγηματικό σχόλιο, στη φράση του τελευταίου βιβλίου της ΚΔ, την Αποκάλυψη, "Ιδού κάνω τα πάντα καινούρια".

Από το Ευαγγέλιο κατά Μάρκο  1,40-45

Εκείνο τον καιρό: Έρχεται στον Ιησού ένας λεπρός, και πεσμένος στα γόνατα τον παρακαλούσε λέγοντας: «Εάν θέλεις, έχεις τη δύναμη να με καθαρίσεις από τη λέπρα».Ο Ιησούς τον σπλαχνίστηκε, άπλωσε το χέρι του, τον άγγιξε και του είπε: «Θέλω· να καθαριστείς από τη λέπρα». Μόλις τα είπε αυτά, αμέσως έφυγε απ’ αυτόν η λέπρα και καθαρίστηκε. Και συνοδεύοντάς τον έξω ο Ιησούς του μίλησε σε τόνο αυστηρό και του είπε: «Πρόσεξε μην πεις τίποτα σε κανέναν. Πήγαινε όμως να δείξεις τον εαυτό σου στον ιερέα, και πρόσφερε για τον καθαρισμό σου ό,τι έχει καθορίσει ο Μωυσής, για να τους αποδείξεις ότι θεραπεύτηκες». Αυτός όμως βγήκε κι άρχισε να διαλαλεί τα πάντα και να διαδίδει το γεγονός, έτσι που ο Ιησούς δεν μπορούσε πια να μπει φανερά σε κάποια πόλη, αλλά έμενε έξω σε ερημικά μέρη. Ωστόσο ερχόταν σ’ αυτόν ο κόσμος από παντού. 

Λόγος του Κυρίου

 «Εάν θέλεις, έχεις τη δύναμη να με καθαρίσεις».

Οι καλύτερες προσευχές είναι οι σύντομες. Γεννιούνται στην καρδιά, ακουμπούν στην πραγματικότητα και ζητούν την ουσία.

Στην προσευχή δεν χρειάζεται η αυτοταπείνωση αλλά η συνείδηση της κατάστασης που βιώνει ο προσευχόμενος  Χρειάζεται να παρουσιάζουμε αυτό που μας ταπείνωσε ή μας ταπεινώνει  και να αναζητήσουμε την απελευθέρωση μας από αυτό. Η ζωή πολλές φόρες μας ταπεινώνει το πνεύμα της προσευχής, μας εμπνέει η την αυτοσυγκράτηση, στα όρια του δυνατού, για να μην απαντάμε  με το ξέσπασμα του θυμού που θολώνει την κρίση  και γίνεται αιτία σπασμωδικών κινήσεων που συνήθως πολλαπλασιάζουν το κακό , ούτε επικρίνοντας τον  Θεό γιατί δεν μας υπερασπίστηκε ή γιατί δεν έκανε αυτό που εμείς  θα θέλαμε να κάνει, για να μας δικαιώσει ή να αποδίδουμε την ευθύνη των γεγονότων μόνο και αποκλειστικά στον όποιο άλλο.  

Το πνεύμα που μας πρέπει να μας εμπνέει είναι εκείνο που μας οδηγεί με εμπιστοσύνη να του παρουσιάσουμε τα αιτήματα μας.  “Εάν θέλεις, έχεις τη δύναμη να με καθαρίσεις...».

Και η προσευχή μας να  κάνει ώστε  η αυτονόητη δυσφορία μας να μη μετατραπεί σε εκδικητικό θυμό. “Οργίζεσθε αλλά μην αμαρτάνετε”   συστήνει ο ψαλμός, δηλαδή να μην εκβάλλει στην εκδίκηση    και την αυτοδικία και το καταστροφικό μένος.  

Και ένας άλλος  ψαλμωδός είναι πεπεισμένος  ότι 

"Μια καρδιά συντριμμένη  και ταπεινωμένη εσύ ο Θεός δεν θα την αγνοήσεις".

Η συντομία και η ουσιαστικότητα  εκφράζουν την ειλικρινή καρδιά  και την εμπιστοσύνη της στο Θεό και ως απάντηση από εκείνον δεν περιμένει  την λύπηση αλλά την συμπόνια από το Θεό. Έτσι και ο ίδιος ο προσευχόμενος ς οδηγείται στο να κάνει δικό του τον πόνο του πλησίον του και να έρχεται αρωγός του, ακόμη και όταν βλέπει ότι ο πόνος του διπλανού οφείλεται σε λάθος ή και κακή πρόθεση εκείνου που πονά.   

Θα ήταν ωραίο αν ο καθένας, δίπλα στο “Πάτερ ημών” , στο “Χαίρε Μαρία”, στο “Δόξα Πατρί”, θα είχε συντάξει σύντομες δικές του επικλήσεις  με ουσιαστικό περιεχόμενο, Και στη συχνή αλλά όχι μηχανική επανάληψή τους  να τον διαποτίζουν με το πνεύμα τους.

Το συμπέρασμα: ο Θεός δεν αγαπά τον άνθρωπο για τα καλά έργα που κάνει  (ο λεπρός δεν είχε), αλλά για τις ανάγκες του. Για τον Κύριο δεν υπάρχουν ανάξιοι προσοχής ή βέβηλοι άνθρωποι, είναι η θρησκείες και οι κοινωνίες ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε αξιόλογους για να επιβραβευτούν και να τους κάνουμε παρέα ή όχι.  Λέει ο αγ. Πέτρος στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων “Εμένα όμως μου έδειξε ο Θεός ότι κανέναν άνθρωπο δεν πρέπει να τον θεωρούμε μολυσμένο ή ακάθαρτο”.  (Πράξεις 20,28)

Σημειώνει τέλος ο ευαγγελιστής ότι ενώ ο Ιησούς ζήτησε στον θεραπευμένο να μην διαλαλήσει το γεγονός εκείνος   “…βγήκε κι άρχισε να διαλαλεί τα πάντα και να διαδίδει το γεγονός ”.

Ο Ιησούς, από την άλλη πλευρά, δεν ήθελε να είναι «θρησκευτικός» ηγέτης, αλλά ένας «άνθρωπος», βαθιά ανθρώπινος. 

Ο Ιησού δεν θέλει και δεν είναι ένας «πολιτικός ηγέτης». Η πολιτική είναι η άσκηση της «εξουσίας». Το Ευαγγέλιο είναι η άσκηση της «υπηρεσίας». 

Αυτό που έχει σημασία είναι η υποδειγματική μας ζωή.

Δες ακόμη:https://ienoriamou.blogspot.com/2018/02/6.html#more