Έστω και αργά ας πούμε ναι. Ώστε Λόγια και έργα να ταυτίζονται. Α΄ Κύκλος, 26η Τακτική Κυριακή

Κυριακή   27 Σεπτεμβρίου 2020

Εκ πρώτης όψεως,  τα δυο αδέλφια  της σημερινής  παραβολής φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικά, ωστόσο να έχουν κάτι  κοινό. Στον πατέρα βλέπουν κάποιον που δίνει εντολές και στον οποίο  πρέπει να υποταχτούν  ή να επαναστατήσουν εναντίον του  και,  σε κάθε περίπτωση,   με επιδεξιότητα να τον παρακάμψουν. Όσο για το αμπέλι, δεν το εκλαμβάνουν  ως κάτι δικό τους που αξίζει να το φροντίσουν. Δεν τους αφορά  αφού  είναι κάτι που κοστίζει κόπο και ιδρώτα. 

Από το κατά Ματθαίο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (21, 28-32)

 

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς ρώτησε τους ακροατές του: «Τι γνώμη έχετε τώρα γι’ αυτό που θα σας πω: Κάποιος είχε δύο παιδιά. Πάει λοιπόν στον πρώτο και του λέει: “παιδί μου, πήγαινε σήμερα κι εργάσου στο αμπέλι”. Αυτός του είπε: “δε θέλω”. Ύστερα όμως μετάνιωσε και πήγε. Πάει και στον δεύτερο και του λέει τα ίδια. Εκείνος του αποκρίθηκε: “μάλιστα, κύριε”, αλλά δεν πήγε. Ποιος από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα του;» «Ο πρώτος», του απαντούν. Τους λέει ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού. Ήρθε σ’ εσάς ο Ιωάννης κηρύττοντας την οδό της σωτηρίας, και δεν τον πιστέψατε· οι τελώνες όμως και οι πόρνες τον πίστεψαν. Κι εσείς, παρ’ όλο που τους είδατε, δε μετανοήσατε ούτε τότε για να τον πιστέψετε».

Λόγος του Κυρίου.

Ο πρώτος γιος κατ΄ αρχήν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του αλλά αργότερα μεταμελήθηκε και εκτέλεσε τελικά  το θέλημα του πατέρα. Μεταμελήθηκε: Το ξανασκέφτηκε και άλλαξε τον τρόπο  που βλέπει τα πράγματα και τα εκτίμησε με μια νέα προοπτική. Το αμπέλι δεν είναι του πατέρα του, είναι “το αμπέλι  μας”. Ο πατέρας δεν είναι πλέον το αφεντικό που διατάζει και στον οποίο  πρέπει να  υποταχθεί ή να βρει τρόπο να τον παρακάμψει, αλλά  εκείνος  που τον προσκαλεί να συνεργαστεί μαζί του ώστε μαζί να φτάσουν  σε μια άφθονη συγκομιδή.

Στο κέντρο της παραβολής τοποθετείται  η ερώτηση του Ιησού: ποιος έκανε το θέλημα του πατέρα; Και καλεί τους ακροατές, του τότε και του σήμερα,  να πάρουν θέση.

Και  ποιο είναι το θέλημα του πατέρα; Μήπως να μάθουν τα  παιδιά του  να τον σέβονται  και να το υπακούνε;  Όχι,  ο πατέρας δεν θέλει υπηρέτες, θέλει παιδιά  ενήλικα  και υπεύθυνα,  παιδιά ελεύθερα που να συνεργάζονται  μαζί του για την ωρίμανση του κόσμου, για τη γονιμότητα της γης, για τη Βασιλεία του.

Η ευαγγελική ηθική δεν είναι αυτή της υπακοής, αλλά της  προώθησης  της δημιουργικής  ενεργητικότητας,  που παράγει καλά έργα που παραμένουν .

Ο πρώτος υιός είναι επαινετός όχι  επειδή τελικά υπάκουσε  στον πατέρα του και έσκαψε το αμπέλι, αλλά  διότι  αποδείχθηκε γιος που σκέφτεται και,  παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις,  διάλεξε το κοινό καλό της οικογένειας. Επαινείται γιατί   εκτίμησε πως εκείνο που μετρά δεν είναι “τι λέει”  κάποιος,  αλλά “τι κάνει”. 

Ο αγ. Φραγκίσκος, στους μοναχούς που τον ακολουθούσαν δίδασκε  να κηρύττουν το ευαγγέλιο με τις πράξεις τους και, αν χρειαστεί,  να φωτίσουν τις πράξεις τους με τα λόγια τους.

Η οικονομία του Θεού είναι πάντοτε ελλειμματική γιατί δίνει σε όλους με γενναιοδωρία. 25η Τακτική Κυριακή του έτους

Κυριακή 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ  2020

Η  σημερνή παραβολή  μας  παρουσιάζει  δύο παράδοξα. Το πρώτο ,το αφεντικό  κλείνει εργάτες ακόμη και πριν λίγο τη δύση. Το άλλο ο τρόπος πληρωμής  των εργατών. Είναι η ίδια, τόσο  για την εργασία μιας ώρας, όσο και εκείνης των 12 ωρών

Ανάγνωσμα τα από το κατά Ματθαίο άγιο Ευαγγέλιο( 20,1-16)

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους μαθητές του: «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει μ’ έναν γαιοκτήμονα, που βγήκε νωρίς το πρωί να προσλάβει εργάτες για το αμπέλι του. Συμφώνησε με τους εργάτες να τους πληρώσει ένα δηνάριο την ημέρα, και τους έστειλε στο αμπέλι του. Όταν γύρω στις εννιά βγήκε στην αγορά, είδε άλλους να στέκονται εκεί χωρίς δουλειά, και τους είπε: “πηγαίνετε και εσείς στο αμπέλι και θα σας δώσω ό, τι είναι δίκαιο”. Έφυγαν κι αυτοί για το αμπέλι. Όταν ξαναβγήκε κατά τις δώδεκα και κατά τις τρεις, έκανε το ίδιο. Κατά τις πέντε, βγήκε και βρήκε κι άλλους να κάθονται, και τους ρωτάει: “γιατί κάθεστε εδώ άνεργοι όλη την ημέρα;” “Κανένας δε μας πήρε στη δουλειά”, του απαντούν. “Πηγαίνετε”, τους λέει, “κι εσείς στο αμπέλι μου και θα πάρετε ό, τι δικαιούσθε”. Όταν βράδιασε, λέει ο ιδιοκτήτης του αμπελιού στο διαχειριστή του: “φώναξε τους εργάτες και πλήρωσέ τους το μεροκάματο, αρχίζοντας από τους τελευταίους ως τους πρώτους”. Ήρθαν λοιπόν αυτοί που έπιασαν δουλειά στις πέντε και πήραν από ένα δηνάριο. Ήρθαν και οι πρώτοι και νόμισαν πως θα πάρουν περισσότερα· πήραν όμως κι αυτοί από ένα δηνάριο. Όταν το πήραν, άρχισαν να διαμαρτύρονται εναντίον του γαιοκτήμονα: “αυτοί οι τελευταίοι”, έλεγαν, “εργάστηκαν μία ώρα και τους εξίσωσες μ’ εμάς, που υπομείναμε το μόχθο και τον καύσωνα μιας ολόκληρης μέρας;”  Εκείνος όμως γύρισε σ’ έναν απ’ αυτούς και του είπε: “φίλε, δε σε αδικώ· δε συμφώνησες μαζί μου ένα δηνάριο; Πάρ’ το και πήγαινε. Εγώ θέλω να πληρώσω αυτόν που ήρθε τελευταίος όσο κι εσένα. Δεν μπορώ τα λεφτά μου να τα κάνω ό,τι θέλω; Ή μήπως επειδή είμαι καλός, αυτό προκαλεί τη ζήλεια σου;” Έτσι θα βρεθούν οι τελευταίοι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».

Λόγος του Κυρίου.

.     Στους εργάτες των δώδεκα ωρών φάνηκε αδικία. Το αφεντικό απαντά  φίλε ότι συμφωνήσαμε σου το έδωσα Για εκείνους που δούλεψαν μια ώρα είναι ένα χάρισμα για κείνους που δούλεψαν. Δεν αφαιρεί τίποτα στους πρώτους. Πράγματι, για τους ειδικούς  της Γραφής, το «ένα δηνάριο την ημέρα» ήταν ένα πολύ καλό ημερομίσθιο, απλά προσθέτει στους τελευταίους. Δεν είναι άδικος είναι γενναιόδωρος. Βεβαία πάει ενάντια σε κάθε τρέχουσα αντίληψη της αγοράς αγοράς. Το αφεντικό ενδιαφέρεται περισσότερο  για τις ανάγκες και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, και αυτή  την εγγυάται το ολόκληρο ημερομίσθιο . Προσέχει και το καλό του αμπελώνα.  Το κέρδος έρχεται τελευταίο . Το αφεντικό όχι μόνο είναι δίκαιο, αλλά την δικαιοσύνη του, την ντύνει με την γενναιοδωρία  της πραγματικής αγάπης, της ευσπλαχνίας και της συμπόνιας. 

    Η ανθρώπινη δικαιοσύνη δίνει στο άνθρωπο ότι του ανήκει . Η δικαιοσύνη του Θεού δίνει στον άνθρωπο ότι το καλύτερο έχει ανάγκη . Ο Θεός δεν είναι ένας δίκαιος λογιστής αλλά ένας πατέρας που θέλει το καλλίτερο για τα παιδιά του. Εμάς. Είμαστε ο αμπελώνας του, για την ευκαρπία του οποίου είναι υπέρμετρα γενναιόδωρος 

Ο χριστιανός είναι εκείνος που όπως ο Ιησούς μας δίδαξε να είστε τέλειοι όπως ο Πατέρας που είναι στους ουρανούς, όπως ο ίδιος έπραξε σε όλη του τη ζωή. Δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ, αλλά όσο προσπαθούμε να  έχουμε  «το ίδιο φρόνημα που είχε κι ο Ιησούς Χριστός» όπως μας συμβουλεύει ο αγ. Παύλος ,τόσο περισσότερο ο κόσμος μας θα είναι πιο φωτεινός και θα γίνεται Βασιλεία του Θεού.

Στο ευαγγέλιο η συγγνώμη δεν έχει «μέτρα και σταθμά»! Α΄ Κύκλος 24η Τακτική Κυριακή

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020

Ο Ιησους στο σημερινό ευαγγέλιο μας ζητά να κάνουμε το πνεύμα και την πρακτική της συγνώμης κεντρικό άξονα της καθημερινής μας ζωής.
Στην αγ. Γραφή μπορούμε να δούμε την σταδιακή διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου στην συγγνώμη. Ξεκινούμε από το δικαίωμα του θιγμένου να εκδικηθεί, που τις περισσότερες φορές σε μεγάλες ακράτητες. Περνάμε στο δόντι για δόντι και μάτι για μάτι, που όσο απάνθρωπο μπορεί να μας φαίνεται, θέλει να υποδείξει ότι η ανταπόδοση και η τιμωρία δεν πρέπει είναι μεγαλύτερη από την προσβολή. Για να φτάσουμε στη νέα δυναμική που εγκαινίασε ο Ιησούς με την σημερινή παραβολή – αλληγορία, που λέει να Ο άνθρωπος συγχωρέθηκε δωρεά από τον φιλεύσπλαχνο Θεού για τις αμαρτίες του, και ως εικόνα και ομοίωση του Θεού οφείλει και σ’ αυτό το σημείο να του μοιάζει. Να συγχωρεί πάντα

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Mτ 18,21-35) 
       

Τότε, τον πλησίασε ο Πέτρος και του είπε: "Κύριε, πόσες φορές να σφάλλει ο αδελφός μου απέναντί μου και να τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;" Του λέει ο Ιησούς: "Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι εβδομήντα φορές επτά.
Γι'αυτό, η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα βασιλιά, που θέλησε να λογαριασθεί με τους δούλους του. Κι όταν άρχισε να λογαριά-ζεται, του έφεραν μπροστά του έναν, ο οποίος του χρωστούσε δέκα χιλιά-δες τάλαντα. Κι επειδή αυτός δεν είχε να του τα επιστρέψει, διέταξε ο κύριος να πουληθεί αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλα όσα έχει, για να επιστραφεί το χρέος. 'Επεσε ο δούλος και τον προσκυ-νούσε, λέγοντας: "Δείξε μακροθυμία για μένα και όλα θα σου τα επιστρέ-ψω". Επειδή ο κύριος σπλαχνίσθηκε το δούλο, τον άφησε ελεύθερο και του χάρισε και το δάνειο. Οταν αυτός ο δούλος βγήκε έξω, βρήκε ένα σύνδουλό του, ο οποίος του χρωστούσε εκατό δηνάρια και αφού τον έπιασε, τον έπνιγε λέγοντας: "Επέστερψε ό,τι χρωστάς". 'Επεσε, τότε, ο σύν-δουλός του και τον παρακαλούσε λέγοντας: "Δείξε μακροθυμία, και θα σου τα επιστρέψω". Αλλά εκείνος δεν ήθελε, και πήγε και τον έβαλε στη φυλακή έως ότου του αποδώσει το χρέος. Αλλά, όταν οι σύνδουλοι είδαν ό,τι συνέβηκε, λυπήθηκαν πάρα πολύ και πήγαν και ανέφεραν στον κύριό τους όλα όσα συνέβηκαν. Τότε ο κύριός του τον κάλεσε και του λέει: "Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλε-σες. Δεν έπρεπε και εσύ να δείξεις έλεος προς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;" Καιοργισμένος ο κύριός του τον παρέδωσε στους βασανιστές, έως ότου αποδόσει όλο το χρέος.'Ετσι κι ο ουράνιος Πατέρας μου θα σας κάμει, εάν δεν συγχωρείτε, από καρδιάς, ο καθένας τον αδελφό του".

Λόγος του Κυρίου

.
Στην παραβολή μας, έχουμε δύο  οφειλέτες, δύο που χρωστάνε. Το χρέος του  πρώτου είναι  τέτοιο  που δεν  μπορεί να εξοφληθεί. Ο υπόχρεος οφειλέτης  ζητά  στον βασιλιά  να μην τον αντιμετωπίσει σύμφωνα με το δίκαιο, αλλά  με “μακροθυμία, ευσπλαχνία και έλεος”.  Ο βασιλιάς  κάνει δικό του τον πόνο  του χρεοφειλέτη του,  και συμπεριφέρεται όπως θα  ήθελε να του συμπεριφερθούν  αν κι εκείνος  βρισκόταν στην ίδια κατάσταση. Ο βασιλιάς συμφωνεί και συμπεριφέρεται με συμπόνια και έλεος και όχι με δικαιοσύνη. Ο ευεργετημένος, όμως,  όταν συναντά έναν δικό του χρεοφειλέτη ,ο οποίος του ζητά ό, τι  ο ίδιος, προ ολίγου,  ζητούσε στον βασιλιά, συμπεριφέρεται όχι όπως του συμπεριφέρθηκε  ο βασιλιάς , αλλά  με δικαιοσύνη   και  το δίκαιο είναι ανελέητο.«Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε και εσύ να δείξεις έλεος προς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;» Ο μαθητής του Χριστού, μαθαίνει  από τον Θεό  - που του αποκάλυψε ο Ιησούς  ότι   απελευθερώνει, συγχωρεί και δωρίζει -   να ενεργεί  όπως ο Θεός  και προσπαθεί  στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του,  να είναι «εικόνα του Θεού»,  του Ευσπλαχνικού  Θεού που ευεργετεί και δωρίζει ,  του Θεού που δεν έχει την λογική του ανθρώπου : «χρέος για χρέος» ,  του Θεού που  δεν σκέπτεται  με βάση την αντιστοιχία και την ισοδυναμία, αλλά  που με βάση τη δωρεά και την αγάπη  μοιράζει ζωή.