Παρασκευή 29 Μαΐου 2020

7η Κυριακή του Πάσχα. Η ζωή σας, πολλές φορές θα είναι δύσκολη, όμως έχετέ μου εμπιστοσύνη. Ζω Εγώ, ζείτε και εσείς!




Κυριακή 31 Μαΐου 2020


Ο Ιησούς προσεύχεται για τους μαθητές του. Μιλά η καρδιά του Γιου στον Πατέρα και του φίλου για τους φίλους του. Ευχαριστεί και μεσιτεύει. Είναι ανάμεσα στο Θεό και τους μαθητές του. Η προσευχή του, είναι μια προσευχή που δεν  γνωρίζει τα όρια του χρόνου. Είμαστε και  εμείς  σήμερα  σ’ αυτή την προσευχή.  Οι δεσμοί της αγάπης είναι συγχρονικοί και διαχρονικοί.

Ανάγνωσμα από κατά Ιωάννη Αγ. Ευαγγέλιο (Ιω.17,1-11 ). 

Εκείνον τον καιρό ο Ιησούς σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, είπε: "Πατέρα, έφθασε η ώρα. Δόξασε τον Υιό σου, ώστε ο Υιός να δοξάσει εσένα, Όπως του έδωσες εξουσία πάνω σε κάθε άνθρωπο, έτσι θα δώσει την αιώνια ζωή σ' όσους του έχεις δώσει. Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή: να γνωρίσουν εσένα το μοναδικό αληθινό Θεό κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. Εγώ σε δόξασα πάνω στο γη με το να φέρω σε πέρας το έργο που μου έδωσες να κάμω. Και τώρα, εσύ Πατέρα, δόξασέ με κοντά σου με τη δόξα που είχα κοντά σου πριν να υπάρξει ο κόσμος.
Φανέρωσα το όνομά σου στους ανθρώπους εκείνους που μου έδωσες μέσα από τον κόσμο. Δικοί σου ήταν και τους έδωσες σε μένα και έχουν τηρήσει το λόγο σου. Τώρα κατάλαβαν πως όλα όσα μου έδωσες, προέρχονται από σένα, επειδή τα λόγια που μου έδωσες τα έδωσα σ' αυτούς κι αυτοί τα δέχθηκαν και κατάλαβαν αληθινά ότι από σένα προήλθα και πίστεψαν ότι σε με απέστειλες. Εγώ γι' αυτούς σε παρακαλώ. Δε σε παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά για κείνους που μου έδωσες, επειδή είναι δικοί σου. Κι ό, τι είναι δικό μου είναι και δικό σου και ό, τι είναι δικό σου, είναι και δικό μου και μ' αυτούς έχω δοξασθεί. Τώρα δεν είμαι πια στον κόσμο, ενώ αυτοί είναι στον κόσμο κι εγώ έρχομαι σε σένα. Πατέρα άγιε, κράτησέ τους ενωμένους στο όνομά σου που μου έχεις δώσει, για να είναι ένα πράγμα όπως κι εμείς.

                                                                                                                              Λόγος του Κυρίου

"Πατέρα, έφθασε η ώρα. Δόξασε τον Υιό σου, ώστε ο Υιός να δοξάσει εσένα." 

Η προσευχή εκείνου που προσεύχεται, φανερώνει πως αντιλαμβάνεται το Θεό, τον εαυτό του, τους άλλους, κατά συνέπεια φανερώνει και πώς, αυτές οι αντιλήψεις του, επηρεάζουν την καθημερινότητα του. 

Οι όροι ‘δόξα’ και ‘δοξολογία’ στη βιβλική παράδοση προσδιορίζουν την αποκάλυψη της «δύναμης» του Θεού, μέσα από τη πλάση και μέσα στην Ιστορία. Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο αυτή η «δύναμη» φανερώνεται, κατεξοχήν, με το έργο και την αποστολή του Ιησού και με τρόπο όλως ιδιαίτερα δυνατό με το γεγονός του Πάθους, και του Σταυρικού Θανάτου που οδηγεί στην Ανάσταση τον Ιησού. (17,5).

Ο Ιησούς, με τη ζωή του, φανέρωσε σταδιακά το μυστήριο του Θεού και το δικό του, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν οι μαθητές Tου. Το αποκορύφωμα αυτής της αποκάλυψης είναι ο Θάνατος και η Ανάστασή Του ˙ εκεί γίνεται η αποκάλυψη ότι « ο Θεός είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών».  Θεός, που απελευθερώνει από την απελπισία του θανάτου και δωρίζει τη Ζωή. Η γνώση του Πατέρα και του Γιου στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, δεν είναι μια διαδικασία διανοητική και συναισθηματική αλλά μια εμπειρία κοινωνίας ζωής που διενεργείται φανερώνεται και καλλιεργείται μέσα σ’ ένα περιβάλλον βιωματικής πίστεως.


Σάββατο 23 Μαΐου 2020

Μια μειοψηφία δημιουργική με μια νέα και όμορφη προοπτική στη ζωή, 6η Κυριακή του Πάσχα


Κυριακή 24  Μαΐου  2020

 Τα λόγια που  θα διαβάσουμε (ακούσουμε) είναι από τις προτροπές  του  Ιησού  Χριστού στους μαθητές,  στο τελευταίο δείπνο μαζί τους.  Τους αναγγέλλει  ότι θα επιστρέψει στον Πατέρα  και  αυτοί, όπως ήταν φυσικό, ανησυχούν. Ο Ιησούς για να τους καθησυχάσει , τους εξηγεί ότι αυτή  η επιστροφή του στον Πατέρα, καρπός του Πάσχα του, θα ανοίξει μια νέα και όμορφη προοπτική στη ζωή τους.  Αυτή η νέα προοπτική αφορά  και εμάς σήμερα.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο  (14,15-21) 

Είπε ο Ιησούς στους μαθητές του: Αν με αγαπάτε, θα τηρήσετε τις δικές μου εντολές. Κι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, ώστε να είναι για πάντα μαζί σας. Αυτός θα είναι το Πνεύμα της αλήθειας, αυτό που ο κόσμος δε μπορεί να το δεχθεί, διότι ούτε το βλέπει ούτε και το γνωρίζει. Εσείς το γνωρίζετε διότι μένει κοντά σας και θα βρίσκεται μέσα σας. Δε θα σας αφήσω ορφανούς, θα έλθω κοντά σας. Ακόμα λίγο και ο κόσμος δε θα με ξαναδεί πια, ενώ εσείς θα με δείτε, διότι εγώ ζω κι εσείς θα ζήσετε. Εκείνη τη μέρα θα καταλάβετε ότι εγώ είμαι ένα με τον Πατέρα μου κι εσείς μαζί μου κι εγώ με σας. Εκείνος που κατέχει τις εντολές μου και τις τηρεί, αυτός είναι που με αγαπά. Κι αυτός που  με αγαπά, θα αγαπηθεί απ' τον Πατέρα μου κι εγώ θα το αγαπήσω και θα του  φανερώσω τον εαυτό μου".
                                                                    
 Λόγος του Κυρίου

Ξεκινώντας τη μελέτη μας,  πρέπει να τονίσουμε ότι μόνο τώρα ο Ιησούς Χριστός, στο τέλος της ζωής και για μια και μοναδική φορά, ζητά την αγάπη των μαθητών του. Μέχρι τώρα έλεγε: «να αγαπήσεις Κύριο τον Θεό σου , να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως το εαυτόν σου , να αγαπάτε ο ένας τον άλλο όπως εγώ σας αγαπώ».
Ας σημειωθεί ότι, ακόμη και τώρα,    ζητώντας την αγάπη των μαθητών με το
 “ Αν”, δεν το κάνει με τόνο επιτακτικό, δεν βάζει όρους και δεν απειλεί αν δε του δοθεί.  Αντιθέτως, το κάνει με μεγάλη απλότητα, ταπεινότητα, εμπιστοσύνη. Αφήνει τον ερωτούμενο  ελεύθερο να απαντήσει. Το μόνο που υπόσχεται  είναι ότι : όποιοι τον αγαπήσουν θα γίνουν  άλλοι άνθρωποι. Ακόμη και όταν λέει ότι όποιος με αγαπά “θα τηρήσετε τις δικές μου εντολές”, δεν παρουσιάζει τις “εντολές” ως τρόπο απόδειξης της αγάπης τους, αλλά ως αποτέλεσμα της αγάπης τους γι’ αυτόν. Δεν είναι προϋπόθεση η τήρηση των εντολών αλλά ένα αποτέλεσμα,  όπως από τον  υγιή κορμό ενός  δένδρου βγαίνουν τα κλαδιά ! 
Την αλλαγή στους ανθρώπους  που θα δεχτούν να Τον αγαπήσουν, την περιγράφει με όρους που δηλώνουν  συντροφικότητα, συνάντηση, οικειότητα, ενότητα .  “Ακόμα λίγο και ο κόσμος δε θα με ξαναδεί πια, ενώ εσείς θα με δείτε, διότι εγώ ζω κι εσείς θα ζήσετε... Δε θα σας αφήσω ορφανούς, θα έλθω κοντά σας ... εγώ ζω κι εσείς θα ζήσετε… Αυτός που  με αγαπά, θα αγαπηθεί απ' τον Πατέρα μου κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του  φανερώσω τον εαυτό μου… Εκείνη τη μέρα θα καταλάβετε ότι εγώ είμαι ένα με τον Πατέρα μου κι εσείς μαζί μου κι εγώ με σας” . 

Παρασκευή 15 Μαΐου 2020

5η Κυριακή του Πάσχα. “O Χριστιανισμός είναι ο τρόπος που οδηγεί να αποκτήσουμε αυτό που συχνά αναζητούμε σε λάθος μέρος ". (Thomas Eliot)


Κυριακή  17 Μαΐου  2020


Όταν  κάποιος   αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες  ή  όταν  τα πράγματα γι αυτόν δεν πηγαίνουν σύμφωνα με τις προβλέψεις του ή ακόμη  κι όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε χίλιες ιδέες και προτάσεις ή  θρησκευτικά, φιλοσοφικά  και πολιτιστικά ρεύματα, είναι ανήσυχος.  Τότε αναζητά  τον τρόπο να  αποκτήσει εκείνα  τα κριτήρια που θα τον βοηθήσουν να διαλέξει το σωστό, το αληθινό, ώστε  η καρδιά και το μυαλό του  να ηρεμήσουν και να αποκτήσει  τη διαύγεια πνεύματος. 

Ανάγνωσμα   από  το κατά Ιωάννη ΄Αγιο  Ευαγγέλιο

Έλεγε ο Ιησούς στους μαθητές του: Μην ταράζεται η καρδιά σας· να ’χετε πίστη στο Θεό, να ’χετε πίστη και σ’ εμένα.Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί τόποι διαμονής· αν δεν υπήρχαν, θα σας το ’λεγα. Εγώ πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο. Κι όταν πάω και σας ετοιμάσω τόπο, πάλι θα ’ρθώ και θα σας πάρω κοντά μου, ώστε όπου είμαι εγώ να είστε κι εσείς. Ξέρετε, βέβαια, και πού πηγαίνω και την οδό που οδηγεί εκεί». 
«Κύριε», του λέει ο Θωμάς, «δεν ξέρουμε πού πηγαίνεις· πώς λοιπόν μπορούμε να ξέρουμε την οδό που οδηγεί εκεί;» Ο Ιησούς του απάντησε: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή· κανείς δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μόνο αν περάσει από μένα. Αν με είχατε γνωρίσει, θα είχατε γνωρίσει και τον Πατέρα μου. Αλλά κι από τώρα τον γνωρίζετε και τον έχετε δει».
«Κύριε», του λέει ο Φίλιππος, «δείξε μας τον Πατέρα, κι αυτό μας αρκεί». Του λέει ο Ιησούς: «Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, Φίλιππε, και δε μ’ έχεις γνωρίσει; Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα. Πώς μπορείς εσύ να λες “δείξε μας τον Πατέρα”; Δεν πιστεύεις πως εγώ είμαι αχώριστος από τον Πατέρα, κι ο Πατέρας από μένα; Τα λόγια που σας λέω εγώ, δεν τα λέω από μόνος μου· κι ο Πατέρας, που είναι ένα μ’ εμένα, αυτός πραγματοποιεί τα έργα. Πιστέψτε με ότι εγώ είμαι αχώριστος από τον Πατέρα, κι ο Πατέρας από μένα· αν πάλι δεν πιστεύετε στο λόγο μου, πιστέψτε εξαιτίας των ίδιων των έργων.
»Σας βεβαιώνω πως αυτός που πιστεύει σ’ εμένα, θα κάνει κι εκείνος τα ίδια έργα που κάνω εγώ και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτά, γιατί εγώ πηγαίνω κοντά στον Πατέρα».
                                                                                                                              Λόγος του Κυρίου



Στην στιγμή της αναταραχής, της αγωνίας, όταν είμαστε χαμένοι, ο Ιησούς  δεν μας  υπόσχεται  πως θα  λύσει τα προβλήματα μας.  Απλά,  για να ζήσουμε ειρηνικά, μας μιλά και   μας ζητά να τον εμπιστευτούμε  : “Σας βεβαιώνω πως αυτός που πιστεύει σ’ εμένα, θα κάνει κι εκείνος τα ίδια έργα που κάνω εγώ και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτά” δηλαδή από τα έργα Του,    επειδή  “Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή”·

Ο Ιησούς δεν λέει : “ξέρω τον σωστό δρόμο, ελάτε σε μένα και θα σας τον δείξω”. Λέει: “Εγώ είμαι η οδός”  που θα πει : εγώ  είμαι ο δρόμος.   Δεν λέει : “ ξέρω την Αλήθεια και θα σας την διδάξω” αλλά λέει : “ εγώ είμαι η Αλήθεια”. Δεν λέει : “ξέρω πώς να ζήσετε καλά”  αλλά  λέει :  “Εγώ είμαι η Ζωή”,  αν επιθυμείτε να ζήσετε καλά.

«Εγώ Είμαι η Οδός»  
Ο «δρόμος»  είναι κάτι  πολύ συγκεκριμένο·   δεν είναι ένα τόξο πορείας προς ένα σημείο  που θέλω να φτάσω. Στο «δρόμο»  δεν είμαι ο μόνος  ή ο πρώτος που τον περπατώ για να πάω εκεί που θέλω . Άλλοι , πριν από μένα,  έδειξαν εμπιστοσύνη  και τον περπάτησαν. Ο «δρόμος»  δείχνει κίνηση, το ταξίδι είναι  δυνατό  πάντοτε,   σε  όποια κατάσταση κι αν είναι ο δρόμος . Στο δυτικό πολιτισμό υπάρχουν δύο ταξίδια που εμπνέουν:   του Οδυσσέα, που ξεκινά από την Ιθάκη και ολοκληρώνεται με την επιστροφή  στην Ιθάκη και  του Αβραάμ, που αρχίζει από την Ουρ της Χαλδαίας   και δεν προβλέπει επιστροφή, πορεύεται για να βρει κάτι  καλύτερο χωρίς επιστροφή . Αυτό το τελευταίο διάλεξε και ο Ιησούς  Χριστός, αυτόν τον δρόμο περπάτησε για να φτάσει  σε  νέους Ουρανούς και νέα Γη. Μάλιστα, με αυτόν  τον «δρόμο» ταυτίστηκε.  Έτσι , εμείς οι μαθητές του,  μοιραζόμενοι τη ζωή Του γνωρίζουμε και  που είμαστε, αλλά πως και που πηγαίνουμε!

«Εγώ Είμαι Αλήθεια»
  Η «αλήθεια»,  δεν συνίσταται σε κάτι που πρέπει να γνωρίζω ή να κατέχω,   είναι ένας τρόπος ζωής. Η «αλήθεια» είναι κάτι δεδομένο μια φορά για  πάντα. Δεν επιβάλλεται, ούτε αποκαλύπτεται,  μόνον  προσφέρεται και γίνεται ή  όχι αποδεκτή.  Είναι κάτι  δυναμικό,   που πρέπει  να καταλάβουμε  και να το κάνουμε ζωή μας. Η «αλήθεια» πάντα συμβαδίζει με την αγάπη επειδή  η αλήθεια χωρίς την αγάπη πονάει και,  η αγάπη  χωρίς την αλήθεια αποτυγχάνει!

«Είμαι η ζωή»

Πολλές φορές,  την ζωή,  την ολοκληρωμένη ζωή, εμείς  την ταυτίζουμε με την καλοπέραση.  «Τρεφόμαστε» με πράγματα και «επιδιώκουμε»  καταστάσεις που φαίνεται πως μας δίνουν ζωή,  αντιθέτως,    μας απομακρύνουν  απ΄ αυτήν.  Η αξίωση του Ιησού: «Εγώ, εγώ μόνον σας κάνω να ζήσετε ολοκληρωμένα!»  και  είναι μια αξίωση που αναστατώνει. Πράγματι, ο Ιησούς με το ευαγγέλιο έρχεται να απαντήσει στη λαχτάρα μας και στις επιθυμίες για  έναν κόσμο διαφορετικό,  έναν κόσμο δικαιοσύνης και  ειρήνης τον οποίο θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε.  Όμως, οι καιροί όπου η  δικαιοσύνη και η ειρήνη  θα είναι καθημερινότητα φαίνονται, παρ όλες τις προσπάθειες μας,  μακρινοί κι εμείς,  οι  πιστοί,   φαίνεται να μην δίνουμε στον κόσμο εκείνη την καλή μαρτυρία ότι  εργαζόμαστε γι αυτόν και πως  όλο  περισσότερο τον πλησιάζουμε. Αποτέλεσμα,  η ταραχή μας. 

 

Παρασκευή 8 Μαΐου 2020

Όποιος ακούει μαθαίνει και αναγνωρίζει, Α κυκλος 4η Κυριακή του Πάσχα



Κυριακή 10 Μαΐου 2020

Στην κυρίαρχη πολιτιστική μας φαντασία η ιδέα “του προβάτου, του ποιμνίου, του ποιμένα του ποιμνιοστασίου”κλπ. αναφορικά με ανθρώπινη συμπεριφορά ή δράση,  έχει συνδεθεί, κυρίως,  με την αδυναμία ανάπτυξης προσωπικών κριτηρίων και αποφάσεων και με τον περιορισμό  της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσης. Έτσι, η Εκκλησία μας ως «ποιμνιοστάσιο»  φαίνεται/φαντάζει  να  είναι ένας θεσμός, τουλάχιστον,   αναχρονιστικός·  ένας θεσμός που έχει ένα δογματικό  χαρακτήρα τέτοιον  που καταπιέζει τα μέλη του και εμποδίζει την ανάπτυξη μιας προσωπικής σχέσης  με το Θεό και  εν τέλει,  δεν είναι άλλο από μια δομή νομής της εξουσίας,  μεταξύ τόσων άλλων.


Από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο Αγιο Ευαγγέλιο



Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησους στους μαθητες του: «Σας βεβαιώνω: εκείνος που δεν μπαίνει από την πόρτα στη μάντρα των προβάτων, αλλά πηδάει μέσα απ’ αλλού, είναι κλέφτης και ληστής. 2Αυτός όμως που μπαίνει από την πόρτα είναι ο βοσκός των προβάτων. 3Ο φύλακας του ανοίγει και τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή του· τα φωνάζει το καθένα με τ’ όνομά του και τα οδηγεί έξω. 4Όταν βγάλει έξω τα πρόβατά του, μπαίνει αυτός μπροστά κι εκείνα τον ακολουθούν, γιατί αναγνωρίζουν τη φωνή του. 5Έναν ξένο δεν θα τον ακολουθήσουν, αλλά θα φύγουν μακριά του, γιατί δεν αναγνωρίζουν τη φωνή των ξένων». 6Αυτή την παραβολή τούς είπε ο Ιησούς· εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν για ποιο πράγμα τους μιλούσε.
                                                                                                                                                                                 Λόγος του Κυρίου


Σύμφωνα με τα ευαγγέλια, οι εικόνες “του προβάτου του ποιμνίου του ποιμένα και του ποιμνιοστασίου”  έχουν έντονη παρουσία  στη διδασκαλία του Ιησού. Τις  χρησιμοποιεί για να εκφράσει τα συναισθήματα  του για την ανθρωπότητα. “... Όταν εκείνος βγήκε στη στεριά, είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, γιατί ήταν σαν πρόβατα που δεν έχουν βοσκό” (Μκ.6,35) και τις συνηθίζει για να περιγράψει την κοινότητα των μαθητών του, που τα μέλη της  συνδέει η αμοιβαία εμπιστοσύνη,   μια κοινότητα ανοικτή : πολλοί μπορούν να μπουν, όπως και να βγουν. Όντως, τα μέλη της αισθάνονται ασφάλεια, ξέρουν ότι όποιος μπαίνει από την πόρτα  έχει καλό σκοπό, ενώ  εκείνος  που δεν την χρησιμοποιεί  δεν έχει καλές προθέσεις, όπως  συμβαίνει και στο σπίτι του καθενός. 
Στη σημερινή  Ευαγγελική περικοπή,   ο Ιησούς Χριστός προσδιορίζει τον εαυτόν του  με δύο εικόνες : είναι “ο βοσκός”  αλλά και “η θύρα του ποιμνιοστασίου”.  Λέει ότι  ο βοσκός : "Καλεί τα πρόβατά του ένα προς ένα" (Ιν 10: 3... Τα φωνάζει το καθένα με τ’ όνομά του... και εκείνα αναγνωρίζουν τη φωνή του”.   ΄Aρα, για τον Ιησού Χριστό,  κάθε μαθητής του είναι ένα ξεχωριστό και μοναδικό πρόσωπο. Οι μαθητές του δεν είναι  μια «μάζα», δεν είναι αριθμοί  αλλά  είναι  πρόσωπα με τα οποία έχει σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης,  με καθέναν μαθητή του τον ενώνει  η αγάπη. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο,   η λέξη “γνωρίζω “ δεν είναι απλά μια πράξη της διάνοιας αλλά  προσδιορίζει μια βαθιά σχέση ζωής με δεσμούς αγάπης  και επικοινωνίας. Αυτή η σχέση ζωής περιγράφεται από το  Ευαγγέλιο Του,  το οποίο δεν είναι ένας κώδικας νόμων ή  μια ακόμη  δογματική διδασκαλία, αλλά μια προσωπική πρόσκληση σε μια καινούργια ζωή.



Παρασκευή 1 Μαΐου 2020

Πιστεύω : συνταξιδιώτης με τον Αναστημένο Χριστό.. Γ΄ Κυριακή του Πάσχα


Κυριακή 03 Μαϊου 2020

Πολλές φορές η απογοήτευση και η απαισιοδοξία  μας κτυπούν την πόρτα 

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο  (24,13-35)

Την ίδια εκείνη μέρα, ( την πρώτη μετά το Σάββατο) δυο απ' αυτούς πήγαιναν σ' ένα χωριό που απέχει εξήντα στάδια από την Ιερουσαλήμ και που λεγόταν Εμμαούς.  Αυτοί μιλούσαν μεταξύ τους για όλα αυτά τα συμβάντα.  Κι ενώ μιλούσαν και συζητούσαν ο ίδιος ο Ιησούς τους πλησίασε και προχωρούσε μαζί τους.  Αλλά τα μάτια τους εμποδίζονταν για να μην τον αναγνωρίσουν.  Κι εκείνος τους είπε: "Τι είναι αυτά τα λόγια που τόσο έντονα ανταλλάσσετε μεταξύ σας, ενώ προχωρείτε;" Τότε εκείνοι, σκυθρωποί, σταμάτησαν. 18 Απάντησε τότε ο ένας απ'αυτούς, που λεγόταν Κλεοπάς και τους είπε: "Εσύ μόνος κατοικείς στην Ιερουσαλήμ και δε γνωρίζεις όλα όσα συνέβηκαν σ'αυτήν την πόλη αυτές τις μέρες".   Τους είπε: "Ποια;" Κι εκείνοι του είπαν: "Τα σχετικά με τον Ιησού το Ναζαρηνό, που ήταν ένας προφήτης δυνατός σε έργα και λόγια μπροστά στο Θεό και σ'όλο το λαό, 20πώς τον παρέδωσαν οι αρχιερείς και οι άρχοντές μας σε θανατική καταδίκη και τον  σταύρωσαν.  Κι εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι ο μελλοντικός λυτρωτής του Ισραήλ. Και τώρα εκτός απ'όλα αυτά, αυτή είναι η τρίτη μέρα από τότε που συνέβηκαν αυτά τα γεγονότα.  Αλλά και κάποιες γυναίκες από τον κύκλο μας μας αναστάτωσαν, όταν πήγαν πολύ νωρίς το πρωί στο μνήμα,   και μη βρίσκοντας το σώμα του, ήλθαν και μας είπαν ότι είδαν οπτασία αγγέλων, που είπαν ότι αυτός ζει.  Τότε κάποιοι από μας πήγαν στο μνημείο και βρήκαν έτσι όπως τα είχαν πει οι γυναίκες, αλλά εκείνον δεν τον είδαν". 
Αυτός τότε τους είπε: "Ανόητοι και αργοί στην καρδιά για να πιστέψετε όλα εκείνα που είπαν οι προφήτες. Αυτά δεν έπρεπε να πάθει ο Χριστός καιμετά να μπει στη δόξα του;"  Κι αρχίζοντας από το Μωυσή και όλους τους προφήτες, τους ερμήνευσε όλα εκείνα που ανέφεραν οι Γραφές σχετικά μ' αυτόν.  'Οταν έφθασαν κοντά στο χωριό που πήγαιναν, εκείνος προσποιήθηκε ότι πηγαίνει πιο μακριά.  Εκείνοι τον πίεσαν και του είπαν: "μείνε μαζί μας, γιατί πλησιάζει το βράδι και η μέρα έφθασε κιόλας στο τέλος της". Και μπήκε στο σπίτι για να μείνει μαζί τους.  Κι όταν κάθησε μαζί τους στο τραπέζι, πήρε το ψωμί, ευλόγησε κι αφού το έκοψε τους το έδωσε.  Τα μάτια τους, τότε, ανοίχθηκαν και τον αναγνώρισαν. Αλλά εκείνος έγινε άφαντος. Είπαν τότε μεταξύ τους: "Η καρδιά μας δεν φλαίγονταν μέσα μας όταν στο δρόμο μας μιλούσε, καθώς μας ερμήνευε τις Γραφές;"  Κι εκείνη την ώρα σηκώθηκαν και γύρισαν πίσω στην Ιερουσαλήμ και βρήκαν συναθροισμένους τους 'Ενδεκα και όσους ήταν μαζί τους,  που έλεγαν: "Πραγματικά ο Κύριος αναστήθηκε κι εμφανίστθηκε στο Σίμωνα".  Κι αυτοί εξηγούσαν όσα συνέβηκαν στο δρόμο και πως τον αναγνώρισαν στον τεμαχισμό του ψωμιού.

Λόγος του Κυρίου


Κανένας  από τους τέσσερεις ευαγγελιστές δεν περιγράφει το γεγονός της Ανάστασης. Όλοι  συμφωνούν πως η πρώτη αντίδραση των μαθητών ήταν η απορία και η σύγχυση,  και μόνο σταδιακά ,  όσο βίωναν την εμπειρία του Αναστημένου Χριστού  ανάμεσα τους,  άρχισαν να πείθονται. ΄Ηταν η πρώτη αντίδραση μπροστά στον θάνατο του Ιησού Χριστού, για τον οποίο είχαν πιστέψει πως ήταν κάποιος από τον οποίο μπορούσαν να περιμένουν κάποια σημαντική αλλαγή στη ζωή τους . Έφτασαν ακόμη μια φορά στο συμπέρασμα  πως, όταν κάτι το καλό πάει να γίνει, τελικά το κακό επισκιάζει. Και ήταν μεγάλη η απογοήτευσή τους γιατί πολύ μεγάλη ήταν και η εμπιστοσύνη που είχαν σ’ Αυτόν.
Αυτό το στάδιο, το περνά ο καθένας μας, γατί στο ταξίδι της ζωής, περνάμε όλοι μας από διάφορες αστοχίες, ατυχίες , λάθη  και  απογοητεύσεις. Μετά από τέτοιες αρνητικές εμπειρίες, το  σημαντικό είναι  να μην  εστιάζουμε  στις αποτυχίες μας, αλλά στην γνώση  που προσκομίσαμε από αυτή την αρνητική συγκυρία και με σύμμαχο αυτή τη γνώση να συνεχίσουμε τη ζωή με αισιοδοξία. 
Πολλές φορές τα γεγονότα που μας απογοήτευσαν, χρειάζονται  μια άλλη “ανάγνωση”  που μπορεί να μην είναι  σύμφωνη με τις προσδοκίες μας. Στην περίπτωση των μαθητών  από την Εμμαούς,  δεν έφτανε ότι στον Χριστό είδαν ένα προφήτη δυνατό σε λόγια και σε έργα αφού ο θάνατός του Ιησού Χριστού τους οδήγησε σε ένα αδιέξοδο. Χρειαζόταν μια άλλη εξήγηση, μια θεολογική διευκρίνιση, και με μια τέτοια ερμηνεία ο άγνωστος συνοδοιπόρος  εξήγησε και έδωσε το νόημα  του θανάτου Του: «Έπρεπε ο Χριστός να υπομείνει αυτά τα δεινά για να μπει στη δόξα του», και τους έδωσε την εξήγηση  με βάση τις Γραφές και όχι τα δικά τους “θέλω”.
Ο Ιησούς Χριστός τους καλεί να κατανοήσουν την πραγματική αξία του θανάτου Του : ο Σταυρός δεν είναι η αποτυχία του σχεδίου του Θεού αλλά η πραγματοποίησή του. Ο Θεός κάνει γνωστό τον εαυτό Του μέσω του Ιησού Χριστού στους ανθρώπους, όχι με την επίδειξη  της  δύναμης Του αλλά με την δύναμη της  αγάπη Του. Η μετάβαση όμως από την πίστη στον Ιησού Χριστό, στην πίστη στον Θεό, που τους αποκάλυψε, δεν είναι εύκολη και πολλές φορές είναι επώδυνη.
Ο ευαγγελιστής σημειώνει ότι οι μαθητές άρχισαν  να καταλαβαίνουν:  όταν “ η καρδιά αρχίζει να καίει στο στήθος”. Αλλά ακόμα δεν βλέπουν καθαρά. Μόνο όταν ο Ιησούς Χριστόςέκανε -επανέλαβε- την χειρονομία εκείνη με τη οποία είχε συνδέσει τη ζωή προσφοράς και αγάπης, την  δωρεά  όλου του  εαυτού Του που τον οδήγησε στο Σταυρό,  τον τεμαχισμό και το μοίρασμα  του ψωμιού, τότε καταλαβαίναν :  "πήρε το ψωμί, είπε την ευλογία, το τεμάχισε  και τους το έδωσε" σημειώνει ο ευαγγελιστής, τα μάτια των μαθητών άνοιξαν και τον αναγνώρισαν. Ωστόσο,  "εξαφανίστηκε από τα μάτια τους."  Μόνο με την καρδιά μπόρουμε να δούμε  ολοκληρωτικά να δούμε την αλήθεια.