Β΄ Κύκλος 17η Τακτική Κυριακή

Κυριακή 29  Ιουλίου 2018

Επιδιώκοντας το καλό, το κοινό καλό, ελευθερώνουμε το εαυτό μας από τον εγωισμό μας και κάνουμε χώρο στον άλλο να ζήσει (συγχωρούμε). Ιδού το ευαγγέλιο!

Είναι παραμονές του Πάσχα, και ο κόσμος που μπορεί, ακολουθεί τον Ιησού στις πεδιάδες της Γαλιλαίας για να τον ακούσει. Αυτός ο κόσμος έχει και ανάγκες η πρώτη των οποίων είναι η διατροφή. Ο Ιησούς βλέπει τις ανάγκες του πλήθους , επιθυμεί όμως στη λύση θα δώσει το πρόβλημα να εμπλέξει και τους μαθητές του.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη ΄Αγιο Ευαγγέλιο 6,1-15

Μετά απ’ αυτά ο Ιησούς έφυγε για την άλλη όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας, που λεγόταν Τιβεριάδα. Τον ακολούθησε πλήθος πολύ, γιατί έβλεπαν τα θαύματα θεραπείας των ασθενών, που έκανε. Ο Ιησούς τότε ανέβηκε σ’ ένα λόφο κι εκεί καθόταν με τους μαθητές του. Πλησίαζε το Πάσχα, η γιορτή των Ιουδαίων. Καθώς σήκωσε τα μάτια ο Ιησούς και είδε ότι πολύς κόσμος ερχόταν προς το μέρος του, λέει στο Φίλιππο: «Από πού μπορούμε ν’ αγοράσουμε ψωμί, για να φάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι;» Αυτό το είπε για να δει τι θ’ απαντούσε ο Φίλιππος, γιατί ο ίδιος ήξερε τι έμελλε να κάνει. Ο Φίλιππος του απάντησε: «Ακόμα και διακόσια δηνάρια να δώσουμε για ψωμιά, δε θα φτάσουν ώστε να πάρει ο καθένας ένα μικρό κομμάτι». Ο Ανδρέας, ένας από τους μαθητές του και αδερφός του Σίμωνα Πέτρου, του λέει: «Είναι εδώ ένα παιδί που έχει πέντε κρίθινα ψωμιά και δύο ψάρια· αλλά τι είναι αυτά για τόσους ανθρώπους;» Τότε είπε ο Ιησούς: «Φροντίστε να καθίσουν οι άνθρωποι κάτω για φαγητό». Το χορτάρι στην περιοχή ήταν πολύ. Κάθισαν λοιπόν κάτω· οι άντρες ήταν περίπου πέντε χιλιάδες. Πήρε τότε ο Ιησούς τα ψωμιά και, αφού είπε ευχαριστήρια προσευχή, τα μοίρασε στους μαθητές και οι μαθητές στον κόσμο που είχε καθίσει κάτω· παρομοίως κι από τα ψάρια έδινε όσο ήθελαν. Όταν χόρτασαν, λέει στους μαθητές του: «Μαζέψτε τα κομμάτια που περίσσεψαν, για να μην πάει τίποτε χαμένο». Τα μάζεψαν, λοιπόν, και γέμισαν δώδεκα κοφίνια με περισσεύματα από τα πέντε κρίθινα ψωμιά, κομμάτια που είχαν περισσέψει απ’ αυτούς που έφαγαν. Όταν οι άνθρωποι είδαν πως έκανε ένα τέτοιο θαύμα ο Ιησούς, έλεγαν: «Σίγουρα αυτός είναι ο προφήτης που περιμένουμε να έρθει στον κόσμο».Ο Ιησούς όμως, επειδή κατάλαβε πως σκόπευαν να έρθουν να τον αρπάξουν για να τον κάνουν βασιλιά, έφυγε πάλι και πήγε στο βουνό ολομόναχος.

Λόγος του Κυρίου

Το πρώτο που επιδιώκει ο Ιησούς δεν είναι οι μαθητές του να λύσουν το πρόβλημα αλλά να το συμμεριστούν, να νοιώσουν την επιτακτική ανάγκη, να νοιώσουν δικό τους το πρόβλημα εν προκειμένω, της εξεύρεσης τροφής.

Οι μαθητές δείχνουν να έχουν κατανοήσει το πρόβλημα, αλλά δηλώνουν ότι είναι ανήμποροι να κάνουν κάτι επειδή το πρόβλημα είναι τεράστιο και ξεφεύγει των δυνάμεών τους: Όταν σήκωσε τα μάτια του ο Ιησούς και είδε ότι πολύς κόσμος έρχεται σ' αυτόν, λέει στο Φίλιππο: "Από πού θα αγοράσουμε ψωμιά για να φάνε αυτοί;" Αυτό το έλεγε για να τον δοκιμάσει, διότι ο ίδιος ήξερε τι επρόκειτο να κάμει.

Του αποκρίθηκε ο Φίλιππος: "Ψωμιά αξίας διακοσίων δηναρίων δεν επαρκούν για να πάρει ο καθένας από ένα μικρό κομμάτι". Του λέει ο Ανδρέας, ένας απ' τους μαθητές του, ο αδελφός του Σίμωνα Πέτρου: "Είναι εδώ ένα παιδί που έχει πέντε κρίθινα ψωμιά και δυο ψάρια. Αλλά τι είναι αυτά για τόσους πολλούς;".

Τότε του παρουσιάζουν ένα μικρό παιδί που διαφοροποιείται από το πλήθος εξαιτίας της προνοητικότητάς του. Είχε προβλέψει ότι θα υπάρξει πρόβλημα φαγητού και μερίμνησε έτσι ώστε ο ίδιος να μην βρεθεί απροετοίμαστος, αλλά και γιατί όχι, να έχει μαζί του φαγητό και για μερικούς άλλους, κάτι να κερδίσει.

Ο Ιησούς πάντοτε ενεργεί, ξεκινώντας πάντα από τα δεδομένα· έτσι και τώρα, υπάρχει μια ελάχιστη βάση, η προνοητικότητα του παιδιού, που το καθιστα παρα την ηλικία του ωριμότερο από πολλούς άλλους.

Β΄Κύκλος 16η Τακτική Κυριακή Μκ 6,30-34

Η ευσπλαχνία δεν είναι ελεημοσύνη αλλά η αναγνώριση του άλλου. 

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018 

         

                Την περασμένη Κυριακή διαβάσαμε ότι  ο Ιησούς έστειλε  τους μαθητές του δύο δύο να κηρύξουν.  Τι;  μα φυσικά  αυτό που κήρυττε εκείνος  : "Συμπληρώθηκε ο καιρός και έφθασε η βασιλεία του Θεού. Μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο» (Μκ.1,14). Σήμερα βλέπουμε τους μαθητές να έχουν επιστρέψει από αυτήν την αποστολή. 

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο αγ. Ευαγγέλιο   6,30-34

Οι απόστολοι επέστρεψαν στον Ιησού και του διηγήθηκαν όλα όσα έκαναν κι όσα δίδαξαν.Ο Ιησούς τους λέει: «Ελάτε σε μια ερημική τοποθεσία μόνοι σας, για ν’ αναπαυθείτε λίγο»· κι αυτό γιατί ήταν πολλοί αυτοί που πηγαινοέρχονταν, κι ο Ιησούς και οι μαθητές δεν είχαν χρόνο ούτε για φαγητό. Έτσι έφυγαν με το πλοιάριο μακριά από τον κόσμο σ’ ένα ερημικό μέρος. Πολλοί όμως τους είδαν να φεύγουν και τους αναγνώρισαν· έτσι έτρεξαν απ’ όλα τα μέρη με τα πόδια προς τα ’κει κι έφτασαν πριν απ’ αυτούς και μαζεύτηκαν γύρω από τον Ιησού. Όταν εκείνος βγήκε στη στεριά, είδε πολύ κόσμο και τους πλανίστηκε, γιατί ήταν σαν πρόβατα που δεν έχουν βοσκό, κι άρχισε να τους διδάσκει πολλά.

Λόγος του Κυρίου.

     Ο Ιησούς τους υποδέχεται,  και μαζί,  σήμερα θα λέγαμε «έκαναν έναν απολογισμό και αξιολόγησαν  την κατάσταση». Οι μαθητές, στην ιεραποστολική τους δράση, είδαν την δύναμη και  την αποτελεσματικότητα  του Λόγου , γνώρισαν τον ενθουσιασμό, συνάμα όμως γεύτηκαν την πίκρα της αποθάρρυνση της απόρριψης, για την οποία τους είχε ήδη προειδοποιήσει ο δάσκαλος 

   Ο Ευαγγελιστής τονίζει, το ενδιαφέρον του  Ιησού για τους μαθητές του:  «Ελάτε όλοι εσείς ιδιαιτέρως, σε μια ερημική τοποθεσία και αναπαυτείτε λίγο».  Διότι ήταν πολλοί αυτοί που έρχονταν κι αυτοί που έφευγαν και ούτε να φάνε δεν ευκαιρούσαν. Και με το πλοιάριο αναχώρησαν για μια έρημη τοποθεσία, μόνοι τους.»

   

     Ο ίδιος ο Ιησούς έβρισκε πάντοτε καιρό για να αποτραβηχτεί μόνος, συνήθως σε κάποιο ορεινή περιοχή,  για να προσευχηθεί και συνάμα να αναπαυθεί, δείχνοντας έτσι  ότι είναι κυρίαρχος του εαυτού του. Ο Ιησους δεν υποκύπτει στο πειρασμό , του «έχω σπουδαία πράγματα να κάνω» και παίρνει της δέουσες αποστάσεις.  Η προσευχή , είναι πηγή έμπνευσης και στήριγμα του έργου του·  αυτό τώρα προσπαθεί  να το εμφυσήσει και να το μάθει στους μαθητές του : να αποσύρονται  για να αναλάβουν τις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις τους δια μέσου της προσευχής. Η συνεχής με και κάθε κόστος δραστηριότητα, κάνει πολλές φόρες κάποιον να αισθάνεται   αναντικατάστατος,  να νομίζει ότι είναι στο σωστό δρόμο γιατί κάνει πολλά πράγματα, να εκτιμά ότι η ποσότητα είναι το καλό και όχι η ποιότητα κοκ, το χειρότερο όμως είναι ότι  φορτίζεται  με αγωνία, αδημονία και ανησυχία.  

Ο Ιησούς, λοιπόν,  μαθαίνει στους μαθητές  του, ότι κατά  κάποια χρονικά  διαστήματα   χρειάζεται να κάνουν μια πράξη ταπεινοφροσύνης, να σταματήσουν   για να ξεκουραστούν,  να αναλάβουν δυνάμεις, να αναλογισθούν την ποιότητα του έργου που παράγουν, να ανασυνταχθούν, δηλαδή «να ανακτήσουν το νόημα της ζωής τους». Δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε ενοχές  γιατί   κουραστήκαμε και δεν αποδώσαμε ακόμη κάτι περισσότερο. Εκείνο που μετρά είναι, ότι  με τον Ιησού  και διαμέσου του Ιησού μπορούμε να παράγουμε καρπό. Άλλωστε είναι ο ίδιος  προσκαλεί “Ελάτε,  σε μια ερημική τοποθεσία... και αναπαυθείτε λίγο”.

Β΄ Κύκλος 15η Τακτική Κυριακή

 Όταν η λιτότητα και  η φτώχεια  γίνονται συνώνυμο της πίστης και της ελευθερίας

Κυριακή  15 Ιουλιου 2018

         

Η επίσκεψη του Ιησού στην πατρίδα του, τη Ναζαρέτ,  ήταν μια αποτυχία.  Ο Ιησούς  δεν απογοητεύεται αλλά εστιάζει το ενδιαφέρον του “στους άλλους” και,  με το κήρυγμά του, ξεκινά τη  δημιουργία του Νέου Ισραήλ. Ο ευαγγελιστής Μάρκος περιγράφοντας τη ζωή του Ιησού,  βρίσκει την ευκαιρία  να περιγράψει και ποια θα πρέπει, κατ’ αναλογία,  να είναι η ζωή του μαθητή. 

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο ΄Αγιο  Ευαγγέλιο   6,7-13

Ο Ιησούς περιόδευε στα γύρω χωριά και δίδασκε. Κάλεσε τους δώδεκα μαθητές του κι άρχισε να τους στέλνει δύο δύο, δίνοντάς τους εξουσία να διώχνουν τα δαιμονικά πνεύματα.Τους παράγγειλε να μην παίρνουν τίποτε μαζί τους για το δρόμο: ούτε σακίδιο ούτε φαγητό ούτε χρήματα στο ζωνάρι τους παρά μόνο ένα ραβδί·να βάλουν σανδάλια στα πόδια τους και να μην πάρουν μαζί τους διπλά ρούχα.Τους έλεγε ακόμη: «Σ’ όποιο σπίτι φιλοξενηθείτε, εκεί να μένετε ώσπου να φύγετε από ’κείνο το μέρος.Και όσοι δεν σας δεχτούν και δεν ακούσουν το μήνυμά σας, όταν φεύγετε, τινάξτε τη σκόνη κάτω απ’ τα πόδια σας, για να υπάρχει μια μαρτυρία εναντίον τους. Σας βεβαιώνω πως την ημέρα της κρίσεως ο Θεός θα δείξει μεγαλύτερη επιείκεια για τα Σόδομα και τα Γόμορρα, παρά για την πόλη εκείνη».Οι μαθητές έφυγαν και κήρυτταν στους ανθρώπους να μετανοήσουν,και θεράπευαν πολλούς δαιμονισμένους. Άλειφαν με λάδι πολλούς αρρώστους και τους γιάτρευαν. 

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς  δεν θέλει παθητικούς θαυμαστές αλλά ενεργούς και άξιους συνεργάτες :      “ κάλεσε, (λοιπόν), τους Δώδεκα και άρχισε να τους στέλνει δύο δύο και τους έδινε εξουσία πάνω στα ακάθαρτα πνεύματα”. Τους αναθέτει  μια αποστολή και μια εξουσία, που τους καθιστά  μετόχους της αποστολής Του.        

“Τότε κάλεσε τους Δώδεκα και άρχισε να τους στέλνει”.

Συμπέρασμα πρώτο : Δεν είναι ο μαθητής που, με πολύ καλή θέληση, αρχίζει την  ιεραποστολή, είναι  o Ιησούς που καλεί, αναθέτει και εξουσιοδοτεί.  Το κάλεσμα δεν γίνεται βάσει των ικανοτήτων  του καλεσμένου· αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάποιο κριτήριο αυτό  είναι η καλή  θέληση του καλεσμένου να απαντήσει.  Ακόμη  και στο πώς θα ξεδιπλώσει την αποστολή του ο καλεσμένος /ο μαθητής,  δεν καλείται αυτός  «να βγάλει και να δώσει» από τη δική του σοφία, αλλά να μεταφέρει και να μοιράζεται με τους ανθρώπους καλής θελήσεως που τον δέχονται, τη ζωή που έζησε με τον Ιησού, τα έργα που είδε, την διδασκαλία που άκουσε. 

“Δύο δύο”.   Όταν ο Θεός καλεί,  προσκαλεί   σε  μια πορεία  που αλλάζει τη ζωή και  σε ένα ταξίδι  που  πραγματοποιείται όχι μεμονωμένα αλλά σε κοινότητα ,με απώτερο σκοπό να δημιουργήσει μια νέα ανθρωπότητα.

“Τους παράγγειλε να μην σηκώνουν τίποτα στο δρόμο, παρά μόνο το ραβδί και τα σανδάλια : ούτε ψωμί, ούτε σακίδιο, ούτε χάλκινα νομίσματα στη ζώνη, αλλά να φορούν σανδάλια στα πόδια και να μη φορούν δυο χιτώνες” 

Συμπέρασμα δεύτερο: η εν γένει συμπεριφορά  πρέπει να αποδεικνύει  την αλήθεια ζωής των μαθητών, ότι πιστεύουν  στο Θεό Πατέρα και αφήνουν στην Πρόνοιά του τη ζωή τους. Η λιτότητα-φτώχεια   που ο Ιησούς συστήνει στους μαθητές του, δεν είναι αξία αυτή καθεαυτή, αλλά γίνεται λειτουργική και  απελευθερώνει τη ζωή του μαθητή από πολλά βαρίδια. Τον απαλλάσσει από το φόβο  ότι μπορεί κάτι να χάσει και εξαιτίας αυτού του φόβου  να αναγκάζεται να    παίρνει προφυλάξεις και να  γίνεται καχύποπτος,  επιφυλακτικός,  συντηρητικός  και να φροντίζει πως να περισώσει  τα λεγόμενα «κεκτημένα» με αποτέλεσμα  να μην  κοιτά μπροστά για να ανοίξει καινούργιους δρόμους.  Ο Θεός ενεργεί στο μέλλον.  Με αυτές τις υποδείξεις ο Ιησούς  προσπαθεί να  εμποτίσει τους μαθητές του με το πνεύμα της ελευθερίας που είναι αποτέλεσμα  της  πίστεως  προς τον Θεό. Ο μαθητής αισθάνεται ελεύθερος και δυνατός όχι  γιατί εμπιστεύεται τις προσωπικές του δυνάμεις  και τις ικανότητές του, αλλά επειδή ακουμπά  στην Πρόνοια του Θεού.  

Β΄ Κύκλος 14η Τακτική Κυριακή

   

Το μυστικό  της ύπαρξης κάθε ανθρώπου και η αξία του δεν έγκειται στη εργασία του ή στην καταγωγή του, αλλά στο μυστήριο του Θεού.

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Ο Ιησούς πηγαίνει στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ και οι συγχωριανοί εκπλήσσονται  για: “τη σοφία που του δόθηκε και όλα αυτά τα θαύματα που γίνονται με τα χέρια του”.  Στο τέλος,  φεύγοντας από κει,  είναι εκείνος  που :  έμεινε κατάπληκτος από την απιστία τους. 

 Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο αγ. Ευαγγέλιο   6,1-6

Ο Ιησούς έφυγε από ’κει και ήρθε στην πατρίδα του. Οι μαθητές του τον ακολουθούσαν.Το Σάββατο άρχισε να διδάσκει στη συναγωγή. Πολλοί που τον άκουγαν απορούσαν κι έλεγαν: «Από πού τα κατέχει αυτά; Και ποια είναι η σοφία αυτή που του δόθηκε; Πώς κάνει τέτοια θαύματα με τα χέρια του;Αυτός δεν είναι ο ξυλουργός, ο γιος της Μαρίας κι αδερφός του Ιακώβου, του Ιωσή, του Ιούδα και του Σίμωνος; Κι οι αδερφές του δεν μένουν εδώ στον τόπο μας;» Αυτό, λοιπόν, τους δημιουργούσε εμπόδιο να τον πιστέψουν. Κι ο Ιησούς τους έλεγε: «Δεν υπάρχει προφήτης που να μην τον περιφρονούν οι συμπατριώτες του, οι συγγενείς του κι η οικογένειά του».Έτσι δεν μπόρεσε να κάνει εκεί κανένα θαύμα, παρά μόνο ακούμπησε τα χέρια του σε λίγους αρρώστους και τους θεράπευσε. Κι έμενε κατάπληκτος από την απιστία τους.

Λόγος του Κυρίου

Το πλήθος,  πολύ εύκολα εντυπωσιάζεται  και θαυμάζει  για “έναν δικό του”   που μεγαλουργεί. Από που ήλθαν όλα αυτά σ' αυτόν και ποιά είναι αυτή η σοφία που του δόθηκε και όλα αυτά τα θαύματα που γίνονται με τα χέρια του; Τα πάντα αρχίζουν καλά, δεν θα  μπορούσε να είναι καλύτερα. Οι συγχωριανοί του, τον «άκουγαν θαύμαζαν». Τα έργα και η σοφία του Ιησού, προκαλούν τον θαυμασμό , κεντρίζουν το ενδιαφέρον και είναι  εύλογα  τα ερωτηματικά  γύρω από την σοφία και τη δύναμη του. Προσκαλούν τους ακροατές των λόγων και τους παρατηρητές των έργων του Ιησού να ξεπεράσουν τα φαινόμενα,  να ανοίξουν τη διάνοιά τους και να πάνε πιο ψηλά από τα φαινόμενα ώστε, σιγά-σιγά,   να οδηγηθούν στην πίστη. Για τους ακροατές του Ιησού όμως,  δεν μπορεί να είναι αυτή η σωστή απάντηση, επειδή  ξέρουν από πού «κρατά η σκούφια του»  και αυτό τους οδηγεί  από την έκπληξη και το θαυμασμό, εξίσου εύκολα στην καχυποψία, στη δυσπιστία και στην απάρνηση, διότι: Αυτός δεν είναι ο ξυλουργός, ο γιος της Μαρίας, ο αδελφός του Ιακώβου, του Ιωσή , του Ιούδα και του Σίμωνα; Εδώ, κοντά μας, δεν είναι και οι αδελφές του;"  ξέρουμε  από που κράτα η γενιά του  και τι έκανε μέχρι προ ολίγου, δεν μπορεί να είναι κάτι παραπάνω  από  αυτό ο Θεός θα έστελνε,  κάτι καλύτερο. Όμως κανένας άνθρωπος, ακόμη και αν δεν είναι ο μελλοντικός σωτήρας,  δεν  αξίζει   σύμφωνα ή όσο το επάγγελμα του και δεν ταυτίζεται με την οικογένεια του. Αυτά μπορούν να τον επηρεάσουν αλλά δεν  είναι αυτά που του δίνουν  την ταυτότητα του. Το μυστικό της ύπαρξης  κάθε ανθρώπου  έχει τις ρίζες του στο μυστήριο του Θεού.

Σημειώνει ο ευαγγελιστής ότι “σκανδαλίζονταν γι' αυτόν. «Σκανδαλίζομαι» σημαίνει σκοντάφτω σε κάποιο εμπόδιο και δεν μπορώ να προχωρήσω. Το εμπόδιο ήταν  και  είναι για πολλούς,  ακόμη  σήμερα, η ανθρώπινη φύση του Ιησού και η ιδιόμορφη και ιδιότυπη  εγγύτητά του με τον Θεό· και  σ΄ αυτά είναι η καλή αγγελία που θα έπρεπε να χαροποιεί. Ο Θεός πήρε σάρκα και οστά  και μπήκε στη ιστορία μας.   

Τελικά  ούτε η σοφία ούτε τα θαύματα γεννούν πίστη· το αντίθετο,  είναι   η πίστη που κάνει τα θαύματα και την σοφία να ανθίσουν.