Β΄ Κύκλος 13η Τακτική Κυριακή (Mκ 5,21-43)

Η Ελπίδα είναι η αρετή που ανά πάσα  στιγμή μας δίνει ζωή

Κυριακή 1η  Ιουλίου  2018 

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή μαζί με τον Ιησού  θα συναντήσουμε δυο γυναίκες που υποφέρουν :  μια δωδεκάχρονη αργοπεθαίνει  και μια προχωρημένης ηλικίας που από δώδεκα χρόνια υποφέρει από αιμορραγία· Δεν τους έφτανε η αρρώστια  και η δυστυχία τους είναι  έρχεται και οι ο  Νόμο να τις χαρακτηρίσει ακάθαρτες και να τις βάλλει στο περιθώριο τόσο της θρησκευτικής όσο και της κοινωνικής , στο ίδιο μάλιστα  περιθώριο  παρασύρουν και οποίον ακόμη και από συμπόνοια έρθει σε επαφή μαζί του τις  αγγίξει γιατί  γίνεται μέτοχος  της κατάρας και του αφορισμού που τις συνοδεύει.
Ο Ιησούς,  και για τις δύο,  υποσκελίζει τον Νόμο και μάλιστα επιδεικτικά. Μπροστά στη ζωή δεν υπάρχει νόμος που υπερέχει, Εκείνος  προσφέρει τη ζωή εν αφθονία σε όσους  εμπιστεύονται στην δύναμη Του.

Ανάγνωσμα από το  κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο  (Mκ 5,21-43)

Εκείνο τον καιρό ταν  πέρασε ο Ιησούς με το πλοιάριο πάλι στην απέναντι όχθη, συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος γύρω του. Ήταν πλάι στη λίμνη. Έρχεται τότε ένας από τους άρχοντες της συναγωγής, που λεγόταν Ιάειρος· μόλις βλέπει τον Ιησού έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε θερμά λέγοντας: «Η κορούλα μου βρίσκεται στα τελευταία της· έλα να βάλεις τα χέρια σου πάνω της για να γιατρευτεί και να ζήσει». Ο Ιησούς έφυγε μαζί του.

Τον ακολουθούσε και πολύς κόσμος, που τον περιέβαλλε ασφυκτικά. Ανάμεσά τους ήταν και μια γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια. Είχε ξοδέψει όλη την περιουσία της σε πολλές θεραπείες από πολλούς γιατρούς, χωρίς να δει καμιά βελτίωση· αντίθετα, είχε γίνει πολύ χειρότερα. Όταν άκουσε για τον Ιησού, ήρθε μέσα από τον κόσμο πίσω του κι άγγιξε το ρούχο του. «Και μόνο ν’ αγγίξω τα ρούχα του», έλεγε μέσα της, «θα σωθώ». Η αιμορραγία της σταμάτησε αμέσως κι αισθάνθηκε στο σώμα της ότι θεραπεύτηκε από την αρρώστια που τη βασάνιζε. Ταυτόχρονα ο Ιησούς ένιωσε τη δύναμη που βγήκε απ’ αυτόν, στράφηκε στο πλήθος και είπε: «Ποιος άγγιξε τα ρούχα μου;» Οι μαθητές του έλεγαν: «Δε βλέπεις τον κόσμο που σε περιβάλλει ασφυκτικά; Τι ρωτάς ποιος σε άγγιξε;» Εκείνος όμως έστρεφε το βλέμμα του τριγύρω για να δει εκείνην που τον είχε αγγίξει. Η γυναίκα τότε, φοβισμένη και τρομαγμένη, ξέροντας αυτό που της συνέβη, ήρθε κι έπεσε στα πόδια του και του είπε όλη την αλήθεια. Ο Ιησούς της είπε: «Κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε. Πήγαινε στο καλό. Είσαι θεραπευμένη από την αρρώστια σου».

Ενώ ακόμη ο Ιησούς μιλούσε, έρχονται άνθρωποι του άρχοντα της συναγωγής και του λένε: «Η κόρη σου πέθανε· τι εξακολουθείς να ενοχλείς το δάσκαλο;» Ο Ιησούς όμως αμέσως μόλις άκουσε να λένε τα λόγια αυτά, είπε στον άρχοντα της συναγωγής: «Εσύ μη φοβάσαι· μόνο πίστευε». Και δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον ακολουθήσει παρά μόνο στον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τον αδερφό του Ιακώβου. Έρχονται στο σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και βλέπει ο Ιησούς να υπάρχει αναστάτωση, και τους ανθρώπους να κλαίνε και να οδύρονται δυνατά. Μπήκε μέσα και τους λέει: «Γιατί αυτός ο θόρυβος και τα κλάματα; Το παιδί δεν πέθανε αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν. Αυτός όμως, αφού τους έβγαλε όλους έξω, παίρνει τον πατέρα και τη μητέρα του παιδιού και τους μαθητές του και μπαίνει εκεί που ήταν το παιδί ξαπλωμένο. Πιάνει το κορίτσι από το χέρι και του λέει: «Ταλιθά κούμι», που σημαίνει «κορίτσι, σε διατάζω να σηκωθείς!» Το κορίτσι σηκώθηκε αμέσως και περπατούσε. Ήταν δώδεκα ετών. Όλοι τότε κυριεύτηκαν από μεγάλη κατάπληξη. Ο Ιησούς όμως τους έδωσε αυστηρή παραγγελία να μην το μάθει κανείς αυτό, και είπε να δώσουν στο κορίτσι να φάει..

Λόγος του Κυρίου 

Η ηλικιωμένη, έχοντας συνείδησή  όλων των καταστάσεων και των ταμπού  που η αρρώστια της συνεπιφέρει και την αδυναμία του Νόμου, της θρησκείας,  και του ανθρώπου, η γιατροί, να την θεραπεύσουν  παίρνει την πρωτοβουλία να αγνοήσει και τους δύο και να εμπιστευτεί σε κάποιον που κατά την κρίσης της  ξεπερνά και τους δύο σε δύναμη και την εξουσία του. Τον αγγίζει για να γιατρευτεί, και το κάνει στα κρυφά γιατί ήδη εκείνη ξέρει τι θα πει κοινωνικό και θρησκευτικός αποκλεισμός εξ αιτίας της αρρώστιας της και δεν θέλει να  παρασύρει τον Ιησούς σ΄ αυτή  την περιθωριοποίηση  και να ακυρώσει στα μάτια του κόσμου την αξία του έργου. Ο Ιησούς όμως δεν συμμερίζεται τη συστολή της, τη διακριτικότητα της ή τους φόβους της και την λεπτότητα της. Αντίθετα δημόσια την επιδοκιμάζει και την επιβραβεύει την εμπιστοσύνη και το θάρρος. 
Ο Νόμος, ο κάθε νόμος πολιτικός ή θρησκευτικός αναγνωρίζει και περιγράφει το κακό και προσπαθεί να το περιορίσει,  με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, όμως  δεν μπορεί να το γιατρέψει  έτσι ώστε το κακό να εξαφανιστεί.

Γιορτής της Γεννήσεως του αγ. Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστή

Ο Ιωάννης Πρόδρομος  ανοίγει το δρόμο στην  Αλήθεια  και την Ελευθερία 

Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

Η θεία λειτουργία σήμερα μας προτρέπει   να γιορτάσουμε  για τη  Γέννηση του Ιωάννη του Προδρόμου και Βαπτιστή (1,57 ). Ο άγιος  Ιωάννης ο Βαπτιστής,  είναι ο μόνος άγιος του οποίου  γιορτάζουμε τόσο τη γέννηση, όσο και το θάνατο. 
Το ευαγγέλιο μας μιλά για την  υπέρμετρη  χαρά, αλλά μαζί και το  δέος που κυριεύει  όλο το χωριό και ολόκληρη την ορεινή περιοχή της Ιουδαίας, για τη γέννηση αυτού του  παιδιού, που εκλαμβάνεται  ως απόδειξη της ενεργούς παρουσίας του Θεού στον κόσμο. Την ίδια  πεποίθηση εκφράζουν βέβαια  τόσο ο κοινωνικός περίγυρος,  όσο και ο ευαγγελιστής.

Ανάγνωσμα  από το κατά Λουκά αγ. Ευαγγέλιο  Λκ 1,57-66.80

Εκείνες τις μέρες  συμπληρώθηκε ο καιρός να γεννήσει, η Ελισάβετ έκανε γιο. Οι γείτονες και οι συγγενείς άκουσαν ότι ο Κύριος έδειξε μεγάλη ευσπλαχνία σ’ αυτήν και χαίρονταν μαζί της. Όταν το παιδί έγινε οχτώ ημερών, ήρθαν να του κάνουν περιτομή και ήθελαν να του δώσουν το όνομα Ζαχαρίας, όπως λεγόταν ο πατέρας του.Η μητέρα του όμως είπε: «Όχι, Θα ονομαστεί Ιωάννης».Τότε της είπαν: «Μα δεν υπάρχει κανένας απ’ τους συγγενείς σου που να έχει το όνομα αυτό».Με νοήματα ρώτησαν τον πατέρα του τι όνομα θα ήθελε να δώσει στο παιδί·αυτός ζήτησε μια μικρή πλάκα και έγραψε: «Ιωάννης είναι το όνομά του»· κι όλοι απόρησαν. Αμέσως το στόμα του άνοιξε, λύθηκε η γλώσσα του και άρχισε να μιλάει δοξάζοντας το Θεό. Όλοι οι κάτοικοι της γύρω περιοχής κυριεύτηκαν από δέος, και τα γεγονότα αυτά διαδόθηκαν σ’ ολόκληρη την ορεινή περιοχή της Ιουδαίας. Όσοι τα άκουσαν τα κρατούσαν μέσα τους και σκέφτονταν: «Τι θα γίνει άραγε το παιδί αυτό;» γιατί πραγματικά τον προστάτευε ο Θεός. 
Το παιδί μεγάλωνε και το πνεύμα του δυνάμωνε. Ζούσε στις ερημιές, ως την ημέρα που εμφανίστηκε στο λαό Ισραήλ. 

Λόγος του Κυρίου


Οχι μόνο η γέννηση του Ιωάννη αλλά η έλευση  κάθε παιδιού,  είναι μια αχτίδα του Θεού που πέφτει στον κόσμο. Κάθε παιδί είναι μια προφητική πράξη, πράξη εμπιστοσύνης για το μέλλον, άγνωστο σε όλους μας μεν, αλλά  που  για  όσους είναι ανοιχτοί  στο Μυστήριο του Θεού μπορεί να  καλλιεργήσει την ελπίδα  και την πίστη. Η γέννηση ενός παιδιού είναι και μια μαρτυρία για την ποιότητα του κόσμου που ζούμε. Μπορούμε να διακρίνουμε  σ’ αυτήν  την  εκπλήρωση  ενός επιμέρους  στόχου και το πέρασμα σε ένα επόμενο  στάδιο  ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αγάπης,  ή ακόμη ίσως  να  συνειδητοποιήσουμε  την  «αμυαλοσύνη»  που επιβεβαιώνει πως  ο κόσμος  βλέπει  μόνο την ηδονή της στιγμής. Μπορεί τέλος, να είναι η καταγγελία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωποι, κοκ.
Το παιδί δεν ανήκει σε κανέναν,  γιατί ο Θεός το εμπιστεύθηκε  στην αγάπη των γονιών του ! Οι γονείς είναι εκείνοι που  το φροντίζουν και μοιράζοντας τη ζωή τους  μαζί του, το  κάνουν “άνθρωπο”,  εικόνα και ομοίωση του Θεού! Το μαθαίνουν  να  χρησιμοποιεί την εξυπνάδα του για να βλέπει γύρω του, να κρίνει , να  επιλέγει  να κάνει το καλό  και το σωστό , ακόμη και αν  αυτό  κοστίζει και να μοιάζει έτσι στον Ιησού. Το  καθοδηγούν  να ανοίγει το δρόμο του στη ζωή με  δικαιοσύνη, δηλαδή με  σεβασμό στην αξιοπρέπεια των άλλων ώστε,  να σέβεται πρώτα εκείνο με τον τρόπο που  θέλει να το σέβονται οι άλλοι! 

Β΄ Κύκλος 11η Τακτική Κυριακή

Η δύναμη του Θεού είναι παρούσα στα μικρά, καθημερινά πράγματα.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

Το σημερινό Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει τον Ιησού, ο οποίος με δύο παραβολές , εκείνης του σπόρου που μεγαλώνει από μόνος του και εκείνη του σπόρου σιναπιού που κρύβει μια τεράστια δύναμη μέσα του,  να προσπαθεί να βοηθήσει τους μαθητές του, τους τότε αλλά και τους σημερινούς, να ανακαλύψουν τη μυστηριώδη παρουσία του Θεού,  στην προκειμένη περίπτωση του Καινούργιου Κόσμου της  βασιλείας του Θεού, ξεκινώντας από τα μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής των μαθητών του σε συμβίωση με τη. 

[Η παραβολή είναι ένα τυπικό στοιχείο του λόγου του Ιησού , χρησιμοποιεί συγκρίσεις και ομοιότητες,  που πρέπει να ερμηνευθούν, και κάνει τους ακροατές να σκεφτούν να αποφασίσουν να πάρουν θέση  και, δεδομένου ότι ο Θεός σέβεται την ελευθερία των ανθρώπων, το νόημα μπορεί να είναι φωτεινό για εκείνους των οποίων οι καρδιές είναι ανοιχτές στο Μυστήριο του Θεού. ενώ παραμένει αινιγματικός και ασαφής για όσους δεν ενδιαφέρονται για τον Κύριο και των οποίων η ψυχή είναι απασχολημένη σε άλλα ενδιαφέροντα.]

 Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο  άγιο ευαγγέλιο .(Mκ 4,26-34)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς έλεγε  : «Με τη βασιλεία του Θεού συμβαίνει ό,τι με τον άνθρωπο που σπέρνει το σπόρο στη γη:κοιμάται τη νύχτα και ξυπνάει την ημέρα, κι ο σπόρος βλασταίνει κι αυξάνει με τρόπο που ο ίδιος δεν ξέρει. Η γη καρποφορεί από μόνη της: στην αρχή βλαστάρι, ύστερα στάχυ και τέλος μεστωμένο σιτάρι στο στάχυ. Όταν ωριμάσει ο καρπός, αμέσως αρχίζει να θερίζει, γιατί ήρθε ο καιρός του θερισμού»

Έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Με τι να παρομοιάσουμε τη βασιλεία του Θεού ή με ποια παραβολή να την παραστήσουμε; Μοιάζει με σπόρο σιναπιού, που όταν τον σπείρουνε στη γη, είναι ο μικρότερος απ’ όλους τους σπόρους που σπέρνονται. Μετά τη σπορά, όμως, βλασταίνει και γίνεται μεγαλύτερο απ’ όλα τα λαχανικά. Κάνει τόσο μεγάλα κλαδιά, ώστε τα πουλιά να μπορούν να φωλιάζουν στη σκιά του».

Έτσι με πολλές παρόμοιες παραβολές τούς κήρυττε το μήνυμά του, σύμφωνα με τη δυνατότητα που είχαν να καταλαβαίνουν. Χωρίς παραβολές δεν τους κήρυττε το λόγο, όλα όμως τα εξηγούσε ιδιαιτέρως στους μαθητές του.  

Λόγος του Κυρίου

Έχουμε ξεχάσει να θαυμάζουμε, να ενθουσιαζόμαστε, μπροστά  στα μικρά της ζωής και  δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το  Μεγαλείο του Θεού, που διηγείται  και αποκαλύπτει ένας μικροσκοπικού μέγεθος  σπόρος… προσπερνάμε αδιάφορα και δεν αντιλαμβανόμαστε Μυστήριο,  του χθες του σήμερα αλλά και του αύριο που κρύβει  ή για το μέλλον που μιλά  ένα  δροσερό βλαστάρι και το αύριο που προεικονίζει  ένα μπουμπούκι που ανοίγει! Στις μεγάλες πραγματικότητες που παραπέμπουν ...  

Δεν υπάρχει «γνώση Θεού» χωρίς τον  θαυμασμό  εκείνου που εκπλήσσεται μπροστά στα δημιουργήματα και στο μυστήριο   που μας διηγούνται και μας καταπλήσσει. Η Σοφία δεν δίδεται  σε πρόσωπα που δεν εκπλήσσονται από τη μοναδικότητα, την αλήθεια , την ομορφιά και την καλοσύνη της φύσης, που δεν είναι ανοικτά στο δέος και την απορία, 

ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΗΙΧ.

Μυστήριο της θ. Ευχαριστίας Σημείο – Σύμβολο-  Πραγματικότητα - Κοινωνία

Κυριακή  10  Ιουνίου  2018 

                        

Σήμερα, η Εκκλησία μας βάζει μπροστά στο Τελευταίο Δείπνο του Ιησού με τους μαθητές του. Δείπνο κατά το οποίο οι μαθητές του αναγνωρίζουν ως «ιδρυτικό»  του  Ιησού το  Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Η Θ. Ευχαριστία  μαζί με το Δόγμα της Ύπαρξης του Θεού ως Τριάδας, είναι το δίπτυχο που χαρακτηρίζει την κοινότητα των μαθητών του Ιησού. 

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο  ΄Αγιο  Ευαγγέλιο  14,12-16.22-26   

Την πρώτη μέρα των Αζύμων, όταν θυσίαζαν το Πάσχα, του λένε οι μαθητές του: "Πού θέλεις να πάμε να ετοιμάσουμε για να φας το Πάσχα;" Και στέλνει δυο από τους μαθητές του και τους λέει: "Πηγαίνετε στην πόλη και θα σας συναντήσει ένας άνθρωπος που θα κρατά μια στάμνα νερού. Ακολουθείστε τον και στο σπίτι που θα μπει να πείτε στον οικοδεσπότη: Ο διδάσκαλος ρωτάει: Πού είναι το δωμάτιό μου, όπου θα φάω το Πάσχα μαζί με τους μαθητές μου;' Κι αυτός θα σας δείξει ένα μεγάλο ανώγειο, έτοιμο στρωμένο. Εκεί ετοιμάστε για μας". Αναχώρησαν οι μαθητές και πήγαν στην πόλη και βρήκαν όπως τους είχε πει και ετοίμασαν το Πάσχα.

Κι ενώ έτρωγαν, ο Ιησούς πήρε τον άρτο και αφού ευλόγησε, τον έκοψε και τους τον έδωσε και είπε: "Πάρτε. Αυτό είναι το σώμα μου". Και αφού πήρε ένα ποτήρι κι ευχαρίστησε, τους έδωσε και ήπιαν όλοι απ' αυτό. Και τους είπε: "Αυτό είναι το αίμα μου, της διαθήκης, που χύνεται για χάρη πολλών. Αλήθεια σας λέω: δεν θα πιω απ' αυτόν τον καρπό του αμπελιού πια, μέχρι εκείνη την ημέρα όταν θα το πιω καινούριο, στη βασιλεία του Θεού".

Και αφού έψαλλαν, βγήκαν στο όρος των Ελαιών.                                                                                                                                                                                    

                                                                                                         Λόγος του Κυρίου.

  

Για να κατανοήσουμε και να βιώσουμε το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, δεν χρειάζεται τόσο να μπορέσουμε να απαντήσουμε στο πως έγιναν τα πράγματα, πως συμβαίνει το ψωμί και το κρασί να γίνουν σώμα και αίμα του Χριστού, όσο να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο γιατί ο Ιησούς προχώρησε σ’ αυτές τις πράξεις. Τι ήθελε να πει στους μαθητές του, τι έζησαν οι μαθητές όχι τόσο τη στιγμή που αυτές οι ενέργειες τελούνταν αλλά τι, μετά την ανάσταση, κατάλαβαν, τι σήμαιναν γι αυτούς αυτά τα λόγια και αυτές οι χειρονομίες  και τα έβαλαν στο κέντρο της οντότητάς τους; γι αυτό και τα καταγράφουν .

Το κεφάλαιο 14, στο κέντρο του οποίου ο ευαγγελιστής μας παραθέτει το τελευταίο δείπνο του Ιησού με τους μαθητές του, είναι μια συμπύκνωση εντάσεων που αναπτύσσονται γύρω από τον Ιησού, πριν και μετά το δείπνο. Το δείπνο, είναι μια στιγμή ηρεμίας και συναδελφικής οικειότητας μεταξύ  δασκάλου και μαθητών. Βρήκαν  ένα χώρο μέσα στην πολύβουη Ιερουσαλήμ  για να τελέσουν τη Γιορτή του Πάσχα και τα έθιμα του. 

Το πρώτο μέρος της περικοπής μας, είναι αφιερωμένο στο να περιγράψει το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίστηκαν τα γεγονότα και την ατμόσφαιρα που διέπνεε το περιβάλλον. Το δεύτερο μέρος έχει ως κέντρο τα λόγια στο ψωμί και στο κρασί.  

«"Πάρτε. Αυτό είναι το σώμα μου … "Αυτό είναι το αίμα μου, της διαθήκης, που χύνεται για χάρη πολλών.» Το ψωμί  το κρασί που  οι μαθητές  τρώνε και πίνουν με το δάσκαλο, εκείνος  το ταυτίζει με τη ζωή του, τον εαυτόν του . Μια ζωή που οι μαθητές ήδη μοιραζόταν τόσο βαθειά   με τον δάσκαλο,  όπως το φαγητό που για κάθε άνθρωπο γίνεται   ζωή.

Το συμπόσιο  πνεύμα  που το διαπνέει και τα σημεία που το εκφράζουν είναι μέρη αναπόσπαστα ενός  μυστηριακού συμβολισμού. Το συμπόσιο δηλώνει το πνεύμα  ειρήνης, αδελφοσύνη και κοινωνίας ζωής. Κανείς δεν κάθεται να μοιραστεί το ψωμί του με κάποιον που δεν συμπαθεί. Στην εβραϊκή νοοτροπία  κάθε γεύμα έχει θρησκευτική υφή. Είναι δώρο της πρόνοιας του Θεού όπως ο καρπός της γης που ο Θεός δημιούργησε για χάρη του ανθρώπου. Αλλά και του κόπου του ανθρώπου που εκπληρώνει την υπόδειξη του Δημιουργού, «κυριαρχήσετε την πλάση» , δηλαδή ενεργείστε με τέτοιο τρόπο, ώστε η δημιουργία να αποδώσει τους καρπούς της σύμφωνα με τις δυνατότητες της για χάρη του ανθρώπου.  

Ο Ιησούς σφραγίζει το συμπόσιο με μια υπόσχεση: «Αλήθεια σας λέω: δεν θα πιω απ' αυτόν τον καρπό του αμπελιού πια, μέχρι εκείνη την ημέρα όταν θα το πιω καινούριο, στη βασιλεία του Θεού». Στα τρία χρόνια της δημόσιας ζωής του, ο Ιησούς δίδασκε για τον Καινούργιο Κόσμο της Βασιλείας του Θεού,  που είναι ήδη παρών και ενεργός στο πρόσωπο του αλλά και αναμενόμενος. Τώρα, την στιγμή που ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει το θάνατο, ανοίγει  μια νέα περίοδο αναμονής για κάτι το ανώτερο «μέχρι εκείνη την ημέρα όταν θα το πιω καινούριο, στη βασιλεία του Θεού» μαζί τους. Στον ενδιάμεσο  χρόνο τους αφήνει το μυστηριακό σημείο του ψωμιού και του κρασιού, ως εγγύηση της παρουσίας του και της κοινωνίας ζωής ανάμεσα σε κείνον και τους μαθητές του μέχρις ότου  «ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους». 

Κυριακή της Αγία Τριάδος 2018

 

“Ιδού, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου”

Κυριακή 3 Ιουνίου 2018

Σήμερα  γιορτάζουμε και μελετάμε  τη μια πτυχή του δίπτυχου που κάνει την διαφορά  του Χριστιανισμού από τις άλλες θρησκείες : το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας.
Η άλλη πτυχή  είναι το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας.
Το Ανάγνωσμα από κατά  Ματθαίο  Άγιο Ευαγγέλιο   28,16-20 που θα ακούσουμε στη θ. Λειτουργία, μας παρουσιάζει την πρώτη ομολογία πίστεως στον Τριαδικό Θεό  και για τον ζωτικό χώρου που αποκτά όλο της το νόημα, αν μας επιτρέπετε ένας τέτοιος όρος.

 

 Κατ’ εκείνο τον καιρό οι ένδεκα μαθητές πήγαν στη Γαλιλαία, στο βουνό που ο Ιησούς τους είχε ορίσει. Και όταν τον είδαν τον προσκύνησαν, ενώ κάποιοι αμφέβαλλαν. Κι ο Ιησούς πλησίασε και τους μίλησε λέγοντας: "Μου έχει δοθεί κάθε εξουσία στον ουρανό και πάνω στη γη. Πηγαίνετε, λοιπόν, και κάμετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντας τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα σας διέταξα. Και ιδού, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου".

                                                                                                          Λόγος του Κυρίου 

Ο Ιησούς και οι ένδεκα εναπομείναντες μαθητές του είναι στην Γαλιλαία 
και εκεί αρχίζει να τους λέει «Μου έχει δοθεί κάθε εξουσία στον ουρανό και πάνω στη γη». 
Τα πάντα  άρχισαν στην Γαλιλαία·  από εκεί ο Ιησούς  άρχισε την δημόσια ζωή του, εκεί κάλεσε τους μαθητές του, εκεί  για πρώτη φορά τους ανάθεσε μια αποστολή: να είναι μεταφέρουν το μήνυμα στους  συμπατριώτες στον Ισραήλ. Η Γαλιλαία από το θρησκευτικό κεντρο των Ιουδαίο δεν έχαιρε καλής φήμης, της κατηγορούσαν ότι είχε κάνει πολλές παραχωρήσεις σε θρησκευτικές δοξασίες μη εβραϊκές. Απο του περιφρονημένους όλα άρχισαν.  
Και πάλι από τη Γαλιλαία, τα πάντα αρχίζουν. Από εκεί αρχίζουν και οι έσχατοι καιροί της κοινότητας των μαθητών  του Ιησού,την  Εκκλησίας και δεν αφορούν πιά μόνο τους συμπατριώτες, αλλά όλο τον κόσμο. Οι μαθητές δεν είναι πια απλοί αποσταλμένοι  αλλά κήρυκες, μέτοχοι της ίδιας της εξουσίας που ο ίδιος ο Ιησούς τους κατέστησε , εξουσία που ο Ιησούς  έχει ως ομοούσιος του Πατέρα, να κηρύξουν το ευαγγέλιο του Ιησού.

Η αποστολή είναι τριπλή: