Β’ Κύκλος -5η τακτική Κυριακή - (Μκ. 1,29-39)

Υγεία σημαίνει υπηρεσία

Κυριακή 4-2-2018

Η ημέρα του Ιησού στην Καπερναούμ έχει τρία χαρακτηριστικά: Κήρυγμα, θεραπείες, προσευχή.  

Στο πρόσωπο του Ιησού η Βασιλεία του Θεού έρχεται να συναντήσει τον άνθρωπο όπου αυτός ζει. Τόσο σε ένα ιερό χώρο, στη συναγωγή, όπου μπορεί πολλοί να είναι άγνωστοι μεταξύ τους που τους συνδέει, όμως, μια κοινή πίστη, όσο και  στην οικειότητα  του σπιτιού του Σίμωνα. Είτε ανάμεσα σε ένα πλήθος ανθρώπων, στην παραλία της λίμνης όπου ο ανθρώπινος μόχθος έχει τον πρώτο λόγο, είτε και μεταξύ  γνωστών που τους συνδέει μια συγγένεια και μια φιλία και μοιράζονται τις χαρές τις ελπίδες αλλά και τις στεναχώριες.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (1,29-39)

Εκείνο τον καιρό ο ιησού και μαθητες του πήγαν στην Καπερναούμ κι αμέσως το Σάββατο ο Ιησούς πήγε στη συναγωγή και δίδασκε. 'Εμεναν κατάπληκτοι από τη διδαχή του, διότι δίδασκε σαν κάποιος που έχει εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς. Εκεί στη συναγωγή τους υπήρχε κάποιος με ακάθαρτο πνεύμα, που φώναξε δυνατά και είπε: "Τι κοινό έχουμε εμείς κι εσύ, Ιησού Ναζαρηνέ; 'Ηλθες να μας αφανίσεις; Σε γνωρίζω καλά ποιός είσαι: είσαι ο άγιος του Θεού!". Και ο Ιησούς το επιτίμησε λέγοντας: "Βουβάσου και βγες απ'αυτόν!". Και το ακάθαρτο πνεύμα αφού τον συντάραξε και έβγαλε μια δυνατή φωνή, βγήκε από μέσα του. Δέος αισθάνθηκαν όλοι, σε σημείο που να συζητούν μεταξύ τους και να λένε: "Τι είναι αυτό; Η διδασκαλία του είναι καινούρια και κηρύττει με εξουσία και διατάζει τα ακάθαρτα πνεύματα κι αυτά τον υπακούνε". Και πολύ γρήγορα η φήμη του διαδόθηκε παντού, στην περιοχή της Γαλιλαίας.

Κι όταν βγήκαν από τη συναγωγή, πήγαν στο σπίτι του Σίμωνα και του Ανδρέα, μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Η πεθερά του Σίμωνα ήταν κατάκοιτη με πυρετό κι αμέσως του μίλησαν γι'αυτήν. Ο Ιησούς πλησίασε, την έπιασε από το χέρι και τη σήκωσε. Και ο πυρετός την άφησε κι αυτή τους υπηρετούσε.

Λογος του Κυρίου

                             

Α) Ο Ιησούς, λοιπόν, μετά τη Συναγωγή πηγαίνει στο σπίτι του Σίμωνα, εκεί  βρίσκει  την  πεθερά  του  στο  κρεβάτι    με  πυρετό. “Ο Ιησούς”, σημειώνει ο Eυαγγελιστής, ”την πλησίασε, την έπιασε από το χέρι και τη σήκωσε”. Το άκουσμα αυτής της φράσης στα νέα ελληνικά μπορεί να μας υποδείξει, το πολύ, ότι της έδειξε συμπάθεια, συμπόνια, τρυφερότητα. Ο Ευαγγελιστής, όμως,  περιγράφοντας τη θεραπεία της πεθεράς του Πέτρου, χρησιμοποιεί τον αρχαίο όρο ’ ήγειρεν ’. Ο όρος αυτός αργότερα θα καταστεί ο τεχνικός όρος που θα χρησιμοποιούν οι Ευαγγελιστές  για να υποδεικνύουν την Ανάσταση του Ιησού.   

Η Δημιουργική Δύναμη του Θεού, που είναι παρούσα στον Ιησού στη συναγωγή, έγινε εμφανής με το Λόγο του και τώρα στο σπίτι, με μια φιλική χειρονομία και ένα σπλαχνικό βλέμμα, αυτά τα απλά είναι αρκετά για να ξαναδώσουν στον άνθρωπο τη χαμένη εμπιστοσύνη στην αξία της ζωής του, και να απελευθερώσουν τη δημιουργική ενέργεια με την οποία ο Θεός όλους τους έχει προικίσει, αλλά που το κακό μπορεί να μπλοκάρει. Οι χειρονομίες ελέους, τρυφερότητας, η μη κατάκριση, ο σεβασμός της αξιοπρέπειας κάθε ατόμου, μπορούν να ξυπνήσουν τη δημιουργικότητα του καθενός και να αποκαταστήσουν την τυχόν κλονισμένη σωματική, ψυχική και πνευματική ισορροπία. Αυτές οι απλές χειρονομίες αγάπης και ανθρωπιάς του Ιησού, που ξαναστήνουν στα πόδια του έναν ασθενή, είναι μια πρόσκληση σε μας να μην παραμελούμε τις μικρές καθημερινές χειρονομίες αγάπης, εκτίμησης, ενθάρρυνσης, αλληλεγγύης  και φιλίας. 

     

   Β) «Ο πυρετός την άφησε κι αυτή τους υπηρετούσε». Ο Ιησούς, όταν θεραπεύει, δεν το κάνει για να υπογραμμίσει τη θαυματουργική δύναμή του, ή για να δείξει την εύνοιά του σε κάποιο πρόσωπο, αλλά ως υπηρεσία για τη σωτηρία του ανθρώπου. Έτσι και ο θεραπευμένος, ο ευεργετημένος, με τη σειρά του μπαίνει στην υπηρεσία του συνανθρώπου του,τη δωρεά που έλαβε την ανταποδίδει με την υπηρεσία του προς τους άλλους.

         Ο μαθητής είναι ο "αναστημένος" που μπαίνει στην υπηρεσία των άλλων. Στην υπηρεσία της Βασιλείας του Θεού.

          Γ)  “.... θεράπευσε πολλούς αρρώστους που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες κι έδιωξε πολλά δαιμόνια” και όμως ο Ιησούς “το πρωί, ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι, σηκώθηκε και βγήκε και πήγε σ' ένα έρημο τόπο κι εκεί προσευχόταν. Αλλά ο Σίμωνας και οι σύντροφοί του έτρεξαν πίσω του. Τον βρήκαν και του λένε: «Όλοι σε αναζητούν!» ". 

    Η συμπεριφορά του Ιησού προβληματίζει τον Σίμωνα, είναι σαν να θέλει να του πει: Τι κάνεις, γιατί αφήνεις την ευκαιρία να κάνεις μαθητές να πάει χαμένη; Ή, πού είναι η συμπόνια σου για όλους αυτούς τους δυστυχισμένους;  Εμμέσως θέτει επί τάπητος το νόημα των «θαυμάτων».

  Πράγματι, έχοντας υπόψη μας όλο το Ευαγγέλιο, διαπιστώνουμε ότι ο Ιησούς με τη θαυματουργική του δραστηριότητα, δεν επιδιώκει να αποδείξει και να επιβάλλει τη μεσσιανικότητά του, αλλά να δώσει το νόημα της ύπαρξης και της δράσης του. Τα θαύματα  του Ιησού είναι τα σημεία της Βασιλείας του Θεού που έρχεται, είναι μια ελάχιστη πρόγευση της κατάστασης εκείνης, που όποιος δεχτεί με αγάπη και εμπιστοσύνη τον Ιησού ως Μεσσία, αρχίζει από τώρα, πίσω από το  πέπλο τού σήμερα, να ζει το αύριο του Θεού. Είναι για να κρατάει την ελπίδα ζωντανή και κινητήρια δύναμη μιας ζωής. Δείχνει ότι  η βασιλεία του Θεού είναι εκεί όπου η ζωή λουλουδίζει, όπου την κάνουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε να την κάνουμε, να λουλουδίσει. Δίνει μαρτυρία ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνος.

        Ο Ιησούς, τέλος, δεν ήρθε για να εκπληρώσει τις επιθυμίες κάποιων, αλλά να προσφέρει μια ριζική θεραπεία του κακού και όχι να αντιμετωπίσει ευκαιριακά τα συμπτώματα. Να μάθει τους ανθρώπους να αγαπάνε, να συγχωρούν, να μην κυνηγούν το εφήμερο αλλά την ουσία, να έχουν στο κέντρο της ζωής τους το Θεό που αποκαλύπτεται στο πρόσωπο και τη ζωή του Χριστού. 

        Γι αυτό «Πάμε αλλού, στα πλησιέστερα χωριά για να κηρύξω κι εκεί. Γι' αυτό το λόγο ήλθα».

       

Δ) «Και το πρωί, ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι, σηκώθηκε και βγήκε και πήγε σ' ένα έρημο τόπο κι εκεί προσευχόταν». Ο Ιησούς, όσο και να είναι επιτακτική η καθημερινότητα με τα πράγματα  που πρέπει να γίνουν, πάντοτε βρίσκει καιρό για να προσευχηθεί. Δεν αφήνει τη μέριμνα αυτού του κόσμου να τον κατακλύσει, είναι κύριος του χρόνου του, έχει τις  προτεραιότητές  του. Η προσευχή είναι ένας τρόπος ζωής που πηγάζει από μια βαθιά σχέση, επικοινωνία με το Θεό Πατέρα, όπου του δίνει τη δύναμη όχι μόνο να αντιμετωπίσει, αλλά και να κάνει δική του την ανθρώπινη δυστυχία και την κούραση της αποστολικής ζωής. 

Ε) Τα «θαύματα» που ο Ιησούς ενεργούσε, ήδη είπαμε ότι είναι σημεία και πρόγευση της Βασιλείας του Θεού που έρχεται και είναι ήδη ενεργή. Οι μαθητές του Ιησού, εμείς, δείχνουν τη Βασιλεία του Θεού. Όταν η ζωή μας, οι ενέργειές μας, δείχνουν αγάπη και ανθρωπιά,  τότε είναι μαρτυρία για τη Βασιλεία, που όχι μόνο έρχεται, αλλά και που είναι ήδη παρούσα και ενεργή και που αναμένουμε την ολοκληρωτική φανέρωση της.