3η Κυριακή του Πάσχα 2017

Στον Ιησού ξαναβρίσκουμε την Ελπίδα και το νόημα της ζωής

Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Ο δρόμος από την Ιερουσαλήμ προς την Εμμαούς μοιάζει με τη ζωή πολλών από μας. Είναι ο δρόμος των ονείρων που έσβησαν, των ανεκπλήρωτων προσδοκιών και ελπίδων, των λαβάρων που μαζεύτηκαν, των σημαιών που υποστάλθηκαν, με την πίκρα της απογοήτευσης στο στόμα. Ήταν ωραίο όσο κράτησε. Άντε να δούμε τώρα τι θα γίνουμε.

Οι δύο μαθητές γυρίζουν εκεί που “Γιατί στον Ιησού από τη Ναζαρέτ εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι ο μελλοντικός λυτρωτής του Ισραήλ”. Το πρωί πήραν το δρόμο της επιστροφής προς το χωριό τους απογοητευμένοι”. Το βράδυ ο ίδιος δρόμος γίνεται ο δρόμος της επιστροφής προς την Ιερουσαλήμ με χαρά, γιατί η ελπίδα τους εκπληρώθηκε και διακηρυττόταν "Πραγματικά ο Κύριος αναστήθηκε, κι εξηγούσαν όσα συνέβηκαν στο δρόμο και πώς τον αναγνώρισαν στον τεμαχισμό του ψωμιού”.

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο (Λκ 24,13-35)

Την ίδια εκείνη μέρα, δυο απ' αυτούς πήγαιναν σ' ένα χωριό που απέχει εξήντα στάδια από την Ιερουσαλήμ και που λεγόταν Εμμαούς. Αυτοί μιλούσαν μεταξύ τους για όλα αυτά τα συμβάντα. Κι ενώ μιλούσαν και συζητούσαν ο ίδιος ο Ιησούς τους πλησίασε και προχωρούσε μαζί τους. Αλλά τα μάτια τους εμποδίζονταν για να μην τον αναγνωρίσουν. Κι εκείνος τους είπε: "Τι είναι αυτά τα λόγια που τόσο έντονα ανταλλάσετε μεταξύ σας, ενώ προχωρείτε;" Τότε εκείνοι, σκυθρωποί, σταμάτησαν. Απάντησε τότε ο ένας απ' αυτούς, που λεγόταν Κλεόπας και του είπε: "Εσύ μόνος κατοικείς στην Ιερουσαλήμ και δε γνωρίζεις όλα όσα συνέβηκαν σ' αυτήν την πόλη αυτές τις μέρες;". Τους είπε: "Ποια;" Κι εκείνοι του είπαν: "Τα σχετικά με τον Ιησού το Ναζαρηνό, που ήταν ένας προφήτης δυνατός σε έργα και λόγια μπροστά στο Θεό και σ' όλο το λαό, πώς τον παρέδωσαν οι αρχιερείς και οι άρχοντές μας σε θανατική καταδίκη και τον σταύρωσαν. Κι εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι ο μελλοντικός λυτρωτής του Ισραήλ. Και τώρα εκτός απ' όλα αυτά, αυτή είναι η τρίτη μέρα από τότε που συνέβηκαν αυτά τα γεγονότα. Αλλά και κάποιες γυναίκες από τον κύκλο μας, μας αναστάτωσαν, όταν πήγαν πολύ νωρίς το πρωί στο μνήμα, και μη βρίσκοντας το σώμα του, ήλθαν και μας είπαν ότι είδαν οπτασία αγγέλων, που είπαν ότι αυτός ζει. Τότε κάποιοι από μας πήγαν στο μνημείο και βρήκαν έτσι όπως τα είχαν πει οι γυναίκες, αλλά εκείνον δεν τον είδαν".

Αυτός τότε τους είπε: "Ανόητοι και αργοί στην καρδιά για να πιστέψετε όλα εκείνα που είπαν οι προφήτες. Αυτά δεν έπρεπε να πάθει ο Χριστός και μετά να μπει στη δόξα του;" Κι αρχίζοντας από το Μωυσή και όλους τους προφήτες, τους ερμήνευσε όλα εκείνα που ανέφεραν οι Γραφές σχετικά μ' αυτόν. Όταν έφθασαν κοντά στο χωριό που πήγαιναν, εκείνος προσποιήθηκε ότι πηγαίνει πιο μακριά. Εκείνοι τον πίεσαν και του είπαν: "Μείνε μαζί μας, γιατί πλησιάζει το βράδυ και η μέρα έφθασε κιόλας στο τέλος της". Και μπήκε στο σπίτι για να μείνει μαζί τους. Κι όταν κάθισε μαζί τους στο τραπέζι, πήρε το ψωμί, το ευλόγησε κι αφού το έκοψε τους το έδωσε. Τα μάτια τους, τότε, ανοίχθηκαν και τον αναγνώρισαν. Αλλά εκείνος έγινε άφαντος. Είπαν τότε μεταξύ τους: "Η καρδιά μας δεν φλέγονταν μέσα μας όταν στο δρόμο μας μιλούσε, καθώς μας ερμήνευε τις Γραφές;" Κι εκείνη την ώρα σηκώθηκαν και γύρισαν πίσω στην Ιερουσαλήμ και βρήκαν συναθροισμένους τους 'Ένδεκα και όσους ήταν μαζί τους, που έλεγαν: "Πραγματικά ο Κύριος αναστήθηκε κι εμφανίστηκε στο Σίμωνα". Κι αυτοί εξηγούσαν όσα συνέβηκαν στο δρόμο και πώς τον αναγνώρισαν στον τεμαχισμό του ψωμιού.

Λόγος του Κυρίου

Στο δρόμο του γυρισμού και της απογοήτευσης, ο Ιησούς σπεύδει να συναντήσει τους δικούς του, δεν τους επιπλήττει, αλλά προσπαθεί να τους εμψυχώσει, να τους μεταπείσει, όχι με την επιβολή του θαυμασμού, αλλά με την πειθώ της Γραφής. Με τον Ιησού, ακόμη και η χειρότερη καταστροφή και κατηφόρα, ποτέ δεν είναι ολοκληρωτική και χωρίς επιστροφή, πάντοτε υπάρχει ένα μετά, ένα μέλλον ζωής να κατακτηθεί.

Ακόμα και όταν φτάνεις στην πικρή διαπίστωση ότι τα γεγονότα που έζησες, στην προκειμένη περίπτωση τα γεγονότα του Πάσχα (άδειος τάφος, πρώτη φανέρωση του αναστημένου στις γυναίκες), σού προκαλούν τόση σύγχυση, αβεβαιότητα, αμφιβολίες, που να τα ερμηνεύεις, όπως οι δύο, ως μωρολογίες και ανοησίες. “Κάποιες γυναίκες από τον κύκλο μας μάς αναστάτωσαν, όταν πήγαν πολύ νωρίς το πρωί στο μνήμα, και μη βρίσκοντας το σώμα του, ήλθαν και μας είπαν ότι είδαν οπτασία αγγέλων, που είπαν ότι αυτός ζει. Τότε κάποιοι από μας πήγαν στο μνημείο και βρήκαν έτσι όπως τα είχαν πει οι γυναίκες, αλλά εκείνον δεν τον είδαν".

Αυτή, όμως, η αναφορά τους δείχνει ότι αυτοί οι δύο μαθητές δεν παραδόθηκαν αμαχητί, προσπάθησαν να επεξεργαστούν τα συμβάντα και να βγάλουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον και τη ζωή τους. Δεν είχαν κάνει, όμως, την πρέπουσα ανάγνωση. Από τα ίδια γεγονότα, τώρα ο άγνωστος συνοδοιπόρος, και με τα ίδια εργαλεία που και εκείνοι ήδη είχαν και δεν έκαναν καλή χρήση, αρχίζει η αντίστροφη πορεία.

2η Κυριακή του Πάσχα 2017

Η χαρά της πίστεως για την Ανάσταση γίνεται αποστολή

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο Ευαγγελιστής υπογραμμίζει: α) Τη συνέχεια μεταξύ Εσταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού, β) Το ρόλο και την αποστολή της κοινότητας των μαθητών του Ιησού στην περίοδο που αρχίζει με την Ανάσταση, γ) Το σκοπό της συγγραφής των Ευαγγελίων.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη άγ. Ευαγγέλιο (Ιω 20, 19-31)

Την ίδια εκείνη μέρα, δηλαδή την πρώτη μέρα μετά το Σάββατο, όταν βράδιασε κι ενώ οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι κάπου με κλειστές τις πόρτες, επειδή φοβούνταν τις ιουδαϊκές αρχές, ήρθε ο Ιησούς, στέκεται στη μέση και τους λέει: «Ειρήνη σ’ εσάς». Κι όταν το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Οι μαθητές χάρηκαν που είδαν τον Κύριο. Ο Ιησούς τους είπε πάλι: «Ειρήνη σ’ εσάς! Όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι εγώ εσάς». Έπειτα από τα λόγια αυτά, φύσηξε στα πρόσωπά τους και τους λέει: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες· σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι».

Προσθήκη λεζάντας

Ο Θωμάς όμως, ένας από τους δώδεκα μαθητές, που λεγόταν Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Ιησούς. Του έλεγαν λοιπόν οι άλλοι μαθητές: «Είδαμε τον Κύριο με τα μάτια μας». Αυτός όμως τους είπε: «Εγώ αν δεν δω στα χέρια του τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δε βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, και δε βάλω το χέρι μου στη λογχισμένη πλευρά του, δε θα πιστέψω». Οχτώ μέρες αργότερα οι μαθητές ήταν πάλι μέσα στο σπίτι, μαζί τους κι ο Θωμάς. Έρχεται λοιπόν ο Ιησούς, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, στάθηκε στη μέση και είπε: «Ειρήνη σ’ εσάς». Έπειτα λέει στο Θωμά: «Φέρε εσύ το δάχτυλό σου εδώ και δες τα χέρια μου, φέρε και το χέρι σου και βάλ’ το στην πλευρά μου. Μην αμφιβάλλεις και πίστεψε». Ο Θωμάς τότε του αποκρίθηκε: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Πείστηκες επειδή με είδες με τα μάτια σου· μακάριοι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ’ έχουν δει!»

Ο Ιησούς έκανε βέβαια και πολλά άλλα θαύματα μπροστά στους μαθητές του, που δεν είναι γραμμένα σ’ αυτό εδώ το βιβλίο. Αυτά όμως γράφτηκαν για να πιστέψετε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντας να έχετε δι’ αυτού τη ζωή.

Λόγος του Κυρίου

α) Η συνέχεια μεταξύ Εσταυρωμένου και Αναστημένου

Στο σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο με τον Απόστολο Θωμά, υπογραμμίζεται με τρόπο πολύ παραστατικό τόσο η συνέχεια που υπάρχει ανάμεσα στον Ιησού πριν από το πάθος και τη σταύρωση, και στον Αναστημένο Χριστό μετά το Πάσχα, όσο και η τεράστια διαφορά. Οι, μετά την Ανάσταση, φανερώσεις του Αναστημένου Χριστού στους Αποστόλους, όπως αυτή που σήμερα περιγράφει το Ευαγγέλιο, σηματοδοτούν την ολοκλήρωση και το σφράγισμα της πρώτης, αλλά προσωρινής, παρουσίας του Ιησού με σάρκα και οστά ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι μια εμπειρία πραγματική, χειροπιαστή, ιστορική, αλλά μοναδική και ανεπανάληπτη.

Η πρώτη αυτή παρουσία συνεχίζεται με τον Αναστημένο Ιησού Χριστό, με ένα εξ ίσου μοναδικό τρόπο, η εμπειρία του οποίου εκφράζεται με την ομολογία πίστεως : « Ο Κύριος αναστήθηκε », και θέλει να εκφράσει και να περιγράψει τον τελείως καινούργιο τρόπο της Σωτήριας παρουσίας του Ιησού ανάμεσα στους ανθρώπους. Η κοινότητα των μαθητών του Αναστημένου πια Ιησού, η Εκκλησία, υπάρχει για να δίνει και να είναι η ίδια μαρτυρία της εμπειρίας της παρουσίας του Αναστημένου Χριστού μέσα στον κόσμο.

Υπάρχουν, βέβαια, πολλοί που όπως ο Θωμάς, θέλουν “να δουν” πρώτα για να πιστέψουν. Ο Χριστός δεν τους αποδοκιμάζει, ούτε τους επιπλήττει, δεν παύει με υπομονή να διαπαιδαγωγεί και εκείνους που ταλαντεύονται. Ωστόσο, χαρακτήρισε ως ευτυχισμένους εκείνους που με άδολη καρδιά πιστεύουν στη μαρτυρία των Γραφών και των αυτοπτών μαρτύρων, που από κάποια στιγμή και μετά θα είναι η μοναδική. Εξάλλου, η ίδια η Αγ. Γραφή μαρτυρεί ότι η πίστη είναι μια δύσκολη κατάκτηση.Ο Ιησούς με αγάπη και υπομονή περιμένει τον κάθε διστακτικό μαζί με το Θωμά να ομολογήσει : "Ο Κύριός μου και ο Θεός μου".

Κυριακή του Πάσχα 2017

Πασχαλινή Αγρυπνία, Κυριακή του Πάσχα

Κυριακή  16 Απριλίου 2017

Είναι η ημέρα της «Μεγάλης Σιωπής», της περισυλλογής και μελέτης του λόγου του Κυρίου ο οποίος είπε : «Όταν Εγώ θα υψωθώ από τη γη, όλους τους ανθρώπους θα τους τραβήξω κοντά μου» (Ιωα 12,32) και της γεμάτης ελπίδα προσμονής της τρίτης ημέρας.

Η Νύχτα αυτή, κατά την οποία ο Χριστός συντρίβοντας τα δεσμά του θανάτου μας έδωσε τη Ζωή, είναι το κέντρο όλου του Λειτουργικού έτους. Τα πάντα γίνονται νέα, βγαίνουμε από το σκοτάδι της αμαρτίας και μπαίνουμε στο φως της Ανάστασης του Χριστού - τελετή της Ευλογίας του Νέου Φωτός-.

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια σταδιακή προσέγγιση του Μυστηρίου του Αναστημένου Χριστού -τα αναγνώσματα της αγρυπνίας και της Λειτουργίας του Λόγου- στο οποίο ενσωματωνόμαστε με το Βάπτισμα -η Ευλογία του Νερού του Βαπτίσματος και η ανανέωση των υποσχέσεων του Βαπτίσματος-. Διαμέσου του Βαπτίσματος καθιερωθήκαμε «υιοί εν Υιώ» και μπορούμε να παρακαθίσουμε στο Δείπνο που ο Θεός Πατέρας ετοίμασε για το Νέο Λαό του, την Εκκλησία, εν αναμονή του Αιώνιου Πάσχα στην Βασιλεία Του -Λειτουργία της Ευχαριστίας-.

«...Δεν είναι εδώ, αναστήθηκε»

Αναγνωσμα απο το κατα Ιωάννη Αγ. Ευαγγέλιο  (Ιωα. 20, 1-19)

Την πρώτη μέρα μετά το Σάββατο, το πρωί, κι ενώ ήταν ακόμη σκοτεινά, έρχεται η Μαρία η Μαγδαληνή στο μνήμα και βλέπει την πέτρα μετατοπισμένη από την είσοδο του μνήματος. Τρέχει, λοιπόν, και πηγαίνει στο Σίμωνα Πέτρο και στον άλλο μαθητή που ο Ιησούς τον αγαπούσε, και τους λέει: «Πήραν τον Κύριο από το μνήμα και δεν ξέρουμε πού τον έβαλαν».Βγήκαν τότε έξω ο Πέτρος κι ο άλλος μαθητής κι έρχονταν στο μνήμα. Έτρεχαν κι οι δυο μαζί. Ο άλλος μαθητής όμως έτρεξε γρηγορότερα από τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα.Σκύβει μέσα για να δει και βλέπει τις πάνινες λουρίδες στο έδαφος, δεν μπήκε όμως μέσα. 6Έφτασε μετά κι ο Σίμων Πέτρος, που ερχόταν πίσω του, και μπήκε μέσα στο μνήμα. Εκεί βλέπει στο έδαφος τις πάνινες λουρίδες κάτω, και το σουδάριο με το οποίο είχαν δέσει το κεφάλι του Ιησού να μην είναι μαζί με τις λουρίδες, αλλά σε μια μεριά τυλιγμένο χωριστά. Εκείνη τη στιγμή, μπήκε μέσα κι ο άλλος μαθητής, που είχε έρθει πρώτος στο μνήμα, τα είδε αυτά και πίστεψε. 

Γιατί, ως τότε δεν είχαν καταλάβει τη Γραφή, που λέει ότι σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού ο Μεσσίας θ’ ανασταινόταν από τους νεκρού.

Λόγος του κυρίου

Ο νέος ορίζοντας της ανθρωπότητας, ο στόχος του καθενός

Το άδειο μνήμα που σήμερα παρουσιάζει η ευαγγελική περικοπή, δεν είναι μια «απόδειξη» της Αναστάσεως του Ιησού, αλλά ένα σημαντικό «σημείο» ότι Αναστήθηκε, το οποίο πρέπει να διαβαστεί σωστά, για να μην παρασύρει σε λάθος δρόμο.

Στο μνήμα φτάνουν τρία πρόσωπα : πρώτη είναι η Μαρία, η οποία πηγαίνει στο μνήμα για να αποδώσει τιμή στον αγαπημένο αλλά, νεκρό πια, δάσκαλο. «Βλέπει» το μνήμα ανοιχτό και το πτώμα να λείπει. Το πρώτο που σκέφτηκε ήταν ότι έκλεψαν τον Ιησού και, τρέχει να ειδοποιήσει τους μαθητές. Η Μαρία απλά κοίταξε και διαπίστωσε ότι το πτώμα έλλειπε...

Στην συνέχεια φτάνουν στο μνήμα ο Πέτρος και ο «μαθητής που ο Ιησούς αγαπούσε». Ο «μαθητής που ο Ιησούς αγαπούσε» φτάνει πρώτος αλλά δίνει την προτεραιότητα εισόδου στον Πέτρο. Ο ευαγγελιστής σημειώνει ότι ο Πέτρος μπαίνει στο μνήμα και «θεωρεί», δηλαδή κοιτά προσεκτικά, και όχι επιπόλαια , προσπαθεί να καταλάβει τι είχε συμβεί.

Τέλος μπαίνει και ο μαθητής «που ο Ιησούς αγαπούσε», είδε, κοίταξε , αντιλήφτηκε και κάτι συνειδητοποίησε, περισσότερο βαθειά από τους άλλους δύο, και πίστεψε .

Τι είδε, λοιπόν ο μαθητής «που ο Ιησούς αγαπούσε» και πίστεψε; “Το σουδάριο με το οποίο είχαν δέσει το κεφάλι του Ιησού να μην είναι μαζί με τις λουρίδες, αλλά σε μια μεριά τυλιγμένο χωριστά». Η ερμηνεία αυτού του εδαφίου, είναι ο Γολγοθάς των ερμηνευτών του κατά Ιωάννη ευαγγελίου! Έχουν δοθεί πολυάριθμες ερμηνείες στην προσπάθεια για την ακριβή κατανόησή του. Μεταξύ των τόσων, εγώ προτιμώ την ερμηνεία που έδωσε, μετά από μια εξονυχιστική από κάθε απόψεως έρευνα και όχι μόνο φιλολογική αλλά και εθνολογική, αρχαιολογική, λαογραφική κλπ., ο βιβλιστής θεολόγος Αντώνιο Περσίλι που τελικά μεταφράζει: «[Ο Πέτρος] παρατήρησε τις λουρίδες που ήταν απλωμένες και το σουδάριο, που ήταν στο κεφάλι του, δεν ήταν απλωμένο με τις λουρίδες, αντίθετα ήταν τυλιγμένο με ένα τρόπο μοναδικό».

Τι λέει, λοιπόν, αυτό το εδάφιο;

Μεγάλη Παρασκευή

“…θα ατενίσουν εκείνον που κέντησαν με την λόγχη” 
“…θανάτω θάνατον πατήσας”

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

Σήμερα είναι η ημέρα κατά την οποία, όπως διδάσκει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «θα ατενίσουν εκείνον που κέντησαν με την λόγχη» (Ιωα 19,37) το Σταυρωμένο Χριστό «που για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο και για τους Έλληνες μωρία, αλλά για εκείνους οι οποίοι είναι καλεσμένοι Ιουδαίους και Έλληνες ο Χριστός είναι του Θεού η Δύναμη και του Θεού η Σοφία»(1Κορ 1,23-24).

Σκέψεις στο πάθος του Ιησού από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 18, 1 – 19,42

Τη Μεγάλη Παρασκευή ο Ιησούς Χριστός, το Πάσχα μας, θυσιάστηκε (1Κορ 5,7), πρόσφερε ολοκληρωτικά τη ζωή του σε μας. Ο σταυρός του Ιησού εγκαινιάζει το μυστήριο του Πάσχα, το μυστήριο της αναστημένης ζωής. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο το πάθος που ακούσαμε δεν είναι μια πομπή θρήνου και οδυρμού, αλλά η θριαμβευτική πορεία προς το Φως και την Ανάσταση.

Η αφήγηση του πάθους αρχίζει στη βραδινή σκοτεινιά ενός ελαιώνα, συνεχίζει στο ημίφως του τεχνητού φωτός των πυρσών, της βίας και του δεσποτισμού της πολιτικής εξουσίας στην οποία συμπράττει και η θρησκευτική, και μας θυμίζει τον κήπο-κόσμο μας, τον οποίο ο άνθρωπος βύθισε στη βία και την αλαζονεία με το να θέλει να είναι θεός στην θέση του Θεού και να καθορίζει εκείνος το τι είναι καλό και κακό κατά το δοκούν. Με την θέληση του τον κατέστρεψε και έκανε τον κήπο - κόσμο ερημιά, όπου βασιλεύει ο φόβος, η καχυποψία, η εκμετάλλευση, η καπατσοσύνη, η αδικία, η αλαζονεία, η διαφθορά, η απληστία, κοκ.

Η διήγηση του πάθους δεν ολοκληρώνεται στη σιγή του τάφου, αλλά πάλι σε ένα κήπο – κόσμο, που περιέχει και τον τάφο, όπου όμως αυτός ο τάφος δεν είναι πια ο τάφος της καταστροφής, αλλά ο χώρος την πρώτης Ημέρας της εβδομάδας, όπου ανατέλλει η Νέα Δημιουργία που ο Αναστημένος , «ο πρωτότοκος των νεκρών» όπως ο άγιος Παύλος τον χαρακτηρίζει, εγκαινιάζει τον Νέο Κόσμο της Βασιλείας του Θεού.

Για το ευαγγέλιο κατά Ιωάννη, η πορεία του πόνου του Ιησού δεν είναι η νίκη του σκότους αλλά μια πορεία αγάπης και φωτός. Εξωτερικά βυθίζεται στην μεγαλύτερη αδυναμία και όλα φαίνονται χαμένα, στην πραγματικότητα όμως ο δρόμος προς τον σταυρό είναι μια επίπονη πορεία θριάμβου προς τον Πατέρα. Ο Ιησούς είναι εκείνος που κυριαρχεί των γεγονότων του πάθους και του θανάτου του. Δεν κρύβεται και αφήνει να τον συλλάβουν και, μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, με το επιβλητικό : «Εγώ είμαι» -ορισμός με τον οποίο, στο βιβλίο της Εξόδου, ο Θεός αποκαλύπτεται στον Μωυσή- προσδιορίζει την ταυτότητα του και φανερώνει την δύναμή του.

Μπροστά στον Πιλάτο δεν διστάζει να αποδεχθεί ότι είναι βασιλιάς αλλά όχι αυτού του κόσμου και, για να αποκαλύψει την αδικία που γίνεται εις βάρος του, δεν υπερασπίζεται τον εαυτόν του.

Στο Σταυρό δεν του έσπασαν τα πόδια, επειδή είναι ‘ο Πασχαλινός αμνός’ που θυσιάζεται για την Σωτηρία όλων και ενεργεί το πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή και, σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, πρέπει να είναι χωρίς κανένα ελάττωμα. Ο ίδιος ταύτισε τον θάνατο του με την ενότητα του γένους : «Όταν θα υψωθώ θα έλξω όλους επάνω μου» (12,32). Γίνεται κέντρο αναφοράς και ενότητας του ανθρωπίνου γένους, η απάντηση σε όλες τις επιθυμίες του ανθρωπίνου γένους. Οι δεήσεις των Πιστών, που μετά την ανάγνωση του Πάθους τελούμε, μας θυμίζουν ότι ο Ιησούς είναι ο Λυτρωτής του Σύμπαντος.

Στο νερό και το αίμα που τρέχουν από την πλευρά του Ιησού , όταν την τρύπησε η λόγχη του στρατιώτη, οι πατέρες της Εκκλησίας ανεγνώρισαν τα μυστήρια που γεννούν την Εκκλησία, την εν Χριστώ ζωή : το Βάπτισμα και τη Θ. Ευχαριστία.

Η ώρα του Σταυρού και του θανάτου, σημαδεύει ‘τον θάνατο του θανάτου’ και τη δωρεά έκχυση του Πνεύματος Αγίου ζωής στους μαθητές του. Εξαρτάται από εμάς πως θα συμμετέχουμε στο πάθος του για να είμαστε μέρος και στην Ανάσταση του. Θα συμμετέχουμε όπως ο Κυρηναίος ; όπως οι γυναίκες που κλαίνε; όπως ο εκατόνταρχος που κτυπά το στήθος του και ομολογεί ό τι ήταν υιός Θεού; ή όπως οι άλλοι που κοιτάνε από μακριά και με αδιαφορία θέλουν να δουν πως θα τελειώσει το πράγμα αυτό όπως τόσα άλλα πράγματα και καταστάσεις ;

Ο Κύριος μας προσκαλεί να πάρουμε το σταυρό μας και να τον ακολουθήσουμε, ξέροντας ότι αν “την χάσουμε” (τη ζωή μας) όπως εκείνος την έχασε για χάρη μας, αν έτσι τη χάσουμε και εμείς για Εκείνον, τότε θα την κερδίσουμε μαζί Του για την αιωνιότητα.

« Όταν πορευόμαστε δίχως τον Σταυρό», διακηρύττει ο πάπα Φραγκίσκος στο πρώτο κήρυγμα στους καρδιναλίους την επομένη της εκλογής του, «όταν οικοδομούμε δίχως τον Σταυρό και όταν ομολογούμε ένα Χριστό δίχως Σταυρό, δεν είμαστε μαθητές του Κυρίου: είμαστε εγκόσμιοι! Είμαστε, ονομαζόμαστε πιστοί, Ιερείς, Επίσκοποι, Καρδινάλιοι, Πάπες, αλλά όχι μαθητές του Κυρίου. Θα γινόμασταν μια «Μη Κυβερνητική Οργάνωση» ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά όχι η Εκκλησία, Νύμφη του Κυρίου.» Και συνεχίζει: « Χρειάζεται να έχομε το θάρρος, να πορευόμαστε ενώπιον του Κυρίου, με τον Σταυρό του Κυρίου. Να οικοδομούμε την Εκκλησία πάνω στο αίμα του Κυρίου, που χύθηκε πάνω στον Σταυρό. Και να ομολογούμε τη μοναδική μας δόξα: τον Σταυρωμένο Χριστό. Και έτσι η Εκκλησία θα πάει μπροστά!»

Ας ζητήσουμε λοιπόν από το Άγιο Πνεύμα να μας χορηγεί αυτή τη χάρη: «Να πορευόμαστε, να οικοδομούμε, να ομολογούμε: τον Ιησού Χριστό Σταυρωμένο και Αναστημένο. Αμήν»

Μεγάλη Πέμπτη 2017

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

«…Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν»

Η Λειτουργία του Μυστικού Δείπνου, είναι για κάθε χριστιανική κοινότητα το σημείο της ολοκληρωτικής αγάπης του Χριστού γι΄ αυτήν (Ιωα 13,1) και η μαρτυρία της αδελφικής αγάπης και κοινωνίας που διαπνέει την κοινότητα των μαθητών του Ιησού (τελετή του Νιπτήρα).

Αναγνωσμα απο το κατα Ιωάννη  άγιο Ευαγγέλιο  ( 13,1-15)

“Πριν από τη γιορτή του Πάσχα, ξέροντας ο Ιησούς πως ήρθε η καθορισμένη γι’ αυτόν ώρα να φύγει από τούτο τον κόσμο, και να πάει στον Πατέρα, έδειξε την αγάπη του ως το τέλος ως το τέλος. Ή: στο μέγιστο βαθμό. σ’ αυτούς που, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο τού ανήκαν και τους αγαπούσε. Βρίσκονταν στο δείπνο, κι ο διάβολος είχε βάλει κιόλας στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη, γιου του Σίμωνα, τη σκέψη να παραδώσει τον Ιησού στους εχθρούς του. Ο Ιησούς ήξερε ότι ο Πατέρας τού είχε δώσει απεριόριστη εξουσία, κι ότι από τον Πατέρα ήρθε και στον Πατέρα επιστρέφει. Σηκώνεται, λοιπόν, από το τραπέζι που δειπνούσαν, βγάζει το ιμάτιό του, παίρνει μια πετσέτα και τη ζώνεται· 5έπειτα βάζει νερό στη λεκάνη κι αρχίζει να πλένει τα πόδια των μαθητών και να τα σκουπίζει με την πετσέτα που είχε ζωστεί. Φτάνει λοιπόν και στο Σίμωνα Πέτρο· αυτός του λέει: «Εσύ, Κύριε, θα μου πλύνεις τα πόδια;» «Αυτό που κάνω εγώ», του αποκρίθηκε ο Ιησούς, «εσύ δεν το καταλαβαίνεις τώρα· θα το καταλάβεις όμως αργότερα». Του λέει ο Πέτρος: «Ποτέ δε θα σ’ αφήσω να μου πλύνεις τα πόδια». «Αν δεν σε πλύνω», του αποκρίθηκε ο Ιησούς, «δεν έχεις θέση κοντά μου». Του λέει τότε ο Σίμων Πέτρος: «Αν είναι έτσι, Κύριε, όχι μόνο τα πόδια να μου πλύνεις αλλά και τα χέρια και το κεφάλι». «Αυτός που έχει κάνει λουτρό», του λέει ο Ιησούς, «είναι ολόκληρος καθαρός και δεν έχει ανάγκη να πλύνει παρά μόνο τα πόδια του. Εσείς είστε καθαροί, όχι όμως όλοι». Ο Ιησούς ήξερε αυτόν που θα τον παραδώσει· γι’ αυτό είπε «δεν είστε όλοι καθαροί».

Όταν τους έπλυνε τα πόδια, φόρεσε το ιμάτιό του, πήρε πάλι τη θέση του στο τραπέζι και τους είπε: «Καταλαβαίνετε τι έκανα σ’ εσάς; Εσείς με φωνάζετε “Διδάσκαλε” και “Κύριε”, και σωστά το λέτε, γιατί είμαι. Αν, λοιπόν, εγώ ο Κύριος κι ο Διδάσκαλος σας έπλυνα τα πόδια, έχετε κι εσείς την υποχρέωση να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου. Σας έδωσα το παράδειγμα, για να κάνετε κι εσείς όπως έκανα εγώ”.

Λόγος του Κυρίου

Το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο ( Ιωα.13,1-15) παρουσιάζει τον Ιησού να βαδίζει προς την ολοκλήρωση της επίγειας διαδρομής του και να είναι στα τελευταία στάδια της αποκάλυψης της ταυτότητάς του, και πως ο Θεός Πατέρας ενεργεί μέσα στην ιστορία, και με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτει Ποιός είναι . Το κάνει με δύο ενέργειες: τον τεμαχισμό του άρτου και το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών του.

Οι δύο αυτές ενέργειες του Ιησού στο τελευταίο δείπνο με τους μαθητές του, καθορίζουν και την ουσία του να είναι κάποιος μαθητής του Χριστού και, κατ’ επέκταση, την ουσία του χριστιανισμού. Ο μαθητής του Ιησού καλείται να είναι στην υπηρεσία των άλλων και πραγματώνει την προσωπικότητά του ως μαθητής οικοδομώντας την μέσα σε μια κοινότητα στην οποία συμβάλλει αποφασιστικά για την πραγμάτωσή της (κοινότητα) με αγάπη, συμπόνια, ευσπλαχνία, έλεος, αλληλοβοήθεια, συμπαράσταση, συμμετοχή και ακόμη αντιλαμβανόμενος την όποια εξουσία του ως υπηρεσία για τους αδύνατους αδελφούς τόσο προς τους ομοίους του αλλά και με εκείνους που δεν μοιράζονται τις πεποιθήσεις τους.

Αυτό όμως το έργο δεν είναι απλά ανθρώπινο επίτευγμα αλλά είναι έργο του Θεού που ενεργεί μέσω του ανθρώπου : ιδού το Νόημα της Ενσάρκωσης του Θεού που από αγάπη δημιούργησε το λαμπρό σύμπαν ως κόσμο «κόσμημα» και τον άνθρωπο, κατ’ εικόνα και ομοίωση του, δηλαδή ικανό και ελεύθερο να συνδιαλέγεται μαζί του, δηλαδή με τον Θεό. Και είναι ο άνθρωπος, το πλάσμα του ο οποίος, από κακή χρήση της ελευθερίας του, παραμόρφωσε το έργο του πλάστη: τον άνθρωπο και την πλάση .

Ποιος, λοιπόν, θα μπορούσε να ξαναδώσει τη χαμένη λάμψη στην δημιουργία , στον άνθρωπο και στον κόσμο αν όχι ο ίδιος ο Δημιουργός που από αγάπη δημιούργησε τα πάντα! Και τι κάνει ο δημιουργός για να αποκαταστήσει τη δόξα του πλάσματος; «γδύνεται» την παντοδυναμία της Θεότητας και «ντύνεται» την αδυναμία του πλάσματος ώστε, με το όμοιο να σώσει το όμοιο, για να ανανεώσει, να αναδημιουργήσει τον αδύναμο άνθρωπο.

Ο Ιησούς, λοιπόν, προετοιμάζει τους μαθητές του, τους δείχνει το δρόμο για το πως ανανεώνεται η ψυχή και το σώμα του πλάσματος. Η ΨΥΧΗ: είναι ο άνθρωπος σε σχέση με τον Θεό, σ’ αυτήν αναφέρεται η Θ. Ευχαριστία. ΤΟ ΣΩΜΑ : ο άνθρωπος σε σχέση με τον συνάνθρωπο του και την πλάση μέσα στην οποία ζει, σ’ αυτό αναφέρεται το πλύσιμο των ποδιών, η έξοδος από τον εγωκεντρισμό και η υπηρεσία των άλλων. Μέσω αυτών ο άνθρωπος ανανεώνεται στην αλήθειά του, στην ουσία του. Αυτή η ανανέωση έρχεται και ενεργείται από τον Θεό διαμέσου του Υιού με την δύναμη του Αγ. Πνεύματος. Αν λείψει ή αμφισβητηθεί η θεϊκή παρέμβαση, η Θ. Ευχαριστία, και η προσπάθεια του ανθρώπου για ανανέωση περιορισθεί μόνο στο πλύσιμο των ποδιών, φροντίζοντας έτσι μόνο το σώμα, ίσως τότε γίνει κατορθωτό να γιατρευτούν μερικά τραύματα, θα μείνει όμως η ψυχή χωρίς την αναγέννηση που προέρχεται από το μπόλιασμα στη ζωή του Ενσαρκωμένου Θεού, του Υιού, με την Θ. Ευχαριστία. Χωρίς το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, η κοινότητα των μαθητών του Ιησού , η Εκκλησία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μη κυβερνητική οργάνωση φιλανθρωπικού χαρακτήρα, και ο μαθητής είναι ένας ανθρωπιστής εθελοντής.

Γι’ αυτό και ο Ιησούς πλένει να πόδια των μαθητών ως ορατό σημείο της ανανέωσης των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και ιδρύει την Θ. Ευχαριστία με σκοπό την ανανέωση της ψυχής, των σχέσεων με τον Θεό.

Τώρα, οι μαθητές ξέρουν. Πρέπει να ενεργούν όχι αφ’ εαυτού τους και μόνοι τους, αλλά ως εκείνοι που συνεργάζονται με την χάρη του Θεού για να ανακαινιστεί ο άνθρωπος και η πλάση που ίδιος ο άνθρωπος με την αμαρτία έχει φθείρει και θρυμματίσει από την ακρισία, την ανοησία και την ειδωλολατρία.

Αυτό είναι ένα έργο ταπεινό, επίπονο και καθημερινό της Εκκλησίας των μαθητών του Χριστού που ολοκληρώνεται όσο φθάνει στην ολοκλήρωσή του και ο κύκλος του κόσμου μας.

Κυριακή των Βαΐων

Tο τέλος της πορείας, ο Σταυρός με τη δύναμη της Ανάστασης

Κυριακή  9 Απριλίου 2017.

Η «Δόξα» και ο «Σταυρός». Η «Δόξα» συμπίπτει με το πρώτο μέρος της θ. Λειτουργίας «την ανάμνηση της εισόδου του Ιησού στην Ιερουσαλήμ». Η Λειτουργία του Λόγου με την διήγηση του Πάθους μας εισάγει στο αυστηρό κλίμα, της Μεγάλης Εβδομάδας.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο άγιο Ευαγγέλιο

Όταν πλησίαζαν στα Ιεροσόλυμα κι έφτασαν στην Βηθσφαγή, κοντά στο όρος των Ελαιών, ο Ιησούς έστειλε δύο μαθητές λέγοντάς τους: «Να πάτε στο χωριό που είναι απέναντί σας, και θα βρείτε αμέσως ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο, μαζί με το πουλάρι του. Να τα λύσετε και να μου τα φέρετε. Κι αν σας πει κανένας τίποτε, να του πείτε πως το χρειάζεται ο Κύριος. Κι αυτός θα τα στείλει αμέσως». Αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί εκείνο που είχε πει ο Θεός με τα λόγια του προφήτη: Πέστε στην πόλη της Σιών:Έρχεται σ’ εσένα ο βασιλιάς σου πράος, καβάλα πάνω σε γαϊδούρι, πάνω σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου. Οι μαθητές πήγαν κι έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Ιησούς: Έφεραν το γαϊδούρι και το πουλάρι του, έβαλαν πάνω τους τα ρούχα τους κι εκείνος κάθισε πάνω σ’ αυτά. Οι πιο πολλοί από το πλήθος έστρωναν τα ρούχα τους στο δρόμο, ενώ άλλοι έκοβαν κι έστρωναν κλαδιά από τα δέντρα. Και το πλήθος, όσοι βάδιζαν μπροστά του κι όσοι ακολουθούσαν, κραύγαζαν: Δόξα στον Υιό του Δαβίδ! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Δόξα στον ύψιστο Θεό! Όταν μπήκε στα Ιεροσόλυμα, αναστατώθηκε όλη η πόλη. «Ποιος είναι αυτός;» ρωτούσαν. Το πλήθος έλεγε: «Αυτός είναι ο προφήτης Ιησούς, από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας».
Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς μπαίνει στην Ιερουσαλήμ καθισμένος πάνω σ’ ένα γαϊδουράκι, ένα ζώο σύμβολο πραότητας και ένδειας. Εκείνος που κάθεται επάνω σ’ ένα γαϊδουράκι δεν είναι ένας πλούσιος, αλλά ένας εργαζόμενος, ένας αγρότης, και είναι αυτός και το ζώο. Από την ράχη του δεν μπορεί να δει «αφ’ υψηλού» τους γύρω του. Δεν δίνει διαταγές και δεν κυριαρχεί όπως αν ήταν καθισμένος πάνω σ’ ένα άλογο. Ο απλός λαός, άνθρωποι ίδιοι με αυτόν, που όμως τον εκτιμούν ως τον Μεσσία τον αναμενόμενο απόγονο του βασιλιά Δαυίδ, τον ζητωκραυγάζουν και θέλουν να τον ενθρονίσουν. Εκείνος όμως ήλθε για να υπηρετήσει και όχι για να υπηρετηθεί. Ο Ιησούς βλέπει εμπρός του να ολοκληρώνεται, φθάνοντας στην κορύφωσή του, ο τρίτος πειρασμός που αντιμετώπισε στην έρημο αρχίζοντας την δημόσια ζωή του, και που τον συνόδευσε σε όλη τη δράση του: “Του έδειξε όλα τα βασίλεια της γης και την δόξα τους και του είπε: Όλα αυτά είναι δικά μου και θα σου τα δώσω αν με προσκυνήσεις”.

Ο Ιησούς διάλεξε τον δρόμο της προσφοράς της ζωής του για τους φίλους του μέχρι θανάτου και τώρα, με πλήρη συνείδηση, κατευθύνεται προς αυτόν. Με απόλυτη εμπιστοσύνη και αφοσίωση άφησε τη ζωή του στα χέρια του Πατέρα Του, εκφράζοντας έτσι το ότι είναι Γιός και ενεργώντας με συνέπεια .

Η πίστη μας γεννιέται με την ενατένιση μιας πράξης αγάπης του Πατέρα προς το Γιό και του Γιού προς τον Πατέρα και με τα αποτελέσματά της πάνω στο αγαπημένο πλάσμα, τον άνθρωπο. Κάτω από το σταυρό, οι αρχές και οι περαστικοί χλευάζουν και περιπαίζουν : “Αν είσαι Θεός κατέβα και θα σε πιστέψουμε”. Κάθε άνθρωπος, αν μπορούσε, θα κατέβαινε από τον σταυρό του. Εκείνος όχι. Μόνον ένας Θεός δεν κατεβαίνει από το Σταυρό, μόνον ο Θεός μας, επειδή αγάπα και είναι αλληλέγγυος με το πλάσμα του το οποίο δεν μπορεί να κατέβει από το σταυρό του. Κάθε πόνος και κραυγή μας, κάθε ακατανόητος πόνος, που μας φαίνονται ως άδικη ήττα και ταπείνωση πάνω στο σταυρό, με τον Εσταυρωμένο έχουν τη δύναμη να αναστηθούν. Κάτω από το σταυρό μερικοί στρατιώτες απορημένοι παρατηρούν, αναγνωρίζουν και θαυμάζουν. Μερικές γυναίκες πονούν, συμπαραστέκονται και απορούν αλλά του έχουν εμπιστοσύνη.

Αρχίζουν οι πόνοι της γέννησης της Εκκλησίας.

5η Κυριακή της Τεσσαρακοστής

Η Ελπίδα του Πιστού

Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Στην περικοπή της ανάστασης του Λαζάρου, που σήμερα θα μελετήσουμε, μπορούμε να εντοπίσουμε τέσσερις εικόνες που δείχνουν τη σταδιακή εμβάθυνση της πίστης της Μάρθας και της Μαρίας. Ο αναγνώστης, ακολουθώντας αυτή την πορεία, μπορεί σιγά-σιγά να προσχωρήσει εμβαθύνοντας και τις δικιές του πεποιθήσεις.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο (Ιω 11: 1-44)

Κάποιος που ονομαζόταν Λάζαρος αρρώστησε. Ήταν από τη Βηθανία, το χωριό όπου κατοικούσαν η Μαρία και η αδερφή της η Μάρθα. Η Μαρία ήταν εκείνη που αργότερα άλειψε τον Κύριο με μύρο και σκούπισε τα πόδια του με τα μαλλιά της. Ο Λάζαρος που αρρώστησε, ήταν αδερφός της. Έστειλαν, λοιπόν, οι αδερφές του μήνυμα στον Ιησού, και του έλεγαν: «Κύριε, ο αγαπημένος σου φίλος είναι άρρωστος».Ο Ιησούς, όταν το έμαθε, είπε: «Αυτή η αρρώστια δεν είναι για να φέρει το θάνατο, αλλά για να φανεί η δύναμη του Θεού, για να φανερωθεί μέσω αυτής η δόξα του Υιού του Θεού». Ο Ιησούς αγαπούσε τη Μάρθα και την αδερφή της, καθώς και το Λάζαρο. Κι όμως, όταν έμαθε πως είναι άρρωστος, έμεινε στον τόπο όπου βρισκόταν δυο μέρες ακόμα. Έπειτα, αφού πέρασαν αυτές οι δυο μέρες, λέει στους μαθητές: «Ας ξαναγυρίσουμε στην Ιουδαία».

Του λένε τότε οι μαθητές: «Διδάσκαλε, μόλις τώρα οι Ιουδαίοι ζητούσαν να σε λιθοβολήσουν, κι εσύ θες να πας πάλι εκεί;» Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Δώδεκα ώρες δεν έχει η μέρα; Αν περπατάει κανείς τη μέρα δε σκοντάφτει, γιατί βλέπει το φως αυτού του κόσμου. Αν όμως περπατάει κανείς τη νύχτα, σκοντάφτει, γιατί, βέβαια, το φως δεν είναι μέσα του». Αυτά είπε, κι αμέσως ύστερα τους λέει: «Ο Λάζαρος ο φίλος μας κοιμήθηκε, πηγαίνω όμως να τον ξυπνήσω». Του είπαν τότε οι μαθητές: «Κύριε, αν κοιμήθηκε, θα γίνει καλά». Ο Ιησούς όμως είχε μιλήσει για το θάνατό του, ενώ εκείνοι νόμισαν πως μιλάει για το συνηθισμένο ύπνο. Τότε λοιπόν ο Ιησούς τους μίλησε καθαρά: «Ο Λάζαρος πέθανε», τους λέει, «και χαίρομαι για σας, για να πιστέψετε, επειδή δεν ήμουν εκεί όταν πέθανε· ας πάμε όμως κοντά του». Τότε ο Θωμάς, που λεγόταν Δίδυμος, είπε στους άλλους μαθητές: «Πάμε κι εμείς, να πεθάνουμε μαζί του».
Όταν λοιπόν έφτασε ο Ιησούς, ο Λάζαρος βρισκόταν κιόλας τέσσερις μέρες στο μνήμα. Η Βηθανία ήταν κοντά στα Ιεροσόλυμα, σε απόσταση δεκαπέντε περίπου στάδια. Πολλοί από τους Ιουδαίους της πόλης είχαν έρθει στη Μάρθα και τη Μαρία, να τις παρηγορήσουν για το θάνατο του αδερφού τους. Όταν όμως η Μάρθα έμαθε ότι έρχεται ο Ιησούς, πήγε να τον προϋπαντήσει, ενώ η Μαρία έμεινε στο σπίτι. Είπε τότε η Μάρθα στον Ιησού: «Κύριε, αν ήσουν εδώ, δε θα πέθαινε ο αδερφός μου. Ξέρω όμως πως και τώρα, ό,τι κι αν ζητήσεις από το Θεό, αυτός θα σου το δώσει. «Ο αδερφός σου θ’ αναστηθεί», της λέει ο Ιησούς. «Το ξέρω πως θ’ αναστηθεί, όταν θα γίνει η ανάσταση στην έσχατη ημέρα», του απάντησε η Μάρθα. Τότε ο Ιησούς της είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· εκείνος που πιστεύει σ’ εμένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει· και καθένας που ζει κι εμπιστεύεται σ’ εμένα δε θα πεθάνει ποτέ. Το πιστεύεις αυτό;» «Ναι, Κύριε», του λέει, «εγώ έχω πιστέψει πως εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, που περιμέναμε να ’ρθεί στον κόσμο».
Αφού τα είπε αυτά, έφυγε και ειδοποίησε κρυφά την αδερφή της τη Μαρία, λέγοντας: «Ο Διδάσκαλος έφτασε και σε ζητάει». Εκείνη, μόλις το άκουσε, σηκώθηκε γρήγορα κι έτρεξε να πάει κοντά του, γιατί ο Ιησούς δεν είχε φτάσει ακόμα στο χωριό, αλλά βρισκόταν στον τόπο όπου τον συνάντησε η Μάρθα. Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, που ήταν στο σπίτι και την παρηγορούσαν, όταν είδαν τη Μαρία να σηκώνεται βιαστικά και να βγαίνει από το σπίτι, την ακολούθησαν, νομίζοντας πως πηγαίνει στο μνήμα για να κλάψει εκεί. Η Μαρία όμως, όταν ήρθε εκεί που ήταν ο Ιησούς, καθώς τον αντίκρισε, έπεσε στα πόδια του και του έλεγε: «Κύριε, αν ήσουν εδώ, δε θα πέθαινε ο αδερφός μου». Ο Ιησούς, όταν την είδε να κλαίει, να κλαίνε κι οι Ιουδαίοι που είχαν έρθει μαζί της, λυπήθηκε βαθιά και ταράχτηκε. «Πού τον έχετε βάλει;» τους ρώτησε. Του λένε: «Κύριε, έλα και δες». Τότε ο Ιησούς δάκρυσε. «Δες πόσο τον αγαπούσε!» έλεγαν οι Ιουδαίοι. «Δε θα μπορούσε αυτός, που άνοιξε τα μάτια του τυφλού, να κάνει κάτι, ώστε κι αυτός εδώ να μην πεθάνει;» έλεγαν μερικοί απ’ αυτούς.
Ο Ιησούς, ταραγμένος πάλι και θλιμμένος μέσα του, έρχεται στο μνήμα. Αυτό ήταν μια σπηλιά, που την είσοδό της την έφραζε μια μεγάλη πέτρα. «Βγάλτε την πέτρα», λέει ο Ιησούς. Του λέει η Μάρθα, η αδερφή του νεκρού: «Κύριε, τώρα πια θα μυρίζει άσχημα, γιατί είναι τέσσερις μέρες στο μνήμα».Της λέει ο Ιησούς: «Δε σου είπα πως, αν πιστέψεις, θα δεις τη δύναμη του Θεού;» Έβγαλαν, λοιπόν, την πέτρα από το μνήμα του νεκρού. Τότε ο Ιησούς σήκωσε τα μάτια ψηλά και είπε: «Πατέρα, σ’ ευχαριστώ που με άκουσες. Εγώ το ήξερα ότι πάντα με ακούς· το είπα όμως για χάρη του πλήθους που στέκει εδώ γύρω, για να πιστέψουν πως εσύ με έστειλες». Κι όταν τα είπε αυτά, κραύγασε με φωνή δυνατή: «Λάζαρε, έλα έξω!» Βγήκε ο νεκρός με δεμένα τα πόδια και τα χέρια σε πάνινες λουρίδες, και το πρόσωπό του περιτυλιγμένο με το σουδάριο. Τους λέει τότε ο Ιησούς: «Λύστε τον κι αφήστε τον να περπατήσει»

Λόγος του Κυρίου

Ο Ευαγγελιστής, σημειώνει, ότι ο Ιησούς για το φίλο του ‘δάκρυσε’ ενώ η αδελφή του Μαρία λέει ότι ‘έκλαιγε’. Το κλάμα προσδιορίζει τα έντονα συναισθήματα που με κάποιο θορυβώδη τρόπο εκφράζονται, και φανερώνουν μια σχεδόν απελπισία για το χαμό του αγαπημένου προσώπου. Το ‘δακρύζω’ προσδιορίζει κάτι το πιο συγκρατημένο, εκφράζει την αποστροφή για τον πόνο που προκαλεί κάποιο άκρως δυσάρεστο γεγονός, στην προκειμένη περίπτωση ο θάνατος του φίλου, και αλληλεγγύη με τον πόνο των συγγενών, αλλά όχι απελπισία. Αρνείται να ανεχθεί το θάνατο του φίλου του, και τα δάκρυα της αγάπης του Ιησού είναι η Σωτηρία του φίλου Λαζάρου, αλλά και του καθενός μας. Ο Λάζαρος έζησε την ανάσταση γιατί ο Ιησούς, ο Γιός του Θεού, τον αγαπούσε.