Οι
μαθητές του Χριστού είναι μέσα στον
κόσμο για να του δίνουν γεύση, νόημα και
σταθερότητα και να μην είναι καταθλιπτικά
γκρίζος.
Κυριακή 5 Φεβρουαρίου
2017
Ο
Ιησούς, όταν θέλει να κοινοποιήσει ένα
σπουδαίο μήνυμα, καταφεύγει σε κάποια
παραβολή, σε κάποια σύγκριση, σε μια
εμπειρία παρμένη από την καθημερινή
ζωή. Δεν την εξηγεί, γιατί όλοι έχουν
μια πρώτη βασική γνώση και εμπειρία,
αλλά προκαλεί τους ακροατές του να
ξεκινήσουν από αυτή την εμπειρία και
να σκεφτούν να πάνε πιο βαθιά και να
καταλάβουν τι θέλει να τους πει.
Με
τη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Ιησούς
συνεχίζει την ομιλία του στους μαθητές
του και τους εξηγεί το ποιοι είναι και
το τι πρέπει να είναι για να είναι
μαθητές του και μάλιστα ευτυχισμένοι.
Τους λέει, λοιπόν, ότι είναι “φως του
κόσμου και το αλάτι της γης”. Υπάρχει,
άραγε, κάποιος που να μην έχει την
εμπειρία τι είναι αλάτι και τι είναι
φως; Το αλάτι και το φως δεν αξίζουν από
μόνα τους, η αξία τους φαίνεται όταν το
αλάτι χρησιμοποιηθεί για να δώσει γεύση
και να συντηρήσει την τροφή, και όταν
το φως φωτίζει μια πορεία.
Ανάγνωσμα
από το κατά Ματθαίο άγιο Ευαγγέλιο (Μτ
5,13-16)
Εκείνο
τον καιρό ο Ιησούς συνεχίζοντας την
ομιλία του έλεγε στους μαθητές του:
«Ό,τι είναι το αλάτι για την τροφή, είστε
κι εσείς για τον κόσμο. Αν το αλάτι χάσει
την αρμύρα του, πώς θα την ξαναποκτήσει;
Δε χρησιμεύει πια σε τίποτε· το πετούν
έξω στο δρόμο και το πατούν οι άνθρωποι.
Εσείς
είστε το φως για τον κόσμο· μια πόλη
χτισμένη ψηλά στο βουνό, δεν μπορεί να
κρυφτεί.
Οι
άνθρωποι, όταν ανάψουν το λυχνάρι, δεν
το βάζουν κάτω από το δοχείο με το οποίο
μετρούν το σιτάρι, αλλά το τοποθετούν
στο λυχνοστάτη, για να φωτίζει όλους
τους ανθρώπους του σπιτιού. Έτσι να
λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους
ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα
και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα
σας” .
Λόγος
του Κυρίου
Ο
Ιησούς, όταν χαρακτηρίζει τους μαθητές
του: “ το φως του κόσμου και το αλάτι
της γης ”, δεν τους κάνει μια ενθάρρυνση
ή προτροπή να γίνουν όπως το φως και
όπως το αλάτι, αλλά δυναμικά τους
διαβεβαιώνει: Εσείς είστε το φως και
το αλάτι και τους ζητά “ να λάμψει το
δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους,
για να δουν τα καλά σας έργα και να
δοξάσουν τον Πατέρα σας που βρίσκεται
στους ουρανούς. Δηλαδή, ο μαθητής του
Χριστού και η κοινότητα των μαθητών του
Χριστού, δεν αξίζουν επειδή είναι αυτοί
που είναι, αλλά γιατί υπάρχουν και
προσφέρουν κάτι στους άλλους.
Οι
μαθητές του Χριστού είναι καλεσμένοι
να είναι αλάτι και φως της γης, όχι για
να γίνει πραγματικότητα μια δική τους
προσδοκία ή να ικανοποιήσουν τις όποιες
φιλοδοξίες τους, αλλά να ενεργούν για
χάρη τρίτου. Πρέπει να είναι το φως για
τον κόσμο, με τη διαφάνεια, την ειλικρίνεια
και την καθαρή καρδιά τους. Η ύπαρξή
τους να βοηθά τους άλλους να δουν καθαρά,
να ερμηνεύσουν σωστά, να βρουν νόημα
και προσανατολισμό αυτοί που είναι γύρω
τους και έτσι να αναγνωρισθούν οι όποιες
ικανότητές τους, αλλά και στο πρόσωπό
τους οι άλλοι, οι γύρω, να αναγνωρίσουν
την επέμβαση του Θεού. Όπως το αλάτι
που προφυλάσσει το φαγητό από την
αλλοίωση, του δίνει σταθερότητα, διάρκεια
και γεύση, έτσι πρέπει να είναι και αυτοί
για τον κόσμο. Για να εκτιμηθούν πρέπει
να χρησιμοποιηθούν, όπως το φως που
διώχνει την αμφιβολία, το φόβο και δίνει
τη χαρά και τη σιγουριά. Η παρουσία του
μαθητή ή της κοινότητας μέσα στον κόσμο,
βρίσκει όλο το νόημα ως μαρτυρία της
παρουσίας του Θεού στον κόσμο. Μιας
παρουσίας που να δίνει νόημα στη ζωή
του χώρου που ζούνε. Και όταν λείπουν,
η μη παρουσία τους να γίνεται αντιληπτή
ως μια μεγάλη, ουσιαστική πρόκληση και
έλλειψη.
Μια
κοινότητα βολεμένη, συμβιβασμένη, χωρίς
νεύρο και ανούσια, δεν έχει λόγο ύπαρξης
γιατί δεν είναι μαρτυρία της αγάπης του
Θεού για τον κόσμο.
Το
φως δείχνει εξωστρέφεια και ενθαρρύνει
και ευνοεί τη διαφάνεια και τη μαρτυρία.
Ένα κερί αναμμένο, μια λάμπα αναμμένη,
δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να δώσει
το φως, είναι φως. Η κοινότητα πρέπει
να είναι όπως μια πόλη χτισμένη στο
ύψωμα, ένας φάρος. Είναι κάτι το φανερό,
όχι κάτι το κρυφό, το περιορισμένο, το
ιδιωτικό, το μυστικό. Το έργο τους δεν
μπορεί να περιορίζεται μόνο στην ψυχή
του ανθρώπου ή μέσα στο ναό, αλλά να
αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο, και όχι μόνο
τους "δικούς της", αλλά ολόκληρο
τον κόσμο. Είναι ο φάρος που φωτίζει και
δείχνει την πορεία στην ανθρωπότητα.
Ο
χριστιανός είναι εκείνος που από το
βάπτισμά του έλαβε το φως του Χριστού
και καθιερώνεται ως αντανάκλαση και
μετάδοση του φωτός της μαρτυρίας του
Ιησού, όπως το “φως πάνω στο λυχνοστάτη
που λάμπει σε όλους”. Τα έργα του φωτός
είναι εκείνα των μακαρισμών, αυτών που
είναι φτωχοί τω πνεύματι, ταπεινόφρονες,
καθαροί στην καρδιά, δίκαιοι, τότε όποιον
κάποιος συναντά στο δρόμο του, είναι
φως και αλάτι γι’ αυτόν.
Ο
Ιησούς λέει: εσείς είστε το αλάτι της
γης, και όχι πχ. το μέλι ή το γάλα κοκ που
δείχνουν κάτι το καλό, ναι, αλλά όχι το
δυναμικό. Το αλάτι έχει κάτι το δυναμικό,
όχι απλά δίνει γεύση, αλλά και προστατεύει
από τη φθορά, διατηρεί και προβάλει προς
τα μπρος, για το μέλλον.
Χαρακτηριστικό
των μαθητών του Χριστού, της Εκκλησίας,
να είναι το αλάτι της γης, που δεν χάνει
την αλμύρα του, μέσα στον κόσμο όταν
μένουν πιστοί στις υποσχέσεις που
έδωσαν στο βάπτισμα. Και εργάζονται για
να γίνουν πραγματικότητά οι υποσχέσεις
του Θεού που εκείνοι δέχτηκαν και που
τους οδήγησαν στο Βάπτισμα.
Οι
μαθητές του Χριστού είναι μέσα στον
κόσμο για να του δίνουν γεύση, νόημα και
σταθερότητα και να μην είναι καταθλιπτικά
γκρίζος.
π.ιμ