2η Κυριακή της Τεσσαρακοστής , Λκ. 9,28-36

   

Όταν προσεύχεσαι μπορείς να αλλάξεις,  να γίνεις αυτό που……….. αγαπάς

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Όλη η πορεία μας την περίοδο της Τεσσαρακοστής αποβλέπει στην αξιολόγηση των σχέσεών μας με το Θεό Πατέρα, μέσω του Ιησού Χριστού και με τη δύναμη του Αγ. Πνεύματος, και στο μέτρο που χρειάζεται, στην εμβάθυνση της χριστιανικής ζωής και στην ανασυγκρότησή της εμπιστευόμενοι στην ευσπλαχνία του Θεού.  Ο Ιησούς είναι το κέντρο της χριστιανικής ζωής: το μεταμορφωμένο πρόσωπό του μας φανερώνει την εγγύτητα του Θεού Πατέρα και τον προορισμό μας. Για να καταλάβουμε ακριβώς τι σημαίνει η Μεταμόρφωση του Σωτήρα και να μην χαθούμε  σε υποθέσεις και διάφορα άλλα, πρέπει να διαβάσουμε αυτό το επεισόδιο, παράλληλα με το επεισόδιο των πειρασμών στην έρημο.

Ανάγνωσμα  από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο

Εκείνο τον καιρό πήρε ο Ιησούς τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο κι ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί. Και συνέβηκε ενώ προσευχόταν, να αλλάξει η μορφή του προσώπου του και τα φορέματά του έγιναν άσπρα, και αστραφτερά. Τότε εμφανίσθηκαν δυο άνδρες που μιλούσαν μαζί του, και οι οποίοι ήταν ο Μωυσής και ο Ηλίας. Αυτοί εμφανίσθηκαν μέσα σε δόξα και του μιλούσαν για την έξοδό του, που έμελε να εκπληρωθεί στην Ιερουσαλήμ. Αλλά τον Πέτρο και τους συντρόφους του τους είχε κυριέψει ένας βαρύς ύπνος. Όταν ξύπνησαν, είδαν τη δόξα του Ιησού και τους δυο άνδρες που στέκονταν μαζί του. Και την ώρα που απομακρύνονταν από κοντά του, είπε ο Πέτρος στον Ιησού: "Κύριε, είναι καλό να μείνουμε εδώ και να κάνουμε τρεις σκηνές: μια για σένα, μια για το Μωυσή και μια για τον Ηλία". Δεν ήξερε τι έλεγε. Ενώ αυτός ακόμα έλεγε αυτά τα λόγια, ήλθε μια νεφέλη που τους τύλιξε στη σκιά της. Κι εκείνοι φοβήθηκαν που μπήκαν μέσα στη νεφέλη. Και μια φωνή ήλθε απ' τη νεφέλη, που είπε: "Αυτός είναι ο Υιός μου, ο εκλεκτός. Αυτόν να ακούτε". Κι αφού ακούστηκε η φωνή, ο Ιησούς βρέθηκε μόνος. Κι εκείνοι δε μίλησαν καθόλου κι εκείνες τις ημέρες σε κανένα δεν είπαν τίποτα απ’ ό,τι είδαν.

Λόγος του Κυρίου

Η Μεταμόρφωση του Ιησού είναι μια μυστικιστική εμπειρία προσευχής. Ο Ευαγγελιστής σημειώνει, ότι όταν ο Ιησούς «ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί και συνέβη, ενώ προσευχόταν, να αλλάξει η μορφή του προσώπου  του…»  Η μεταμόρφωση, λοιπόν, ήταν το αποτέλεσμα της προσευχής, η οποία με τη σειρά της είναι ο ομφάλιος λώρος με το Θεό.

Ο Ιησούς ανεβαίνει  στο όρος για  να προσευχηθεί σε μια περίοδο που ζει την εμπειρία  της απόρριψής του εκ μέρους των συμπατριωτών του και της αυξανόμενης δυσκολίας των μαθητών να τον καταλάβουν, τόσο που είχε ρωτήσει  ακόμη και τους  πιο άμεσους μαθητές του:  « Μήπως  θέλετε και εσείς να φύγετε; ». Έβλεπε ότι ο αρχικός ενθουσιασμός του πλήθους υποχωρούσε και η εναντίωση των αρχών δυνάμωνε  όλο και περισσότερο. Ήταν εύκολο να καταλάβει κάποιος πώς θα κατέληγε αν συνέχιζε με τον ίδιο τρόπο  τη δραστηριότητά του. Εκείνος, όμως, είχε πάρει την απόφασή του:  « Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να μείνει κάποιος πιστός στους φίλους, τόσο που να δώσει και τη ζωή του ».  Είχε μάλιστα αρχίσει να προετοιμάζει και τους μαθητές του.

Η Μεταμόρφωση, είναι μια πρόγευση της Ανάστασης, είναι η απάντηση -αναγνώριση - βράβευση του Θεού Πατέρα στον Ιησού, ο οποίος στην έρημο καλέστηκε να πάρει θέση στο αν θα εκπληρώσει την αποστολή του ως μεσσίας, μέσα από την προσωπική προβολή και επιβολή, ακόμη, και μέσω των θαυμάτων  ή θα ακολουθούσε τον επίπονο και δύσκολο δρόμο της ταπεινής προσφοράς και υπηρεσίας. Ο Ιησούς διάλεξε το δρόμο της αμέριστης εμπιστοσύνης στο Λόγο του Θεού. Η Μεταμόρφωση είναι ένα χαρούμενο, ενθουσιαστικό, ζωογόνο γεγονός, σε απάντηση ενός δυσνόητου και σκοτεινού γεγονότος, του πειρασμού. Είναι επίσης η αρωγή του Θεού Πατέρα εν’ όψει του επικείμενου πάθους. Είναι οι δυο αδιαχώριστες διαστάσεις του Πασχαλινού μυστηρίου :  Πάθος, Θάνατος  και Ανάσταση.

Η Μεταμόρφωση, δεν αποβλέπει μόνο στο να αποκαλύψει το μέλλον του Ιησού, αλλά να αποκαλύψει τη βαθειά ταυτότητα του Ιησού, αυτό που και τώρα (τότε) είναι και ζει : Γιος Θεού. Ακόμη περισσότερο μας αποκαλύπτει την ταυτότητα του μαθητή. Η πορεία του μαθητή είναι όπως εκείνη του Ιησού, είναι μια πορεία που περνά μέσα από το Πάθος για να φτάσει στην Ανάσταση. Και για το μαθητή η Ανάσταση δε είναι μόνο μια μέλλουσα, αλλά  είναι μια ήδη ενεργή πραγματικότητα, γιατί εν Χριστώ, μέσω του Βαπτίσματος, είμαστε ήδη σε κοινωνία με το Θεό Πατέρα. Μια πραγματικότητα βαθειά και συνήθως κρυφή, αλλά που κάθε τόσο αναδύεται και εμψυχώνει το μαθητή.

Σμε τον Ηλία και τον Μωυσή και μιλούσαν για την έξοδό του, που έμελλε να εκπληρωθεί στην Ιερουσαλήμ». Στη βιβλική παράδοση η «έξοδος» προσδιορίζει την πορεία του λαού του Ισραήλ προς την Ελευθερία, αφήνοντας πίσω τη σκλαβιά της Αιγύπτου, διαμέσου των κινδύνων της ερήμου προς  συνάντηση με το Θεό στο όρος Σινά, όπου παρέλαβε από το Θεό, το Νόμο. Μια διαδικασία που καθιστούσε τον Ισραήλ, από ένα πλήθος πρώην σκλάβων, σε  ένα συγκροτημένο Λαό, προνομιακό συνομιλητή  του Θεού, σε πορεία για τον τερματισμό της περιπλάνησής του με την εγκατάστασή του στη γη της επαγγελίας και από εκεί σε συνάντηση με το Θεό τον ίδιο.

ημειώνει, ακόμη, ο ευαγγελιστής ότι ο Ιησούς συνομιλούσε «

Ο Ηλίας και ο Μωυσής : Για τη Γραφή αυτά είναι τα δυο πρόσωπα που είχαν το προνόμιο να έχουν μια προσωπική αποκάλυψη του Θεού στην έρημο. Ο Ηλίας και ο Μωυσής προσωποποιούν το Νόμο και τους Προφήτες, των δυο, δηλαδή, διαστάσεων της εβραϊκής πνευματικότητας. Του Νόμου, που είναι ο Λόγος του Θεού και ο οποίος δίνει το νόημα της ζωής και της Προφητικής παράδοσης, η οποία ερμηνεύει τα γεγονότα, τόσο της εθνικής ζωής του Ισραήλ, όσο και της καθημερινότητας του λαού.

Ο Ιησούς στο όρος της Μεταμόρφωσης παρουσιάζεται ως ο νέος Μωυσής που καθοδηγεί προς τη σωτηρία, όχι πια ένα Λαό, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα προς την τέλια και ολοκληρωτική απελευθέρωση από το κακό, και την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού.

Στην έρημο του πειρασμού ο Ιησούς εισήλθε με τη συνοδεία και το στήριγμα του Πνεύματος, αλλά μόνος. Πάνω στο όρος της Μεταμόρφωσης, δεν είναι πια μόνος, παίρνει μαζί του τρεις μαθητές, τώρα είναι και οι μαθητές του που έχουν ανάγκη να ενδυναμωθούν, για να αντιμετωπίσουν και εκείνοι τον επικείμενο πειρασμό του πάθους του δασκάλου. Να τους κάνει μέτοχους της δόξας του και κάτω από το φως της μεταμόρφωσης να  κατανοήσουν, όταν χρειαστεί, ότι ο Ιησούς έπρεπε να περάσει από το πάθος και να πεθάνει για να μπει στο φως της Ανάστασης.

Η ζωή του Ιησού είναι η ζωή του μαθητή του. Ο μαθητής του Ιησού μπαίνει στη δοκιμασία της ζωής της ερήμου, της μοναξιάς, της απομόνωσης, των δυσκολιών της ζωής,  προικισμένος με το Πνεύμα που έλαβε στο βάπτισμά του και καλείται να αντιμετωπίσει τη ζωή με το Πνεύμα  του Ιησού. Και έτσι, ασκώντας την ελευθερία του, να μοιάσει στο Θεό, ο οποίος γι’ αυτό τον έπλασε και γι’ αυτό έκανε να Ενσαρκωθεί ο Λόγος του. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος για να κάνει το καλό, μπορεί να κάνει το κακό, αλλά αν κάνει το κακό δεν εκπληρώνει το σκοπό της δημιουργίας του.

Για το σκοπό αυτό πρέπει να αποκτά το νόημα της ζωής, όχι με βάση το δικό του λόγο, αλλά το Λόγο του Θεού ερμηνευμένο για την καθημερινότητά του από τον Ευαγγελικό Λόγο του Ιησού και τη σοφία της προφητικής παράδοσης της κοινότητάς του. Όπως ο Ιησούς στην έρημο.

Ο μαθητής ζει με τον Ιησού παρών, ξέροντας ότι είναι παρών, όχι για να υλοποιεί τις επιθυμίες μας, αλλά για να εκπληρώνει τις υποσχέσεις του Θεού Πατέρα. Ο μαθητής ζει με τον Ιησού με  διαθεσιμότητα και εμπιστοσύνη στο Λόγο του Θεού, όπως και ο Αβραάμ. Και ζώντας με τον Ιησού αποκτά τη γνώση του Θεού και στα όρια του δυνατού, κατανοεί το πώς ενεργεί.

Από το όρος της Μεταμόρφωσης οι μαθητές πρέπει να μάθουν, όπως οι τρεις Απόστολοι, τη μεταμορφωτική δύναμη της προσευχής. Η προσευχή είναι το θεμέλιο και η ανάπτυξη μιας σχέσης, της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό,  η οποία όσο πιο ειλικρινής είναι, τόσο πιο αποκαλυπτική είναι. Από τη μεριά του Θεού είναι δεδομένη η θέληση να προσφέρει τη φιλία του στον άνθρωπο, το άγνωστο είναι η απάντηση του ανθρώπου.

Στο όρος δεν υπάρχει ένας μεμονωμένος μαθητής, αλλά τρεις. Συμβολικός αριθμός  για να δείξει την κοινότητα, δηλαδή, τη συνύπαρξη που γεννιέται από τη συγγνώμη και τη συγχώρηση.

Ο Πέτρος, όπως και οι μαθητές, έχει τον πειρασμό να στήσει μια σκηνή, κάτι το προσωρινό, για να σταματήσει στην ‘προνομιακή στιγμή’, κινδυνεύοντας να καταστήσει ‘την προκαταβολή, την πρόγευση’ σε κάτι το μόνιμο, αλλά ελλιπές και παραμορφωτικό, γιατί θα λειτουργήσει ως ένα φίλτρο, που κατά κάποιο τρόπο ικανοποιεί ορισμένες θεμιτές προσδοκίες και ανάγκες, αλλά που εμποδίζει να δουν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων, γιατί απομονώνει το επιμέρους από το όλον, δίνοντας την εντύπωση ότι ο σκοπός επιτεύχθηκε.

Ο άγ. Παύλος μάς δίνει τη σταυρική διάσταση της ζωής του χριστιανού. Ο χριστιανός σταδιακά και με καθημερινό αγώνα, μετασχηματίζει τη ζωή του για να δεχτεί την «ουράνια ιθαγένεια». Η ζωή του μαθητή έχει μια σαρακοστιανή διάσταση. Με αρχή το Βάπτισμά του καλείται να ζήσει τη ζωή του ως μια πορεία απελευθέρωσης από τον πειρασμό και προσέγγισης της Βασιλείας του Θεού μέσα από την προσευχή, σε μια σχέση διαθεσιμότητας και πίστης στο Θεό.

Η ζωή του μαθητή είναι η πορεία μέσα από τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες (βλπ.  την περασμένη Κυριακή) τις απαρνήσεις, προκειμένου η προσκόλληση στην ομολογία πίστεως στον Ιησού Χριστό, να μην κλονισθεί, αλλά να επιφέρει τον τελικό σκοπό, τη συμμετοχή στη δόξα της Ανάστασης.

Αν στον Ιησού η βοήθεια και η στήριξη έρχονται ως  επιβράβευση της εμπιστοσύνης στο Θεό Πατέρα, που την εκφράζει με την προσευχή, πόσο μάλλον για το μαθητή χρειάζεται η προσευχή για να μεταμορφωθεί η ζωή του και να βαδίσει προς το Πάσχα και μάλιστα το αιώνιο.

Είναι μεγάλος ο πειρασμός ο μαθητής να αναζητήσει τη δόξα, τη σωτηρία, στα εγκόσμια, αγνοώντας το σταυρό. Αλλά αν χαθεί ή παραγνωρισθεί η έννοια του σταυρού, τότε η δόξα συγχέεται με τις εγκόσμιες απολαύσεις.

Όποιος επιμένει στην Αλήθεια, το Χριστό, θα έχει πάντοτε τόσο φως που θα τον καταστήσει  ικανό, όχι  μόνο για να μη χάσει τον προσανατολισμό προς τη δόξα της Ανάστασης, αλλά και να δει αυτό «που κανένα μάτι δεν είδε και κανένα αυτί δεν άκουσε, αλλά ο Θεός Πατέρας προετοίμασε για εκείνους που εμπιστεύονται σε Κείνον» (Α'Κορ 2,9).

1η Κυριακή της Τεσσαρακοστής - Λουκάς 4,1-13

Οι πειρασμοί :

Δοκιμασία και  ευκαιρία για να αναπτυχθεί και να ωριμάσει η πίστη.

Κυριακή  21  Μαρτίου  2016

Την πρώτη Κυριακή της Τεσσαρακοστής μελετάμε το πρώτο επεισόδιο της δημόσιας ζωής του Ιησού μετά το Βάπτισμά του από τον Ιωάννη το Βαπτιστή, έτσι όπως μας το παρουσιάζει.

Το άγιο Ευαγγέλιο κατά Λουκά.

Ιησούς, έφυγε από τον Ιορδάνη γεμάτος από Πνεύμα Άγιο. Το Πνεύμα τον οδήγησε στην έρημο, όπου για σαράντα μέρες αντιμετώπιζε τους πειρασμούς του διαβόλου. Τις σαράντα αυτές μέρες δεν έφαγε τίποτε και, όταν συμπληρώθηκαν, πείνασε. Τότε ο διάβολος του είπε: «Αν είσαι Υιός του Θεού, πες σ’ αυτή την πέτρα να γίνει ψωμί». Ο Ιησούς του απάντησε: «Η Γραφή λέει ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει απ’ το στόμα του Θεού». Ύστερα ο διάβολος τον ανέβασε σ’ ένα ψηλό βουνό, του έδειξε σε μια στιγμή όλα τα βασίλεια της οικουμένης, και του είπε: «Θα σου δώσω όλη αυτήν την εξουσία και τη λαμπρότητα αυτών των βασιλείων· σ’ εμένα έχει παραδοθεί και τη δίνω σ’ όποιον εγώ θέλω. Αν, λοιπόν, με προσκυνήσεις, θα είναι όλη δική σου». Απαντώντας ο Ιησούς του είπε: «Φύγε από μπροστά μου σατανά. Η Γραφή λέει: Τον Κύριο το Θεό σου θα προσκυνάς και μόνο αυτόν θα λατρεύεις».

Τότε ο διάβολος τον πήγε στα Ιεροσόλυμα και τον έστησε στο πιο ψηλό μέρος του ναού και του είπε: «Αν είσαι Υιός του Θεού, πέσε από ’δω κάτω· 10γιατί η Γραφή λέει ότι:

Θα δώσει για σένα εντολή στους αγγέλους να σε προφυλάξουν· κι ακόμη: Θα σε σηκώσουν στα χέρια, για να μη σκοντάψει το πόδι σου σε καμιά πέτρα». Ο Ιησούς του απάντησε: «Η Γραφή λέει ότι δεν πρέπει να βάζεις σε δοκιμασία τον Κύριο το Θεό σου». Αφού ο διάβολος τελείωσε με όλους τους πειρασμούς, έφυγε προσωρινά απ’ αυτόν.

Λόγος  του Κυρίου.

Ο Ιησούς υπήρξε μαθητής του Ιωάννη και βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι το βάπτισμά  του ήταν η επισφράγιση της περιόδου της μαθητείας του.

Σημειώνει ο ευαγγελιστής : Μετά το βάπτισμά του «το Πνεύμα τον οδήγησε στην έρημο, όπου για σαράντα μέρες αντιμετώπιζε τους πειρασμούς του διαβόλου».

Μετά  την εμπειρία της ερήμου, ο Ιησούς πήρε το δικό του δρόμο. Τόσο, που ο Ιωάννης άρχισε να απορεί για τον πρώην  μαθητή του και τις ελπίδες που είχε εναποθέσει επάνω του. Μάλιστα από τη φυλακή, όπου ο Ηρώδης τον είχε εγκλείσει, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς « Ο Ιωάννης φώναξε δύο από τους μαθητές του και τους έστειλε να ρωτήσουν τον Ιησού: ‘Εσύ είσαι ο Μεσσίας που είναι να έρθει ή να περιμένουμε κανέναν άλλο; » .

Εκεί, στην έρημο, μπορούμε να πούμε ότι ο Ιησούς ήθελε να σκεφτεί  το μέλλον, ποιό δρόμο να πάρει, ποιά είναι η βασική επιλογή που πρέπει να κάνει, ποιο το Νόημα της ζωής  πάνω στην οποία με συνέπεια να στερεώνει και να κτίζει τις επιμέρους επιλογές του, που στην πράξη θα ξεδίπλωναν  αυτό το νόημα της ζωής του. 

Είναι σε όλους γνωστό και εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος, ότι   οι πειρασμοί είναι το καθημερινό μας ψωμί. Όταν, μάλιστα, πρέπει να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις, να κάνουμε κεφαλαιώδους σημασίας επιλογές, εκεί οι δισταγμοί, οι αμφιβολίες, οι ταλαντεύσεις και οι πειρασμοί, είναι τα αφεντικά.

Η κατάσταση του Ιησού είναι και η δική μας, οι πειρασμοί του Ιησού είναι και οι δικοί μας.

Καθημερινά πειραζόμαστε για τον τρόπο με τον οποίο  θα αποκτήσουμε και θα καρπωθούμε τα  βασικά αγαθά. Η απόρριψη της επιθυμίας  της κατοχής και της συσσώρευσης αγαθών, σε πολλούς φαντάζει ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να αισθανθούν ολοκληρωμένοι. Η ολοκλήρωση, για άλλους, είναι συνυφασμένη με τη δημόσια αναγνώριση, την προβολή. Επιζητούμε τη δύναμη και την εξουσία, τα χειροκροτήματα και τα βραβεία, ως επιβεβαίωση. γιατί τη νομίζουμε ότι όλα αυτά είναι ένα αξιόλογο νόημα ζωής.  Και μπροστά σε αυτούς τους στόχους-βωμούς, θυσιάζουμε κάθε άλλη αξία. Και δεν είναι λίγες οι φορές που με την προσευχή μας  θέλουμε να καταστήσουμε και το Θεό συνεργό στις επιδιώξεις μας, αντί με την προσευχή  να του ζητάμε να μας καθοδηγήσει να δούμε τι πραγματικά θέλει Εκείνος που στην ουσία το ξέρουμε, να ζούμε κατ’ εικόνα και ομοίωση του, και  να  μας προστατεύσει από τον πειρασμό  των  εκπτώσεων στον αγώνα μας  ώστε «το ελθέτω η Βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου» να γίνει πραγματικότητα.

Αυτοί είναι και οι τρείς πειρασμοί του Ιησού, ο οποίος δοκίμασε   τον κυκεώνα  των εναλλακτικών λύσεων, και για να βγει από το λαβύρινθο των αμφιβολιών και των πειρασμών, είχε ως οδηγό το Λόγο του Θεού και ως όχημα την προσευχή.

Και εμείς, όταν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, και εμείς έχουμε και έναν πρόσθετο κίνδυνο : τη φιλαυτία μας και τον υπέρμετρο, πολλές φορές, εγωισμό και εγωκεντρισμό μας, που μας κάνουν  να  υπέρ-εκτιμούμε τις ικανότητές μας. Οι αντιδράσεις μας, πολλές φορές, κινδυνεύουν να είναι ενστικτώδεις. Οι λύσεις που προοιωνίζουμε είναι αποκυήματα  της φαντασίας μας, ή απορρέουν από την κοινή γνώμη τι θα πει ο κόσμος ή την περιρρέουσα  ατμόσφαιρα  και τη μόδα  της εποχής κοκ. Τότε, στην αναζήτηση της αλήθειας, του ωραίου, του δίκαιου,  γινόμαστε ευάλωτοι να υποχωρήσουμε, κινδυνεύουμε να πάρουμε λάθος δρόμο,  να εκτροχιαστούμε, να πέσουμε.

Τότε, όπως και Ιησούς, πρέπει να προσευχηθούμε.

Η  προσευχή μάς ευαισθητοποιεί, λίγο παραστατικά  θα λέγαμε, μας βάζει στο ίδιο μήκος  κύματος με το  Θεό, για να δούμε τα πράγματα με ένα νέο τρόπο, το δικό του τρόπο. Δεν του ζητάμε να μας δώσει τη  λύση, αλλά να μας δώσει το φως του για να ανακαλύψουμε τη λύση που έχει για μας.

Στην αναζήτηση του σωστού, του αληθινού, του ωραίου, χρειαζόμαστε  έναν φάρο ως καθοδηγητή. Ας μάθουμε από τον Ιησού, ο οποίος στον αγώνα του  ως πυξίδα είχε τη Γραφή. Και  οι τρεις απαντήσεις του Ιησού  στον πειρασμό αρχίζουν με το : Η Γραφή λέει:

«Η Γραφή λέει ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει απ’ το στόμα του Θεού».

«Η Γραφή λέει τον Κύριο το Θεό σου θα προσκυνάς και μόνο αυτόν θα λατρεύεις».

«Η Γραφή λέει ότι δεν πρέπει να βάζεις σε δοκιμασία τον Κύριο το Θεό σου».

Η ιστορία μας, η καθημερινότητά μας,  η κατάσταση που ζούμε, απαιτεί από τον καθένα να χαράξει με ωριμότητα τη βασική κατεύθυνση της ζωής του, το νόημά της και το στόχο της, και τα ανάλογα κριτήρια.  Να εμπεδώσει την αξιοπρέπειά του σε  συνεργασία και με το Δημιουργό, που τον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Να εκτιμά τις επί μέρους επιλογές και τα πράγματα της ζωής, με το κατά πόσο συνάδουν με τη βασική επιλογή  που έχει κάνει. 

Διαφορετικά, θα ζει ασύνδετα και αποσπασματικά, όπως έρθουν και όπου τον πάνε οι καταστάσεις, και στη συνέχεια θα διερωτάται για ποιο λόγο έκανα αυτό ή εκείνο και εκ των υστέρων να προσπαθεί να βρει τη δικαιολογία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά.

Ο καιρός της Τεσσαρακοστής, που από την περασμένη Τετάρτη έχουμε αρχίσει  με τη στάχτη στο κεφάλι, να μας θυμίζει ότι είναι καιρός αναδιάρθρωσης της χριστιανικής ζωής. Ας κάνουμε λίγη σιωπή,  έρημο  γύρω μας, να πάρουμε τα κομμάτια της ζωής μας  στα χέρια μας και να προσπαθήσουμε  να ανασυγκροτήσουμε την ενότητα της ζωής μας. Με  βάση το Λόγο του Θεού να προχωρήσουμε φωτισμένοι, ενδυναμωμένοι  και προσανατολισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, όπως και ο Ιησούς, για να αντιμετωπίζουμε τους καθημερινούς μας πειρασμούς. 

Γ΄ κύκλος - 10η Τακτική Κυριακή (Λκ 7, 11-17)

Ευσπλαχνία:  Ο Θεός επισκέφθηκε το λαό του.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Ο Ιησούς,  έχει αρχίσει ένα ταξίδι στις πεδιάδες τη Γαλιλαίας, προς την Ιερουσαλήμ.

Τα επεισόδια που ο ευαγγελιστής Λουκάς μας παραθέτει στο 7ο  κεφάλαιο περιγράφουν στην πράξη τι σημαίνει : « Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας ».

Την περασμένη Κυριακή διαβάσαμε το πρώτο από τα τέσσερα επεισόδια,  όπου τονίσθηκε η πίστη ενός «ξένου»,  ενός ρωμαίου και εθνικού εκατόνταρχου, που ζητά τη σωτήρια παρέμβαση του Ιησού, όχι για τον εαυτό του, αλλά  για το δούλο του.

Τούτη την Κυριακή υπογραμμίζεται  η επέμβαση του Ιησού για χάρη  μιας μάνας χήρας,  που χάνει και το μοναχογιό της,  που εκτός από τον απέραντο πόνο της μάνας που χάνει το μοναχοπαίδι και μοναχογιό της, δηλαδή  τελευταίο στήριγμά της μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, όπως η ιουδαϊκή,  στην οποία κάθε σιγουριά, αλλά και η ίδια η υπόσταση της γυναίκας, εξαρτιόταν απόλυτα από τους άνδρες του σπιτιού.

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο (Λκ 7,11-17)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς πήγε σε μια πόλη που ονομαζόταν Ναϊν και μαζί του πήγαιναν οι μαθητές του και πολύς κόσμος. Κι όταν πλησίασε στην πύλη της πόλης, εκείνη την ώρα κηδευόταν ένας νεκρός, μονάκριβος γιος της μητέρας του κι αυτή ήταν χήρα. Κι αρκετός κόσμος από την πόλη ήταν μαζί της. Όταν ο Κύριος την είδε, τη σπλαχνίσθηκε και της είπε: "Μην κλαις". Πλησίασε, άγγιξε τη σορό κι εκείνοι που σήκωναν το φέρετρο σταμάτησαν. Κι ο Ιησούς είπε: "Νεαρέ, σε σένα λέω: Σήκω!" Κι ο νεκρός ανακάθισε κι άρχισε να μιλά κι ο Ιησούς τον παρέδωσε στη μητέρα του. Φόβος τους κυρίεψε όλους και δόξαζαν το Θεό λέγοντας: "Μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσά μας" και "Ο Θεός επισκέφθηκε το λαό του". Η φήμη αυτή για τον Ιησού κυκλοφόρησε σε όλη την Ιουδαία και σε όλη εκείνη την περιοχή.

Λόγος του Κυρίου

Στην είσοδο του χωριού Ναΐν συναντιούνται, λοιπόν, δυο πομπές: εκείνη της ζωής, του Ιησού και των μαθητών, αλλά και των περίεργων που είχαν ακούσει ότι ερχόταν και πήγαν να δουν για ποιον πρόκειται που εισέρχεται στο χωριό, και μια  πομπή  θανάτου, της χήρας μάνας, που μαζί με φίλους και συμπαθούντες, συνοδεύουν  τον νεαρό νεκρό στην τελευταία του κατοικία, που βγαίνει από το χωριό. Όταν είδε ο Ιησούς τη χήρα ένοιωσε τον πόνο της, τον έκανε δικό του, τη σπλαχνίστηκε, τη συμπόνεσε, την πλησίασε και της λέει «Μην κλαις».

Η ευσπλαχνία, η συμπόνια, είναι η δύναμη που δίνει την ώθηση  στον Ιησού να ενεργήσει. Δεν είναι τόσο το «θαύμα» που μετρά,  όσο  η ενέργεια του Ιησού που πηγάζει από την ευσπλαχνία, μια ευσπλαχνία που είναι εκδήλωση της αγάπης του Θεού του ίδιου. Ευσπλαχνία που σημαίνει: ενεργή καλοσύνη, εγγύτητα, προσωπική ενεργή και ανιδιοτελή δέσμευση προς όφελος του άλλου, δηλαδή, κάνω κάτι με όλη την καρδιά μου. Κλείνω τον άλλον μέσα μου όπως είναι, με τα προβλήματα και τις χαρές,  τις ανάγκες και τα χαρίσματά του, τον κάνω ένα με εμένα, μοιράζομαι τη ζωή του με τη ζωή μου. Αυτά όλα που δημιουργούν ζωή, αναγεννούν τη ζωή.

Η συμπεριφορά του Ιησού δεν είναι, θα λέγαμε, ζήτημα συμπεριφοράς και καθωσπρεπισμού, αλλά υπαρξιακό, οντολογικό,  που ενσαρκώνεται σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Μια πορεία και για μας σήμερα που μπορεί να μην αναστήνουμε ανθρώπους, αλλά που με καθημερινή άσκηση δημιουργεί  πραγματική αλληλεγγύη, συνύπαρξη και ποιότητα ζωής, γιατί πηγάζει από το είναι μου και όχι από το για να φαίνομαι. Είναι μια ζωή, η οποία καθιστά το ευαγγέλιο πιστευτό και εμπνέει αυτήν την αλλαγή νοοτροπίας και αναπροσανατολισμού της ζωής, που κάνει τους πολλούς να γίνουν αδελφοί και αδελφές και  φορείς ελπίδας και ποιότητας ζωής.

Ο Ιησούς δεν παρουσιάζεται ως ο θαυματουργός που εντυπωσιάζει και επιβάλλεται. Ο  λαός τον εκλαμβάνει  ως τέτοιον και τον αποκαλεί:  «Μεγάλος προφήτης, εμφανίστηκε ανάμεσά μας!» και στη δράση του δεν είδε τον δυνατό θαυματουργό  το : «Θεό που ήρθε να σώσει το λαό του!»  Η συγκεκριμένη δράση του Ιησού εκλαμβάνεται ως η φανέρωση  της  ευσπλαχνίας του Θεού προς χάρη εκείνων που υποφέρουν.  Αποκαλύπτει την παρουσία της βασιλείας του Θεού στο λαό που κάλεσε, που είναι ο ίδιος που εκείνος δημιούργησε.

Αυτή είναι και αποστολή των μαθητών του Χριστού σήμερα, να μην εντυπωσιάζουν, αλλά να είναι μάρτυρες του  «Θεού που ήρθε να σώσει το λαό του!». Το πώς αυτό γίνεται αποδεκτό, έγκειται στον καθένα, στην ελευθερία, την κρίση του και τη δημιουργικότητά του, χαρίσματα με τα οποία ο Θεός μάς έχει προικίσει. 

 Μια άλλη ανάγνωση :

Ζούμε σε έναν πολιτισμό θανάτου, όπου ο θάνατος με πολλούς και διαφόρους τρόπους, είναι καθημερινή εμπειρία: τόσο ως αποτέλεσμα της φυσικής φθοράς και της αρρώστιας, όσο και ως ατύχημα, τόσο ως αποτέλεσμα κοινού εγκλήματος, όσο ως πολιτική εξόντωση, τόσο ως αποτέλεσμα της απάνθρωπης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όσο και ως αποτέλεσμα της αδιαφορίας ανθρώπου για άνθρωπο, τόσο στην αρχή της ζωής ως άμβλωση, όσο και στο τέλος της ως ευθανασία… Όλα αυτά τα ενδεχόμενα μας προκαλούν πόνο, οίκτο, ηττοπαθή και μοιρολατρική αποδοχή ή αγανάκτηση και εξέγερση… αλλά και μερικά λόγια παρηγοριάς, που όταν περάσουν οι  πρώτες εντυπώσεις γυρνάμε στη συνήθεια…

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, πώς μπορούμε με πειστικότητα  να αναγγέλλουμε ανάσταση και αγάπη για τη ζωή;

Μια πρώτη δυνατότητα να μιλάμε μόνο ως κάτι το ενδεχόμενο, που το βασίζουμε σε μια μαρτυρία, της οποίας είμαστε δέκτες που την κρίναμε αξιόπιστη, την κάναμε αποδεκτή, μας άλλαξε τη ζωή προς το καλύτερο και το δείχνουμε με το να προσπαθούμε να βάλλουμε φραγμό στο θάνατο, τουλάχιστον, σε εκείνες τις μορφές του που αιτία είναι ο άνθρωπος. Μπορούμε να  προσφέρουμε ελπίδα για ανάσταση για το μέλλον και μια δυνατότητα ποιοτικής ζωής για τώρα.

Ο μαθητής του Χριστού μπορεί  να μιλά για ξεπέρασμα του θανάτου και όχι για αποφυγή της εμπειρίας του θανάτου. Όταν αναγγέλλει την Ανάσταση θέλει να θυμίσει σε όλους ότι, ο πραγματικός προορισμός του ανθρώπου, δεν είναι το τίποτα, αλλά η αιωνιότητα του Θεού που δημιούργησε τον άνθρωπο.

 Κοιτώντας τις αναστάσεις που ενέργησε ο Ιησούς κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του, πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν ήταν αναστάσεις για τη ζωή την αιώνια, αλλά για αυτή τη ζωή, ήταν εγκόσμιες. Ήταν επιστροφές σε αυτή τη ζωή, ξαναζωντάνεμα, με προοπτική και πάλι το θάνατο. Οι αναστάσεις αυτές δεν ήταν, παρά ένα έντονο και δυνατό σημείο που ενέργησε ο Ιησούς,  για να δείξει  ότι με την παρουσία του οι μεσσιανικοί καιροί είναι ήδη παρόντες και ενεργοί, είναι προσωρινές νίκες, κάνουν να γεννηθεί και να φουντώσει η ελπίδα για την Ανάσταση των νεκρών.

Η τελική νίκη  έρχεται με την ανάσταση του Ιησού, η οποία δεν είναι προσωρινή αναζωογόνηση του σώματος, αλλά είσοδος σε μια νέα ποιοτικά ανώτερη ζωή, σε αναφορά με την ενσάρκωση του Υιού, όπου το μόνο κοινό τού πριν και τού μετά, είναι ο άνθρωπος.  Η δική μας ανάσταση έχει ως προϋπόθεση την είσοδο του Ιησού στην αναστημένη ζωή. Η Ανάσταση του Ιησού εγκαινιάζει τον καινούργιο κόσμο της Βασιλείας του Θεού, όπου ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους. Ο άγ. Παύλος θα χρησιμοποιήσει μια παράξενη έκφραση, «πρωτότοκος των νεκρών», για να εκφράσει αυτή την πεποίθηση.

Η ανάσταση της σαρκός και η κατ’ ακολουθία  ‘αθανασία’, δεν είναι εγγεγραμμένες στη φύση του ανθρώπου, ούτε είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας εξέλιξής του.  Οφείλεται στο γεγονός ότι ο Θεός τον δημιούργησε για τη  ζωή και όχι για το θάνατο.

Οφείλεται σε ένα πέρασμα του Θεού, ένα Πάσχα. Είναι μια δημιουργική Του πράξη, με την οποία δίνει την πραγματική και ολοκληρωμένη ζωή στον νεκρό άνθρωπο. Αυτό το πέρασμα ο Θεός το ενέργησε ήδη με την Ανάσταση του Ιησού. Αυτό μας κάνει να ελπίζουμε, ότι στον Αναστημένο που είναι ήδη παρών ανάμεσα στους δικούς του,  η ανθρωπότητα δεν έχει μπροστά της το τίποτα, το θάνατο, αλλά την ολοκληρωμένη ζωή χωρίς τέλος. Αυτό το πέρασμα του Θεού που αφορά ολόκληρο τον άνθρωπο, σώμα και ψυχή, όπως μας αρέσει να λέμε, με την ιστορία και τον κόσμο του.

Η ζωή μας είναι όπως στο χωριό της Γαλιλαίας, Ναϊν.  Ο θάνατος με τη συνοδεία του, τον πόνο και τη δυστυχία, μας οδηγούν έξω από την πόλη, έξω από τη ζωή, αλλά συναντιέται με τον Ιησού και τους μαθητές του, δηλαδή τη ζωή και τη συνοδεία της, την ελπίδα να μπαίνουν μέσα στο χωριό. Η ελπίδα, με τα λόγια και την παρουσία του Ιησού, συναντιέται με την απελπισία της μάνας και της ζητά να κάνει εμπιστοσύνη στον Ιησού.  Ο Ιησούς ‘αναζωογονεί’ το γιό της και σε όλους δίνει την ελπίδα ότι όπου εκείνος είναι παρών, ακόμη και αυτό που φαινόταν αξεπέραστο μπορεί να ξεπεραστεί.

Ο Αναστημένος είναι ανάμεσά μας και στο πρόβλημα του πόνου, και του θανάτου, που μας γονατίζει και μας αποκαρδιώνει, λέει στη μάνα «Μην κλαις και στον νεκρό «Νεαρέ, σε σένα λέω: Σήκω»,  και σε εμάς πίστεψε σε μένα που είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Εκείνος που έρχεται σε μένα ακόμη και αν πεθάνει θα ζήσει»…

Η πίστη στο Ευαγγέλιο του Ιησού και η ελπίδα για την Ανάσταση, για να βλαστήσουν, να αναπτυχθούν και να εμψυχώσουν την καθημερινότητα του ανθρώπου, δεν φτάνουν τα μεγαλόσχημα και κούφια λόγια. Χρειάζεται ο ευαγγελικός λόγος να μεταφράζεται σε κινητήρια δύναμη της καθημερινής μας ζωής, που εμψυχώνουν την ελπίδα ποιότητας της ζωής και την αγάπη για τη ζωή, σε εκείνους που γύρω μας φαίνεται να τις έχουν χάσει, γιατί μερικοί τούς τις έχουν αφαιρέσει, εξ αιτίας της απληστίας και του άκρατου εγωκεντρισμού, που τους διαπνέει και τους κάνει να ξεχειλίζουν από αδικία.

Το Πιστεύω στην Ανάσταση, συγκεκριμενοποιείται  στο πιστεύω στη ζωή και την προστατεύω, εκεί όπου αυτή καταπατιέται και εξαθλιώνεται.

Γ΄ Κύκλος - 9η Τακτική Κυριακή (Λκ 7,1-10)

Η πίστη του ξένου εκδηλώνεται

ως  Απέραντη εμπιστοσύνη στον Ιησού και το  Λόγο του

και ως ευσπλαχνία προς τον πλησίον

Κυριακή  6 Μαρτίου 2016

Ο Ιησούς, αφού ολοκλήρωσε τη διδασκαλία του στην πεδιάδα της Γαλιλαίας, ξεκινά ένα ταξίδι που θα τον φέρει στην Ιερουσαλήμ. Με το σημερινό κεφάλαιο ο Ευαγγελιστής Λουκάς θέλει να δείξει πώς παίρνει σάρκα και οστά η προτροπή του Ιησού: Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του ».

Έτσι, τη διδασκαλία περί ευσπλαχνίας που εξέθεσε, τώρα τη σφραγίζει με έργα ευσπλαχνίας, όπως θεραπείες και παροχή συγγνώμης. Η ευσπλαχνία δεν είναι θεωρίες και καλές προθέσεις, είναι πράξεις. Τα θαύματα που ενεργεί ο Ιησούς, για το ευαγγέλιο μετρούν όχι ως έργα επιβλητικά και αποδεικτικά μιας δύναμής του, αλλά ως έργα ευσπλαχνίας που μαρτυρούν την έλευση του  καινούργιου κόσμου,  της βασιλείας του Θεού ανάμεσά μας

.

Από το κατά Λούκα  Άγιο Ευαγγέλιο

Όταν τελείωσε ο Ιησούς τη διδασκαλία του προς το λαό, πήγε στην Καπερναούμ. Εκεί ο δούλος κάποιου εκατόνταρχου ήταν βαριά άρρωστος, ετοιμοθάνατος. Ο εκατόνταρχος, που αγαπούσε πολύ το δούλο του, όταν άκουσε για τον Ιησού, έστειλε Ιουδαίους πρεσβυτέρους να τον παρακαλέσουν να έρθει να σώσει το δούλο του. Εκείνοι πήγαν στον Ιησού και τον θερμοπαρακαλούσαν: «Αξίζει να τον βοηθήσεις», του έλεγαν, «γιατί αγαπάει το έθνος μας, και τη συναγωγή αυτός μας την έχτισε». Όταν όμως ο Ιησούς προχωρώντας μαζί τους είχε κιόλας φτάσει κοντά στο σπίτι, ο εκατόνταρχος έστειλε φίλους και του είπε: «Κύριε, μην κάνεις τον κόπο· δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου· γι’ αυτό και δε θεώρησα τον εαυτό μου άξιο να σ’ επισκεφθεί. Ένα λόγο πες μόνο, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Εγώ ξέρω από εξουσία· είμαι άνθρωπος κάτω από εξουσία κι έχω και στρατιώτες στη διοίκησή μου. Στον ένα λέω “πήγαινε” και πηγαίνει, στον άλλο λέω “έλα” κι έρχεται, και στο δούλο μου “κάνε αυτό” και το κάνει». Όταν άκουσε αυτά τα λόγια ο Ιησούς, τον θαύμασε· και γυρίζοντας προς το πλήθος που τον ακολουθούσε είπε: «Σας βεβαιώνω πως τέτοια πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα!»  Όταν οι φίλοι του εκατόνταρχου γύρισαν στο σπίτι, βρήκαν τον άρρωστο δούλο θεραπευμένο.

Λόγος του Κυρίου

α) Ο Ιησούς εκτιμά την ταπεινοφροσύνη και το σεβασμό του Εκατόνταρχου προς το πρόσωπό Του, μιας και  ζητά τη βοήθειά Του μέσω τρίτων, γιατί δεν κρίνει τον εαυτόν του άξιο να τον πλησιάσει. Εκτιμά και τη γενναιοδωρία του και φιλευσπλαχνία του, γιατί ζητά τη χάρη για έναν πολύ κατώτερό του και ακόμη εκτιμά και την ικανότητά  του, αν και είναι εθνικός, να μπορεί να έχει το ανοιχτό μυαλό για να εκτιμήσει και να γνωρίσει την αξία της ιουδαϊκής θρησκείας, στην οποία πρόσκειται φιλικά, αλλά και να δει την επέμβαση της Θεότητας προς χάρη του ανθρώπου στο πρόσωπό του. Γιατί, άραγε, θα ζητούσε τη θεραπεία του υπηρέτη του αν δεν του αναγνώριζε κάτι παραπάνω, που οι γιατροί του δεν μπορούσαν να κάνουν. 

  

β) Ο Ιησούς, Σωτήρας όλων, εκτιμά την πίστη, την εμπιστοσύνη και την ταπεινοφροσύνη που δείχνει ο Εκατόνταρχος και πηγαίνει προς συνάντησή του. Με αυτό τον τρόπο αναγνωρίζει την ικανότητα όλων, ανεξάρτητα από θρήσκευμα και έθνος, να ανοιχτούν με εμπιστοσύνη στο Θεό.

γ) Τι ήταν εκείνο που ώθησε τον Ιησού να πάει σε συνάντηση του εθνικού: η συμπόνια που οδηγεί στην ευσπλαχνία. Χωρίς  συμμετοχή στον πόνο του άλλου, δεν υπάρχει πραγματική αγάπη και αλληλεγγύη.  Για παράδειγμα:  Στις μέρες μας γίνονται πολλές συζητήσεις  για το πώς θα ελευθερωθεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης από  τη μέγγενη της φτώχειας. Ακούγονται πολλές θεωρίες και πολλές από αυτές  μυρίζουν κουλτούρα θανάτου, πχ από τον περιορισμό της αύξησης του πληθυσμού αυτών των Χωρών. Πολύ ωραία, με ποιο μέσον;  Η απάντηση έρχεται αμέσως με τον έλεγχο των γεννήσεων, με μεθόδους που αρχίζουν από  την υποχρεωτική στείρωση μέχρι την άμβλωση, με την καλλιέργεια γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων για μεγαλύτερη απόδοση για να τραφεί περισσότερος πληθυσμός κοκ, αλλά για τον περιορισμό της σπατάλης των πόρων εκ μέρους των πλούσιων λαών και μια πιο δίκαιη κατανομή τους, και αν ακουστεί μένει στα λόγια που πετούν και χάνονται και αν γραφτούν γρήγορα γίνονται γράμμα νεκρό. Και να σκεφτεί κάποιος πως το 25% του πληθυσμού της γης, οι πλούσιοι, καταναλώνουν το 75%  των πόρων, άρα υπέρ-χορταίνουν και πετούν,  και το 75% του πληθυσμού πρέπει να ζει με το 25%, άρα πεινούν και λιμοκτονούν. Πόσοι προτείνουν τα πράγματα να γίνουν ένα προς ένα, επομένως το 25 % να στερηθεί τη σπατάλη του;

Χωρίς τη συμμετοχή στον πόνο των άλλων, με το να στερηθούμε τη σπατάλη μας για να ανασάνουν οι άλλοι, δεν γίνεται. Και τι κάνουμε; Εκλύσεις για φιλανθρωπία, δημιουργούμε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), διενεργούμε εράνους. Αυτά είναι αναγκαία και επιβάλλεται να γίνουν, είναι οι πρώτες βοήθειες, φτάνει να μην μένουμε εκεί όπως συνήθως γίνεται. Πρέπει να αγγίζουμε και να αντιμετωπίζουμε και να θεραπεύουμε  τα ‘δομικά προβλήματα’,  όσο και αν αυτό μας κοστίζει.

δ) Ο τρόπος σκέψης και δράσης του Ιησού μας αποκαλύπτει ακόμη μια φορά ότι ευσπλαχνία, χωρίς διαθεσιμότητα, τα ανοιχτά μυαλά και την  καθαρή καρδιά, δεν υπάρχει, ούτε γίνεται. Ο Ιησούς μάς δείχνει ότι όλοι οι άνθρωποι  έχουν την ικανότητα να ανοιχτούν με πίστη σε Κείνον, και εμείς πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Για μας τους Χριστιανούς κάθε άνθρωπος είναι εικόνα και ομοίωση του Θεού, την οποία πρέπει να σεβόμαστε. Ας σκεφτούμε, πώς εμείς κοιτάζουμε με καχυποψία όποιον δεν είναι σαν και μας ή δεν είναι μέλος της κοινότητάς μας, του χωριού μας, του έθνους μας, της εκκλησίας μας και ποια μαρτυρία δίνουμε;

Ε) Ο Ιησούς μάς προτείνει ως παράδειγμα πίστης, όχι έναν ομοεθνή του, ή ένα «δικό του» μαθητή, αλλά έναν εθνικό, έναν που του ζητά κάτι από  αγάπη για κάποιον άλλο, έναν κατώτερό του,  τον υπηρέτη του, και για χάρη του ταπεινώνεται μπροστά Του. Ο Εκατόνταρχος, ορμώμενος από το επάγγελμά του, εκτιμούσε τη δύναμη του Λόγου και εκτιμούσε τα αποτελέσματα, όταν ο λόγος γίνεται δεκτός. Και αυτό το μετάφερε στο πρόσωπο του Ιησού, και επειδή του ζητούσε κάτι που περνούσε τις ανθρώπινες δυνατότητες, αναγνώρισε τη Θεία επέμβαση στο πρόσωπο του Ιησού, και μπορούμε να υποψιαστούμε ότι σε αυτό βοήθησε και η γνώση που είχε του ιουδαϊσμού, κάτι που οι ομόθρησκοι του Ιησού δεν έφταναν να του αναγνωρίσουν. 

Ο μαθητής, λοιπόν, του Ιησού, όπως ο Εκατόνταρχος, πρέπει να πιστεύει και εμπιστεύεται στη Δύναμη του Λόγου του Ιησού, που στην ουσία είναι ο Λόγος του Θεού και στην αποτελεσματικότητά του όταν αυτός γίνεται δεκτός.

Πώς ο Εκατόνταρχος κατέληξε σε αυτή την πεποίθηση;  Σίγουρα είχε ακούσει για τον Ιησού, για το έργο του και τη διδασκαλία του και στοχαζόμενος πάνω σε αυτά, κατέληξε σε αυτό για το οποίο το ευαγγέλιο μας δίνει μαρτυρία.

Η πίστη, ναι, είναι δώρο του Θεού, που δίνει σημεία του μέσα στην ιστορία του ανθρώπου και αυτός μπορεί να τα αναγνωρίσει και να τα αποδεχτεί ή όχι, και αυτό είναι η αξιομισθία του ανθρώπου, να έχει το θάρρος να δεσμεύσει το νόημα της ζωής του πάνω  σε αυτά.   

Ο Ιησούς δεν φοβάται να πάει ενάντια στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης της εποχής του και των συμπατριωτών του, που δεν υπολόγιζε για τίποτα τους άλλους αν δεν γινόταν σαν και εκείνους, δηλαδή Ιουδαίος. Δεν υιοθετεί τη γνώμη των πολλών, δεν μένει σιωπηλός.