Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Β’ Κύκλος 4η τακτική 2018


Ο Λόγος που απελευθερώνει τη ζωή από το κακό και την ανανεώνει

Κυριακή,  28-1-2018

            Μετά από την πρώτη αγγελία του Ευαγγελίου και το κάλεσμα των πρώτων μαθητών, ο Ευαγγελιστής παρουσιάζει τα αποτελέσματα της πρώτης  επαφής  του  κόσμου με το  κήρυγμα  του Ιησού, καθώς επίσης και με τον έμπρακτο αγώνα που ο Ιησούς αρχίζει ενάντια στο ποικιλόμορφο κακό.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (1,21-28)

Πήγαν στην Καπερναούμ κι αμέσως το Σάββατο ο Ιησούς πήγε στη συναγωγή και δίδασκε. 'Εμεναν κατάπληκτοι από τη διδαχή του, διότι δίδασκε σαν κάποιος που έχει εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς. Κι εκεί στη συναγωγή τους υπήρχε κάποιος με ακάθαρτο πνεύμα, που φώναξε δυνατά και είπε: "Τι κοινό έχουμε εμείς κι εσύ, Ιησού Ναζαρηνέ; 'Ηλθες να μας αφανίσεις; Σε γνωρίζω καλά ποιός είσαι: είσαι ο άγιος του Θεού!". Και ο Ιησούς το επιτίμησε λέγοντας: "Βουβάσου και βγες απ'αυτόν!". Και το ακάθαρτο πνεύμα αφού τον συντάραξε και έβγαλε μια δυνατή φωνή, βγήκε από μέσα του. Δέος αισθάνθηκαν όλοι, σε σημείο που να συζητούν μεταξύ τους και να λένε: "Τι είναι αυτό; Η διδασκαλία του είναι καινούρια και κηρύττει με εξουσία και διατάζει τα ακάθαρτα πνεύματα κι αυτά τον υπακούνε". Και πολύ γρήγορα η φήμη του διαδόθηκε παντού, στην περιοχή της Γαλιλαίας
Λόγος του  Κυρίου 

Ο Ευαγγελιστής δεν μας λέει τι ακριβώς δίδασκε ο Ιησούς, αλλά μας περιγράφει  τα αποτελέσματα  της διδασκαλίας του «Έμεναν κατάπληκτοι από τη διδαχή του, διότι δίδασκε σαν κάποιος που έχει εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς». «Τι είναι αυτό; Η διδασκαλία του είναι καινούρια και κηρύττει με εξουσία». 
Η έκπληξη, ο θαυμασμός, είναι εκείνη η εμπειρία που μας βγάζει από σχήματά μας, που μας παίρνει από το πεζό,  το προκαθορισμένο, το συνηθισμένο και μας βάζει στους ανοιχτούς ορίζοντες της ελευθερίας του πάθους για ζωή, που εγώ την οικοδομώ, και όχι στο φόρεμα που μου έδωσαν και το φόρεσα. 
Η ικανότητα να απορούμε, να θαυμάζουμε, να εκπλησσόμαστε, είναι ανάλογη με τη χαρά που επιθυμούμε και αναζητούμε.

«Η διδασκαλία του είναι καινούρια και κηρύττει με εξουσία»

Εξουσία και αυθεντία πραγματική υπάρχει, όχι με τη δύναμη και την επιβολή,  άρα τη  βία, αλλά σε εκείνη τη συμπεριφορά και εκείνα  τα λόγια που τρέφουν τη ζωή, και ο Ιησούς γι’ αυτό ήρθε και όποιος λαχταρά την αυθεντική ζωή, το αισθάνεται.
Αυθεντικά, και έχουν εξουσία, είναι τα λόγια που παίρνουν σάρκα και οστά στο πρόσωπο του Ιησού.
Ο όρος καινούρια σημαίνει ότι μόνο αυτά που είπε ο Ιησούς ήταν κάτι το πρωτάκουστο ή τα τελευταία ή γιατί παρουσιάζουν μια νέα αντίληψη  της  Βασιλείας του Θεού. Είναι «καινούρια» γιατί δεν παραθέτει γνώσεις που να δείχνουν την ευρυμάθεια του κήρυκα και δεν παραθέτει τις εξηγήσεις και τις γνώμες  προγενέστερων ραβίνων, χωρίς να πάρουν προσωπικά θέση, όπως έκαναν οι Γραμματείς. Είναι καινούρια και γιατί είναι αυθεντικά, γιατί είχε το θάρρος να δεσμεύει  την αξιοπιστία του στα λόγια του και στα έργα του και όχι των άλλων, τελικά. 
Η εξουσία και η αυθεντία της διδασκαλίας του Ιησού, εκπορεύονται από τη δύναμη του Λόγου του Θεού που απελευθερώνει τον άνθρωπο από το σωματικό και πνευματικό κακό. Η διδασκαλία του Ιησού έχει εξουσία, γιατί φανερώνει μια ζωή αφιερωμένη στην υπηρεσία του θελήματος του Θεού. 


Το επεισόδιο με τον δαιμονισμένο.
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει δαιμονισμένος, πρέπει να μπούμε στη νοοτροπία της λαϊκής ιατρικής της εποχής του Ιησού, τότε που όλες οι κουλτούρες συνέδεαν  κάθε αρρώστια με ένα ΄δαίμονα ‘,  ένα κακό πνεύμα που σκλάβωνε τον άνθρωπο και τον αλλοτρίωνε : δηλαδή δεν ήταν πια ο ίδιος, έχανε την εσωτερική και εξωτερική ισορροπία του, την  υγεία.  Τα ασκληπιεία της αρχαίας  Ελλάδας δεν ήταν άλλα από ιεροί χώροι. Ναοί υπήρχαν μάλιστα και δίπλα τους και  θέατρα, που προσέρχονταν οι ασθενείς αναζητώντας θεραπεία  και τόνωση του ηθικού τους.

Μα ακόμη και σήμερα πόσοι και πόσοι, μόλις η αρρώστια κτυπήσει την πόρτα τους, δεν διερωτώνται τι το κακό έκανα και δεν ζητούν παραμυθία και θεραπεία σε ιερά προσκυνήματα;
          
Το βλέμμα του Ιησού σταματά στην ανθρώπινη αδυναμία και ευθραυστότητα, σε έναν που τον είχε καταλάβει το ακάθαρτο πνεύμα, τον είχε αιχμάλωτο κάποιος πιο δυνατός από αυτόν. Τι κάνει ο Ιησούς; Δεν αρχίζει θεωρητικές ομιλίες περί του  κακού και του  Θεού, δεν απαγγέλλει περίπλοκες προσευχές  κοκ, δεν έχει χρόνο για χάσιμο, ο άνθρωπος υποφέρει. Μέσα στη δράση του την άμεση, δείχνει ότι ο Θεός  δρα διαμέσου του για την απελευθέρωση του ανθρώπου από το κακό. Το Ευαγγέλιο δεν είναι θεωρία, δεν είναι ηθικολογία, αλλά απελευθερωτική δράση.  
Η αντιμετώπιση του πολύμορφου κακού πρέπει να είναι αποφασιστική και χωρίς δισταγμούς, «πάψε και βγες από αυτόν». Το κακό σκλαβώνει τον άνθρωπο εκείνο που επείγει είναι η απελευθέρωσή του. Ο Ιησούς  ενεργεί την απελευθέρωσή του  και την αναδημιουργία του, έτσι που ο άνθρωπος να δει καθαρά και να επιστρέψει στο Θεό.

Ήρθες να μας αφανίσεις; 

Ο Ιησούς ήρθε για να εξαφανίσει ό, τι κάνει τον άνθρωπο να είναι σκλάβος  στους εγωισμούς, το πάθος για το χρήμα, την εξουσία, την επιτυχία, ό,τι σκοτώνει την αγάπη και ανασταίνει το προσωπικό όφελος και συμφέρον σε βάρος του κοινού καλού.

Το ερώτημα για μας σήμερα είναι : Τι είναι και ποιο είναι σήμερα το κακό που φωλιάζει σε μας τους ίδιους και στις Κοινότητές μας, που πρέπει να ξεριζωθεί για να είναι πιο εμφανής η Σωτηρία; 

Το ‘κακό’ στην εποχή μας έγκειται στο γεγονός ότι αισθανόμαστε ότι είμαστε αυτάρκεις σε όλα, δεν έχουμε ανάγκη του Θεού, ζούμε σαν Θεός να μην υπάρχει, είτε έχουμε μια πίστη αναπαυμένη και αυτάρεσκη που αρκείται στην επανάληψη "των ηθών, των εθίμων και των παραδόσεών της". Ή ακόμη  αρκείται να πιστεύει ότι ο  Θεός υπάρχει για να μας εξυπηρετεί πραγματοποιώντας τις επιθυμίες μας, και εμείς σε αντάλλαγμα πρέπει να του αποδίδουμε δόξα με ένα περίπλοκο τελετουργικό, ή κάποια «καλή πράξη και αγαθοεργία».
     
Όταν η ζωή μάς ανοίξει απότομα τα μάτια, τότε θα καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως εμείς τα είχαμε ταχτοποιημένα και με απογοήτευση, διαμαρτυρόμενοι εναντίον όλων, εγκαταλείπουμε τα πάντα, ακόμη και τα λίγα καλά που έχουμε, κλείνουμε με δύναμη την πόρτα πίσω μας και φεύγουμε ή στην καλύτερη περίπτωση  αποχωρούμε με την ψευδαίσθηση ότι μόνο εμείς είμαστε οι σωστοί, οι άμεμπτοι, οι δίκαιοι. Αντί να σκύψουμε και να δούμε το όποιο καλό διαθέτουμε έστω λίγο και να το αναπτύξουμε, ελευθερώνοντας  από τις διάφορες προσμίξεις που το ξεθωριάζουν, να βγούμε από το εγώ μας που μας καθιστά ανίκανους να εκτιμήσουμε σωστά  τον εαυτόν μας και τους άλλους γύρω μας,  ακόμα και  τα πράγματα γύρω μας, και με μια προσπάθεια αλλαγής νοοτροπίας,  να τα διορθώσουμε 
        O Ιησούς μάς θέλει, δυνάμει του Βαπτίσματος και του Χρίσματός μας, συμμέτοχους  με συνέπεια στη διακονία Του.