Ο Ιησούς μας προσκαλεί να αλλάξουμε προοπτική στη ζωή μας - Β΄ Κύκλος 8η Τακτική Κυριακή

Κυριακό 28  Φεβρουαρίου 2021

Στη ευαγγελική περικοπή που σήμερα θα μελετήσουμε οι μαθητές του Ιωάννη  και  οι μαθητές  των Φαρισαίων, δεν προβληματίζονται  για το πιο είναι το  «νόημα που έχει να νηστεύει κάποιος ή όχι;» αλλά τους προβληματίζει το γεγονός  ότι κάποιοι τις ίδιας θρησκείας, Ιουδαίοι,  βιώνουν την θρησκευτικότητα τους με τρόπο διαφορετικό από εκείνους. 

Από το κατά Μάρκο ΄Αγιο Ευαγγέλιο  (Μκ. 2,18-22)

 Οι μαθητές του Ιωάννη και οι μαθητές των Φαρισαίων, νήστευαν, έρχονται τότε μερικοί και λένε στον Ιησού: «Γιατί οι μαθητές του Ιωάννη και οι μαθητές των Φαρισαίων νηστεύουν, ενώ οι δικοί σου μαθητές δε νηστεύουν;» Ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Μπορούν οι φίλοι του γαμπρού να νηστεύουν όσο αυτός είναι μαζί τους; Όσον καιρό είναι μαζί τους ο γαμπρός δεν μπορούν να νηστεύουν. Θα ’ρθει όμως καιρός που θα τους πάρουν από κοντά τους το γαμπρό, και τότε θα νηστέψουν εκείνες τις ημέρες.

Κανένας δε βάζει για μπάλωμα σε παλιό ρούχο ένα κομμάτι από καινούριο ύφασμα, γιατί το καινούριο μπάλωμα θα τραβήξει το παλιό ρούχο και το σχίσιμο θα γίνει μεγαλύτερο. Επίσης, κανένας δε βάζει καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά· γιατί το καινούριο κρασί θα κάνει να σκάσουν τα ασκιά, κι έτσι και το κρασί θα χυθεί και τα ασκιά θα καταστραφούν· αλλά το καινούριο κρασί πρέπει να μπει σε καινούρια ασκιά».

Λόγος του Κυρίου.

     O πειρασμός της ομοιομορφίας κατατρέχει και καταπονεί ακόμη και μας σήμερα ώστε να επιδιώκουμε  ει δυνατόν όλοι να σκέφτονται με το ίδιο τρόπο, και αν δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, τουλάχιστο να δρουν με τον ίδιο τρόπο. Και όταν δεν πάει καλά και φταίνε εκείνοι που διαφοροποιούνται!!! 

    Συμβαίνει παντού αλλά θα έλεγα ιδιαίτερα στις Εκκλησίες της όποιας ομολογιακής τάσης αλλά και στις τοπικές εκκλησιαστικές κοινότητες μας, αυτός ο πειρασμός είναι ιδιαίτερα αισθητός. Μας φαίνεται δύσκολο να αποδεχτούμε την ποικιλομορφία, την διαφορετική ευαισθησία, τον άλλο τρόπο μέσω του οποίου κάποιοι  εκφράζουν τη δική τους πορεία  πίστης.

  

«Αυτός που αγαπά είναι η Εκκλησία». Β κύκλος 6η Τακτική Κυριακή , Μκ 2,1-12

 Κυριακή  21  Φεβρουαρίου 2021 -

«Αυτός που αγαπά είναι η Εκκλησία»

O Ιησούς  μετά από την ιεραποστολική του περιοδεία στα γύρω χωριά επίστρεψε στην Καπερναούμ. Ένα μεγάλο  πλήθος τον άκουγε, με προσοχή και χαρά  διότι  τους  μιλούσε ο Θεός, που δεν απειλούσε αλλά ήταν μια φιλικός και μακρόθυμος  και ευσπλαχνικός 

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (Μκ 2,1-12)

Ύστερα από κάποιες μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και ακούστηκε ότι βρίσκεται σ' ένα σπίτι. Και συγκεντρώθηκαν πολλοί ώστε να μην υπάρχει χώρος ούτε μπροστά στην πόρτα, και τους κήρυττε το λόγο. Κι έρχονται κάποιοι φέροντας ένα παράλυτο προς τον Ιησού, που τον σήκωναν τέσσερεις. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν μπροστά του, εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη του σπιτιού όπου βρισκόταν και ανοίγοντας μια οπή κατέβασαν το φορείο όπου βρισκόταν κατάκοιτος ο παράλυτος. 'Οταν ο Ιησούς είδε την πίστη τους, λέει στον παράλυτο: "Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες". Βρίσκονταν εκεί καθισμένοι κάποιοι απ' τους γραμματείς και σκέφθηκαν μέσα τους: "Γιατί αυτός μιλά έτσι; Βλασφημεί! Ποιος μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες παρά μόνο ένας, ο Θεός;". Κι αμέσως ο Ιησούς, γνωρίζοντας με το πνεύμα του πως αυτοί σκέπτονταν έτσι, τους είπε: "Γιατί σκέπτεσθε αυτά τα πράγματα μέσα σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: `Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες' ή να του πω: `Σήκω επάνω και πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα'; 10Αλλά για να δείτε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχαρεί τις αμαρτίες πάνω στη γη -λέει στον παράλυτο: Σου λέω, σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου". Εκείνος σηκώθηκε κι αμέσως παίρνοντας το κρεβάτι του βγήκε μπροστά στα μάτια όλων, ώστε όλοι θαύμασαν και δόξαζαν το Θεό, λέγοντας: "Ποτέ δεν είδαμε κάτι παρόμοιο!".

Λόγος του Κυρίου

Το σημερινό ευαγγελικό αναγνωσμένα λοιπόν έχει δύο κέντρα. Ένα την αυταπάρνηση τεσσάρων φίλων προκείμενου να  κάνουν ότι το καλύτερο μπορούν για το φίλον τους

Και το άλλο  η  συγνώμη  που χορηγεί ο Ιησούς άλλα σκανδαλίζει τους θρησκευτικούς παράγοντες  της εποχής. 

Οι τέσσερις φίλοι που ξηλώνουν την στέγη, προκείμενου να φέρουν τον φίλο τους μπροστά στον Ιησού, είναι μια όμορφη εικόνα της Εκκλησίας.  Είναι η δύναμη της αγάπης για το φίλο τους και η εμπιστοσύνη τους ότι ο Ιησούς που ωθούν τους τέσσερεις και τους κάνει τόσο αποφασιστικούς και εφευρετικούς. 

Ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους του περασμένου αιώνα  Hans Urs von Balthasar μας έδωσε τον πιο σύντομο και πιο περιεκτικό  ορισμό της Εκκλησίας που εγώ γνωρίζω, είχε  γράψει: «Αυτός που αγαπά είναι η Εκκλησία». Πράγματι η δύναμη της αγάπης είναι το χαρακτηριστικό που περισσότερο απ’ όλα όλα τα άλλα την προσδιορίζει την Εκκλησία. 

Ας σταθούμε λίγο και στην πίστη των τεσσάρων. Ο παράλυτος δεν κάνει τίποτα είναι οι αλληλεγγύη των φίλων του που τον οδηγεί στην σωτηρία συνάντηση με το Χριστό. Είναι εκείνοι που ανοίγουν τον δρόμο με τόλμη και εφευρετικότητα. Είναι μια ακόμη εικόνα της Εκκλησία: να ανοίγει δρόμους και προοπτικές προκείμενου ο άνθρωπός να φθάνει στην σωτήρια συνάντηση του Χριστού

Ας σταματήσουμε για λίγο και σε μια διάσταση της πίστης, που δεν δίνουμε  μεγάλη σημασία: την  κοινοτική. Και βέβαια η Πίστη είναι μια  προσωπική  περιπέτεια, αλλά γεννιέται μετά που κάποιος άλλος έκανε κάτι για μας.  Κάποιος άλλος μας έδωσε μια αξιόπιστη μαρτυρία. Και  Βιώνεται,  στο πλαίσιο μιας κοινότητας από  την οποία υποστηρίζεται και μέσα στην οποία καλλιεργείται και εμβαθύνεται και συγκεκριμενοποιείται και δημιουργεί  ζωτικούς δεσμούς.

Η Μετάνοια. Η Συγγνώμη. Η Συγχώρεση.

Ο Ιησούς συγχωρεί τις αμαρτίες του παράλυτου χωρίς αυτός να του το ζητήσει. 

Μια ιστορία από τη ζωή του μεγάλου, ζωγράφου γλύπτη και αρχιτέκτονα Μιχαήλ Άγγελο  Μπουοναρότι, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε αυτή την συμπεριφορά του Ιησού.

Ο Θεός δεν αγαπά τον άνθρωπο για τα καλά έργα που κάνει, αλλά για τις ανάγκες του . Β κύκλος, 6η Κοινή Κυριακή

 Κυριακή,  14 Φεβρουαρίου 2021

Ο Θεός δεν αγαπά τον άνθρωπο για τα καλά έργα που κάνει, αλλά για τις ανάγκες του 

Ο Ιησούς και οι μαθητές του, αφού ολοκλήρωσαν την αποστολή τους στην Καπερναούμ, πέρασαν στην αντίπερα όχθη της λίμνης και περιόδευαν στην ύπαιθρο κηρύττοντας. Ο Ευαγγελιστής βρίσκει την ευκαιρία να μας παραθέσει ένα επεισόδιο, χωρίς καμιά χρονική και γεωγραφική ένδειξη, αλλά πλούσιο σε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Είναι ένα επεισόδιο που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως έμπρακτο επεξηγηματικό σχόλιο, στη φράση του τελευταίου βιβλίου της ΚΔ, την Αποκάλυψη, "Ιδού κάνω τα πάντα καινούρια".

Από το Ευαγγέλιο κατά Μάρκο  1,40-45

Εκείνο τον καιρό: Έρχεται στον Ιησού ένας λεπρός, και πεσμένος στα γόνατα τον παρακαλούσε λέγοντας: «Εάν θέλεις, έχεις τη δύναμη να με καθαρίσεις από τη λέπρα».Ο Ιησούς τον σπλαχνίστηκε, άπλωσε το χέρι του, τον άγγιξε και του είπε: «Θέλω· να καθαριστείς από τη λέπρα». Μόλις τα είπε αυτά, αμέσως έφυγε απ’ αυτόν η λέπρα και καθαρίστηκε. Και συνοδεύοντάς τον έξω ο Ιησούς του μίλησε σε τόνο αυστηρό και του είπε: «Πρόσεξε μην πεις τίποτα σε κανέναν. Πήγαινε όμως να δείξεις τον εαυτό σου στον ιερέα, και πρόσφερε για τον καθαρισμό σου ό,τι έχει καθορίσει ο Μωυσής, για να τους αποδείξεις ότι θεραπεύτηκες». Αυτός όμως βγήκε κι άρχισε να διαλαλεί τα πάντα και να διαδίδει το γεγονός, έτσι που ο Ιησούς δεν μπορούσε πια να μπει φανερά σε κάποια πόλη, αλλά έμενε έξω σε ερημικά μέρη. Ωστόσο ερχόταν σ’ αυτόν ο κόσμος από παντού. 

Λόγος του Κυρίου

 «Εάν θέλεις, έχεις τη δύναμη να με καθαρίσεις».

Οι καλύτερες προσευχές είναι οι σύντομες. Γεννιούνται στην καρδιά, ακουμπούν στην πραγματικότητα και ζητούν την ουσία.

Στην προσευχή δεν χρειάζεται η αυτοταπείνωση αλλά η συνείδηση της κατάστασης που βιώνει ο προσευχόμενος  Χρειάζεται να παρουσιάζουμε αυτό που μας ταπείνωσε ή μας ταπεινώνει  και να αναζητήσουμε την απελευθέρωση μας από αυτό. Η ζωή πολλές φόρες μας ταπεινώνει το πνεύμα της προσευχής, μας εμπνέει η την αυτοσυγκράτηση, στα όρια του δυνατού, για να μην απαντάμε  με το ξέσπασμα του θυμού που θολώνει την κρίση  και γίνεται αιτία σπασμωδικών κινήσεων που συνήθως πολλαπλασιάζουν το κακό , ούτε επικρίνοντας τον  Θεό γιατί δεν μας υπερασπίστηκε ή γιατί δεν έκανε αυτό που εμείς  θα θέλαμε να κάνει, για να μας δικαιώσει ή να αποδίδουμε την ευθύνη των γεγονότων μόνο και αποκλειστικά στον όποιο άλλο.  

Το πνεύμα που μας πρέπει να μας εμπνέει είναι εκείνο που μας οδηγεί με εμπιστοσύνη να του παρουσιάσουμε τα αιτήματα μας.  “Εάν θέλεις, έχεις τη δύναμη να με καθαρίσεις...».

Και η προσευχή μας να  κάνει ώστε  η αυτονόητη δυσφορία μας να μη μετατραπεί σε εκδικητικό θυμό. “Οργίζεσθε αλλά μην αμαρτάνετε”   συστήνει ο ψαλμός, δηλαδή να μην εκβάλλει στην εκδίκηση    και την αυτοδικία και το καταστροφικό μένος.  

Και ένας άλλος  ψαλμωδός είναι πεπεισμένος  ότι 

"Μια καρδιά συντριμμένη  και ταπεινωμένη εσύ ο Θεός δεν θα την αγνοήσεις".

"Σχέσεις που θεραπεύουν " Β΄ κύκλος , 5η Κοινή Κυριακή ( Μκ. 1,29-39)

 Κυριακή,  7 Φεβρουαρίου 2021

Ο Ιησούς βγαίνει από τη συναγωγή, τον ιερό τόπο προσευχής το ένα κέντρο αναφοράς του ανθρώπου στις σχέσεις του με τον Θεό που χρειάζεται κάθαρση από το κακό (θεραπεία του  δαιμονισμένου ) και αναγέννηση και μεταφέρεται στο άλλο κέντρο αναφοράς του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο του και την κοινωνική ζωή του, το σπίτι. Ο Θεός βγαίνει από το ναό για να κατοικήσει και να γονιμοποιήσει την καθημερινή ζωή.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (1,29-39)

  

 Ο Ιησούς και οι μαθητές του βγήκαν από τη συναγωγή, πήγαν στο σπίτι του Σίμωνα και του Ανδρέα, μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Η πεθερά του Σίμωνα ήταν κατάκοιτη με πυρετό κι αμέσως του μίλησαν γι' αυτήν. Ο Ιησούς πλησίασε, την έπιασε από το χέρι και τη σήκωσε. Και ο πυρετός την άφησε κι αυτή τους υπηρετούσε'.'Οταν βράδιασε, την ώρα που έδυε ο ήλιος, του έφεραν όλους τους αρρώστους και τους δαιμονισμένους. Και όλη η πόλη συγκεντρώθηκε μπροστά στην πόρτα. Και θεράπευσε πολλούς αρρώστους που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες κι έδιωξε πολλά δαιμόνια και δεν άφηνε τα δαιμόνια να μιλούν, επειδή τον γνώριζαν.

    Και το πρωί, ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι, σηκώθηκε και βγήκε και πήγε σ' ένα έρημο τόπο κι εκεί προσευχόταν. Αλλά ο Σίμωνας και οι σύντροφοί του έτρεξαν πίσω του. Τον βρήκαν και του λένε: "'Ολοι σε αναζητούν!  Κι εκείνος τους λέει: "Πάμε αλλού, στα πλησιέστερα χωριά για να κηρύξω κι εκεί. Γι'αυτό το λόγο ήλθα". Πήγε και κήρυττε στις συναγωγές τους σε όλη τη Γαλιλαία κι έβγαζε τα δαιμόνια.

Λόγος του Κυρίου

    

    Η Εκκλησία - κάτι που συχνά πυκνά ξεχνάμε γιατί το μυαλό μας πηγαίνει σε ράσα, άμφια, παπάδες, επισκόπους, τελετές, λιτανείες, κοκ - η Εκκλησιά, λοιπόν, είναι ένας κόσμος όπου γεννιούνται, καλλιεργούνται και αναπτύσσονται   σχέσεις  μεταξύ προσώπων. Προσώπων συγκεκριμένων με όνομα και επίθετο  με ζωές πολυάσχολες και με φρενήρεις ρυθμούς αλλά και χαλαρούς · πρόσωπα συγκεκριμένα  με ανάγκες και επιθυμίες,  με χαρές και λύπες, με επιτυχίες και αποτυχίες, με  δυσκολίες και επιδιώξεις·με ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις, και εκείνο που θα έπρεπε να χαρακτήριζε και που δεν συμβαίνει πάντα, είναι ότι  δίνει ιδιαίτερη προσοχή στους αφανείς και όχι στους μεγαλοσχήμωνες 

Σ’ αυτό το χώρο που, όπως ο Ιησούς όταν ακούν ότι… “η πεθερά του Σίμωνα, (που) ήταν στο κρεβάτι με πυρετό και υποφέρει” και   “(τον) την πλησίασε(ζουν)”, “την(τον) έπιασε(πιάνουν) από το χέρι και (τον)τη σήκωσε(νουν)”, και την θεραπεύουν. Και προσπαθούν να φτάσουν σε όλο και περισσότερους.

Η κοινότητα η Εκκλησία έχει ακόμη ένα χαρακτηριστικό δεν αποτελείται από υγιείς, όμορφους, ισχυρούς, τέλειους, υποδειγματικούς ανθρώπους. Αλλά από τους άρρωστους θεραπεύτηκαν ή είναι ακόμη σε διαδικασία θεραπείας. Από συγχωρημένους αμαρτωλούς. Από εύθραυστους ανθρώπους που βρίσκουν θεραπεία και δύναμη στον Χριστό. Είμαστε τραυματίες θεραπευμένοι, για να είμαστε σε θέση να υπηρετήσουμε τους αδελφούς.  

Και το πρωί, ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι, σηκώθηκε και βγήκε και πήγε σ' ένα έρημο τόπο κι εκεί προσευχόταν. Αλλά ο Σίμωνας και οι σύντροφοί του έτρεξαν πίσω του. Τον βρήκαν και του λένε: "'Ολοι σε αναζητούν!  Κι εκείνος τους λέει: "Πάμε αλλού, στα πλησιέστερα χωριά για να κηρύξω κι εκεί. Γι' αυτό το λόγο ήλθα"