Β κύκλος 1η Κυριακή της Τεσσαρακοστής ( Μκ1, 12-15) , 2018

Ο Πειρασμός  δοκιμάζει την ελευθερία  και την υπευθυνότητα. 

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

        Το σημερινό ευαγγελικό κείμενο μας παρουσιάζει την αρχή της δημόσιας ζωής του Ιησού: για σαράντα μέρες πριν αρχίσει, προετοιμάζεται στην έρημο και εκεί ο Σατανάς τον δοκιμάζει, τη σύλληψη του Ιωάννη, και μια μικρή περίληψη σε τέσσερα σημεία  του κηρύγματος του Ιησού στο λαό της περιοχής του. 

 Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο  (1, 12-15) 

       

Εκείνο τον καιρό αμέσως (μετά το Βάφτισμα), το Πνεύμα οδηγεί τον Ιησού έξω στην έρημο.  Εκεί στην έρημο έμεινε σαράντα μέρες κι αντιμετώπισε τους πειρασμούς του σατανά. Ζούσε μαζί με τα θηρία, και άγγελοι τον υπηρετούσαν. Μετά τη σύλληψη του Ιωάννη ο Ιησούς ήρθε στη Γαλιλαία και κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τη βασιλεία του Θεού. «Συμπληρώθηκε», έλεγε, «ο καθορισμένος καιρός κι έφτασε η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε στο χαρμόσυνο αυτό μήνυμα». 
                                                                                                                            
Λόγος του Κυρίου

Την εποχή που ο Ευαγγελιστής Μάρκος  έγραφε το Ευαγγέλιό του, γύρω στην έβδομη δεκαετία του πρώτου αιώνα της εποχής μας, όσοι διάβαζαν τις παραπάνω γραμμές έβλεπαν λίγο πολύ τον εαυτόν τους: και πειρασμούς και δοκιμασίες κάθε μορφής και αμφιβολίες είχαν, και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο και θυσία να αναγγείλουν το Ευαγγέλιο του Ιησού.
Ο Ευαγγελιστής Μάρκος με μεγάλη λιτότητα,  σε αντίθεση με τους Ματθαίο και Λουκά,  από το επεισόδιο των πειρασμών  του  Ιησού στην έρημο μας παραθέτει την ουσία: “για σαράντα μέρες κι αντιμετώπισε τους πειρασμούς”, και όχι άλλες λεπτομέρειες.  
Πειρασμός σημαίνει ότι πρέπει να διαλέξεις. Να μπορείς να διαλέξεις σημαίνει ελευθερία. Κερδίζει κάποιος τον πειρασμό όταν  τελικά μπορέσει και εντοπίσει μεταξύ των προσφερόμενων αγαθών,  το πιο αξιόλογο, το πιο καλό και ωραιότερο αγαθό. Σταθμίζω, κρίνω, επιλέγω σημαίνει ποιότητα ζωής. Το πρόβλημα είναι τα κριτήρια επιλογής. 

Β κυκλος ,7η Τακτική Κυριακή

       

Η κοινοτική διάσταση της πίστης

Κυριακή  18 Φεβρουαρίου 2018 -

Στο σημερινό επεισόδιο ο Ιησούς έχει επιστρέψει στην Καπερναούμ, είναι μια περίοδος κατά την οποία έχει μεγάλη επιτυχία, το δείχνει το μεγάλος πλήθος που προσήλθε για να τον ακούσει. Στην αυλή του σπιτιού  όπου τον φιλοξενούσαν, κήρυττε.  Ο κόσμος τον άκουγε με αφοσίωση, με προσοχή και χαρά διότι  ο Θεός, για τον οποίο του μιλούσε,  δεν απειλούσε αλλά ήταν μια φιλική και μακρόθυμη παρουσία.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (Μκ 2,1-12)

Υστερα από κάποιες μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και ακούστηκε ότι βρίσκεται σ'ένα σπίτι. Και συγκεντρώθηκαν πολλοί ώστε να μην υπάρχει χώρος ούτε μπροστά στην πόρτα, και τους κήρυττε το λόγο. Κι έρχονται κάποιοι φέροντας ένα παράλυτο προς τον Ιησού, που τον σήκωναν τέσσερεις. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν μπροστά του, εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη του σπιτιού όπου βρισκόταν και ανοίγοντας μια οπή κατέβασαν το φορείο όπου βρισκόταν κατάκοιτος ο παράλυτος. 'Οταν ο Ιησούς είδε την πίστη τους, λέει στον παράλυτο: "Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες". Βρίσκονταν εκεί καθισμένοι κάποιοι απ'τους γραμματείς και σκέφθηκαν μέσα τους: "Γιατί αυτός μιλά έτσι; Βλασφημεί! Ποιός μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες παρά μόνο ένας, ο Θεός;". Κι αμέσως ο Ιησούς, γνωρίζοντας με το πνεύμα του πως αυτοί σκέπτονταν έτσι, τους είπε: "Γιατί σκέφτεσθε αυτά τα πράγματα μέσα σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: `Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες' ή να του πω: `Σήκω επάνω και πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα'; 10Αλλά για να δείτε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί τις αμαρτίες πάνω στη γη -λέει στον παράλυτο: Σου λέω, σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου". Εκείνος σηκώθηκε κι αμέσως παίρνοντας το κρεβάτι του βγήκε μπροστά στα μάτια όλων, ώστε όλοι θαύμασαν και δόξαζαν το Θεό, λέγοντας: "Ποτέ δεν είδαμε κάτι παρόμοιο!".

Λόγος του Κυρίου

Στο σπίτι  στο οποίο  φιλοξενούνταν ο Ιησούς καταφθάνουν τέσσερις φίλοι μεταφέροντας έναν παράλυτο φίλο τους, γιατί  πίστευαν ότι ο Ιησούς  μπορεί να τον θεραπεύσει. Εμψυχωμένοι από αυτή την πεποίθηση, την ελπίδα, δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πλησιάσουν τον Ιησού για να τον θεραπεύσει. 
Ο Ιησούς εκτιμά και αξιοποιεί  την πίστη των φίλων του αρρώστου και κάνει κάτι το απροσδόκητο και άκρως σκανδαλιστικό : του συγχωρεί τις αμαρτίες και στη συνέχεια τον θεραπεύει. 
Οι παριστάμενοι Γραμματείς, όμως, ερμηνεύουν την άφεση των αμαρτιών ως ένα βλάστημο σφετερισμό της εξουσίας που μόνο ο Θεός έχει να συγχωρεί  αμαρτίες, και αρχίζουν μια έντονη συζήτηση. Ο Ιησούς,  με τη συμπεριφορά του,  δείχνει ότι η αρρώστια δεν είναι τιμωρία του Θεού και δεν χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό. 
Το πλήθος, όμως, έχει άλλη γνώμη : "Ποτέ δεν είδαμε κάτι παρόμοιο!". Εκείνο που τους εντυπωσίασε δεν ήταν το θαύμα του Ιησού, αλλά ότι  είδαν να τους αποκαλύπτεται  το πρόσωπο «ενός  Θεού» τελείως διαφορετικό από εκείνο που μέχρι τώρα τους είχαν διδάξει, όχι πια ένα Θεό τιμωρό, αλλά ένα Θεό Σωτήρα, που σώζει κάποιον, όχι απλά επειδή είναι ένταξή του και το αξίζει ή διότι έκανε κάτι το ιδιαίτερο καλό και τον επιβραβεύει, αλλά  για χάρη της πίστης των φίλων του. 

Στο σημερινό επεισόδιο, λοιπόν,  υπογραμμίζονται τρία πράγματα :  η Πίστη, η Συγγνώμη και η Αλληλεγγύη.

Η Πίστη  
προσδιορίζει  μια βαθιά και απέραντη εμπιστοσύνη στην καλοσύνη και στην ευσπλαχνία του Θεού Πατέρα, που αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του Ιησού, και δεν αφήνει τίποτα έξω από τη Θεϊκή Μακροθυμία. 
Η Πίστη έχει  μια  προσωπική  διάσταση. Γεννιέται ως  μια    προσωπική  περιπέτεια ή μπορεί να είναι η απάντηση σε μια αξιόπιστη μαρτυρία. Βιώνεται, όμως, στο πλαίσιο μιας κοινότητας από  την οποία υποστηρίζεται και μέσα στην οποία καλλιεργείται και εμβαθύνεται και συγκεκριμενοποιείται και δημιουργεί  ζωτικούς δεσμούς. 

Αλληλεγγύη. Στο επεισόδιό μας ο παράλυτος  δεν κάνει τίποτα το ιδιαίτερο. Την έκταση της φιλίας και της αλληλεγγύης των φίλων του, που ενέπνευσε την αποφασιστικότητά τους, εκτιμά ο Ιησούς.   

Β κυκλος, 6η τακτική Κυριακή Μκ. 1,40-45

"Αν θέλεις ... το μέλλον μου εξαρτάται από σένα”

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018 

Μέχρι πρότινος για πολλές αρρώστιες ο μόνος τρόπος πρόληψης και προστασίας του κοινωνικού συνόλου  ήταν ο κοινωνικός αποκλεισμός του αρρώστου. Μάλιστα δεν δίσταζαν, προκειμένου αυτός ο αποκλεισμός  να τηρείται, να του προσδώσουν και θρησκευτική διάσταση. Και σε αυτό διευκολύνονταν τα πράγματα διότι η αρρώστια λογιζόταν τιμωρία Θεού. Μια τέτοια νοοτροπία επιβιώνει ακόμη σήμερα και σε μας. Όταν το κακό κτυπήσει την πόρτα μας σχεδόν πάντοτε η αντίδρασή μας, κάποια φορά ακόμη και από αυτούς που δεν πιστεύουν, είναι τι έκανα για να τιμωρούμαι έτσι. Κατεξοχήν αρρώστια της εποχής εκείνης και μέχρι πρότινος ήταν η λέπρα.

Ακόμη και σήμερα  υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πολιτικό, πολιτιστικό ή θρησκευτικό, άνθρωποι υπόκεινται σε κοινωνικό αποκλεισμό με το πρόσχημα να προστατευτεί η κοινωνικό σύνολο. Ας προχωρήσουμε στην ανάγνωση της σημερινής περικοπής έχοντας κατά νου τις κοινωνικές ομάδες που περιθωριοποιούμε, και με ποια δικαιολογία.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγ. Ευαγγέλιο (1,40-45)

Εκείνο τον καιρό, έρχεται στον Ιησού ένας λεπρός που τον παρακαλούσε γονατιστός και του έλεγε: "Αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις". Τον σπλαχνίσθηκε ο Ιησούς και άπλωσε το χέρι του, τον άγγιξε και του είπε: "Θέλω. Καθαρίσου!". Κι αμέσως έφυγε από πάνω του η λέπρα και καθαρίσθηκε. Και του μίλησε σε αυστηρό τόνο κι αμέσως βγάζοντάς τον έξω, του είπε: "Πρόσεξε, να μην πεις τίποτα σε κανένα, αλλά πήγαινε και δείξε τον εαυτό σου στον ιερέα και πρόσφερε θυσία για τον καθαρισμό σου όλα εκείνα που διέταξε ο Μωυσής, για να είναι μαρτυρία γι' αυτούς". Κι εκείνος όταν βγήκε άρχισε να διαλαλεί πολλά και να διαδίδει το γεγονός σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Ιησούς να μην μπορεί να μπει σε μια πόλη φανερά, αλλά να μένει έξω σε έρημες τοποθεσίες. Και πήγαιναν σ' αυτόν από παντού.

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς και οι μαθητές του, αφού ολοκλήρωσαν την αποστολή τους στην Καπερναούμ, πέρασαν στην αντίπερα όχθη της λίμνης και περιόδευαν στην ύπαιθρο κηρύττοντας. Ο Ευαγγελιστής βρίσκει την ευκαιρία να μας παραθέσει ένα επεισόδιο, χωρίς καμιά χρονική και γεωγραφική ένδειξη, αλλά πλούσιο σε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Είναι ένα επεισόδιο που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως έμπρακτο επεξηγηματικό σχόλιο, στη φράση του τελευταίου βιβλίου της ΚΔ, την Αποκάλυψη, "Ιδού κάνω τα πάντα καινούρια".

Ο λεπρός έχει συνειδητοποιήσει την κατάστασή του. Καταλαβαίνει ότι η σωτηρία του δεν εξαρτάται από τον ίδιο, γι’ αυτό και παίρνει την πρωτοβουλία να την εμπιστευτεί στον Ιησού: «τον παρακαλούσε γονατιστός». Του ζητά, μάλιστα, όχι να τον θεραπεύσει αλλά "Αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις".   

 Ο Ιησούς ενεργεί τον καθαρισμό, αλλά εφιστά την προσοχή τού θεραπευμένου: "Πρόσεξε, να μην πεις τίποτα σε κανένα, αλλά πήγαινε και δείξε τον εαυτό σου στον ιερέα και πρόσφερε θυσία για τον καθαρισμό σου όλα εκείνα που διέταξε ο Μωυσής, για να είναι μαρτυρία γι' αυτούς".

Που σημαίνει ότι ο Ιησούς αντιλαμβάνεται την ενέργειά του περισσότερο από ένα προσωπικό δώρο, ως μια «είναι μαρτυρία γι' αυτούς". Ο καθαρισμός που ενεργεί είναι μια μαρτυρία, ένα σημείο, μια πρόγευση της Βασιλείας του Θεού, η οποία στο πρόσωπο του Ιησού είναι ήδη ενεργή μέσα στον κόσμο.  Είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουν και άλλοι τον Ιησού, έστω και εμμέσως. 

Β’ Κύκλος -5η τακτική Κυριακή - (Μκ. 1,29-39)

Υγεία σημαίνει υπηρεσία

Κυριακή 4-2-2018

Η ημέρα του Ιησού στην Καπερναούμ έχει τρία χαρακτηριστικά: Κήρυγμα, θεραπείες, προσευχή.  

Στο πρόσωπο του Ιησού η Βασιλεία του Θεού έρχεται να συναντήσει τον άνθρωπο όπου αυτός ζει. Τόσο σε ένα ιερό χώρο, στη συναγωγή, όπου μπορεί πολλοί να είναι άγνωστοι μεταξύ τους που τους συνδέει, όμως, μια κοινή πίστη, όσο και  στην οικειότητα  του σπιτιού του Σίμωνα. Είτε ανάμεσα σε ένα πλήθος ανθρώπων, στην παραλία της λίμνης όπου ο ανθρώπινος μόχθος έχει τον πρώτο λόγο, είτε και μεταξύ  γνωστών που τους συνδέει μια συγγένεια και μια φιλία και μοιράζονται τις χαρές τις ελπίδες αλλά και τις στεναχώριες.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (1,29-39)

Εκείνο τον καιρό ο ιησού και μαθητες του πήγαν στην Καπερναούμ κι αμέσως το Σάββατο ο Ιησούς πήγε στη συναγωγή και δίδασκε. 'Εμεναν κατάπληκτοι από τη διδαχή του, διότι δίδασκε σαν κάποιος που έχει εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς. Εκεί στη συναγωγή τους υπήρχε κάποιος με ακάθαρτο πνεύμα, που φώναξε δυνατά και είπε: "Τι κοινό έχουμε εμείς κι εσύ, Ιησού Ναζαρηνέ; 'Ηλθες να μας αφανίσεις; Σε γνωρίζω καλά ποιός είσαι: είσαι ο άγιος του Θεού!". Και ο Ιησούς το επιτίμησε λέγοντας: "Βουβάσου και βγες απ'αυτόν!". Και το ακάθαρτο πνεύμα αφού τον συντάραξε και έβγαλε μια δυνατή φωνή, βγήκε από μέσα του. Δέος αισθάνθηκαν όλοι, σε σημείο που να συζητούν μεταξύ τους και να λένε: "Τι είναι αυτό; Η διδασκαλία του είναι καινούρια και κηρύττει με εξουσία και διατάζει τα ακάθαρτα πνεύματα κι αυτά τον υπακούνε". Και πολύ γρήγορα η φήμη του διαδόθηκε παντού, στην περιοχή της Γαλιλαίας.

Κι όταν βγήκαν από τη συναγωγή, πήγαν στο σπίτι του Σίμωνα και του Ανδρέα, μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Η πεθερά του Σίμωνα ήταν κατάκοιτη με πυρετό κι αμέσως του μίλησαν γι'αυτήν. Ο Ιησούς πλησίασε, την έπιασε από το χέρι και τη σήκωσε. Και ο πυρετός την άφησε κι αυτή τους υπηρετούσε.

Λογος του Κυρίου

                             

Α) Ο Ιησούς, λοιπόν, μετά τη Συναγωγή πηγαίνει στο σπίτι του Σίμωνα, εκεί  βρίσκει  την  πεθερά  του  στο  κρεβάτι    με  πυρετό. “Ο Ιησούς”, σημειώνει ο Eυαγγελιστής, ”την πλησίασε, την έπιασε από το χέρι και τη σήκωσε”. Το άκουσμα αυτής της φράσης στα νέα ελληνικά μπορεί να μας υποδείξει, το πολύ, ότι της έδειξε συμπάθεια, συμπόνια, τρυφερότητα. Ο Ευαγγελιστής, όμως,  περιγράφοντας τη θεραπεία της πεθεράς του Πέτρου, χρησιμοποιεί τον αρχαίο όρο ’ ήγειρεν ’. Ο όρος αυτός αργότερα θα καταστεί ο τεχνικός όρος που θα χρησιμοποιούν οι Ευαγγελιστές  για να υποδεικνύουν την Ανάσταση του Ιησού.   

Η Δημιουργική Δύναμη του Θεού, που είναι παρούσα στον Ιησού στη συναγωγή, έγινε εμφανής με το Λόγο του και τώρα στο σπίτι, με μια φιλική χειρονομία και ένα σπλαχνικό βλέμμα, αυτά τα απλά είναι αρκετά για να ξαναδώσουν στον άνθρωπο τη χαμένη εμπιστοσύνη στην αξία της ζωής του, και να απελευθερώσουν τη δημιουργική ενέργεια με την οποία ο Θεός όλους τους έχει προικίσει, αλλά που το κακό μπορεί να μπλοκάρει. Οι χειρονομίες ελέους, τρυφερότητας, η μη κατάκριση, ο σεβασμός της αξιοπρέπειας κάθε ατόμου, μπορούν να ξυπνήσουν τη δημιουργικότητα του καθενός και να αποκαταστήσουν την τυχόν κλονισμένη σωματική, ψυχική και πνευματική ισορροπία. Αυτές οι απλές χειρονομίες αγάπης και ανθρωπιάς του Ιησού, που ξαναστήνουν στα πόδια του έναν ασθενή, είναι μια πρόσκληση σε μας να μην παραμελούμε τις μικρές καθημερινές χειρονομίες αγάπης, εκτίμησης, ενθάρρυνσης, αλληλεγγύης  και φιλίας.