Γ΄ Κύκλος 8η Τακτική Κυριακή (Λκ 6,39-45)

Μη βλέπεις μόνο το σκουπιδάκι του διπλανού σου 

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου  2016

Από το κατά Λουκά  Άγιο Ευαγγέλιο  (Λκ 6,39-45)

Ο Ιησούς, με τρεις σύντομες παραβολές και μια προτροπή, συνεχίζει τη μύηση των  μαθητών του στο νόημα που θέλει να δώσει στη ζωή τους, ώστε και εκείνοι με τη σειρά τους να μετέχουν στην προώθηση της Βασιλείας του Θεού μέσα στον κόσμο, τώρα δίπλα στον Ιησού, στη συνέχεια στη θέση του Ιησού και με την έμπνευση του Αγ. Πνεύματος.

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς και μια παρομοίωση: «Μπορεί ένας τυφλός να οδηγήσει έναν άλλον τυφλό; Δεν θα πέσουν κι οι δυο στο χαντάκι; Ένας μαθητής δεν μπορεί να είναι πάνω από το δάσκαλό του· όποιος όμως καταρτιστεί τέλεια, μπορεί να φτάσει το δάσκαλό του.Γιατί βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδερφού σου και δε νιώθεις ολόκληρο δοκάρι που είναι στο δικό σου μάτι; Πώς μπορείς να λες στον αδερφό σου, “αδερφέ, άφησε να βγάλω το σκουπιδάκι από το μάτι σου”, όταν εσύ ο ίδιος δε βλέπεις ολόκληρο δοκάρι στο μάτι σου; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδερφού σου».Λόγος του Κυρίου.

Ο Ιησούς δεν είναι κάποιος καθηγητής που παραδίδει γνώσεις σε μαθητές, οι οποίοι,  από αγάπη για τη μόρφωση και αποβλέποντας στον βιοπορισμό, μπήκαν κάτω από την καθοδήγησή του. Ένας τέτοιος καθηγητής δεν μετέχει στη ζωή του μαθητή, μπορεί βέβαια να επηρεάσει τη ζωή του μαθητή, αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός του.  Ο Ιησούς είναι δάσκαλος που διδάσκει τους μαθητές που εκείνος διάλεξε και τους μυεί  στη διδασκαλία και τη ζωή του, αυτός είναι ο σκοπός του. Περισσότερο από τα λόγια, τους διδάσκει μοιραζόμενος τη ζωή μαζί τους με ό,τι αυτό συνεπιφέρει στη ζωή του μαθητή. Μαθητής του Ιησού, με τη σειρά του,  είναι  αυτός που με τη ζωή του δίνει μαρτυρία για τη ζωή που με τον Ιησού Χριστό μοιράστηκε, και που με συνέπεια έζησε και συνεχίζει να ζει, σύμφωνα με την  πίστη στην οποία μυήθηκε.

Οπότε ο Ιησούς για το μαθητή είναι:

α)  ένα παράδειγμα προς μίμηση, 

β) αλλά ακόμη περισσότερο, εκείνος με τον οποίο πρέπει να ταυτίσει τη ζωή, να κάνει, δηλαδή, τη ζωή του Ιησού Χριστού ζωή του.

και γ) η διδασκαλία την οποία ο μαθητής του Ιησού προσφέρει, να μην είναι η δική του, αλλά η  μαρτυρία - μετάδοση ενός τρόπου ζωής και ενός νοήματος ζωής,  που από τον Ιησού έμαθε και με τον Ιησού έζησε και ζει. Η προσπάθειά του να τα μεταδώσει, πρέπει να στηρίζεται,  να εμπνέεται και να ζωογονείται από το ‘Αγ. Πνεύμα.

Ο μαθητής του Χριστού δεν  πηγαίνει σε συνάντηση του άλλου με προκαταλήψεις, για να καταλογίσει ευθύνες και να επιβάλλει διορθωτικές κινήσεις,  άχυρα και δοκάρια, αλλά με πνεύμα ανοιχτό και  με δημιουργική διάθεση μαζί με τον άλλο, να δημιουργήσει μια νέα ζωή. Πλησιάζει τον άλλο για να τον ευαγγελίσει : να του προσφέρει την καλή είδηση και την αλήθεια της ζωής, που από αυτή την αναγγελία απορρέει. Η μαρτυρία γι’ αυτή την είδηση δίνεται  με διαφάνεια και  με συνέπεια των λόγων και έργων, της συμπεριφοράς και της στάσης  ζωής.

Σε έναν κόσμο, όπως το σημερινό, όπου υπάρχει σε πλήρη εξέλιξη  διαπάλη της κουλτούρας του θανάτου (πόλεμοι, εκμετάλλευση, συσσώρευση του πλούτου και εξουσίας στα χέρια λίγων ανεξάρτητα από το ηθικό ή και το ανθρώπινο κόστος, διακίνηση όπλων και ουσιών, ηθική ελαφρότητα από τις εκτρώσεις, μέχρι την εύκολη και αναίτια βία, την κάθε μορφής αδικία, τον ατομικιστικό εγωκεντρισμό κοκ.) και της  κουλτούρας της  ζωής που εκφράζεται με τον αγώνα για  αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και  ειρήνη, είναι εύκολο στον αγώνα αυτόν, σε γενικές γραμμές, να γνωρίζει και να αντιλαμβάνεται ο μαθητής στην πράξη πού να τοποθετηθεί.

Το πρόβλημα έγκειται στη δυσκολία  να εντοπιστεί το δένδρο που κάνει τους καλούς καρπούς, για να το καλλιεργήσει, να το πολλαπλασιάσει, να το μεταφυτέψει, δηλαδή την πραγματικά αποδοτική παρέμβαση, την υπέρβαση  του φόβου που παραλύει τη δράση. Αντί, λοιπόν, να επιμένουμε να περιμένουμε τις μεγάλες επεμβάσεις ή και παρεμβάσεις  που θα εξαλείψουν μια φορά για πάντα τα κακώς κείμενα,  ας αρχίσουμε να παραμερίζουμε τις μικρές καθημερινές κακίες,  την αλληλοπεριφρόνηση, την έλλειψη αλληλεγγύης, να καταδικάζουμε τα αποτελέσματα του αγώνα του άλλου πριν να δούμε τους καρπούς του, ή να καταπολεμάμε τα συμπτώματα του κακού μόνο, και να παραβλέπουμε να αγγίζουμε τις  αιτίες που βρίσκονται από πίσω.

Γ΄κύκλος, 7η Κυριακή της Κοινής Περιόδου (Λκ 6, 27-38)

Μια κοινότητα μεταμορφωμένη από την Αγάπη

 Κυριακή 21η Φεβρουαρίου 2016

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι η συνέχεια της προηγούμενης Κυριακής,  και σκοπό έχει, με ένα απλό τρόπο, να απαντήσει στο ερώτημα τι είναι εκείνο που κάνει την κοινότητα των μαθητών του Ιησού Χριστού να διαφέρει προς το καλλίτερο από άλλες θρησκευτικές ομάδες και αυτό που δικαιολογεί την ύπαρξή της.

Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Ιησούς, ο οποίος αφού πρώτα διερωτηθεί  «αν και εσείς αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ….και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν….» δηλαδή δεν έχετε λόγο ύπαρξης .

Συμπληρώνει όμως δίνοντας την ειδοποιό διαφορά, για να διαφέρετε και να αξίζει τον κόπο που υπάρχετε   «Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας.»

Από το κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο  (Λκ 6,  27-38)

Ο Ιησούς συνέχισε λέγοντας: Σ’ εσάς (όμως) που μ’ ακούτε λέω: Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν· δίνετε ευχές σ’ όσους σας δίνουν κατάρες, προσεύχεστε γι’ αυτούς που  σας κακομεταχειρίζονται.        

Σ’ όποιον σε χαστουκίζει στο ένα μάγουλο, γύριζε και το άλλο· κι αν κάποιος σου πάρει το πανωφόρι, μην τον εμποδίσεις να πάρει και το πουκάμισο. Σ’ όποιον σου ζητάει κάτι δίνε το, κι αν κάποιος σου πάρει αυτό που σου ανήκει, μη ζητάς να σου το επιστρέψει. Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ’ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω.

Αντίθετα, εσείς ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτα. Έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας».

«Μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Μην καταδικάζετε, για να μην καταδικαστείτε. Συγχωρείτε, για να συγχωρηθείτε.  Δίνετε, για να σας δοθεί. Η δωρεά του θα είναι πλούσια, άφθονη, τέλεια και ξέχειλη· γιατί, ό,τι μέτρο χρησιμοποιείτε για τους άλλους, το ίδιο θα χρησιμοποιήσει και για σας ο Θεός».

Λόγος του Κυρίου.

Ο όρος «Αγαπώ», στον Ευαγγελιστή Λουκά, είναι κάτι ενεργό, σφαιρικό και  ολοκληρωμένο. Κάτι  που χωρίς να αποκλείει τον ενθουσιασμό του συναισθήματος, στην πράξη εκφράζεται μέσα από την πλήρη αλληλεγγύη και την ουσιαστική μέριμνα για τον άλλο και την ανεπιφύλακτη  ανιδιοτέλεια. Αυτός που αγαπά ενεργεί χωρίς να περιμένει ούτε αναγνώριση ή ακόμη χειρότερα ανταπόδοση. Αγάπα τον άλλο έτσι όπως είναι, ακόμη και όταν κάποιος προσεύχεται  γιατί την μεταστροφή του αμαρτωλού το κάνει όχι γιατί θέλει ο άλλος να προσαρμοσθεί στα μέτρα του, αλλά γιατί τον αγαπά έτσι όπως είναι αλλά θέλει και εκείνος να νοιώσει την ευσπλαχνία του Θεού μέσα από την συγγνώμη του, όπως και ο προσευχόμενος ήδη την έχει νοιώσει.

Η χριστιανική αγάπη έχει δύο χαρακτηριστικά :

Α) Μια  αγάπη για τον πλησίον που αγκαλιάζει τους πάντες, ακόμη και τον  πιο «μακρινό», τον εχθρό, τον ενάντιο και 

Β) ψυχή της είναι η πραγματική  ανιδιοτέλεια.

Από τα παραδείγματα, που το Ευαγγέλιο αναφέρει,  φαίνεται , ότι ο εχθρός για τον όποια μιλά είναι δεν αυτός που επιβουλεύεται την ύπαρξή μας, κάτι που στην ουσία μπορεί να είναι μια σπάνια περίπτωση. Είναι  κάτι το πιο καθημερινό: είναι εκείνος που μας κακολογεί, που μας κακομεταχειρίζεται, που μας φθονεί. Εκείνος που «μας κάνει τη ζωή δύσκολη», ο ενοχλητικός γείτονας… ακόμη και αυτός που ζητά «δανεικά και αγύριστα» και ξέρουμε ότι θα είναι αγύριστα.                                          

Από πού πηγάζει  μια τέτοια συμπεριφορά; 

α) Από τη διαπίστωση ότι «αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν» δεν είναι και κάτι το εξαιρετικό και β) προς επιβεβαίωση αυτού συμπληρώνει  ….. «και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν….».

Εκείνο που πρέπει να επιδιώκει ο μαθητής είναι «Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας». Έτσι ο ευαγγελιστής τονίζει το μέτρο της ανιδιοτέλειας της χριστιανικής μας αγάπης.

Η χριστιανική αγάπη έχει ως σημείο αναφοράς της την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Η χριστιανική αγάπη πρέπει να είναι η εικόνα και η μαρτυρία της αγάπης του Θεού και του Ιησού Χριστού για τον κόσμο. Να μπορούν να καταλάβουν οι άλλοι ότι, όταν ο χριστιανός λέει ότι αγαπά, το κάνει για να δώσει μαρτυρία για την αγάπη του Θεού για τον κόσμο, και αυτό το κάνει όχι επειδή είναι από μόνος του ικανός  αλλά γιατί ενεργεί μαζί του και ο Θεός.

Τα παραδείγματα που το ευαγγέλιο προσκομίζει μπορεί να μας παραξενεύουν. Λέει

«Σ’ όποιον σε χαστουκίζει στο ένα μάγουλο, γύριζε και το άλλο· κι αν κάποιος σου πάρει το πανωφόρι, μην τον εμποδίσεις να πάρει και το πουκάμισο. Σ’ όποιον σου ζητάει κάτι δίνε το, κι αν κάποιος σου πάρει αυτό που σου ανήκει, μη ζητάς να σου το επιστρέψει ». Δηλαδή ο Ιησούς συστήνει ανοχή και καμιά αντίδραση στη μικρή ή στη μεγάλη βία και την παραβατικότητα και στη διάδοση τους;.  

 

Προσθήκη λεζάντας

Όχι βέβαια, Ο Χρυσός κανόνας που μας έδωσε για να μας εμπνέει όταν πρέπει να δράσουμε, λέει : Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς. Αυτό στην πράξη σημαίνει: καμιά ανοχή στην παραβατικότητα,  μην της δίνεις, ευκαιρίες να αναπτυχθεί. Πως; για παράδειγμα,  αν στο δρόμο σού άρπαξαν την τσάντα, θα ήσουν ευχαριστημένος αν υπήρχε κάποιος να σε βοηθήσει ή κάποιος αυτόπτης  μάρτυρας να πήγαινε μαζί σου στις αρχές  για να καταθέσει για χάρη σου. Έτσι και εσύ, αν βρεθείς να είσαι μάρτυρας κάποιας παράβασης, να μην πεις «τι θες φασαρίες και μπλεξίματα, δεν είδα τίποτα». Η παραβατικότητα ευδοκιμεί πάνω στο έδαφος του φόβου και της σιωπής.

Συνεχίζει

«Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε, Μην καταδικάζετε, για να μην καταδικαστείτε», Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται το σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης ή ότι εμείς πρέπει να απέχουμε από κάθε κρίση ή να ανεχθούμε τον αμοραλισμό που λέει ό, τι μπορώ να κάνω, τότε  είναι καλό και επιτρεπτό. Εκείνο που μας ζητιέται είναι να βγάλουμε από την κρίση μας το δηλητήριο της εκδίκησης, της μνησικακίας, του φθόνου και της μοχθηρίας, που υποσκάπτουν κάθε αντικειμενικότητα, ή με το πρόσχημα να εμποδίσουμε το κακό να σβήνουμε και τον άνθρωπο, εκφέροντας κρίσεις χωρίς ευσπλαχνία και μακροθυμία. Με μια λιγότερο εξοντωτική απόφαση μπορεί και να επιτυγχάναμε, αν όχι τα ίδια αποτελέσματα, ίσως και καλύτερα.

Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά παράξενα σε μια εποχή με το «μου έκανες…. θα σου κάνω και γω τουλάχιστο το ίδιο  και αν μπορώ και κάτι παραπάνω για να μάθεις ποιος είμαι εγώ». Όπου η καλοσύνη εκλαμβάνεται ως αδυναμία, και την αδυναμία την οποία κανείς δεν εκτιμά και δεν τη θέλει για τον εαυτόν του. Και όμως όταν ακούμε «το δόντι αντί δοντιού και μάτι αντί για μάτι», δυσανασχετούμε και μας φαίνεται βάρβαρο. Και όμως,  με αυτό την φράση στην ουσία τι υποστηρίζουμε;  ότι αν μια νομοθεσία ή μια συμπεριφορά θέλει να είναι δίκαιη, και πρέπει να προσβλέπει σε μια πιθανή τιμωρία ή ανταπόδοση, τότε πρέπει να το κάνει στο ίσο και όχι στο παραπάνω. Και στο δικαστικό μας σύστημα λέμε ότι μια ποινή είναι δίκαιη, όταν είναι ανάλογη και όχι παραπάνω από το αδίκημα.

Ο Ιησούς ζητά, όμως, κάτι παραπάνω: «Να είστε σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας ….., που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς». Όσο και αν φαίνεται παράδοξο είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσει ο φαύλος κύκλος του κακού, αυτού του : «μου κάνεις κακό σού κάνω κακό»…. Μια αγάπη που μπορεί να συγχωρεί, να είναι καταδεκτική, ανοιχτόμυαλη, ακόμη και να υπόκειται σε κάποιες ταλαιπωρίες προκειμένου να επιτυγχάνεται η συνύπαρξη, είναι απόλυτα αναγκαία για να υπάρξει η όποια μορφή συμβίωσης,  οικογενειακής, κοινωνικής, φιλικής ακόμη και αυτή μεταξύ των λαών. Διαφορετικά τα πάντα καταρρέουν και  βασιλεύει η καχυποψία και ο φόβος.

6η Κυριακή της Κοινής Περιόδου (Λκ 6,17.20-26)

Η αναγγελία που μεταμορφώνει τον κόσμο

Κυριακή  14 Φεβρουαρίου 2016

Ο Ιησούς περιόδευε και κήρυττε στη Γαλιλαία. Τον ακολουθούσαν οι μαθητές του, ένα πλήθος μαθητών και ένα ποικιλόμορφο πλήθος ευκαιριακών ακροατών, Iουδαίων της Γαλιλαίας και εθνικών των γύρω περιοχών, γιατί o Λόγος που τους απευθύνει είναι προσωπικός και άμεσος και ο ακροατής αισθάνεται μέρος των δρώμενων.

Στη σημερινή περικοπή ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μας παρουσιάζει μια εκδοχή «των μακαρισμών», σύντομη στο μέγεθός της, μόνο τέσσερις μακαρισμούς που ακολουθούνται από τέσσερα «αλίμονο», και με μια διατύπωση περιληπτική και πιο νευρώδη. Όλα αυτά προσδίδουν στο λόγο του Ιησού έναν τόνο δραστικό και καινοτόμο, σε σύγκριση με εκείνον που μας παραθέτει ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Ακούγοντας ή διαβάζοντας την ευαγγελικής μας περικοπή, τα λόγια του Ιησού περί ευτυχίας, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που στην καθημερινή μας ζωή λογίζουμε ως ευτυχία. Πράγματι, ονομάζει ευτυχισμένους αυτούς που είναι φτωχοί, που κλαίνε, που πεινάνε και καταδιώκονται. Ενώ δηλώνει ότι προορίζονται για τη δυστυχία όλοι εκείνοι που εμείς υπολογίζουμε ως ευτυχισμένους.

Ακούγοντας με προσοχή την ευαγγελική περικοπή, ας προσέξουμε αν οι κοινωνικές ομάδες που εμείς υπολογίζουμε ως ευτυχισμένες και εκείνοι που εμείς τοποθετούμε μεταξύ των δυστυχισμένων, συμπίπτουν με το διαχωρισμό που κάνει και ο Ιησούς. Και ακόμη, τον εαυτόν μας πού τον τοποθετούμε;

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο

Ο Ιησούς με τους μαθητές του κατέβηκε από το βουνό και στάθηκε σε μια πεδιάδα. Ένα μεγάλο πλήθος μαθητών του, καθώς και πολύς λαός απ’ όλη την Ιουδαία, από την Ιερουσαλήμ και τις παραλιακές πόλεις της Τύρου και της Σιδώνας.Τότε ο Ιησούς στράφηκε προς τους μαθητές του και τους είπε:«Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η βασιλεία του Θεού.Μακάριοι εσείς που τώρα πεινάτε, γιατί θα σας χορτάσει ο Θεός.Μακάριοι εσείς που τώρα κλαίτε, γιατί θα χαρείτε.Μακάριοι είστε, άμα σας μισήσουν οι άνθρωποι και σας διώξουν απ’ τις συναγωγές και σας χλευάσουν και δυσφημίσουν το όνομά σας εξαιτίας του Υιού του Ανθρώπου.Χαρείτε όταν συμβεί αυτό, κι από χαρά σκιρτήστε· γιατί ο Θεός θα σας ανταμείψει με το παραπάνω στον ουρανό. Τα ίδια έκαναν και οι πρόγονοί τους στους προφήτες.Αλίμονο όμως σ’ εσάς τους πλούσιους, γιατί την αμοιβή σας την έχετε πάρει ήδη σ’ αυτό τον κόσμο.Αλίμονο σ’ εσάς που τώρα είστε χορτάτοι γιατί θα πεινάσετε.Αλίμονο σ’ εσάς που τώρα γελάτε, γιατί θα θρηνήσετε και θα κλάψετε.Αλίμονο αν όλοι οι άνθρωποι σας επαινούν, γιατί το ίδιο έκαναν κι οι πρόγονοί τους στους ψευδοπροφήτες».
Λόγος του Κυρίου 

Οι ακροατές του Ιησού ήταν συνηθισμένοι να ακούνε για το χρυσό αιώνα των προσδοκώμενων μεσσιανικών, σύμφωνα με τη διδασκαλία των προφητών. Όμως, η διδασκαλία των προφητών που επαναλάμβαναν οι διδάσκαλοί τους, με εκείνη που τώρα ακούνε από τον Ιησού, είναι σχεδόν τελείως διαφορετική. Εκείνοι περιέγραφαν τους μεσσιανικούς καιρούς, κατά τους οποίους ο ίδιος ο Θεός θα επιβράβευε τους φτωχούς, τους πεινασμένους και τους καταδιωγμένους. Αλλά όλα αυτά θα συμβούν στο μέλλον, δηλ. «…θα έρθει ένας καιρός που οι φτωχοί θα είναι μακάριοι γιατί ο Θεός θα τους επιβραβεύσει», ενώ ο Ιησούς δηλώνει ότι σήμερα κιόλας είναι οι φτωχοί μακάριοι και ο λόγος είναι διότι η Βασιλεία του Θεού είναι παρούσα και ενεργή ανάμεσα στους φτωχούς, τους πεινασμένους, τους καταδιωγμένους και αντιστρέφει τις αξίες. Ο Θεός τούς φροντίζει και τους προστατεύει, ό,τι γίνεται εναντίον τους, γίνεται ενάντια στο Θεό.

Ο ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει και εκείνος τους μακαρισμούς και μάλιστα οκτώ και μάλλον τους αντιλαμβάνεται ως αρετές που τώρα οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού και συνάμα περιγράφουν πώς θα είναι η Βασιλεία του Θεού όταν φανερωθεί κάποτε ολοκληρωτικά , ενώ τώρα μπορεί ο μαθητής να έχει μόνο μια πρόγευση.

Ο Λουκάς, όπως ήδη είπαμε, περιορίζεται στο να παρουσιάσει μόνο τέσσερις, και μάλιστα με ένα ψυχρό ρεαλισμό που εκπλήσσει : φτωχός δεν είναι απλά ο ταπεινός που αντιλαμβάνεται την αδυναμία του και την εναποθέτει στη δύναμη του Θεού, αλλά είναι εκείνος που δεν έχει τα μέσα, ο ζητιάνος, ο παραμελημένος που ζει δίπλα σε ανθρώπους που τα έχουν όλα και σπαταλούν, ενώ εκείνος στερείται γιατί οι άλλοι τού τα αφαίρεσαν με δόλιο τρόπο. Οι φτωχοί είναι εκείνοι που δεν αναζήτησαν τη φτώχεια τους, αλλά που τους κατάντησαν στη φτώχεια και τώρα είναι αναγκασμένοι να τη ζήσουν. Οι «φτωχοί» είναι συνώνυμο των πεινασμένων και των κατατρεγμένων, γι’ αυτό και θρηνούν. Αναφέρεται, λοιπόν, σε πραγματικές καταστάσεις.

Είναι καταδιωκόμενοι, γιατί όντας μαθητές του Ιησού και μοιραζόμενοι τη ζωή μαζί του, μοιράζονται και τις διώξεις. Για αυτή την κοινωνική ομάδα ο Ιησούς λέει: Από τώρα που είσαστε φτωχοί και επειδή είσαστε φτωχοί, η Βασιλεία του Θεού είναι μαζί σας. Με σας και μέσα από εσάς ο Θεός καθιστά ενεργή την παρουσία του στον κόσμο. Ο Θεός από τώρα είναι μαζί σας και όχι σε κάποιο απώτερο μέλλον.

Είναι ευτυχισμένοι, γιατί δεν φροντίζουν να συσσωρεύουν αγαθά, αλλά όπως και ο Ιησούς, διαχειρίζονται τη φτώχεια τους για να είναι λιγότερο επώδυνη για όλους και αγωνίζονται για μια συνύπαρξη δίκαιη μεταξύ των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις, ώστε να πάψει να υπάρχει αδικία, φτώχεια, πείνα, διακρίσεις διωγμοί.

Από αυτή τη ρεαλιστική αντιμετώπιση, φυσικά, έρχεται στην επιφάνεια και η αυστηρή κριτική ενάντια στον πλούσιο κόσμο: «Αλίμονο, όμως, σ’ εσάς τους πλουσίους, τους χορτάτους, τους γλεντζέδες, που όλοι σάς επαινούν»… Εφιστά την προσοχή εκείνων που αγνοούν τις ανάγκες του πλησίον και φροντίζουν μόνο για την καλοπέρασή τους, και την αναγνωρισιμότητά τους, και αγνοούν τους αναγκεμένους, οι οποίοι, ακόμη και όταν κάνουν κάτι για τους αναγκεμένους, δεν το κάνουν όπως πρέπει ή και είναι πολύ λίγο ή ακόμη χειρότερα είναι ιδιοτελές. Τι να τις κάνει κάποιος τις μεγάλες ευεργεσίες, όταν είναι προϊόν αδικιών συσσωρευμένων μέσα στο χρόνο. Με αυτά τα λόγια του ο Ιησούς δηλώνει ότι η φτώχεια και τα παρελκόμενά της δεν είναι καρποί κάποιας κακής τύχης ή πεπρωμένου, αλλά της άδικης συσσώρευσης και εκμετάλλευσης των αγαθών των λίγων σε βάρος των πολλών. Διαβάζοντας αυτές τις φοβέρες, έχει κάποιος την εντύπωση ότι αναφέρεται, εν πολλοίς, στο σημερινό προσφυγικό πρόβλημα, πχ, όπου όλοι αναγνωρίζουν ότι ο πόλεμος είναι η αιτία των τόσων δεινών, αλλά κανένας δεν κάνει κάτι για να σταματήσει τη ροή των όπλων στα εμπόλεμα μέρη, κάθε άλλο μάλιστα ...

Μια, ακόμη, μικρή σημείωση: Κοιτάζοντας γύρω μας, η σημερινή οικονομική οργάνωση του κόσμου μας βασίζεται στη συσσώρευση αγαθών, όπου η επένδυση και η εκμετάλλευση, αξίζει περισσότερο ακόμη και από τον εργάτη.

Και από την άλλη, η χριστιανική κοινότητα θα έπρεπε να υποστηρίζει και να προωθεί την οικονομία τού να αγαπά ο ένας τον άλλο, δηλαδή του μοιράσματος των αγαθών, σύμφωνα με τις ανάγκες του, ώστε κανένας να μην στερείται.

Στο κέντρο της ύπαρξης των μαθητών του Χριστού είναι ένα λιτό συμπόσιο, όπου όλοι μοιράζονται το κοινό φαγητό, λίγο ψωμί και λίγο κρασί : Τη Θεία Ευχαριστία.

Και ακόμη, γιατί αν ζούμε όπως όλοι οι άλλοι, ποια είναι η διαφορά μεταξύ εθνικών και μαθητών του Χριστού;

Γ΄ Κύκλος 5η Τακτική Κυριακή

Ο μαθητής, καλείται να ζει και να παράγει έργο «στα ανοιχτά»

«Μαθητής του Χριστού» :  Είναι η περιπέτεια να πηγαίνεις ενάντια στο δεδομένο.

Κυριακή 07-02-2016

Ο Ιησούς, μετά που παρουσίασε το πρόγραμμά του στη Ναζαρέτ, όπου το έργο του ως Σωτήρας, όπως το παρουσίασε, δεν έγινε δεκτό, έφυγε  από εκεί και όπως  έλεγε: «Πρέπει να αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα για τη βασιλεία του Θεού και στις άλλες πόλεις, γιατί γι’ αυτόν το σκοπό στάλθηκα». Περιπλανώμενος, λοιπόν, στη Γαλιλαία  κήρυττε, όχι μόνο με το λόγο, αλλά και με τη ζωή του, έδειχνε στην πράξη την αποστολή του ως σωτήρα.

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο

Καθώς τα πλήθη συνωστίζονταν κάποτε γύρω του για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού κι εκείνος στεκόταν στην όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, είδε δύο ψαροκάικα στην άκρη της λίμνης. Οι ψαράδες είχαν κατεβεί απ’ αυτά και έπλεναν τα δίχτυα. Εκείνος ανέβηκε σ’ ένα από τα ψαροκάικα, σ’ αυτό που ήταν του Σίμωνα, και τον παρακάλεσε να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά. Κάθισε στο ψαροκάικο και απ’ αυτό δίδασκε τα πλήθη. Όταν τελείωσε την ομιλία του, είπε στο Σίμωνα: «Πήγαινε στα βαθιά και ρίξτε τα δίχτυα σας για ψάρεμα». Ο Σίμων του αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτε· επειδή όμως το λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ». Το έριξαν κι έπιασαν πάρα πολλά ψάρια, τόσα που το δίχτυ τους άρχισε να σκίζεται. Με νεύματα ειδοποίησαν τους συνεταίρους τους, που ήταν στο άλλο πλοίο να έρθουν να τους βοηθήσουν. Εκείνοι ήρθαν και γέμισαν και τα δύο ψαροκάικα σε σημείο που να κινδυνεύουν να βυθιστούν. Όταν ο Σίμων Πέτρος είδε τι έγινε, έπεσε στα γόνατα του Ιησού και του είπε: «Βγες από το καΐκι μου, Κύριε, γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός». Αυτά τα είπε γιατί είχε κυριευτεί από δέος, αυτός και όλοι όσοι ήταν μαζί του, για τα πολλά ψάρια που είχαν πιάσει. Το ίδιο συνέβη και με τα παιδιά του Ζεβεδαίου, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, που ήταν συνεργάτες του Σίμωνα. Ο Ιησούς τότε είπε στο Σίμωνα: «Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους». Ύστερα, αφού τράβηξαν τα ψαροκάικα στη στεριά, άφησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν.

Λόγος του Κυρίου .

Ο Ιησούς δεν αρκείται να είναι ένας μοναχικός κήρυκας, προχωρά παρακάτω, καλεί και άλλους για να μοιραστούν τη ζωή μαζί  του και να τους κάνει συνεργάτες του και αργότερα, όπως θα φανεί, συνεχιστές του έργου του. Εκείνος είναι αποσταλμένος του Πατέρα. Εκείνος καλεί τους μαθητές του και τους αποστέλλει.

Ο Ιησούς ήταν ένας ξυλουργός, αλλά στην Καπερναούμ κάνει παρέα με τους ψαράδες της λίμνης. Με ανθρώπους, που για τους πολλούς Ιουδαίους είναι, λόγω επαγγέλματος, θρησκευτικά μιαροί και κοινωνικά περιθωριακοί. Τους ζητά, λοιπόν, κάτι που πάει ενάντια στην εμπειρία της δουλειάς τους. Εκείνοι του έκαναν τη χάρη, φαίνεται ότι τον αγαπούσαν τόσο πολύ, του έδειξαν εμπιστοσύνη, γιατί σίγουρα δεν τον υπάκουσαν για κάποια αιτία. Ο Σίμωνας, μπροστά στα αποτελέσματα που είχε αυτή η φιλική χειρονομία του, εκπλάγηκε, τον έπιασε δέος, έβγαλε τα συμπεράσματά του. Αυτό που συνέβη δεν είναι καρπός της εξυπνάδας ή της εμπειρίας του Ιησού. Εδώ συμβαίνει κάτι που μας “ ξεπερνά “,   θα σκέφτηκε,  και  παρότι του είχε δείξει κάποια εμπιστοσύνη και του είχε κάνει τη χάρη και είχε ρίξει τα δίχτυα, τώρα διστάζει, φοβάται και κρίνει ότι δεν είναι άξιος να είναι κοντά του, καλύτερα να έμενε μακριά…

Ο Ιησούς, όμως, δεν σκοπεύει να μένει μακριά από τον Σίμωνα, κάθε άλλο, και αφού τον καθησυχάζει, Μη φοβάσαι, του δηλώνει ότι τον θέλει συνεργάτη:  «ως κάποιον που να απελευθερώνει τη ζωή ανθρώπων από το κακό».

Ο Ιησούς, με πολύ διακριτικότητα, έκανε το Σίμωνα να  αντιληφθεί «τα όριά» του και αυτό, όχι για να τον απογοητεύσει και να τον αποθαρρύνει ή ακόμη χειρότερα να τον επιπλήξει,  αλλά για να του δώσει να καταλάβει, ότι αν τον εμπιστευτεί και τον ακολουθήσει, μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα. Με το «μη φοβάσαι» εξαφανίζει το όποιο μειονέκτημά του, που προκαλεί το φόβο και διστακτικότητα. Με αυτή την ενέργειά του ο Ιησούς κάνει φανερό ότι δεν απευθύνεται στους «ικανούς» για να τους επιβραβεύσει, αλλά σε πρόσωπα συγκεκριμένα, με όρια και ελαττώματα, με το μόνο προσόν να έχουν το κουράγιο να τον  εμπιστευτούν και τους προικίζει.

Ο μαθητής και η κοινότητα του Χριστού - στη δράση πρέπει να έχουμε συνείδηση των όποιων ορίων και των όποιων ικανοτήτων μας, δεν πρέπει να τις αγνοούμε, αλλά και όχι να νομίζουμε ότι είναι οι μόνες αποτελεσματικές, πρέπει πρώτα απ’ όλα να εμπιστευόμαστε στο Λόγο του Χριστού, να μην φοβόμαστε να προβούμε σε τόσο ριζικές επιλογές που μας ‘αποστασιοποιούν’ από αυτές, οπότε αυτό χρειάζεται : «Τα άφησαν όλα και τον ακολούθησαν» !

Ποιο είναι το έργο που αναθέτει σε κείνους που τον ακολούθησαν; Οι συνήθεις μεταφράσεις αποδίδουν το « από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών » με το «από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους» το ζωγρών, όμως, σημαίνει θα πιάνω ζωντανούς, στην προκειμένη  περίπτωση  ανθρώπους.

Η θάλασσα για την ιουδαϊκή κουλτούρα είναι σύμβολο του κακού και του θανάτου. Ο μαθητής, λοιπόν, βγάζει  από το περιβάλλον του κακού,  γιατί με το έργο του δημιουργεί και εντάσσεις σε ένα νέο περιβάλλον ζωής. Ο Ιησούς μεταμορφώνει τους ψαράδες και σε σωτήρες ανθρώπων, αν αυτό μπορεί να φαίνεται απίθανο και παράξενο, μπορεί να γίνει,  όχι γιατί έχουν τις ικανότητες, αλλά γιατί έδειξαν εμπιστοσύνη στον Ιησού και άφησαν πίσω τους το παρελθόν τους και ακούμπησαν επάνω του, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν.

Η ενεργοποίησή μας στο έργο του ευαγγελίου, τόσο ως άτομα όσο και ως κοινότητα, έχει μεγαλύτερη απόδοση όταν δεν βασιζόμαστε στις ικανότητές μας, το βραδινό ψάρεμα,  χωρίς να τις αγνοούμε. Εκείνο που μετρά είναι η εμπιστοσύνη, η πίστη  στο Λόγο του Ιησού «στο λόγο σου θα ρίξω τα δίχτυα».

Σήμερα πόσοι είμαστε διατεθειμένοι να εμπιστευτούμε μόνο τον Ιησού;  Πόσοι  έχουμε το κουράγιο να τον εκτιμήσουμε περισσότερο από τις εμπειρίες μας, από τις σπουδές και τις όποιες δεξιότητες και ικανότητες που  εμείς οι ίδιοι αποδίδουμε στον εαυτόν μας ;

Στον καθένα μας απευθύνει το ερώτημα : « Τί λες, έχεις το κουράγιο να ακουμπήσεις επάνω μου και να ανοιχθείς στα βαθιά; ».