Στο Βαπτισμα μας ακούμε και εμεις
«Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου Υιός, εσύ είσαι ο εκλεκτός μου»
Το Βάπτισμα του Ιησού δεν είναι σαν το δικό μας το βάπτισμα του Ιησού είναι η αρχή της δημόσιας ζωής στην οποία αποκαλύπτεται ως : «Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου Υιός, εσύ είσαι ο εκλεκτός μου».
Με το δικό μας βάπτισμα μας δίνεται η δυνατότητα και η ικανότητα να είμαστε και εμείς Αγαπημένα παιδιά του Θεού Πατέρα μέσω εκείνου που είναι “ο αγαπημένος μου Υιός, και ο εκλεκτός μου».
Όλοι ευαγγελιστές συμφωνούν ότι με το βάπτισμα του Ιησού αρχίζει η δημόσια ζωή του και η αποκάλυψη του Μυστηρίου.
Ανάγνωσμα από το κατα Μαρκο αγιο Ευαγγέλιο (Μκ. 1,7-11)
Ο Ιωάννης στο κήρυγμά του τόνιζε: «Έρχεται ύστερα από μένα αυτός που είναι πιο ισχυρός και που εγώ δεν είμαι άξιος να σκύψω και να λύσω το λουρί από τα υποδήματά του. Εγώ σας βάφτισα με νερό, εκείνος όμως θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα».
Εκείνες τις μέρες ήρθε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας και βαφτίστηκε στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη. Κι αμέσως, ενώ έβγαινε από το νερό, είδε ν’ ανοίγουν οι ουρανοί, και το Πνεύμα σαν περιστέρι να κατεβαίνει πάνω του. Τότε μια φωνή ακούστηκε από τα ουράνια: «Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου Υιός, εσύ είσαι ο εκλεκτός μου».
Λογος του Κυρίου
Μετά από τριάντα χρόνια ανωνυμίας, ο Ιησούς με μια απροσδόκητη πρωτοβουλία εισβάλει στη δημόσια ζωή, αυτός που έγινε όμοιος σε όλα με τους ανθρώπους εκτός από την αμαρτία, ζητά το βάπτισμα του Προδρόμου που, όπως λέει το ευαγγέλιο ο Ιωάννης που βάφτιζε στην έρημο και κήρυττε βάφτισμα μετάνοιας για την άφεση των αμαρτιών.
Το βάπτισμα του Ιωάννη για τον Ιησού είναι το μέσο για να δείξει ότι πάει σε συνάντηση των αμαρτωλών για να μοιραστεί τη μοίρα τους, και να αποκαταστήσει την αμαυρωμένη από την αμαρτία της “εικόνας και ομοίωσης του Θεού” που είναι πλασμένος ο άνθρωπος και να αναπροσανατολίσει και πάλι την ανθρωπότητα και όλη την πλάση προς τον Θεό. Ο Ιησούς μπαίνει στα ύδατα του Ιορδάνη, και όπως μας μεταφέρει το κατά Ματθαίο ευαγγέλιο, λέει στον Ιωάννη που έχει τις αντιρρήσεις του 'Αφησε τώρα. Αφού πρέπει έτσι να εκπληρώσουμε όλη τη δικαιοσύνη". (να κάνουμε αυτό που πρέπει να γίνει και δίνει νόημα στη ζωή)» (Μτ 3:15).
Σ΄ αυτή αποφασιστικότητα ο ίδιος ο ουρανός ανταποκρίνεται ανοίγεται, το Πνεύμα κατέρχεται στον Ιησού και μια φωνή ακούγεται : "Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου Υιός, εσύ είσαι ο εκλεκτός μου...". Η παράκληση του Ησαΐα (Ησ. 63,19) προς το Θεό, που εμείς διαβάσαμε την πρώτη Κυριακή της Παρουσίας και την είχε απευθύνει κάποτε στο Θεό, "Ας ξέσχιζες τους ουρανούς και ας κατέβαινες!" τώρα εισακούστηκε. Το άνοιγμα των ουρανών, η φωνή από τον ουρανό, υποδεικνύουν ότι με την εμφάνιση του Ιησού αρχίζουν οι Μεσσιανικοί καιροί. Τα πιο καινούρια βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης διαπίστωναν ότι οι ουρανοί είχαν κλείσει και η φωνή του Θεού μέσω των προφητών δεν ακούγονταν πια.
Μετά από τόση σιωπή οι ουρανοί ξανανοίγουν, και η φωνή του Θεού μέσω του Πνεύματος που θα εμπνέει τον Ιησού και πάλι θα μιλά, στους ανθρώπους όχι πια μέσω των προφητών, αλλά μέσω του Ιησού από τη Ναζαρέτ, που ο ίδιος ο Θεός χαρακτήρισε: «Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου Υιός, εσύ είσαι ο εκλεκτός μου». Υποδεικνύοντας από πού, και μέσω ποιου θα ακούγεται η φωνή του.
Με το Βάπτισμα του Ιησού ο ευαγγελιστής παρουσιάζει τον Ιησού με τις δυο διαστάσεις του μυστηρίου του: α) τον άνθρωπο με την ταπεινή καταγωγή «ήρθε από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας», και β) τον Αγαπημένο Υιό του Θεού : «Εσύ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα».
Μετά από αυτά ο Ιησούς Χριστός αρχίζει τη γήινη πορεία του και αντιμετωπίζοντας τη ζωή στην καθημερινότητα και μέσα από αυτήν συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο την ταυτότητά του και ξεδίπλωνε τη δραστηριότητά του ως Σωτήρας και προσπαθούσε να κάνει τους ανθρώπους να την καταλάβουν .
Έτσι και ο μαθητής του Ιησού και η κοινότητα των μαθητών του η Εκκλησία, ξεκινώντας από το βάπτισμά τους, σταδιακά συνειδητοποιήσουν την ταυτότητά τους ως μαθητές του Ιησού και ότι πρέπει να δώσουν τη μαρτυρία τους μέσα στην καθημερινή ταπεινή ανθρώπινη ιστορία.
Στο βάφτισμα του Ιησού αλλά και στο βάπτισμα το δικό μας, έχουμε τη χαρακτηριστική αντίληψη των σχέσεων Θεού και ανθρώπου, που είναι ακρογωνιαίο λιθάρι της χριστιανικής αντίληψης του Θεού. Ο Θεός κατεβαίνει δίπλα στον άνθρωπο, όχι γιατί ο άνθρωπος έκανε κάτι για να το αξίζει, δεν αγνοεί τις αδυναμίες του ανθρώπου, αλλά επειδή «ευαρεστείται» ξαναδώσει στον άνθρωπο στο πραγματικό μεγαλείο του και απρόσκοπτα να τον προικίσει με την κοινωνία του.