Ο Χριστιανός ερευνά μελετά πιστεύει ελπίζει. Πανήγυρη της Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας

 

1 Ιανουαρίου  2022

Ξεκινάμε  μια νέα χρονιά με μια γιορτή της Παναγίας. Το Ευαγγέλιο μας περιγράφει το τρόπο ζωής που χαρακτηρίζει την Παναγία. Μια ζωή ποτισμένη από την πίστη και φωτισμένη από την ελπίδα, μια ζωή που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει και την ζωή του χριστιανού. 

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγιοΕυαγγέλιο, (2,15-21)

   

Όταν αναχώρησαν οι άγγελοι στον ουρανό, οι βοσκοί είπαν μεταξύ τους: "Ας πάμε, λοιπόν, μέχρι τη Βηθλεέμ για να δούμε αυτό το γεγονός που συνέβηκε και το οποίο ο Κύριος μας έκαμε γνωστό". Και πήγαν γρήγορα και βρήκαν τη Μαρία και τον Ιωσήφ και το βρέφος να βρίσκεται στη φάτνη. 'Οταν είδαν, έκαμαν γνωστό το λόγο που τους αναγγέλθηκε, σχετικά με το παιδί. Κι όλοι όσοι άκουσαν θαύμασαν γι' αυτά που τους διηγήθηκαν οι βοσκοί. Και η Μαριάμ όλα αυτά τα λόγια τα κρατούσε στην καρδιά της και τα μελετούσε.

Οι βοσκοί επέστρεψαν πίσω δοξάζοντας και αινώντας το Θεό για όλα εκείνα που άκουσαν και είδαν, όπως τους είχε λεχθεί.

'Οταν συμπληρώθηκαν οι οκτώ μέρες, έκαμαν περιτομή στο παιδί και του δόθηκε το όνομα Ιησούς, όπως το είχε ονομάσει ο άγγελος πριν ακόμα συλλυφθεί στα σπλάχνα της μητέρας του. 

Λόγος του Κυρίου 

Η καρδιά του πιστού θα έπρεπε να μοιάζει με αυτήν της Μαρίας μπροστά σε πράγματα που είναι δυσνόητα ... μπροστά σε αληθινά και μεγάλα βάσανα ... μπροστά στο ακατανόητο της ζωής ... μπροστά στα μυστήρια… πρέπει να τα μελετά για να τα καταλάβει! Πολλά πράγματα στην ζωή μας δεν μπορούν να έχουν άμεσες απαντήσεις ή άμεση κατανόηση, θέλουν τον χρόνο τους. Πολλές καταστάσεις απαιτούν αυτοσυγκέντρωση, χρόνο, μελέτη και προσευχή για να γίνουν κατανοητές. Ο χριστιανός παίρνει το καιρό του, δεν βιάζεται έχει μπροστά του την αιωνιότητα. Όπως η Μαρία,  που συνδέει και συγκρίνει το ένα πράγματα το ένα  με το άλλο (αυτή είναι η έννοια του ελληνικού ρήματος: η σύγκριση) προσπαθώντας να κατανοήσει τη βαθιά λογική που τα διέπει , την κατεύθυνση και την αλήθεια των πραγμάτων που μπορεί να φαίνονται άσχετα ή ακόμη και σε σύγκρουση μεταξύ τους, αλλά στο βάθος κάτι τα συνδέει. 

Χριστούγεννα και Χριστιανική πίστη.Πάντα υπάρχουν «απρόβλεπτα» γεγονότα που αναπτερώνουν την ελπίδα και σώζουν. 2021

Σάββατο  25 Δεκεμβρίου  2021

Ο Χριστιανισμός βασίζεται σε μια σειρά από απροσδόκητα και “απρόβλεπτα ” γεγονότα. 

  

 Πράγματι, η ρίζα του είναι ο Ιησούς, που γεννήθηκε σε ένα ασήμαντο χωριό, την Βηθλεέμ, και ανδρώθηκε σε ένα ακόμη πιο ασήμαντο, την Ναζαρέτ, σε μια ασήμαντη ορεινή επαρχία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μια εγκυμοσύνη, την εποχή του Ιησού, ήταν ένας μεγάλος κίνδυνος. Το κυοφορούμενο μπορούσε να γεννηθεί, όπως μπορούσε και να πεθάνει στην γέννα η μάννα και το παιδί, και αν γεννιόταν η νηπιακή θνησιμότητα ήταν μεγάλη. Είχε την τύχη των παιδιών εκείνων που γεννιούνται και στην εποχή μας, σε περιοχές της γης που δεν υπάρχει καμία άνεση και κανένα σημάδι αυτού που τώρα ονομάζουμε πολιτισμό, και που δεν είναι πολύ μακριά μας αλλά δίπλα μας. Τα φτωχά παιδιά δεν γεννιούνται σε κλινικές, αυτά τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με φυσική γέννα και την μητέρα την βοηθούν αυτές που η καλή θέληση τις οδήγησε κοντά της .

 Έτσι, και ο Ιησούς, γεννήθηκε. Γεννήθηκε φτωχός, σε ένα απομακρυσμένο Ιουδαϊκό χωριό που ονομαζόταν Βηθλεέμ. Σε έναν αχυρώνα/στάβλο και σε μια φάτνη βρέθηκε να παλεύει να κρατηθεί στη ζωή. Και όπως τόσα άλλα παιδιά, προσπαθεί να σωθεί επειδή κάποιοι δεν το θέλουν, την εποχή εκείνη ονομαζόταν Ηρώδης, και «απρόβλεπτα» σώζεται. 

«Απρόβλεπτα» γεννήθηκε από μια παρθένο. «Απρόβλεπτα» προστατεύεται από την αφοσίωση ενός ανθρώπου που πίστευε ακόμα στην αξία των «ονείρων». Ο Ιωσήφ, έγινε μετανάστης ή καλύτερα «πολιτικός πρόσφυγας», για χάρη του μικρού Ιησού. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει γι αυτό το παιδί κάτι το ιδιαίτερο εκτός από το να προσπαθεί, όπως όλοι γύρω του, να επιβιώσει. Κι όμως «απρόβλεπτα» χώρισε την ιστορία στη μέση! Πολλές φορές, η ζωή μας κερνά τόση πίκρα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει κάτι που θα μας κάνει ευτυχισμένους και πως θα μπορούσε να υπάρξει η πολυπόθητη δικαιοσύνη που θα ήταν ικανή να απελευθερώσει τους καταπιεσμένους της ιστορίας, και έτσι να μπορέσει να υπάρξει πραγματική ειρήνη, και να παρηγορήσει όσους υποφέρουν αθώα. Ωστόσο, η πίστη μας στο πρόσωπο του Ιησού από την Ναζαρέτ, που χάρις στο Λόγο του, τα έργα του και το πάθος του , μας τον έδειξαν και τον παραδεχτήκαμε ως Υιό του Θεού, μας υπενθυμίζει πως πάντα υπάρχουν «απρόβλεπτα» γεγονότα που αναπτερώνουν την ελπίδα και σώζουν. 

Όταν μοιράζεσαι με τον διπλανό σου, όσα ο Κύριος έχει καταφέρει στη ζωή σου, αυτή η συνάντηση… αυτή η σχέση αγγίζει τον ουρανό. Γ΄ Κύκλος. 4η Κυριακή της Παρουσίας ( Λκ 1,39-45 )

 

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2021 - 

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι ένας ύμνος για τις αυθεντικές ανθρώπινες σχέσεις .

Ανάγνωσμα από το κατά Λούκα άγιο Ευαγγέλιο ( 1,39-45 )

    

Εκείνες τις μέρες σηκώθηκε η Μαριάμ και πήγε γρήγορα στην ορεινή περιοχή, σε μια πόλη του Ιούδα, 40και μπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και ασπάσθηκε την Ελισάβετ. Και μόλις εκείνη άκουσε το χαιρετισμό της Μαρίας, σκίρτησε το βρέφος μέσα της. Και γεμάτη από 'Αγιο Πνεύμα η Ελισάβετ, φώναξε με δυνατή κραυγή και είπε: "Ευλογημένη είσαι εσύ ανάμεσα στις γυναίκες κι ευλογημένος είναι ο καρπός των σπλάχνων σου. Αλλά πώς μου συνέβηκε αυτό, να έλθει σε μένα η μητέρα του Κυρίου μου; Πράγματι, μόλις έφθασε η φωνή του χαιρετισμού σου στ'αφτιά μου, σκίρτησε από αγαλλίαση το βρέφος στα σπλάχνα μου. Είναι μακάρια αυτή που πίστεψε, διότι θα ολοκληρωθούν σ'αυτήν τα λόγια τα οποία της αναγγέλθηκαν από τον Κύριο".

    Λόγος του Κυρίου

Όταν η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι αυθεντική, γίνεται πηγή ζωής και για τους δύο. Όταν αυτή η σχέση πλουτίζεται με την Πίστη στον Θεό, όταν μοιράζεσαι όσα ο Κύριος έχει καταφέρει στη ζωή σου, αυτή η συνάντηση… αυτή η σχέση αγγίζει τον ουρανό. Τότε είναι μια σχέση όπως της Μαρίας με την Ελισάβετ.

Μια τέτοια σχέση δεν είναι αποκλειστικότητα εκείνων που πιστεύουν στον Χριστό, αυτό όμως δεν εμποδίζει τον Θεό να είναι ανάμεσα τους και να είναι παράδειγμα για τόσους χριστιανούς. Είθε ο Κύριος να μας δώσει, σε αυτή την περίοδο των Χριστουγέννων, να βιώσουμε τον άλλον ως δώρο... και μαζί με τον άλλον να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε στην πίστη!

Κάνε χώρο στη ζωή σου ώστε να χωρέσει και ο πλησίον σου. Γ΄' Κύκλος. 3η Κυριακή της Παρουσίας, (Λκ 3,10-18)

Κυριακή, 12 Δεκεμβρίου 2021 

Στο σημερινό ευαγγέλιο ακούγοντας τον Ιωάννη τον Βαπτιστή  θα μπορούσαμε  να πω ότι αν θέλω πραγματικά να βάλουμε το  Θεό  στη ζωή μας , πρέπει να περάσω από τον άνθρωπο που είναι δίπλα  μου ιδιαίτερα,  τους πιο αναγκεμένους.

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο  (3,10-18)

Εκείνο τον καιρό ο κόσμος ρωτούσε τον Ιωάννη : «Τι να κάνουμε, λοιπόν;» Κι εκείνος τους απαντούσε: «Όποιος έχει δύο χιτώνες ας δώσει τον ένα σ’ αυτόν που δεν έχει, κι όποιος έχει τρόφιμα ας κάνει το ίδιο». Ήρθαν επίσης και τελώνες να βαφτιστούν και του είπαν: «Δάσκαλε, τι να κάνουμε;» Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Να μην απαιτείτε περισσότερα απ’ ό,τι σας παραχωρεί ο νόμος». Τον ρωτούσαν ακόμη και στρατιώτες: «Κι εμείς τι πρέπει να κάνουμε;» Και τους έλεγε: «Μην παίρνετε λεφτά από κανέναν με ψεύτικες κατηγορίες ούτε με τη βία, αλλά να αρκείστε στο μισθό σας».

Καθώς ο κόσμος περίμενε κι όλοι σκέφτονταν μέσα τους για τον Ιωάννη, μήπως αυτός είναι ο Χριστός, εκείνος απαντούσε σε όλους κι έλεγε: «Εγώ σας βαφτίζω με νερό, έρχεται όμως αυτός που είναι πιο ισχυρός από μένα και που εγώ δεν είμαι άξιος να λύσω το λουρί απ’ τα υποδήματά του. Αυτός θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα και φωτιά. Στο χέρι του κρατάει το λιχνιστήρι για να ξεκαθαρίσει το αλώνι του και να συνάξει το σιτάρι στην αποθήκη του· το άχυρο όμως θα το κάψει με φωτιά που δε σβήνει ποτέ». Και με πολλές άλλες προτροπές ακόμη κήρυττε στο λαό το χαρμόσυνο μήνυμα.

Λόγος του Κυρίου 

Ο Ιωάννης στους συνανθρώπους του  που του ζητούσαν κάποια συμβουλή  και μια υπόδειξη που να αναπτερώσει την ελπίδα τους και να τους δώσει κουράγιο, να “αλλάξουν μυαλά”, να μετανοήσουν.

Υποδεικνύει μια αλλαγή χειροπιαστή που έχει επείγοντα χαρακτήρα και δεν χωρά αναβολή. Τα λόγια του παρουσιάζουν συγκεκριμένες απαιτήσεις για μια ανανεωμένη ζωή. Υποδεικνύει μια σαφή κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθηθεί ι για να δώσει νόημα στην καθημερινή ζωή του καθενός: έργα αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, ισότητας και να εγκαταλειφθούν η αλαζονεία η υπεροψία, η απληστία. Ζητά από τον καθένα να κάνει χώρο στη ζωή του για να χωρέσει και ο πλησίον του καθενός κάνουμε επιλογές μοιράσματος και δικαιοσύνης. Με  την πρακτική της δικαιοσύνης εκφράζεται η πίστη στον ελευθερωτή Θεό ..

Ο Θεός περιμένει τον άνθρωπο μέσα στην καθημερινή του ιστορία.Γ ΄ Κύκλος. 2η Κυριακή της Παρουσίας (Λκ 3,1-6)

 

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021 

Ο Θεός ‘ζει και παρεμβαίνει” (οι έννοιες δεν είναι ανθρωπομορφικές ) όχι σε κάποιον αφηρημένο χρόνο και χώρο θρησκευτικής ιστορίας αλλά ζει μέσα στην συγκεκριμένη καθημερινή ιστορία που καθένας μας (αυτό είναι κυριολεκτικό). Μια Ιστορία που αποτελείται από μεγάλες δυνάμεις, όπως αυτές των αυτοκρατόρων και των υποτελών τους, των μικρών τοπικών δυνάμεων ή των θρησκευτικών δυνάμεων, των μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, των αναστεναγμών αλλά και του γέλιου, των ενθουσιασμών μα και των απογοητεύσεων, των προσμονών που πραγματοποιούνται όσο και εκείνων που δεν πραγματοποιούνται. Τα μεγάλα κινήματα ιδεολογικά τείνουν να ωθούν τους ανθρώπους να τους σύρουν στον δικό τους κόσμο

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο (3,1-6)

Ήταν ο δέκατος πέμπτος χρόνος της βασιλείας του αυτοκράτορα Τιβέριου. Επίτροπος της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Τετράρχης της Γαλιλαίας ήταν ο Ηρώδης, της Ιτουραίας και της Τραχωνίτιδας ο Φίλιππος ο αδερφός του, και της Αβιλινής ο Λυσανίας. Αρχιερείς ήταν ο Άννας και ο Καϊάφας. Τότε δόθηκε εντολή από το Θεό στο γιο του Ζαχαρία, τον Ιωάννη, που ήταν στην έρημο· έτσι αυτός πήγε σε όλα τα περίχωρα του Ιορδάνη, και κήρυττε να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να βαφτιστούν, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους, όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, ο οποίος είχε πει: Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο: “ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει».

Λόγος του Κυρίου .

Η χριστιανική εμπειρία δεν είναι ένας στοχασμός που με ωθεί στην εσωστρέφεια και την απομόνωση για να μην υποφέρω μετέχοντας στις από τις επιθυμίες εκείνων που οραματίζονται ένα κόσμο καλύτερο και κοπιάζουν εκείνων που κοιτάζουν πέρα πέρα από το εδώ και τώρα . Είναι μια εμπειρία ριζώματος μέσα στην καθημερινότητα για να την μεταμορφώσει προς το καλύτερο. Η χριστιανική πίστη δεν είναι ένα σύστημα αξιών ή αφηρημένων αρχών, αλλά είναι να έχεις την εμπειρία του Θεού, που είναι μέσα στα ιστορικά γεγονότα και ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ο λόγος του Θεού ήρθε στον Ιωάννη. Ανάμεσα σε τόσους επιφανείς, ο Λόγος του Θεού επιλέγει να ακουστεί μέσα στον κόσμο από έναν περιθωριακό, που ζει και περιφέρεται σε μιαν ερημική περιοχή και κηρύττει ένα βάπτισμα μεταστροφής, όμως είναι ένας λόγος καθαρός, διάφανος ακούγεται καθαρά και έλκει τους ανθρώπους που αναζητούν κάτι το καλύτερο. Ο Λόγος του Θεού καλεί τον καθένα μας να βγει από την ακινησία και τον μικρόκοσμό του και να ανοιχτεί σε ευρύτερους ορίζοντες που είναι πολύ πιο γόνιμοι από τον κλειστό εγωκεντρισμό του.

Προετοιμάστε την οδό του Κυρίου, ευθυγραμμίστε τα μονοπάτια του!

Ο Ιωάννης και ο Ιησούς μας δείχνουν την κλήση του καθενός μας. Παραδόξως, ο Θεός χρειάζεται εμάς, τους ανθρώπους για να μαρτυρούμε την παρουσία και την αγάπη Του. «Στις προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης βιώνουμε μια ευρέως διαδεδομένη πολιτιστική στιγμή, η οποία έχει χαρακτηριστεί με το όνομα «μετα-νεωτερικότητα». Δεν είναι εύκολο να προσδιορίσουμε τα περιγράμματα αυτής της μεταμοντέρνας κουλτούρας, αν και δεν μπορούμε να αναφέρουμε παρα μόνο τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της. Αρκετά από αυτά και πιο γενικά το κλίμα που δημιουργεί φαίνεται να δυσκολεύουν τη θρησκευτική πίστη του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι αναμφίβολα μια κουλτούρα , που δένει τους ανθρώπους με το «εδώ και τώρα», κλειδώνοντας τους στο εφήμερο την άμεση απόλαυση, χωρίς να χρειάζεται να ανοιχτούν στο μυστήριο της υπέρβασης. Ο Θεός χάνει το ενδιαφέρον του στο βαθμό που δεν του αναγνωρίζεται ότι είναι απόλυτος ορίζοντας ύπαρξης. Είναι μια κουλτούρα «διασκέδασης», που ξεριζώνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του, κάνοντάς τον να ζει ξεχνώντας τα μεγάλα θέματα που κουβαλά ο άνθρωπος στην καρδιά του. Είναι μια κουλτούρα στην οποία η έχω προσδιορίζει το είμαι. Η λαχτάρα του να κατέχω όλο και περισσότερα τροφοδοτεί το νόημα της ζωής και γύρω μας υπάρχουν τόσο αντικείμενα που διατίθενται για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες μας και που υπόσχονται ότι μπορούν με την απόκτισή τους να γεμίσουν την ζωή μας. Αυτό όμως είναι το κύριο εμπόδιο για τη συνάντηση με τον Θεό.