Εορτή της Αγίας Οικογένειας 2018

Η οικογένεια : χωρος της συγνωμης και της συγχωρησης

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

Σειρ. 3, 3-7.14-17 ‘ Κολ. 3,12-21 ‘ Λκ 2, 41-52.

Ο καθένας μας έχει ένα όνομα και ένα επίθετο. Το “όνομα” που φέρει καθένας από μας προσδιορίζει την μοναδική, αποκλειστική και ανεπανάληπτη προσωπικότητά του. Το “επίθετο”, είναι ο σύνδεσμό μας με τους άλλους, μας «τοποθετεί» σε μια οικογένεια από την οποία λάβαμε τη ζωή του και διαμέσου της ενταχθήκαμε στην ευρύτερη κοινωνία.

Κανένας μας δεν ήρθε μόνος του στη ζωή. Οι γονείς μας είναι το σημείο της εισόδου μας στη ζωή και η οικογένεια είναι η δίοδος για την ένταξή μας στην ανθρώπινη κοινωνία.

Κάθε οικογένεια είναι μια «κοινωνία ζωής». Αυτή η «κοινωνία ζωής», δεν περιορίζεται στη απλή συγκατοίκηση, και ένας στρατώνας είναι χώρος συγκατοίκησης, αλλά δεν είναι οικογένεια. «Οικογένεια» δεν είναι απλή τεκνοποίηση αλλά τεκνοτροφία (η σωστή διαπαιδαγώγηση). «Οικογένεια» είναι ένας διάλογος, συνεχής, που σκοπεύει στην αμοιβαία οικοδομή και ωρίμανση όλων των μελών της. Στο σημείο αυτό έρχεται σε βοήθειά μας η σημερινή ευαγγελική περικοπή, επίκεντρο της οποίας είναι ένας διάλογος και μάλιστα όχι εύκολος και δεδομένος.

Σήμερα γιορτάζουμε την Αγία Οικογένεια και το μυαλό πηγαίνει στο “ιδεώδες μοντέλο” για να εμπνευσθούμε για την δικιά μας οικογένεια· και όμως, η ευαγγελική περικοπή την οποία θα διαβάσουμε είναι η αφήγηση μια σύγκρουσης tου Ιησού με τους γονείς του -σήμερα θα το λέγαμε ‘σύγκρουση γενεών’ - που όμως αντιμετωπίζεται με τον διάλογο.

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Λκ 2, 41-52)

Κάθε χρόνο, τη γιορτή του Πάσχα οι γονείς του Ιησού πήγαιναν στην

Ιερουσαλήμ. Όταν έγινε δώδεκα χρονών, ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα, στη γιορτή, όπως συνήθιζαν. Όταν τέλειωσε η γιορτή και γύριζαν πίσω, το παιδί ο Ιησούς παρέμεινε στην Ιερουσαλήμ, χωρίς να το ξέρουν ο Ιωσήφ και η μητέρα του. Νομίζοντας ότι ήταν μέσα στο πλήθος των προσκυνητών, περπάτησαν μιας μέρας δρόμο και ύστερα άρχισαν να τον αναζητούν ανάμεσα στους συγγενείς και τους γνωστούς. Δεν τον βρήκαν, όμως, και γύρισαν στην Ιερουσαλήμ να τον αναζητήσουν. Τον βρήκαν ύστερα από τρεις μέρες στο ναό καθισμένο ανάμεσα στους νομοδιδασκάλους, να τους ακούει και να τους κάνει ερωτήσεις. Όλοι όσοι τον άκουγαν έμεναν κατάπληκτοι για τη νοημοσύνη και τις απαντήσεις του. Μόλις τον είδαν οι γονείς του, απόρησαν, και η μητέρα του, του είπε: «Παιδί μου, γιατί μας το ’κανες αυτό; Ο πατέρας σου κι εγώ σε αναζητούσαμε με πολλή αγωνία». Ο Ιησούς τους απάντησε: «Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρατε ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου;» Εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν τα λόγια που τους είπε.

Ο Ιησούς κατέβηκε μαζί τους και ήρθε στη Ναζαρέτ και ζούσε κοντά τους με υπακοή. Η μητέρα του όμως διατηρούσε μέσα στην καρδιά της όλα αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς μεγάλωνε και πρόκοβε στη σοφία, και η χάρη που είχε ευαρεστούσε το Θεό και τους ανθρώπους.

Λόγος του Κυρίου

Ο μικρός Ιησούς με τους γονείς του, πηγαίνει στην Ιερουσαλήμ και εκεί χάνεται! Γιατί; Ο Ιησούς, στη Ναζαρέτ, ήταν μαθημένος να μην είναι ένα παιδί κλεισμένο στο σπίτι αλλά συναναστρεφόταν τους άλλους, τους συγγενείς, τους γνωστούς, τους φίλους, “κοινωνικοποιούνταν” θα λέγαμε σήμερα. Στο σπίτι επέστρεφε για φαγητό, και το βράδυ καθώς, αυτήν την ώρα, όλοι επέστρεφαν στο σπίτι τους. Αυτό θα ήταν το χαρακτηριστικό ολόκληρης της δημόσιας ζωής του: η ανοιχτή συναναστροφή του με όλους, με εμπιστοσύνη και αγάπη για όλους. Στη Ιερουσαλήμ, όπου πήγε με τους γονείς του, συνεχίζει αυτή την πρακτική. Συγκινείται με το να ακούει αλλά και να ερωτά ανθρώπους που στο χωριό του δεν υπήρχαν και ξεχνιέται, μένει πίσω. Τον βρίσκουν να συζητά. Ως έφηβος, έκανε την παλικαριά του. Του ζητούν εξηγήσεις, δεν τον ντροπιάζουν με βίαιες επιπλήξεις και δεν ζητούν ταπεινωτικές πράξεις μετανοίας. Και εκείνος δικαιολογείται με μια ερώτηση που αφήνει άφωνους τον Ιωσήφ και την Μαρία : «Γιατί με αναζητούσατε; («Ουκ ήδειτε ότι εν τοις του πατρός μου δει είναι με» = Δεν ξέρατε ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου;)

Χριστούγεννα : Υπάρχει ελπίδα για όλους 2018

Χριστούγεννα : Υπάρχει ελπίδα για όλους

Τρίτη   25/12/2018

Πρώτο Ανάγνωσμα  Ησ. 9,1-6 

Ο προφήτης Ησαΐας απευθύνεται στους κατοίκους του βόρειου Ισραήλ, στις φυλές των   Ζαβουλών και Νεφθαλί,  που ζουν στο σκοτάδι της μεγάλης θλίψης  διότι  έχασαν τα πάντα από τον Ασσύριο κατακτητή. Υπόσχεται έναν  σωτήρα ιδιόμορφο: « γεννήθηκε για μας ένα παιδί, μας δόθηκε ένας γιος· πάνω στους ώμους του η εξουσία θα μένει και τ’ όνομά του θα ’ναι: Σύμβουλος θαυμαστός, Θεός ισχυρός, αιώνιος Πατέρας και της Ειρήνης Άρχοντας».
Διαβάζουμε αυτή την περικοπή  την Νύχτα των Χριστουγέννων επειδή  είναι η εικόνα κάθε «νύχτας ανθρώπινης»  στην οποία φέγγει το «Νέο Φως» που όμως δεν  έρχεται από τα  παλάτια, τις βούλες,  τα πανεπιστήμια, την Ε.Ε. ή τον  Ο.Η.Ε. κοκ , αλλά μέσα από ένα  στάβλο και μια  στενόχωρη κατάσταση.
Η προφητεία του Ησαΐα  πραγματοποιήθηκε στο πρόσωπο του Χριστού αλλά ακόμη δεν ολοκληρώθηκε. Ο Χριστός έβαλε σε κίνηση τους  ανθρώπους, δείχνει χειροπιαστά ότι ο Θεός τους αγαπά  και μαζί του βαδίζουν προς την ολοκλήρωση της. Ο Μεσσίας Χριστός γεννήθηκε, υπάρχει λοιπόν  ελπίδα για όλους. Η Βασιλεία του Θεού, που προχωρά μέσα από  χίλια όσα εμπόδια της ιστορίας, θα φτάσει στην τελική νίκη. Το σκοτάδι τελικά δεν θα υπερισχύσει.  Καλούμαστε, όπως λέει ο άγιος Παύλος,  “να ντυθούμε τα άρματα του φωτός” (Ρωμ. 13,12), για να πολεμήσουμε για την τελική νίκη, όχι μαζί με έναν πολέμαρχο αλλά με Έναν που είναι  Σύμβουλος θαυμαστός, Θεός ισχυρός, αιώνιος Πατέρας  και της Ειρήνης Άρχοντας. Νικούμε κάθε φορά που γινόμαστε μικροί όπως το βρέφος  της Ναζαρέτ.


Από το κατά Λουκά Αγ. Ευαγγέλιο 2,1-14
 «Δόξα στον ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γη, στους ανθρώπους που αγαπά!»

Εκείνες τις ημέρες εκδόθηκε διαταγή από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί όλη η οικουμένη. Αυτή η απογραφή είναι η πρώτη που έγινε, όταν ήταν ηγεμόνας της Συρίας ο Κυρήνιος. Και πήγαιναν όλοι να απογραφούν, ο καθένας στη δική του πόλη. Ανέβηκε τότε και ο Ιωσήφ από τη Γαλιλαία, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη του Δαβίδ που ονομάζεται Βηθλεέμ, επειδή καταγόταν από την οικογένεια και τη γενιά του Δαβίδ, για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ τη μνηστή του, που ήταν έγκυος. 'Οταν βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι μέρες για να γεννήσει, και γέννησε τον πρωτότοκο γιο της. Τον σπαργάνωσε και τον έβαλε να ξαπλώσει στη φάτνη, διότι δεν υπήρχε γι'αυτούς τόπος στο πανδοχείο.
Σ'εκείνη την περιοχή υπήρχαν βοσκοί, που αγρυπνούσαν τη νύκτα και φύλαγαν βάρδιες για το κοπάδι τους. 'Αγγελος Κυρίους στάθηκε κοντά τους και η δόξα του Κυρίου τους περιέβαλε, ενώ εκείνοι φοβήθηκαν πολύ. Και οάγγελος τους είπε: "Μη φοβάσθε, διότι σας αναγγέλω μια μεγάλη χαρά, που θα είναι χαρά και για όλο το λαό. Γιατί σήμερα, στην πόλη του Δαβίδ γεννήθηκε για σας ένας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. Αυτό θα είναι για σας το σημείο: θα βρήτε ένας βρέφος σπαργανωμένο και ξαπλωμένο στη φάτνη". Ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο εμφανίσθηκε πλήθος απ'την ουράνια στρατιά των αγγέλων, που αινούσαν το Θεό και έλεγαν: "Δόξα στο Θεό, στα ύψη του ουρανού και πάνω στη γη ειρήνη, στους ανθρώπους που ο Κύριος αγαπά".
Λόγος του Κυρίου


Ποιοί είναι όμως οι άνθρωποι που ο Θεός αγαπά;  Έρχεται σε βοήθεια μας  το ευαγγέλιο κατά  Λουκά (10,21): "Εκείνη τη στιγμή ο Ιησούς ένιωσε μέσα του αγαλλίαση, και είπε: «Σ’ ευχαριστώ Πατέρα, Κύριε του ουρανού και της γης, γιατί αυτά που απέκρυψες από τους σοφούς και τους συνετούς τα φανέρωσες στους ταπεινούς. Ναι, Πατέρα μου, αυτό έγινε γιατί έτσι το θέλησες»".  Η «ευδοκία»  του Θεού δίνεται στους μικρούς αυτού του κόσμου, σ’ αυτούς που  δεν μετρούν, σ’ αυτούς που   δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη βαρύτητα και που, στην προκειμένη περίπτωση,  είναι οι βοσκοί που δεν έχαιραν καμιάς  υπόληψης. Αρκεί ένα  γρήγορο  φυλλομέτρημα  της ΚΔ, και ιδιαίτερα του ευαγγελίου κατά  Λουκά,  για να πεισθούμε.

«Ο Θεός Ενσαρκώνεται»  για να καταλάβουν αυτοί, «οι χωρίς υπόληψη» για τους Πλούσιους, Σοφούς και Δυνατούς , ότι  ο Θεός τους αγάπα όχι για την αξία τους αλλά  για το ότι οι άλλοι τους σπρώχνουν στο περιθώριο της ζωής. Αυτοί δεν έχουν μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον όπως οι Σοφοί, οι Επιστήμονες, οι Δυνατοί,  και αγνοούν την μικρότητα τους και φτάνουν στον εαυτό τους. Οι μικροί δέχονται το σχέδιο της αγάπης του Θεού γι’ αυτούς, και αφου νοιώθουν αγαπημένοι με τη σειρά τους  γίνεται  μάρτυρες της αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους.