Κυριακή του Πάσχα 2016

Κυριακή του  Πάσχα. Το τελευταίο σύνορο,  η Ανάσταση

Κυριακή 1 Μαΐου 2016

Η σιωπή του Μεγάλου Σαββάτου μας μαθαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε ακόμη και όταν τα πάντα μπροστά μας φαίνεται να λένε ότι είμαστε μπροστά στο τέλος.  “Βρήκαν την πέτρα κυλισμένη από την είσοδο του μνήματος. Μπήκαν μέσα αλλά δεν βρήκαν το σώμα του Ιησού” (Λκ 24,1-12). Ο Σταυρός δεν είναι το τέλος, είναι μόνο ένα πέρασμα,  όπως η αίθουσα γεννήσεων. Πρέπει να έχουμε την υπομονή να περιμένουμε. Αυτό που άρχισε πριν από εννέα μήνες, η κύηση, δεν τελειώνει με την εισαγωγή της εγκύου στην αίθουσα τοκετού, αλλά  με την έξοδό της από εκεί  με το νεογέννητο στην αγκαλιά της. Ταλαιπωρημένη, ναι,  αλλά ευτυχισμένη. Έτσι και ο χριστιανός, τόσο μπροστά στο Χριστό όσο και μπροστά στην ιστορία, μπορεί να ε*ίναι  ταλαιπωρημένος, αλλά πάντοτε σε αναμονή να κάνει δικιά του κάθε ευκαιρία που ο Θεός του δίνει για να φτάσει στην τελική σωτηρία.

Από το κατά Ιωάννη άγιο Ευαγγέλιο ( 20,1-9)

Την πρώτη μέρα μετά το Σάββατο, το πρωί, κι ενώ ήταν ακόμη σκοτεινά, έρχεται η Μαρία η Μαγδαληνή στο μνήμα και βλέπει την πέτρα μετατοπισμένη από την είσοδο του μνήματος. Τρέχει, λοιπόν, και πηγαίνει στο Σίμωνα Πέτρο και στον άλλο μαθητή που ο Ιησούς τον αγαπούσε, και τους λέει: «Πήραν τον Κύριο από το μνήμα και δεν ξέρουμε πού τον έβαλαν». Βγήκαν τότε έξω ο Πέτρος κι ο άλλος μαθητής κι έρχονταν στο μνήμα. Έτρεχαν κι οι δυο μαζί. Ο άλλος μαθητής όμως έτρεξε γρηγορότερα από τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα. 5Σκύβει μέσα για να δει και βλέπει τις πάνινες λουρίδες στο έδαφος, δεν μπήκε όμως μέσα. 6Έφτασε μετά κι ο Σίμων Πέτρος, που ερχόταν πίσω του, και μπήκε μέσα στο μνήμα. Εκεί βλέπει στο έδαφος τις πάνινες λουρίδες κάτω, και το σουδάριο με το οποίο είχαν δέσει το κεφάλι του Ιησού να μην είναι μαζί με τις λουρίδες, αλλά σε μια μεριά τυλιγμένο χωριστά. Εκείνη τη στιγμή, μπήκε μέσα κι ο άλλος μαθητής, που είχε έρθει πρώτος στο μνήμα, τα είδε αυτά και πίστεψε. Γιατί, ως τότε δεν είχαν καταλάβει τη Γραφή, που λέει ότι σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού ο Μεσσίας θ’ ανασταινόταν από τους νεκρούς.

Λόγος του Κυρίου.

Οι γυναίκες νωρίς τα ξημερώματα  πήγαιναν στο  μνήμα με σκοπό : να αποδώσουν τις τιμές που δεν είχαν μπορέσει την πρέπουσα στιγμή να αποδώσουν στο νεκρό. Βρήκαν την πέτρα κυλισμένη και το σώμα του νεκρού να λείπει. Η πρώτη σκέψη :  «Αφαίρεσαν το σώμα του Δασκάλου!»… Αυτό υπαγορεύει  η ανθρώπινη λογική των πραγμάτων. Τρέχουν να ειδοποιήσουν τους μαθητές. Και εκείνοι, μας λέει το ευαγγέλιο, έτρεχαν προς στο μνήμα κι οι δυο μαζί, ο Πέτρος και ο άλλος μαθητής, για να καταλάβουν τι συμβαίνει. Ο άλλος μαθητής, όμως, έτρεξε γρηγορότερα από τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα (Ιω 20,1-9)

Ο Σίμωνας Πέτρος είναι ο μαθητής ο ενθουσιώδης, ο πρόθυμος, αλλά μπροστά στο πάθος είχε λυγίσει. Εκπροσωπεί τους θεσμούς, την εξουσία  που είναι φορές που δεν δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.

Ο άλλος μαθητής που ο Ιησούς τον αγαπούσε, αλλά και εκείνος αγαπούσε το δάσκαλο, που είναι ο μόνος από τους μαθητές που έφτασε κάτω από το  σταυρό και εκείνος που έγινε αποδέκτης των τελευταίων λόγων του δασκάλου, και στο οποίον  ο Ιησούς εμπιστεύτηκε τη μητέρα του, εκπροσωπεί την αγάπη και το χάρισμα!

Η εξουσία και η αγάπη… τρέχουν να καταλάβουν, για να δουν, και είδαν και πίστεψαν στο τέλος. Είδαν λίγα πράγματα, αλλά κατάλαβαν περισσότερα!

Ο άλλος μαθητής, όμως, έτρεξε γρηγορότερα από τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα (Ιω 20,1-9). Πρώτος φθάνει ο μαθητής που ο Ιησούς τον αγαπούσε : η αγάπη  φτάνει πάντα πιο γρήγορα, είναι νεαρή, ευλύγιστη, τα πάντα μπορεί, και ακολουθεί ο Πέτρος… Το μυαλό, η εξουσία πάντα είναι πιο δυσκίνητα και πιο βαριά. Στο μνήμα είδαν  «σημεία» της εξόδου από το θάνατο. Ο τάφος, το σημάδι του πόνου, του χαμού,  της εγκατάλειψης,  αποδεικνύεται  σημείο ζωής Αναστημένης. Από δω και πέρα αλλάζει η προοπτική… η ζωή δεν πάει προς το θάνατο, αλλά προς την πληρότητά της, το τελευταίο σύνορο :  την Ανάσταση.

Μεγάλη Πέμπτη 2016

Έδειξε ότι τους αγαπούσε αληθινά και ολοκληρωτικά.

Μεγ. Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Κάθε άνθρωπος για να επικοινωνήσει με το συνάνθρωπό του, ή να εκφράσει τη σκέψη και τα αισθήματά του, χρησιμοποιεί σύμβολα, πχ χειρονομίες,  όπως  η χειραψία που μπορεί να σημαίνει χαρά για μια συνάντηση, τα συγχαρητήρια  για μια επιτυχία, αλλά και τη συμμετοχή σε κάποια θλίψη. Το φιλί, που είναι έκφραση αγάπης, χαιρετισμού ή συμπαράστασης σε λύπη. Ακόμη και η ομιλία, ο λόγος που συνοδεύει αυτές τις χειραψίες για να επεξηγήσει  και να διασαφηνίσει  την πραγματική έννοια της χειρονομίας ή του φιλιού, αν αυτά εκφράζουν χαρά ή λύπη, αποχωρισμό ή συνάντηση, ή εάν το φιλί είναι έκφραση της αγάπης δυο ερωτευμένων και όχι απλά ένας χαιρετισμός κοκ.

Το ίδιο κάνει και η Εκκλησία ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού Χριστού.

Ο Αγ. Παύλος στην πρώτη επιστολή του. στους Πρώτη προς Κορινθίους 11,23-26), γράφει 

Αδελφοί, Εγώ αυτό παρέλαβα από τον ίδιο τον Κύριο, κι αυτό σας παρέδωσα: Ο Κύριος Ιησούς, τη νύχτα που ήταν να παραδοθεί στους σταυρωτές του, πήρε ψωμί, και, αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή, το τεμάχισε και είπε: «Λάβετε και φάγετε· αυτό είναι το σώμα μου, που τεμαχίζεται για χάρη σας. Αυτό να κάνετε στην ανάμνησή μου». Παρόμοια, όταν τέλειωσε το δείπνο, πήρε το ποτήρι και είπε: «Αυτό το ποτήριο είναι η νέα διαθήκη που επικυρώνεται με το αίμα μου. Όποτε πίνετε απ’ αυτό το ποτήριο, να το κάνετε στην ανάμνησή μου». Γιατί ωσότου να έρθει ο Κύριος, πάντοτε, όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήριο, διακηρύττετε το θάνατο του Κυρίου.

Ενώ ο ευαγγελιστής Ιωάννης  στο Ευαγγέλιο  του 13, 1-15, μας αναφέρει το κάτωθι χαρακτηριστικό επεισόδιο:

Πριν από τη γιορτή του Πάσχα, ξέροντας ο Ιησούς πως ήρθε η καθορισμένη γι’ αυτόν ώρα να φύγει από τούτο τον κόσμο, και να πάει στον Πατέρα, έδειξε την αγάπη του ως το τέλος σ’ αυτούς που, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο τού ανήκαν και τους αγαπούσε. Βρίσκονταν στο δείπνο, κι ο διάβολος είχε βάλει κιόλας στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη, γιου του Σίμωνα, τη σκέψη να παραδώσει τον Ιησού στους εχθρούς του. Ο Ιησούς ήξερε ότι ο Πατέρας τού είχε δώσει απεριόριστη εξουσία, κι ότι από τον Πατέρα ήρθε και στον Πατέρα επιστρέφει. Σηκώνεται, λοιπόν, από το τραπέζι που δειπνούσαν, βγάζει το ιμάτιό του, παίρνει μια πετσέτα και τη ζώνεται· έπειτα βάζει νερό στη λεκάνη κι αρχίζει να πλένει τα πόδια των μαθητών και να τα σκουπίζει με την πετσέτα που είχε ζωστεί. Φτάνει λοιπόν και στο Σίμωνα Πέτρο· αυτός του λέει: «Εσύ, Κύριε, θα μου πλύνεις τα πόδια;» «Αυτό που κάνω εγώ», του αποκρίθηκε ο Ιησούς, «εσύ δεν το καταλαβαίνεις τώρα· θα το καταλάβεις όμως αργότερα». Του λέει ο Πέτρος: «Ποτέ δε θα σ’ αφήσω να μου πλύνεις τα πόδια». «Αν δεν σε πλύνω», του αποκρίθηκε ο Ιησούς, «δεν έχεις θέση κοντά μου». Του λέει τότε ο Σίμων Πέτρος: «Αν είναι έτσι, Κύριε, όχι μόνο τα πόδια να μου πλύνεις αλλά και τα χέρια και το κεφάλι». «Αυτός που έχει κάνει λουτρό», του λέει ο Ιησούς, «είναι ολόκληρος καθαρός και δεν έχει ανάγκη να πλύνει παρά μόνο τα πόδια του. Εσείς είστε καθαροί, όχι όμως όλοι». Ο Ιησούς ήξερε αυτόν που θα τον παραδώσει· γι’ αυτό είπε «δεν είστε όλοι καθαροί».

Όταν τους έπλυνε τα πόδια, φόρεσε το ιμάτιό του, πήρε πάλι τη θέση του στο τραπέζι και τους είπε: «Καταλαβαίνετε τι έκανα σ’ εσάς; Εσείς με φωνάζετε “Διδάσκαλε” και “Κύριε”, και σωστά το λέτε, γιατί είμαι. Αν, λοιπόν, εγώ ο Κύριος κι ο Διδάσκαλος σας έπλυνα τα πόδια, έχετε κι εσείς την υποχρέωση να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου. Σας έδωσα το παράδειγμα, για να κάνετε κι εσείς όπως έκανα εγώ

 Λόγος του Κυρίου 

Ακούσαμε τον Αγ. Παύλο να λέει στους Κορινθίους, όπως βέβαια και οι άλλοι ευαγγελιστές, ότι ο Ιησούς ταύτισε το ψωμί και το κρασί που μοίρασε στους μαθητές του, με τον ίδιο τον εαυτόν του. Έτσι, το τελευταίο δείπνο με τους μαθητές του, έγινε το τελετουργικό  της δωρεάς της Ζωής του στους μαθητές του. Το κατέστησε σύμβολο (βάζω μαζί νοήματα)  της  ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ  του με τους μαθητές του, αλλά και των μαθητών του μεταξύ τους. Τόσο διαχρονικά,  όσο και συγχρονικά. Κοινωνία ζωής, όμως, χωρίς υπηρεσία δεν υπάρχει. Ιδού το νόημα του συμβολισμού του πλυσίματος των ποδιών των μαθητών εκ μέρους του Ιησού, που ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή.