Κυριακή 22
Σεπτεμβρίου : Β κύκλος 25 Κυριακή του
Έτους
Ο μαθητής του Χριστού
εκτείνει τα χέρια του για να βοηθήσει
και όχι για να δείξει τη δύναμη του.
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Αγ. Ευαγγελίο Μκ. 9, 30-37
Το ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής ο Ιησούς για τη δεύτερη φορά μιλά για του πάθους του σ’ αυτούς που τον ακολουθούν στην πορεία .Αλλά εκείνοι είχαν τους δικούς του προβληματισμούς τα προβλήματα τους .
Ο Ιησούς στο τέλος τους φέρνει μπροστά στο κάθε μέρα τους. Τους ρωτά για το τι συζητούσαν τόσο έντονα στο δρόμο «Η: απάντηση για να δούνε ποιος ήταν ο μεγαλύτερος, καλύτερος, ο πρώτος; ανάμεσά τους».
Αυτή η στάση των μαθητών δεν πρέπει να μας σοκάρει, μιας και είναι μια τυπικά ανθρώπινη στάση: να μετριέται συνεχώς με τους άλλους για να «ποιος είναι ο πιο μεγάλος», «ποιος και γιατί αξίζει περισσότερο ώστε να τον μιμηθούν για να γίνουν αυτοί οι πιο μεγάλοι, περισσότερο» ...
Αυτή η τάση είναι ένας έμφυτος τρόπος λειτουργίας του ανθρωπίνου γένους , το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της επιβίωσης είναι αυτό που -χωρίς συχνά να το γνωρίζουμε- εφαρμόζουμε ενστικτωδώς.
Ο Ιησούς δεν λέει όχι. Αλλά αλλάζει την τρόπο που -εκ πρώτης όψεως-και που δεν είναι καθόλου ελκυστικό: «Αν κάποιος θέλει να είναι ο πρώτος, πρέπει να είναι ο τελευταίος όλων και ο υπηρέτης όλων».
Ο Ιησούς λέει ότι η λογική της Βασιλείας δεν ταυτίζεται με τη λογική του κόσμου την, αποκτήσει δύναμη και γοήτρου για να σε φοβάται ο άλλος και να κάθεται ήσυχα, αλλά την αναπροσδιορίζει : η ζωή δεν είναι ένας αγώνας ανταγωνισμός για να δούμε ποιος είναι "περισσότερο" ποιος είναι «μεγαλύτερος» και να επικρατήσει ,, αλλά είναι ένα μείγμα σχέσεων στις οποίες το «περισσότερο» αφορά την λογική της αγάπη που σημαίνει δίνομαι της μετάβασης από ο εγώ αλλά το εμείς.
Το να μετακινούμαστε από το κέντρο τον φόβο στην αγάπη από το να με υπηρετούν στο να υπηρετώ , να περάσω από δικό μου το καλό δικό στο κοινό, Έτσι αγαπούμε το Θεό και μας αγαπά, αγαπούμε τον συνάνθρωπο και μας αγαπώ , ΑΝΘΡΩΠΙΑ
Και αυτή είναι μια λογική που έχει τη δική της εγγενή σκληρότητα: γιατί όσοι αγαπούν και αισθάνονται αλληλέγγυοι με το πληγωμένο πηγαίνοντας σε συνάντηση τους στο τέλος... πληγώνονται γιατί αγαπούν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει αυτή η τεράστια δυσκολία στην αποδοχή. Του Ιησού.
Και εδώ αρχίζει το δεύτερο μέρος του ευαγγελίου του Μάρκου « Δεν είναι η τραγική επίγνωση της επισφάλεια της ανθρώπινης ζωής, η συχνά απογοητευμένη αναζήτηση για την αίσθηση της ζωής, τη δυσκολία στη διαχείριση των μεγάλων ηθικών επιλογών, αλλά η απώθηση ολοκλήρου του πυρήνα ολόκληρης της ανθρώπινης περιπέτειας του Χριστού: τον άρρηκτο δεσμό μεταξύ του πόνου και της σωτηρίας, του θανάτου και της ανάστασης, αδυναμία και δύναμη, [μεταξύ αγάπης και ταλαιπωρίας] σε αυτόν ως Μεσσία - και επομένως στον άνθρωπο και την ιστορία του» [Τζουλιάνο Μπετάτι].