Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της αγάπης που ο Χριστός ζητά 6. Kυριακη του Πάσχα

 

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της αγάπης που ο Χριστός ζητά από τους μαθητές είναι:

                Η αμοιβαιότητα. Η αγάπη δε δεν είναι μια απλή συναλλαγή σε         αγαπώ γιατί με αγαπάς ή αγαπάμε για να σε αγαπώ.

α) Η ακραία αφοσίωση: «Μεγαλύτερη αγάπη από κανένας δεν υπάρχει; παρά όταν κάποιος θυσιάσει τη ζωή του για χάρη των φίλων του».

β) Η γεμάτη εμπιστοσύνη οικειότητα: «...σας έκαμα γνωστά όλα όσα άκουσα από τον Πατέραμου».

γ) Η ανιδιοτελής εκλογή: «Δε με διαλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας διάλεξα»,

δ) Η αγάπη και η πίστη στο Θεό για να είναι να ολοκληρωμένες, πρέπει να είναι αιτία διαλόγου και επικοινωνίας μεταξύ προσώπων : «...εγώ αγάπησα εσάς. Παραμείνετε μέσα στην αγάπη μου...».

ε) . Η αγάπη δεν είναι παθητική αλλά πρέπει εκδηλώνεται δυναμικη και εκδηλώτικη. «Αν τηρείστε τις εντολές μου, θα παραμείνετε μέσα στην αγάπη μου, όπως κι εγώ έχω τηρήσει τις εντολές του Πατέρα μου και παραμένω μέσα στην αγάπη του». «Αυτή την εντολή σας δίνω: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο».

Η «εντολή» της αγάπης που ο Ιησούς δίνει στους μαθητές του, δεν είναι ένας νόμος που αν δεν εκπληρωθεί επιφέρει την τιμωρία. Είναι όπως ο φάρος, που μέσα στην αβεβαιότητα της νύχτας δείχνει το σωστό προσανατολισμό, όταν στο μαθητή τίθεται το ερώτημα και τώρα τι κάνω, πώς κρίνω, τι να διαλέξω, ποιο είναι σωστό; Είναι μια υπόδειξη, περιγράφει ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο αν ψάξουμε θα βρούμε την αλήθεια. Σε κείνο που βοηθά εμπνέει και κάνει πραγματικότητα την αλήθεια.

Η αγάπη, την οποία συστήνει ο Ιησούς, είναι ένα άνοιγμα του μαθητή προς το συνάνθρωπο και στον οποίο κάνει θέση στη ζωή του, ζωή με το «δωρεά λάβατε (από το Θεό Πατέρα) δωρεά δώστε».

Η αμφίδρομη σχέση πίστης και εμπιστοσύνης Χριστού και Μαθητή είναι η Σωτηρία. 5η Κυριακή του Πάσχα από το κατά κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο , 15,9-17

 2 Κυριακή Μαΐου 2024.

Ανάγνωσμα από το κατά κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο , 15,9-17

Μέχρι τώρα έχουμε διαβάσει πολλές παρόμοιες δηλώσεις του Ιησού «Εγώ είμαι ο αληθινός άρτος», «Εγώ είμαι το φως». . Όλες αυτές οι δηλώσεις δείχνουν ότι ο Ιησούς, και κανένας άλλος, είναι σε θέση να μας προσφέρει τη ζωή που αναζητούμενο. Η δήλωση του Ιησού "Εγώ είμαι η άμπελος" εισάγει κάτι νέο σε σύγκριση με την Παλαιά Διαθήκη. Εκεί λέγεται ότι ο Θεός έχει ένα αμπέλι, εδώ αναφέρεται ότι ο ίδιος ο Θεός είναι το αμπέλι και μάλιστα ένα αμπέλι, που δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του Θεού.

Εδώ ο ευαγγελιστής ευχαριστεί διότι ο μαθητής, επιτελούς που όταν μένει ενωμένος με τον Χριστό, μπορεί επιτέλους να καρποφορήσει;

Αλλά δυστυχώς βλέπει την δοκιμασία . Στην πραγματικότητα, τόσο η προϋπόθεση καρποφορίας, άλλα πιθανότητα, πάντα υπάρχει , η συνήθης παράδοξη και ανησυχητική αντινομία: η κοινότητα όταν είναι εν Χριστώ, άρα προστατεύεται, σώζεται και καρποφορεί, αλλά η πιθανότητα της αμαρτίας πο όντας πάντα υπαρκτή το ξεραίνει. Το επίθετο «αληθινό» δεν φτάνει για να εγγυηθεί την καρποφορία του το αμπελιού υπάρχουν και οι χριστιανούς που δεν καρποφορούν. Το καρποφόρο κλαδί το φροντίζουν , το στείρο κλαδί το καίγουν. Το βαθύτερα και μοναδική κριτήριο για την καρποφορία του κλαδιού είναι το κατά πόσο το κλαδί είναι σε πιο απόλυτη εξάρτηση από Ιησού. Όποιος παραμένει στον Ιησού καρποφορεί, αυτός που αποσπάται ξεραίνεται. Το «χωρίς εμένα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα» παίρνει ένα χαρακτηριστικό μοτίβο στο Ευαγγελίου του Ιωάννη και γενικότερα της βιβλικής ανθρωπολογίας: η δομή του ανθρώπου είναι ουσιαστικά ανοιχτή στον Θεό, επομένως ο άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει ότι η δική του συνέπεια βρίσκεται στην υπακοή. όχι σε αυτονομία. Είναι μια εξάρτηση να βιώνεται πρώτα από όλα ως πίστη και εμπιστοσύνη (δηλαδή με την έννοια του να στηρίζεσαι στον Χριστό και όχι στον εαυτό σου, ως τήρηση των εντολών και όχι στα δικά του σχέδια). Ωστόσο, αυτή η ενότητα η εξάρτηση δεν πρέπει να εννοηθεί ως εξάρτηση του υπηρέτη από τον αφέντη, αλλά μάλλον η κοινωνία που υπάρχει μεταξύ φίλων: στην πραγματικότητα, ο Ιωάννης δεν μιλά μόνο για παραμονή αλλά για αμοιβαία παραμονή: «Αυτός που μένει σε μένα και εγώ σε αυτόν».