Γ κυκλος, 3η Κυριακή του Πάσχα

3η Κυριακή του Πάσχα                

Ο Κύριος ρωτά “...... γιε/κόρη του ... μ’ αγαπάς;” 

Κυριακή 12 Μαΐου  2019

Το σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο, με μια λιτή αφήγηση  και  χρονολογικά  απροσδιόριστη, κάποια μέρα μετά την Ανάσταση, είναι μια πρόσκληση για το πιστό  κάθε εποχής να το διαβάσει ως μια σελίδα παραδειγματική.

Ανάγνωσμα από το κατά  Ιωάννη αγ. Ευαγγέλιο (21,1-19)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς εμφανίστηκε πάλι στους μαθητές στην όχθη της λίμνης της Τιβεριάδας. Και να πώς εμφανίστηκε: Ήταν μαζί ο Σίμων Πέτρος, ο Θωμάς που λεγόταν

Δίδυμος, ο Ναθαναήλ, που καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας, οι δύο γιοι του Ζεβεδαίου κι άλλοι δύο από τους μαθητές του. Τους λέει ο Σίμων Πέτρος: «Πηγαίνω να ψαρέψω». «Ερχόμαστε κι εμείς μαζί σου», του λένε εκείνοι. Βγήκαν έξω κι αμέσως ανέβηκαν στο πλοίο, αλλά όλη εκείνη τη νύχτα δεν έπιασαν τίποτα. Όταν πια ξημέρωσε, στάθηκε ο Ιησούς στο γιαλό· οι μαθητές όμως δεν ήξεραν ότι ήταν ο Ιησούς. Τους λέει τότε ο Ιησούς: «Παιδιά, μήπως έχετε κάτι για προσφάγι;» «Όχι», του αποκρίθηκαν. Εκείνος τότε τους λέει: «Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά μεριά του πλοίου και θα βρείτε ψάρια». Πραγματικά, έριξαν το δίχτυ, και τα ψάρια ήταν τόσα πολλά, που δεν μπορούσαν να τραβήξουν το δίχτυ. Λέει τότε στον Πέτρο ο μαθητής εκείνος που ο Ιησούς τον αγαπούσε: «Ο Κύριος είναι!» Μόλις άκουσε ο Σίμων Πέτρος πως είναι ο Κύριος, ζώστηκε το ιμάτιό του, επειδή ήταν γυμνός, και ρίχτηκε στο νερό. Οι άλλοι μαθητές ήρθαν με το πλοιάριο, σέρνοντας το δίχτυ με τα ψάρια, γιατί δεν απείχαν από τη στεριά παρά εκατό περίπου μέτρα. Όταν αποβιβάστηκαν στη στεριά, βλέπουν εκεί αναμμένη μια ανθρακιά κι ένα ψάρι πάνω στη φωτιά, και ψωμί. Τους λέει ο Ιησούς: «Φέρτε από τα ψάρια που πιάσατε τώρα». Ανέβηκε τότε στο πλοίο ο Σίμων Πέτρος και τράβηξε το δίχτυ στη στεριά, γεμάτο μεγάλα ψάρια, για την ακρίβεια εκατόν πενήντα τρία. Κι ενώ ήταν τόσα πολλά ψάρια, το δίχτυ δεν είχε σκιστεί. «Ελάτε να φάτε», τους λέει ο Ιησούς. Και κανείς από τους μαθητές δεν τολμούσε να τον ρωτήσει, «εσύ ποιος είσαι;» γιατί ήξεραν πως είναι ο Κύριος. Έρχεται ο Ιησούς, παίρνει το ψωμί και τους το μοιράζει. Το ίδιο έκανε και με το ψάρι. Αυτή ήταν η τρίτη εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές μετά την ανάστασή του.

 Όταν, λοιπόν, έφαγαν, λέει ο Ιησούς στο Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς περισσότερο απ’ όσο αυτοί εδώ;» «Ναι, Κύριε», του απαντάει ο Πέτρος, «εσύ ξέρεις πως σ’ αγαπώ». Του λέει τότε: «Βόσκε τ’ αρνιά μου». Τον ρωτάει πάλι για δεύτερη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς;» «Ναι, Κύριε», του αποκρίνεται εκείνος, «εσύ ξέρεις ότι σ’ αγαπώ». Του λέει τότε: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Τον ρωτάει για τρίτη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς;» Στενοχωρήθηκε ο Πέτρος που τον ρώτησε για τρίτη φορά «μ’ αγαπάς;» και του απαντάει: «Κύριε, εσύ τα ξέρεις όλα· εσύ ξέρεις ότι σ’ αγαπώ». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου. Όταν ήσουν νεότερος, έδενες τη ζώνη στη μέση σου και πήγαινες όπου ήθελες εσύ· όταν όμως γεράσεις, σε βεβαιώνω πως θ’ απλώσεις τα χέρια σου, και κάποιος άλλος θα σε ζώσει και θα σε πάει εκεί που δε θέλεις». Αυτό το είπε για να δείξει με ποιον θάνατο θα δόξαζε το Θεό. Κι αφού το είπε αυτό, του λέει: «Ακολούθησέ με».

                                                                                                              Λόγος του Κυρίου

Διαβάσαμε, λοιπόν ότι μερικοί, από τους μαθητές του Ιησού, ακόμη επηρεασμένοι από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που τους προκάλεσε ο σταυρικός θάνατος του Ιησού, και όπως δεν έχουν ακόμη μια ξεκάθαρη πίστη και αντίληψη της Ανάστασης του δάσκαλου , είχαν πήρα την απόφαση  να επιστρέψουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους και στο επάγγελμα τους και να δουν πως θα οργανώσουν ξανά τη ζωή τους.

Η προηγούμενη εμπειρία τους ως μαθητές ενός κοινού δασκάλου τους και η κοινή ζωή  είχε αφήσει στη ζωή τους βαθιά τα σημάδια τους συνέδεε  η φιλία της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης η αισθηση της κοινής τύχης. Τώρα βρίσκονται και πάλι μαζί σε εκείνη την ακρογιαλιά, εκεί που για πρώτη φορά συνάντησαν τον Ιησού τον εκτίμησαν εκεί όπου τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν και με ενθουσιασμό είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα του. Και είχαν αρχίσει να μαθαίνουν να ζουν μια κοινοτική ζωή. 

Μερικοί λοιπόν, από αυτούς προετοιμαζόταν για να βγουν να ψαρέψουν, όχι για να περάσει η ώρα τους, αλλά για να κερδίσουν τα προς το ζην και οι άλλοι θέλησαν να τους δώσουν ένα χέρι βοήθειας. 

Εμείς στη μελέτη μας, θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας  σε δύο από αυτούς τους μαθητές : τον  

Πέτρο, και το μαθητή που ο Ιησούς αγαπούσε,  και στο πώς αντέδρασαν όταν είδαν κάποιον άγνωστο μπροστά τους, για τον οποίον στην συνέχεια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν ο Αναστημένος Κύριος.

Στο πρόσωπο των δύο, ο Ευαγγελιστής προβάλει τα δύο βασικά γνωρίσματα του μαθητή του Ιησού: 

την διορατικότητα της αγάπης, που έκανε τον Ιωάννη να αναγνωρίσει στον άγνωστο τον Αναστημένο Ιησού 

και την γενναιοδωρία και τον ενθουσιασμό του Πέτρου που πήγε σε συνάντηση του Αναστημένου, 

και τέλος το πως και οι δυο δέχτηκαν και ανταποκρίθηκαν  στις υποδείξεις του.

Σκοπός της ύπαρξης των μαθητών των τότε, και των τωρινών, είναι η ιεραποστολή, δηλαδή να δώσουν μαρτυριά γιατί πιστέψαν στον Ιησού ώστε και εκείνοι πως τους ακούν να κάνουν το ίδιο με την ευλογία του Ιησού. 

Ο Λόγος του Ιησού, είναι όπως το δίχτυ, προσοχή όμως όχι για την ικανότητα του να παγιδεύει, αλλά γιατί συνάζει σε να κοινο χωρο τους διασκορπισμένους. 

Η υπόδειξη του Αναστημένου “Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά μεριά του πλοίου και θα βρείτε ψάρια” δηλώνει ότι η απόδοση της ιεραποστολής δεν οφείλεται στην ικανότητα του κήρυκα όσο στην συνεργασία του με τον Αναστημένο, χωρίς την οποία τίποτα δεν είναι κατορθωτό.  Με τον Αναστημένου τα πάντα είναι πλούσια και αποδοτικά.

Ακόμη κάτι το  ενδεικτικό: η αμφιβολία των αποστόλων, αν άγνωστος είναι ο Αναστημένος ή όχι,  εξαφανίζεται από τις καρδιές τους και όλοι αναγνωρίζουν τον Αναστημένο όταν τους καλεί «ελάτε να φάτε». Είναι μια φράση, μια πρόσκληση που φέρνει στη μνήμη ις πιο χαρακτηριστικές πτυχές της ζωής μαζί του το πως ήταν στην υπηρεσία των άλλων:  πχ  στον πολλαπλασιασμό των άρτων, στο τελευταίο δείπνο, χειρονομίες που προσδιόριζαν την ταυτότητα Του. Να γιατί ο Αναστημένος φανερώνεται μόνο στους δικούς του: η Ανάσταση του δεν γίνεται κατανοητή χωρίς την γνώση και την εμπειρία της προηγούμενης ζωή του και του νόηματος που της είχε προσδώσει. 

Τέλος: Ο διάλογος του Ιησού με τον Πέτρο, παραπέμπει στην τριπλή άρνηση του Πέτρου, την παραμονή του θανάτου του Ιησού. Ο Αναστημένος δεν τον μαλώνει δεν θέλει να τον πληγώσει αντίθετα  διενεργεί την κάθαρση της μνήμης του μαθητή που απαρνήθηκε τον δάσκαλο. Στη θέση της αρνητικής εκείνης εμπειρίας που είναι αιτία ενοχών και υπαρξιακής πτώσης του μαθητή, ο Δάσκαλος εναποθέτει μια νέα θετική εμπειρία που όχι μόνο επουλώνει τα τραύματα που η προηγούμενη είχε δημιούργησει, αλλά και την υπερακοντίζει. Είναι μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ, όχι  άσχετη με την προηγούμενη .Ήδη στο τελευταίο δείπνο με τους μαθητές τους αυτούς που τώρα τον αναγνώρισαν ως Αναστημένο, «Όταν έρθει ο Παράκλητος, ….. , το Πνεύμα της Αλήθειας, …..θα ερμηνεύσει την αποστολή μου…..». (Ιωα.15,26-27)

Ο Αναστημένος, τέλος αφού τον ‘θεράπευσε’, θέλησε να του εμπιστευθεί την διαποίμανση ποίμνιό του, όχι με βάση τις δεξιότητες που απόκτησε ζώντας μαζί του, αλλά εκτιμώντας το πόσο έμαθε να αγαπά αυτόν και τους συμμαθητές του, που σημαίνει ότι είναι διαθέσιμος να συνεχίσει να μοιραζεταί τη ζωή του μαζί του, να ζήσει όπως εκείνος έζησε, να δώσει ακόμη και τη ζωή του για το ποίμνιο και μάλιστα, που ας σημειωθεί ότι ο Αναστημένος τρεις φορές τονίζει ότι ποίμνιο τα προβατα και τα αρνιά που δεν είναι του Πέτρου αλλά του Ιησού. 

Αυτό κάνει και ο κάθε πραγματικός μαθητής του Ιησού, ζει οπως εζησε ο Ιησούς όχι προς δικό του όφελός μας προς όφελος όλων, του ποιμνίου του Ιησού.