Γ' κυκλος 5η Κυριακή του Πάσχα Ιωα. 13,31-33’34-35

Αγαπάμε ο ένας τον άλλο όπως ο Ιησούς μας αγάπησε;

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

Ο Ιησούς, λίγο πριν αντιμετωπίσει την «ώρα του», τον σκοπό της ύπαρξης του, γύρω από το τραπέζι του πασχαλινού δείπνου , που θα είναι και το τελευταίο του δείπνο, κάνει μια ανακεφαλαίωση της ζωή του με τους μαθητές του. Και τους εμπιστεύεται την επιτομή της ζωής του.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη ΄Αγιο Ευαγγέλιο ( 13,31-33’34-35 )

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους μαθητές του: «Ήρθε τώρα η ώρα να φανερωθεί η δόξα του Υιού του Ανθρώπου κι ο Θεός να δοξαστεί εξαιτίας του· κι αν ο Θεός δοξαστεί δι’ αυτού, τότε κι ο Θεός θα τον δοξάσει κοντά του, κι αυτό μάλιστα θα γίνει πολύ γρήγορα. Παιδιά μου, για πολύ λίγο θα είμαι ακόμη μαζί σας· θα με αναζητήσετε, και αυτό που είπα στους Ιουδαίους, πως δηλαδή εκεί που πηγαίνω εγώ εσείς δεν μπορείτε να ’ρθείτε, το λέω και σ’ εσάς τώρα. Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο. Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο».

Λόγος του Κυρίου

Η επιτομή της ζωής του Ιησού είναι στην υπόδειξη/οδηγία :« Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο. Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο»

Μια οδηγία, μια υπόδειξη ζωής και όχι μια διαταγή και ο φόβος της τιμωρίας αν παραβιαστεί · αγάπη και επιβολή δεν συμβαδίζουν.«Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο», είναι η Πηγή και το Αποκορύφωμα μιας ζωής. Πηγή των υπόλοιπων εντολών, οι άλλες εντολές δεν είναι παρά οι επιμέρους εκφράσεις και προσπάθειες εφαρμογής, εκπλήρωσης, υλοποίησης και βιώματος της μίας εντολής «να αγαπάτε ο ένας τον άλλο».

Η εντολή της αγάπης που ο Ιησούς δίνει στους μαθητές του, δεν παρουσιάζεται ως μια αφηρημένη θεωρία όπου ο εκάστοτε μαθητής οφείλει να αναζητήσει τους τρόπους υλοποίησης της, αλλά ο ίδιος προσφέρει και το υπόδειγμα στο οποίο πρέπει να τείνουν: «Όπως σας αγάπησα εγώ».

Που έγκειται λοιπόν το «Σας δίνω μια νέα εντολή» ; σε κείνη την ειδοποιό διαφορά της αγάπης που ο Ιησούς δίνει ·στη λογική μας, όταν κάποιος μας λέει: “Όπως εγώ σας αγάπησα” περιμένουμε, ως εύλογη προσθήκη, το «έτσι να αγαπάτε και εσείς Εμένα», ενώ εδώ διευκρινίζει : «επειδή εγώ σας αγάπησα, γι αυτό να αγαπάτε και σεις ο ένας τον άλλο». Ακόμη το «Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο», δίνει και την υφή και την ποιότητα της αγάπης. Μιας αγάπης που δεν έχει κανένα ίχνος ανταποδοτικότητας ή ιδιοτέλειας, αλλά που σπρώχνει στην έξοδο από τον εαυτόν μας σε προϋπάντηση του άλλου, στην αλληλεγγύη, και που προστατεύει τον μαθητή από τον αυτάρεσκο απομονωτισμό.

Η εντολή της αγάπης είναι «μια νέα εντολή» επειδή «ανοίγει πόρτες και παράθυρα» σ’ ένα νέο κόσμο, τον οποίο ο Ιησούς όχι μόνο υποσχέθηκε αλλά που με την ίδια την παρουσία Του, τη διδαχή Του, τα έργα Του, τον Θάνατο και την Ανάσταση Του, τον εγκαινίασε και τον έζησε . Η αποφασιστική στροφή έγινε με την Ανάσταση. Η καθημερινότητα του μαθητή, που βιώνεται με αυτή την αγάπη είναι η ανά πάσα στιγμή πρόγευση, εδώ και τώρα, εκείνου του ολοκληρωμένου κόσμου που ο Ιησούς υποσχέθηκε και αρχίζει με την Ανάσταση και που ο απόστολος Παύλος περιγράφει ως τον κόσμο όπου ο Θεός θα είναι «τα πάντα σε όλους».

Αυτή η αγάπη, είναι η ταυτότητα του μαθητή του Χριστού που αγαπά, όχι για να αποκομίσει ο ίδιος τα όποια οφέλη, αλλά γιατί «Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο», μια αγάπη μαρτυρία ως προς τον Διδάσκαλο.

Μια αγάπη που σύμφωνα με τον απόστολο Ιωάννη, είναι ήδη η εμπειρία της Αναστάσεως μας γιατί από αυτό ξέρουμε «ότι περάσαμε από τον θάνατο στη ζωή γιατί αγαπάμε τους αδελφούς μας, εκείνος που δεν αγαπά μένει μέσα στο θάνατο».

Γ κύκλος, 4 η Κυριακή του Πάσχα

Ποιανού την φωνή  αναγνωρίζω και ακολουθώ

Κυριακή  19    Μαΐου 2019

Είναι στιγμές που, διαβάζοντας κάποιος το τέταρτο ευαγγέλιο,  έχει την εντύπωση ότι ο Ιησούς βρίσκεται  σε μία συνεχή διένεξη με τους Ιουδαίους  και  πρέπει να απαντήσει στην ερώτηση : «Αν είσαι εσύ ο Μεσσίας, πες το καθαρά». (10, 25-26). Στο ευαγγέλιο κατά Ιωάννη ο Ιησούς  προσπαθεί να αποκαλύψει με τρόπο παραστατικό την ταυτότητα του προσώπου και του έργου του. Και προσφέρει τρεις μεγάλες σκιαγραφήσεις - απεικονίσεις: «Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής», «Εγώ είμαι το Φως του κόσμου», και «Εγώ είμαι ο καλός Ποιμένας».  

Η περικοπή μας έχει ως θέμα την εικόνα «του καλού Ποιμένα». Προσπαθώντας να κατανοήσουμε όλες αυτές τις εικόνες και ιδιαίτερα την συγκεκριμένη, αυτή «του καλού ποιμένα» πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί εύκολα μπορεί να παραπλανηθούμε και να προσχωρήσουμε  σε ερμηνείες που ενδεχομένως  να βρουν κάποια προσχηματική λαβή στις εικόνες του κειμένου, οι οποίες   όμως δεν μπορούν να αναμετρηθούν και να συγκριθούν   με την σοβαρότητα του κείμενου.

      Ανάγνωσμα από το κατά  Ιωάννη  ΄Αγιο  Ευαγγέλιο  (10, 27-30)

      Εκείνο τον καιρό συνέχισε ο Ιησούς τη διδασκαλία του  λέγοντας: Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν· εγώ τους δίνω αιώνια ζωή και δε θα χαθούν ποτέ, γιατί κανείς δε θα μπορέσει να τ’ αρπάξει από την εξουσία μου. Ο Πατέρας μου, που μου τα έχει δώσει όλα, είναι ισχυρότερος απ’ όλους. Κανείς δεν μπορεί ν’ αρπάξει ό, τι βρίσκεται στα χέρια του Πατέρα μου. Εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα».

                                                                                                                                    Λόγος του Κυρίου

 Ας δούμε λοιπόν και την  ευκαιρία που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια: Ο Ιησούς  βρίσκεται  στον περίβολο του Ναού της Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της ετήσιας γιορτής που κάνει ανάμνηση της ‘Κάθαρσης  και επανακαθιέρωσης  του Ναού’. Παρακολουθεί τους Ιουδαίους που προσέρχονταν στο Ναό (που   για κάθε καλό Ιουδαίο ήταν το κατεξοχήν σημείο της παρουσίας του Θεού ανάμεσα στο λαό του, είναι ο κατεξοχήν τόπος επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό). Παρατηρεί, λοιπόν, αυτούς που εισέρχονταν  στο προαύλιο του Ναού από την πόρτα που ονομαζόταν προβατική πύλη,  πόρτα των προβάτων, δηλαδή  ήταν η είσοδος- πόρτα από την οποία έβαζαν τα πρόβατα που προορίζονταν  για τις θυσίες της ημέρας. 

«Εγώ είμαι ο  ποιμένας»

Ας αφήσουμε πίσω μας όλες εκείνες τις γλυκανάλατες απεικονίσεις του Ιησού ως ποιμένα με άσπρα πεντακάθαρα ρούχα, ξανθό και καλοχτενισμένο κεφάλι και με ένα αρνάκι στην αγκαλιά του! Ο  βοσκός,  είναι ένα σκληρό επάγγελμα  που δεν έχει ανάπαυλες, δεν ξέρει γιορτές και σχόλες ή διακοπές. Ο ποιμένας ζει αποκομμένος και στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής,  δεν μπορεί ποτέ να απομακρυνθεί τα πρόβατα του. Ζει με τα πρόβατά του και για τα πρόβατά του, θυσιάζεται γι’ αυτά, για να το πούμε σύμφωνα  με τα λόγια του σημερινού  πάπα «έχει την μυρωδιά των προβάτων του»!. Ο Ιησούς παίρνει λοιπόν την ευκαιρία να παρομοιάσει τον εαυτό του ως  τον ‘ποιμένα’, που με ανιδιοτελή και αληθινή, ουσιαστική φροντίδα, αναλώνεται για "τα πρόβατα του", τους μαθητές του.

«Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν»· ο ευαγγελιστής έχει στο μυαλό του την ποιμενική ζωή της εποχής του. Κάθε βράδυ περισσότεροι βοσκοί σταβλίζουν τα πρόβατα τους στο ένα κοινό ποιμνιοστάσιο  και με βάρδιες τα φρουρούν. Το πρωί ο κάθε βοσκός, με τον δικό του συνθηματικό τρόπο, με τη δική του φωνή, καλεί τα δικά του πρόβατα, για να τα οδηγήσει στην βοσκή. Και κάθε πρόβατο αναγνωρίζει μόνο την φωνή του δικού του βοσκού. Αναλογικά, ο Ιησούς παρουσιάζει τις σχέσεις του με τους μαθητές ως σχέσεις αμοιβαίας γνωριμίας που βασίζονται   στην εμπιστοσύνη ως  αποτέλεσμα της καθημερινής τριβής ζωής του ποιμένα και ποιμενομένου, σχέσεις ακρόασης : γνωρίζω εμπιστεύομαι και ακολουθώ.

Γ κυκλος, 3η Κυριακή του Πάσχα

3η Κυριακή του Πάσχα                

Ο Κύριος ρωτά “...... γιε/κόρη του ... μ’ αγαπάς;” 

Κυριακή 12 Μαΐου  2019

Το σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο, με μια λιτή αφήγηση  και  χρονολογικά  απροσδιόριστη, κάποια μέρα μετά την Ανάσταση, είναι μια πρόσκληση για το πιστό  κάθε εποχής να το διαβάσει ως μια σελίδα παραδειγματική.

Ανάγνωσμα από το κατά  Ιωάννη αγ. Ευαγγέλιο (21,1-19)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς εμφανίστηκε πάλι στους μαθητές στην όχθη της λίμνης της Τιβεριάδας. Και να πώς εμφανίστηκε: Ήταν μαζί ο Σίμων Πέτρος, ο Θωμάς που λεγόταν

Δίδυμος, ο Ναθαναήλ, που καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας, οι δύο γιοι του Ζεβεδαίου κι άλλοι δύο από τους μαθητές του. Τους λέει ο Σίμων Πέτρος: «Πηγαίνω να ψαρέψω». «Ερχόμαστε κι εμείς μαζί σου», του λένε εκείνοι. Βγήκαν έξω κι αμέσως ανέβηκαν στο πλοίο, αλλά όλη εκείνη τη νύχτα δεν έπιασαν τίποτα. Όταν πια ξημέρωσε, στάθηκε ο Ιησούς στο γιαλό· οι μαθητές όμως δεν ήξεραν ότι ήταν ο Ιησούς. Τους λέει τότε ο Ιησούς: «Παιδιά, μήπως έχετε κάτι για προσφάγι;» «Όχι», του αποκρίθηκαν. Εκείνος τότε τους λέει: «Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά μεριά του πλοίου και θα βρείτε ψάρια». Πραγματικά, έριξαν το δίχτυ, και τα ψάρια ήταν τόσα πολλά, που δεν μπορούσαν να τραβήξουν το δίχτυ. Λέει τότε στον Πέτρο ο μαθητής εκείνος που ο Ιησούς τον αγαπούσε: «Ο Κύριος είναι!» Μόλις άκουσε ο Σίμων Πέτρος πως είναι ο Κύριος, ζώστηκε το ιμάτιό του, επειδή ήταν γυμνός, και ρίχτηκε στο νερό. Οι άλλοι μαθητές ήρθαν με το πλοιάριο, σέρνοντας το δίχτυ με τα ψάρια, γιατί δεν απείχαν από τη στεριά παρά εκατό περίπου μέτρα. Όταν αποβιβάστηκαν στη στεριά, βλέπουν εκεί αναμμένη μια ανθρακιά κι ένα ψάρι πάνω στη φωτιά, και ψωμί. Τους λέει ο Ιησούς: «Φέρτε από τα ψάρια που πιάσατε τώρα». Ανέβηκε τότε στο πλοίο ο Σίμων Πέτρος και τράβηξε το δίχτυ στη στεριά, γεμάτο μεγάλα ψάρια, για την ακρίβεια εκατόν πενήντα τρία. Κι ενώ ήταν τόσα πολλά ψάρια, το δίχτυ δεν είχε σκιστεί. «Ελάτε να φάτε», τους λέει ο Ιησούς. Και κανείς από τους μαθητές δεν τολμούσε να τον ρωτήσει, «εσύ ποιος είσαι;» γιατί ήξεραν πως είναι ο Κύριος. Έρχεται ο Ιησούς, παίρνει το ψωμί και τους το μοιράζει. Το ίδιο έκανε και με το ψάρι. Αυτή ήταν η τρίτη εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές μετά την ανάστασή του.

 Όταν, λοιπόν, έφαγαν, λέει ο Ιησούς στο Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς περισσότερο απ’ όσο αυτοί εδώ;» «Ναι, Κύριε», του απαντάει ο Πέτρος, «εσύ ξέρεις πως σ’ αγαπώ». Του λέει τότε: «Βόσκε τ’ αρνιά μου». Τον ρωτάει πάλι για δεύτερη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς;» «Ναι, Κύριε», του αποκρίνεται εκείνος, «εσύ ξέρεις ότι σ’ αγαπώ». Του λέει τότε: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Τον ρωτάει για τρίτη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς;» Στενοχωρήθηκε ο Πέτρος που τον ρώτησε για τρίτη φορά «μ’ αγαπάς;» και του απαντάει: «Κύριε, εσύ τα ξέρεις όλα· εσύ ξέρεις ότι σ’ αγαπώ». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου. Όταν ήσουν νεότερος, έδενες τη ζώνη στη μέση σου και πήγαινες όπου ήθελες εσύ· όταν όμως γεράσεις, σε βεβαιώνω πως θ’ απλώσεις τα χέρια σου, και κάποιος άλλος θα σε ζώσει και θα σε πάει εκεί που δε θέλεις». Αυτό το είπε για να δείξει με ποιον θάνατο θα δόξαζε το Θεό. Κι αφού το είπε αυτό, του λέει: «Ακολούθησέ με».

                                                                                                              Λόγος του Κυρίου

Διαβάσαμε, λοιπόν ότι μερικοί, από τους μαθητές του Ιησού, ακόμη επηρεασμένοι από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που τους προκάλεσε ο σταυρικός θάνατος του Ιησού, και όπως δεν έχουν ακόμη μια ξεκάθαρη πίστη και αντίληψη της Ανάστασης του δάσκαλου , είχαν πήρα την απόφαση  να επιστρέψουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους και στο επάγγελμα τους και να δουν πως θα οργανώσουν ξανά τη ζωή τους.

Η προηγούμενη εμπειρία τους ως μαθητές ενός κοινού δασκάλου τους και η κοινή ζωή  είχε αφήσει στη ζωή τους βαθιά τα σημάδια τους συνέδεε  η φιλία της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης η αισθηση της κοινής τύχης. Τώρα βρίσκονται και πάλι μαζί σε εκείνη την ακρογιαλιά, εκεί που για πρώτη φορά συνάντησαν τον Ιησού τον εκτίμησαν εκεί όπου τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν και με ενθουσιασμό είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα του. Και είχαν αρχίσει να μαθαίνουν να ζουν μια κοινοτική ζωή. 

Μερικοί λοιπόν, από αυτούς προετοιμαζόταν για να βγουν να ψαρέψουν, όχι για να περάσει η ώρα τους, αλλά για να κερδίσουν τα προς το ζην και οι άλλοι θέλησαν να τους δώσουν ένα χέρι βοήθειας. 

Εμείς στη μελέτη μας, θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας  σε δύο από αυτούς τους μαθητές : τον  

Γ κύκλος: Β' Κυριακή του Πάσχα:. Της Θείας Ευσπλαχνίας (Ιωα . 20, 19-31)

 Ειρήνη σε σας! «Την δική μου ειρήνη σας δίνω» και όχι όπως την δίνει ο κόσμος

Κυριακή 5/5/2019 

Εορτάζοντας το Πάσχα του Ιησού Χριστού  γιορτάζουμε, συγχρόνως,  το Έλεος του Θεού για μας. Το μήνυμα του Πάσχα είναι ότι η Αγάπη του Θεού, άρα το Έλεός του, δεν αφήνει στον τάφο Εκείνον που, από έλεος και ευσπλαχνία,  έδωσε την ζωή του για τους αδελφούς. 
Αυτό εμπνέει την εμπιστοσύνη σε κάθε άνθρωπο ότι ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει στον θάνατο  εμάς που  μας αναγέννησε με το Βάπτισμα  και μας μπόλιασε με την ελπίδα της Ανάστασης,  εφόσον μοιραστούμε τη ζωή μας με τον Ιησού Χριστό και κάνουμε τη ζωή Του ζωή μας. 

Ανάγνωσμα από το κατα Ιωάννη αγ. Ευαγγέλιο  (Ιωα . 20, 19-31) 

"Την ίδια εκείνη μέρα, δηλαδή την πρώτη μέρα μετά το Σάββατο, όταν βράδιασε κι ενώ οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι κάπου με κλειστές τις πόρτες, επειδή φοβούνταν τις ιουδαϊκές αρχές, ήρθε ο Ιησούς, στάθηκε στη μέση και τους λέει: «Ειρήνη σ’ εσάς». Κι όταν το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Οι μαθητές χάρηκαν που είδαν τον Κύριο. Ο Ιησούς τους είπε πάλι: «Ειρήνη σ’ εσάς! Όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι εγώ εσάς». Έπειτα από τα λόγια αυτά, φύσηξε στα πρόσωπά τους και τους λέει: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες· σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι».
Ο Θωμάς όμως, ένας από τους δώδεκα μαθητές, που λεγόταν Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Ιησούς. Του έλεγαν λοιπόν οι άλλοι μαθητές: «Είδαμε τον Κύριο με τα μάτια μας». Αυτός όμως τους είπε: «Εγώ αν δεν δω στα χέρια του τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δε βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, και δε βάλω το χέρι μου στη λογχισμένη πλευρά του, δε θα πιστέψω». Οχτώ μέρες αργότερα οι μαθητές ήταν πάλι μέσα στο σπίτι, μαζί τους κι ο Θωμάς. Έρχεται λοιπόν ο Ιησούς, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, στάθηκε στη μέση και είπε: «Ειρήνη σ’ εσάς». Έπειτα λέει στο Θωμά: «Φέρε εσύ το δάχτυλό σου εδώ και δες τα χέρια μου, φέρε και το χέρι σου και βάλ’ το στην πλευρά μου. Μην αμφιβάλλεις και πίστεψε». Ο Θωμάς τότε του αποκρίθηκε: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Πείστηκες επειδή με είδες με τα μάτια σου· μακάριοι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ’ έχουν δει!»
Ο σκοπός της συγγραφής του Ευαγγελίου
Ο Ιησούς έκανε βέβαια και πολλά άλλα θαύματα μπροστά στους μαθητές του, που δεν είναι γραμμένα σ’ αυτό εδώ το βιβλίο. Αυτά όμως γράφτηκαν για να πιστέψετε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντας να έχετε δι’ αυτού τη ζωή.

Λόγος του Κυρίου


Σ’ αυτή τη σύντομη περικοπή του Ευαγγελίου, ο Ιησούς τρεις φορές  απευθύνει τον  χαιρετισμό: «Ειρήνη σε σας!». Προηγουμένως, δηλαδή  προ του Σταυρικού Θανάτου και της Ανάστασης του,  είχε διακηρύξει «την δική μου ειρήνη σας δίνω και όχι όπως την δίνει ο κόσμος» .(Ιω. 14,27). Στην προκείμενη περίπτωση η ειρήνη είναι  μια πραγματικότητα πολύ πιο μεγάλη και ευρεία  από την απουσία πολέμου ή συγκρούσεων στην οποία,  συνήθως, την περιορίζουμε. Δεν ταυτίζεται  διόλου  με την κατάσταση ηρεμίας και ησυχίας.

 Η ειρήνη, στην Αγία Γραφή,  είναι αυτή η ειρήνη που θα κόμιζε και θα δώριζε ο Μεσσίας, δηλαδή  η πληρότητα της ύπαρξης -όταν το «κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού»,  όπως είναι πλασμένος ο άνθρωπος,  θα είναι πράγματι ολοκληρωμένο και σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού-  και αυτό, μπορεί να παραχωρηθεί  μόνο από τον Θεό: το δώρο του! Γι αυτό ο Ιησούς λέει: «την δική μου ειρήνη σας δίνω και όχι όπως την δίνει ο κόσμος». Και τώρα, ο Αναστημένος Μεσσίας, με την ειρήνη του ποτίζει στις καρδιές των φίλων του, καθιστώντας τους απτό σημείο της παρουσίας του. Είναι το δώρο που ρέει από το Σταυρό, μιας και η φθαρτή ανθρώπινη  ύπαρξη του  Ενσαρκωμένου Λόγου, του Ιησού, κενώθηκε όχι μόνο  από  την θεότητα «μορφή δούλου λαβών»  αλλά και από κάθε ικμάδα ζωής προκειμένου να δικαιώσει τους φίλους του, εμάς, και  ζωογονήθηκε από το Πνεύμα του Θεού και τον Ανάστησε. Ο Αναστημένος, είναι ο Θυσιασμένος,  ο Λόγος Αγάπης που θυσιάζεται για τον αγαπημένο και αυτό τον οδηγεί στο πλήρωμα της «εν Θεώ ζωής», είναι αυτός  που κάθεται “στα δεξιά του Πατέρα”, όπως πολύ παραστατικά και με ποιητικό λόγο προσπαθούμε να εκφράσουμε τη μεγάλη αλήθεια, στο «Πιστεύω».


 Είναιέναδώρο που  το δεχόμαστε ταπεινά  αλλά και με μια δέσμευση εκ μέρους μας  για μια υπομονετική,  συνεχή  προσέγγιση και αφοσίωση σ΄ αυτήν την  πραγματικότητα, που είναι μια σχέση Δημιουργού, Πατέρα, με  το πλάσμα του  που,  διαμέσου  του Γιου -ο οποίος  είναι η πραγματική εικόνα του Πατέρα-  ο άνθρωπος,  “συμμορφωμένος” με την πραγματική εικόνα του Θεού και με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος  μπορεί να επανακτήσει  τη πλήρη επικοινωνία και Ειρήνη με τον Θεό, που πρακτικά εκδηλώνεται στην  ειρήνη και  με τους αδελφούς.