Γ΄ Κύκλος - 1η Κυριακή της Παρουσίας

29 Νοεμβρίου 2015

Στο τέλος το νόημα της Ζωής

(Λκ 21,25-28, 34-36)

Φίλοι μου, σήμερα Κυριακή αρχίζουμε ένα καινούργιο λειτουργικό έτος, μερικοί ίσως σκεφτούν : άντε πάλι από την αρχή τα ίδια και τα ίδια. Δεν θα τόλεγα. Δεν είμαστε καθόλου ίδιοι με τον περασμένο χρόνο ή ακόμη πριν από δυο τρία χρόνια. Μεγαλώνοντας, αλλάζουμε και θα έπρεπε να ωριμάζουμε, δηλαδή αφήνουμε πίσω τη μηχανική επανάληψη πράξεων και λόγων και γινόμαστε όλο και περισσότερο δημιουργοί της ζωής μας, καλλιεργητές της ανθρωπιάς και μάρτυρες μιας ζωής ποιοτικά ανώτερης, από το χτες.

Εμείς οι μαθητές του Χριστού, πεπεισμένοι ότι ο Θεός μάς έπλασε κατ' εικόνα και ομοίωσή Του και μέσω του Ιησού Χριστού που μας καθιέρωσε παιδιά τού Θεού και αδελφούς του, γινόμαστε και κληρονόμοι του Θεού. Δεν πρέπει να κάνουμε πράγματα που μας καθηλώνουν στο παρελθόν. Αλλά να είμαστε προσεκτικοί μην πέσουμε στον πειρασμό της επανάληψης λόγων και πραγμάτων, χωρίς συμμετοχή και καρδιά. Αλλά να ζούμε μια ζωή, που όπως η ζωή, είναι συνεχής ανανέωση και δημιουργία.

Ας ακούσουμε τι μας λέει το σημερινό ευαγγέλιο από τον Ευαγγελιστή Λούκα:

«Θα παρουσιαστούν σημάδια στον ήλιο, στο φεγγάρι και στ’ αστέρια. Στη γη οι λαοί θα αναστατωθούν και θα ζουν σε αγωνία, εξαιτίας της βοής και των μεγάλων κυμάτων της θάλασσας. Οι άνθρωποι θα κοντεύουν να πεθάνουν από το φόβο κι από την αγωνία γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν στην οικουμένη, γιατί οι ουράνιες δυνάμεις, που κρατούν την τάξη του σύμπαντος, θα διασαλευτούν. Τότε θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω σε σύννεφο με δύναμη και με μεγάλη λαμπρότητα. Όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται σηκώστε τα κεφάλια σας και αναθαρρήστε, γιατί πλησιάζει η ώρα του λυτρωμού σας».

«Προσέξτε καλά τους εαυτούς σας. Μην παραδοθείτε στην κραιπάλη και στη μέθη και στις βιοτικές ανάγκες, και σας αιφνιδιάσει η ημέρα εκείνη. Γιατί θα ’ρθεί σαν την παγίδα σε όλους τους κατοίκους της γης. Να μένετε λοιπόν άγρυπνοι και να προσεύχεστε αδιάκοπα, για να μπορέσετε να ξεπεράσετε όλα όσα είναι να συμβούν, και να παρουσιαστείτε έτοιμοι μπροστά στον Υιό του Ανθρώπου».

Λόγος του Κυρίου

Αν δούμε στα λόγια του Ευαγγελίου ως μια περιγραφή του τέλους του κόσμου που έγινε για να μας φοβερίσει, τότε δεν καταλάβαμε τίποτα. Το αντίθετο, μάλιστα, μας μιλούν για το τώρα μας, όπου όλα μάς φαίνονται μια μαύρη απελπισία και προσπαθούν να μας αναπτερώσουν το ηθικό και να μας δείξουν την άπειρη αξία του «τώρα» που ζούμε, παρόλη την επώδυνη ακαταστασία.

Πράγματι, φυσικές καταστροφές, πόλεμοι, παγκόσμιες ανακατατάξεις βίαιες, κλπ. πάντοτε υπήρξαν. Ο Ιησούς, όμως, αναγγέλλει “ Όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται σηκώστε τα κεφάλια σας και αναθαρρήστε, γιατί πλησιάζει η ώρα του λυτρωμού σας ”.

Με την εικόνα των καταστροφικών σημείων στον ουρανό και στη γη, ο Ιησούς περιγράφει το καινούργιο που έρχεται, είναι μια νέα δημιουργία. Ο παλαιός κόσμος, που τώρα φαίνεται να κυριαρχεί, το κακό που κάνει τους μαθητές να υποφέρουν δύοντας, αντιστέκεται και αντιδρά. Η κοινότητα των μαθητών πρέπει να συνεργαστεί στην αποκάλυψη και στην επικράτηση του καινούργιου, του Καινούργιου Κόσμου της Βασιλείας του Θεού, που γεννιέται. Αυτό δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια, χρειάζεται κόπος και πόνος για να ξεπεραστούν οι αντιστάσεις του παλιού και να εδραιωθεί το καινούργιο .

Η απελευθέρωσή μας με την ενσάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού, επιτεύχθηκε και αρχίσαμε να την κάνουμε δική μας, εκείνο που μένει είναι να την κάνουμε ολοκληρωτικά δική μας.

Τα λόγια αυτά του Ιησού, «περί ελεύσεως της Βασιλείας του Θεού και του Υιού του Θεού», σκοπό έχουν να αναπτερώσουν το ηθικό των τότε μαθητών, αλλά και των σημερινών, για να ξεπεράσουν τις τότε, αλλά και σημερινές, δυσμενείς καταστάσεις, που ζουν με τα μάτια της ελπίδας, γνωρίζοντας ότι το κακό και οι καταπιεστές είναι «περαστικά» και τα κατορθώματά τους εφήμερα.

Ο Ιησούς μιλά για τον εαυτόν του ως το Γιο του ανθρώπου, ενώ οι μαθητές του συνήθως τον προσδιορίζουν ως τον Γιο του Θεού. Αυτοί οι δυο χαρακτηρισμοί αλληλοσυμπληρώνονται. Στο πρόσωπο του Ιησού ο Θεός παρουσιάζει το ανθρώπινο πρόσωπό του, Γιο του Θεού και ο Ιησούς δείχνει τη θεϊκή διάσταση του κάθε ανθρώπου. Όταν ο Γιος του Θεού έρχεται, αποκαλύπτεται η θεϊκή πτυχή του ανθρώπου και συνάμα η ανθρώπινη του Θεού, άρα η κυριαρχία του κακού πέφτει και ο άνθρωπος επανακτά την αξιοπρέπειά του.

Υπήρξαν πολλές εξουσίες και πολλά βασίλεια και όχι μόνο εκείνα τα μακρινά στο χρόνο, αλλά και σχεδόν σύγχρονά μας, που φάνταζαν παντοδύναμα και αήττητα, και συμπεριφερόταν ως ο θεός επί της γης, αγνοώντας και περιφρονώντας κάθε αξιοπρέπεια του ανθρώπου, που έπεσαν και χάθηκαν. Ο Ιησούς μάς διδάσκει: τίποτα δεν είναι δεδομένο και αιώνιο, στα χέρια μας είναι η ευθύνη για τα καλύτερα και για τα χειρότερα, τελικά όμως μόνο η Βασιλεία του Θεού θα επικρατήσει.

Η προτροπή στην επαγρύπνηση θέλει να τονίσει την αρετή της σύνεσης που είναι δώρο του αγ. Πνεύματος και καθιστά το μαθητή προσεκτικό μπροστά στις τρέχουσες καθημερινές αντιξοότητες, αλλά και στην αντιμετώπιση των μεγάλων υπαρξιακών προβλημάτων, πχ ποιο νόημα να δώσουμε στην καθημερινότητά μας, στον εντοπισμό αξιών για τις οποίες αξίζει να παλέψουμε μέσα σε ένα ταραγμένο περιβάλλον, όπου φαίνεται κάθε αξία να έχει χαθεί, και να μην υπάρχει κάτι να θυμίζει αντικειμενική αλήθεια, παρά μόνο το εκάστοτε Εγώ μου κοκ. Η αρετή της σύνεσης, λοιπόν, καθιστά το μαθητή του Χριστού φωτισμένο από το ευαγγέλιο, ήρεμο και γαλήνιο να βρίσκεται σε ειρήνη και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις, να προσπαθεί να βρει την απάντηση και τη λύση.

Με μια τέτοια θεώρηση των πραγμάτων, που φανερώνει την ωριμότητα που αποκτήθηκε με το φως του ευαγγελίου, ο μαθητής συνειδητοποιεί ότι δεν πρέπει να αφήνει τον καιρό που του δωρίθηκε να χάνεται σε επιπολαιότητες, αλλά να τον χρησιμοποιεί εργαζόμενος για πράγματα που αποβλέπουν στο κοινό καλό, γιατί τότε, όπως λέει το ευαγγέλιο, το όνομά του “γράφεται στον Ουρανό”, που σημαίνει ότι ξεπερνά την καθημερινή φθορά και έχει άπειρη αξία .

Η ευαγγελική περικοπή μιλά για έναν κόσμο που τελείωνε…τελικά όμως ποιός είναι αυτός ο κόσμος; Η Γραφή αναφέρεται στον κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το κακό, η αδικία, η καταπίεση κ.ο.κ., αυτός ο κόσμος είναι που θα χαθεί οριστικά και αμετάκλητα.

Για το πότε θα γίνουν όλα αυτά, η απάντηση είναι απλή τώρα και είναι σε εξέλιξη. Αν εννοούμε την “ημερομηνία”, ο ίδιος λέει αυτό το ξέρει μόνο ο Θεός Πατέρας. Τώρα, αν μερικοί γραφικοί με τη Γραφή στο χέρι προσπαθούν να κάνουν υπολογισμούς, δικό τους πρόβλημα και τέρψη και δικός τους ο χαμένος χρόνος. Εμείς τους χρόνους και τους καιρούς……δεν ξέρουμε, μας αρκεί να ξέρουμε ότι είναι του Θεού.

Ο «καιρός του Θεού» τρέχει ανεξάρτητα από εμάς. Εμείς δεν μπορούμε να παρέμβουμε, ούτε και μπορούμε να τον καταλάβουμε στην ολοκληρία του. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενταχθούμε σε αυτόν μέσω του μυστηρίου του βαπτίσματος που μας εισάγει στην «εν Χριστώ ζωή», και μέσω της επιφοίτησης του αγ. Πνεύματος με το μυστήριο του Χρίσματος, ο καιρός μας εμφυτεύεται στον « καιρό » του Θεού. Τι μένει, λοιπόν, ακόμη να κάνουμε; «Προσέξτε καλά τους εαυτούς σας. Μην παραδοθείτε στην κραιπάλη και στη μέθη και στις βιοτικές ανάγκες, και σας αιφνιδιάσει η ημέρα εκείνη. Γιατί θα ’ρθεί σαν την παγίδα σε όλους τους κατοίκους της γης. Να μένετε λοιπόν άγρυπνοι και να προσεύχεστε αδιάκοπα, για να μπορέσετε να ξεπεράσετε όλα όσα είναι να συμβούν, και να παρουσιαστείτε έτοιμοι μπροστά στον Υιό του Ανθρώπου», δηλαδή να μη σπαταλάμε τον καιρό που μας δωρίθηκε, έτσι, όταν φανερωθεί, να είμαστε έτοιμοι ολοκληρωτικά να μπούμε σε αυτόν.

Η αναμονή δεν μας φοβίζει, και ο αγώνας ενάντια στο κακό μπορεί να μας ματώνει, αλλά δεν μας απελπίζει. «Ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε· αλλά εσείς νά ’χετε θάρρος, γιατί εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο». Ο Αναστημένος Χριστός είναι ήδη ανάμεσά μας και μας λέει : “ Ο ουρανός και η γη θα πάψουν να υπάρχουν, τα λόγια μου όμως ποτέ ”.  

Γιορτή του Χριστού Βασιλιά του Σύμπαντος.

22 Νοεμβρίου 2015

Ένας Βασιλιάς «ιδιόμορφος»

Με τη σημερινή γιορτή του Χριστού Βασιλιά του Σύμπαντος, ολοκληρώνεται το λειτουργικό έτος.

Η ευαγγελική περικοπή, που η λειτουργική παράδοση της εκκλησίας μας με την ευκαιρία προσφέρει στη μελέτη μας, είναι μια σκηνή από τη δίκη του Ιησού μπροστά στον Πιλάτο.

Στη σκηνή αυτή έχουμε δυο αντιλήψεις της βασιλείας σε σύγκριση σύγκρουση.

Τον Πόντιο Πιλάτο, εκπρόσωπο και έκφραση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πανίσχυρο αλλά και διστακτικό, επιφυλακτικό και ανασφαλή και ίσως φοβισμένο.

Απέναντί του τον Ιησού που του παραδόθηκε από το ιερατείο και τους προεστούς του Ισραήλ δέσμιος, όχι για να δικαστεί, αλλά για να καταδικαστεί. Ήρεμο, κυρίαρχο του παιχνιδιού, που δίνει μαρτυρία για την αλήθεια, έκφραση της Βασιλείας του Θεού.

Τους χωρίζει μια άβυσσος.

Από το κατά Ιωάννη Άγ. Ευαγγέλιο. (18,28-38)

Τότε οδήγησαν τον Ιησού από το σπίτι του Καϊάφα στο πραιτώριο. Ήταν νωρίς το πρωί.…

Ο Πιλάτος μπήκε πάλι μέσα στο πραιτώριο, διέταξε να φέρουν τον Ιησού και τον ρώτησε: «Εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;» Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Το ρωτάς αυτό από μόνος σου ή σου έχουν μιλήσει άλλοι για μένα;» «Μήπως εγώ είμαι Ιουδαίος;» του απάντησε ο Πιλάτος· «ο λαός ο δικός σου και οι αρχιερείς σε παρέδωσαν σ’ εμένα· τι έκανες, λοιπόν;» Ο Ιησούς απάντησε: «Η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο· αν η βασιλεία μου προερχόταν απ’αυτόν τον κόσμο, οι στρατιώτες μου θα αγωνίζονταν να μην πέσω στα χέρια των Ιουδαίων αρχόντων. Αλλά η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από ’δω». Του λέει τότε ο Πιλάτος: «Είσαι, λοιπόν, βασιλιάς;» «Ναι, είμαι βασιλιάς, όπως το λες», αποκρίθηκε ο Ιησούς. «Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια· όποιος αγαπάει την αλήθεια καταλαβαίνει τα λόγια μου». Του λέει ο Πιλάτος: «Και τι είναι αλήθεια;».

Λόγος του Κυρίου

Ο όρος «Βασιλεία» προσδιορίζει τη δράση με την οποία ο κυβερνών ενεργεί για να κυβερνήσει, να εμπνεύσει σεβασμό, εκφράζει δύναμη, κυριαρχία, και φόβο, δέος για να επιβληθεί, αλλά και τα όρια, το χώρο μέσα στα οποία ασκείται αυτή η δύναμη.

Με τον όρο Βασιλεία του Θεού προσδιορίζουμε τη δράση με την οποία ο Θεός, ως δημιουργός, όχι μόνο δημιουργεί, αλλά και υποβαστάζει, υποστηρίζει και εμψυχώνει τη Δημιουργία του. Αυτή η ενέργειά του εκδηλώνεται, όχι αφηρημένα, αλλά μέσα στο συγκεκριμένο γίγνεσθαι της ανθρωπότητας και της πλάσης ολόκληρης, αυτό που ονομάζουμε ιστορία, όχι μόνο την επί μέρους του ανθρώπου, αλλά του Σύμπαντος.

Με τη δράση του αυτή ο Θεός καλεί τους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, ως εικόνα και ομοίωσή του, μέσω του Χριστού να συμμετέχουν στο χτίσιμό της και να την οδηγήσουν σε εκείνη την εμπειρία ζωής όπου ο ίδιος ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους. Που τελικά αυτός είναι και ο σκοπός της δημιουργίας.

Η μεγάλη αντίθεση μεταξύ των δυο βασιλειών αποκαλύπτεται σε όλο της το εύρος, όταν ο εξουσιαστής ρωτά τον υπόδικο: «Είσαι, λοιπόν, βασιλιάς;», με αυτή την κατηγορία οι Αρχές του λαού του συνέλαβαν και του παρέδωσαν τον Ιησού. Η ερώτηση είναι περιττή, αλλά θέλει να κρατήσει τα προσχήματα της δίκαιης διαδικασίας. Και ο κρατούμενος, μέσα στην απόλυτη αδυναμία, εξουθένωση και εξαθλίωση, δεν διστάζει να απαντήσει : «ναι είμαι, αλλά διευκρινίζει ότι: η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου», και συνεχίζει: “Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια· όποιος αγαπάει την αλήθεια καταλαβαίνει τα λόγια μου”». Με αυτό τον εντυπωσιακό τρόπο παραδέχεται τη βασιλική του υπόσταση σε μια στιγμή που τίποτα δεν συνηγορεί για κάτι τέτοιο, το αντίθετο μάλιστα, αυτός που κατά τη διάρκεια της δημόσιας ζωής του απέφευγε ακόμη και την παραμικρή υπόνοια να του αποδοθεί ο οποιοσδήποτε βασιλικός μεσσιανικός τίτλος.

Ο Ιησούς με την απάντησή του αναγκάζει τον Πιλάτο να σταματήσει να σκεφτεί, να ξεφύγει από το επιφανειακό, από αυτό που φαίνεται, και να ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει για αυτόν βασιλεία. Με την επεξήγηση Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια, για το πώς και γιατί είναι βασιλιάς. Είναι Βασιλιάς των Ιουδαίων, όπως προφητικά θα γράψει ο Πιλάτος πάνω στο Σταυρό, ως αιτία της καταδίκης. Βασιλιάς των Ιουδαίων, δηλαδή ο Μεσσίας μεταξύ Θεού και ανθρώπων διαμέσου του οποίου ο Θεός προσφέρει την αλήθειά του, δηλαδή την Ευσπλαχνία του, τη συμπαράστασή του στα πλάσματά του που όπως ο Χριστός αγωνίζεται ενάντια στο κακό.

Η κυριαρχία του Ιησού, η βασιλεία του Ιησού, δεν επιβάλλεται, προσφέρεται, υποδεικνύεται, μαρτυρείται για να γίνει δεκτή και ιδιαίτερα σε εκείνους που υποφέρουν, για να απαλύνει τον πόνο τους. Ο Μεσσίας δείχνει τη δύναμή του σώζοντας τους άλλους συνυπάρχοντας και δεν περιμένει καμιά ευγνώμονα αναγνώριση, αλλά συνεχίζει να δωρίζει και να θυσιάζεται. Το πρόβλημα είναι κατά πόσο εμείς μπορούμε να δεχτούμε μια τέτοια κυριαρχία-βασιλεία και μάλιστα να την κάνουμε δική μας, να ζήσουμε μια ζωή όπου κυριαρχεί η ταπεινοφροσύνη και ο σταυρός.

Η βασιλεία του Ιησού δεν περιορίζεται «στο μετά από αυτή τη ζωή», κάθε άλλο, εκτιμά και τα τωρινά και γι' αυτά και με αυτά εργάζεται για να κάνει να φανεί και να διαδώσει την αλήθεια που ο Θεός έβαλε μέσα στη δημιουργία και που μέσω του Ιησού την αναδεικνύει, την καλλιεργεί και την αξιοποιεί, ώστε από το εδώ και τώρα να ανατείλει το εκεί και τότε. Το παντοτινό αρχίζει από εδώ και τώρα, δεν το χαραμίζει, χάριν του αύριο.

Άνθρωποι και οργανώσεις μπορεί να εργάζονται και να συμπεριφέρονται για την αλήθεια, αν όμως κοιτάξουμε σε βάθος όλα κατατείνουν στο να πείσουν ότι τις περισσότερες φορές, αντί να εκφράζουν την αγάπη που εξυπηρετεί και θυσιάζεται, επιδιώκουν ίδιο όφελος, την ευγνώμονα αναγνώριση και ανταπόδοση. Ο Ιησούς, όμως, χαρακτηρίζει ευτυχισμένους, μακάριους, όπως εκείνους που έχουν καθαρή την καρδιά και με ανιδιοτέλεια καταναλώνουν τον εαυτόν τους για το κοινό καλό, και αυτοί δεν είναι μόνο οι χριστιανοί, αλλά κάθε άνθρωπος καλής θελήσεως.

Η σημερινή περικοπή περιέχει ένα διάλογο για την αλήθεια, λειψό και ατελή . Ο Πιλάτος σωστά διερωτάται : Τι είναι η αλήθεια; και το ευαγγέλιο σημειώνει και αφού είπε αυτό βγήκε έξω. Δεν περιμένει απάντηση, την έχει δώσει μόνος του, είναι σαν να λέει: εγώ δεν έχω ώρα για φιλοσοφίες, δεν με αφορούν τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματά, προτιμώ ό,τι κάνω να γυρίζει προς όφελός μου, αυτό που τώρα εξυπηρετεί και.....πάμε παρακάτω.

Ο Χριστός είναι βασιλιάς γιατί είναι τελείως ξένος σε μια τέτοια λογική. Με τον Χριστό Βασιλιά αναδύεται ένας νέος τρόπος ζωής, μια νέα νοοτροπία, που ενώ βάζει στο κέντρο της την αδυναμία και τη φτώχεια, εγκαινιάζει μια νέα σχέση και συνύπαρξη με το Θεό και τους ανθρώπους που κάνει να αποδώσουν όλες τις δυνατότητες της ανθρωπότητας για το κοινό καλό, και που μπορεί να αλλάξει την ανθρώπινη ιστορία. Όχι εντυπωσιακά και επιβλητικά, αλλά με τρόπο περιορισμένο και σταδιακό, μέσα από την περιπέτεια που λέγεται εν Χριστώ ζωή.

Σίγουρα σε αυτή την πορεία δεν είναι όλα ρόδινα, θα κάνουμε και την εμπειρία της κούρασης, ίσως της απογοήτευσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Βασιλιάς μας ήταν παραδομένος στις διαθέσεις του Πιλάτου, των κακών, όμως ακουμπούσε την ελπίδα του στο μέλλον του Θεού και αυτό στη ζωή του έσπερνε, και αυτό ο ίδιος και οι μαθητές του είχαν προγευτεί.

Η Βασιλεία του Θεού είναι ο χώρος, που όχι μόνο ο Ιησούς, αλλά και όλοι εμείς μαζί του είμαστε βασιλείς.

32η Τακτική Κυριακή, β΄ κύκλος

Περισσότερο από την χειρονομία  

μετρά η καθαρή καρδιά και η γνησιότητα.

8η   Νοεμβρίου  2015

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή έχουμε δύο εκ διαμέτρου αντίθετα επεισόδια που όμως είναι δεμένα μεταξύ τους. Το ένα ο Ιησούς κατηγορεί τους νομοδιδασκάλου για εκμεταλλεύονται τους συνανθρώπους του και από την άλλη την άμετρη γενναιοδωρία της χήρας.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο αγ. Ευαγγέλιο (12,38-44)

Προσθήκη λεζάντας

Εκείνον τον καιρό ο Ιησού έλεγε: "Προσέχετε από τους γραμματείς που θέλουν να περπατούν με επίσημες στολές και τους αρέσουν οι ασπασμοί στις αγορές και οι πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και οι πρώτες θέσεις στα δείπνα. Είναι αυτοί που κατατρώνε τα σπίτια των χηρών με πρόφαση ότι κάνουν μεγάλες προσευχές. Αυτοί θα λάβουν μεγαλύτερη καταδίκη". Κάθισε τότε απέναντι στο θησαυροφυλάκιο του ναού και έβλεπε πώς ο κόσμος έριχνε χάλκινα νομίσματα στο θησαυροφυλάκιο. Και πολλοί πλούσιοι έριχναν πολλά. Πήγε τότε και μια φτωχή χήρα που έριξε δυο λεπτά, που είναι ένας κοδράντης. Κάλεσε τότε τους μαθητές του και τους είπε: "Αλήθεια σας λέω: αυτή η φτωχή χήρα έριξε περισσότερο απ' όλους εκείνους που έριξαν στο θησαυροφυλάκιο. Διότι όλοι έριξαν απ' το περίσσευμά τους, ενώ αυτή έριξε από το υστέρημά της όλα όσα είχε, όλη της την περιουσία".

Λόγος του Κυρίου.

Το ταξίδι του Ιησού προς την Ιερουσαλήμ, ολοκληρώθηκε. Στη πόλη της Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, τα πράγματα γι’ αυτόν γύρω του γίνονται όλο και πιο δύσκολα αλλά εκείνος δεν σταματά να καθοδηγεί και να καταρτίζει τους μαθητές του.

Στο περίβολο του Ναού, παρατηρεί το πήγαινε έλα του κόσμου ανάμεσα στο πλήθος ξεχωρίζουν οι γραμματείς “ που θέλουν να περπατούν με επίσημες στολές και τους αρέσουν οι ασπασμοί στις αγορές και οι πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και οι πρώτες θέσεις στα δείπνα”. Η ματαιοδοξία και την απληστία των οποίων του ήταν γνωστή γιατί πολλές φορες είχε συγκρουστεί μαζί τους στις περιπλανήσεις του στην ύπαιθρο.

Οι γραμματείς είναι οι νομικοί της εποχής . Οι αναμφισβήτητες νομικές και θρησκευτικές, γνώσεις τους κάνουν σεβαστούς στο αμόρφωτο ή ολιγομόρθωτο πλήθος και αυτός ο σεβασμός εκδηλώνεται με διάφορες τιμές από τον περίγυρό τους. Το κακό είναι ότι αρκετοί από αυτούς το γεγονός αυτό τους οδηγεί σε μια αυτοπεποίθηση, αυτάρκεια και αλαζονεία που τους κλείνει στον εγωισμό τους, και τους οδηγεί σε μια επιδεικτική και ξιπασμένη κοινωνική συμπεριφορά και θρησκευτικότητα.

Στην προκειμένη περίπτωση ο Ιησούς, από την μια ειρωνεύεται τη γραφικότητα της συμπεριφοράς τους και της ένδυσης τους,: «Προσέχετε από τους γραμματείς που θέλουν να περπατούν με επίσημες στολές και τους αρέσουν οι ασπασμοί στις αγορές και οι πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και οι πρώτες θέσεις στα δείπνα», αλλά από την άλλη τους κατακεραυνώνει γιατί χρησιμοποιούν τις ικανότητες τους, όχι για να υπηρετήσουν τους αδύναμους, αλλά για να τους εξουσιάζουν και να τους καταπιέζουν: «Είναι αυτοί που κατατρώνε τα σπίτια των χηρών» και για τις υποκριτικές προσευχές που επιδεικνύουν : « με πρόφαση ότι κάνουν μεγάλες προσευχές».

Συνάμα όμως προσέχει και επαινεί μια ασήμαντη μέσα στο πλήθος χήρα που κάνει την προσφορά της. Για την αγ. Γραφή η χήρα και το ορφανό, είναι ο τύπος κάθε αναγκεμένου και αδύναμου ανθρώπου, διότι μη έχοντας την υλική και ηθική υποστήριξη του συζύγου ή του πατέρα είναι ευάλωτοι, και γίνονται εύκολα αντικείμενο κάθε μορφής εκμετάλλευσης. Οι ίδιοι προκειμένου να επιβιώσουν πρέπει να κάνουν εμπιστοσύνη περιμένουν την βοήθεια από τους άλλων.

Ο Ιησούς παρατηρεί, τη σκηνή της προσφοράς που είναι συνηθισμένη και καθημερινή. Όσο και αν για μας φαίνεται παράξενη. Στην αυλή του ναού, που επιτρεπόταν και η παρουσία των γυναικών, υπήρχε μια σειρά από καλάθια. Εκείνος ή εκείνη που θελε να κάνει κάποια προσφορά για τον Ναό πλησίαζε τα καλάθια και έριχνε τον οβολό του. Ένας ιερέας που ήταν επιφορτισμένος διαλαλούσε το μέγεθος της προσφοράς. Όταν μια προσφορά ήταν μεγάλη, ακουγόταν ένα μουρμούρισμα θαυμασμού, ενω παντελης ήταν η αδιαφορία μια μια κάθε μικρή και ασήμαντη προσφορά.

Παρουσιάζεται, λοιπόν μια χήρα και ρίχνει δυο ψιλά. Η διαλάληση, της προσφοράς έγινε από υποχρέωση και με περισσή βαριεστιμάρα, και βέβαια χωρίς αντίδραση από τον κόσμο. Μόνο ο Ιησούς εκτίμησε την χειρονομία της χήρας και αντέδρασε με θαυμασμό, γιατί επιτέλους βρήκε αυτό που ζητούσε. Μια χειρονομία αυθεντικής γενναιοδωρίας και αγάπης. Και με το «αλήθεια, αλήθεια σας λέω» που ο Ιησού χρησιμοποιεί όταν θέλει να τονίσει την διδασκαλία του, υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα της χειρονομίας της χήρας.

Αυθεντικότητα υπάρχει όταν συνυπάρχουν: α) Η ανιδιοτέλεια, η καθαρή καρδιά χωρίς δεύτερες σκέψεις. β) Όταν κάποιος στην πράξη του κάνει επενδύει όλο του το είναι. Και γ) η προσφορά είναι ολοκληρωτική. Τα ίδια αυτά χαρακτηριστικά προσδιορίζουν και την άδολη πίστη.

Το να προσφέρεις απλά από το περίσσευμα σου, ακόμη δεν είναι αγάπη ούτε πίστη.

Ο οβολός της χήρας, εκπροσωπεί την ολοκληρωτική αφοσίωση, την προσφορά χωρίς το "ναι μεν αλλά". Είναι έκφραση μιας αγάπης που θεμελιώνει την κατ' εξοχήν χριστιανική συμπεριφορά εκείνων που ταπεινά και στην αφάνεια καταναλώνουν την ύπαρξη τους ακολουθώντας το δρόμο που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού, το δρόμο του Ιησού.

Συνήθως ο φτωχός δίνει από το υστέρημα του και ζητά συγνώμη, γιατί δεν έχει παραπάνω να δώσει και ντρέπεται αν δεν έχει να δώσει. Δύσκολα ένας φτωχός δεν θα βοηθήσει κάποιο άλλο πτωχό αν έχει κάτι να μοιραστεί .Και ο πλούσιος δίνει, αλλά από το περίσσευμα του. Και τις περισσότερες φορές το κάνει με τρόπο που να το αισθάνεται αυτός που το δέχεται, και περιμένει απαντητική ευγνωμοσύνη.

Η χήρα είναι ο πραγματικός τύπος που μπορεί να περιγράψει την πραγματική φύση της Εκκλησίας και του κάθε χριστιανού. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να παρεισφρήσουν και στην εκκλησιαστική κοινότητα συμπεριφορές και αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν τον κόσμο, όπως εκείνη των γραμματέων της περικοπής μας με τις επιδεικτικές συμπεριφορές τους, και υστερόβουλες προσφορές, που μπορεί να λύνουν υπαρκτά προβλήματα προς στιγμή, αλλά σε βάθος χρόνου δημιουργούν εντάσεις και συγκρούσεις, και αποπροσανατολίζουν τους μαθητές απομακρύνοντας τους από το κύριο σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από το να πορεύονται τον δρόμο που άνοιξε ο Ιησούς και οδηγεί στην Βασιλεία.

Η Εκκλησία και ο χριστιανός που πορεύονται τον δρόμο του Χριστού δεν κάνουν επίδειξη της προσευχής της και ταπεινά και ανιδιοτελώς προσφέρουν της αγάπης της και όλο τον εαυτό τους χωρίς να περιμένουνε ανταποδοτική ευγνωμοσύνη.