Στο τέλος δεν είναι η καταστροφή, αλλά η χαρά της Ανάστασης την προγευόμαστε καθημερινά. ΄ Κύκλος - 33η Τακτική Κυριακή Μκ 13, 24-32

 Κυριακή, 14 Νοεμβρίου 2021 -

    Στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, υπάρχουν εποχές ιστορικών ανακατατάξεων και κρίσεων, σαν τη δική μας, όπου όλα είναι συγκεχυμένα, απρόβλεπτα και πολλές φορές χωρίς νόημα μιας και το παλιό καταρρέει και το καινούργιο που θα έπρεπε να το αντικαταστήσει δεν φαίνεται. Ο άνθρωπος, σε τέτοιες έντονες αλλαγές καταλαμβάνεται από ανασφάλεια, σύγχυση, αγωνία και φόβο και σχεδόν στα τυφλά αναζητά κάποια διέξοδο. Αναζητά κάτι νέο που θα του δώσει μια λογική συνάφεια στην αταξία που επικρατεί και έναν προσανατολισμό προς κάποιο αξιόλογο σκοπό. 

Από το κατά Μάρκο Αγ. Ευαγγέλιο  Μκ. 13,24-32

        

Αλλά κατ' εκείνες τις μέρες, μετά απ' αυτή τη θλίψη,ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και η σελήνη δεν θα δώσει το φέγγος της, και τα αστέρια θα πέσουν απ' τον ουρανό, και οι δυνάμεις που βρίσκονται στους ουρανούς θα διασαλευθούν.

Και τότε θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στις νεφέλες με δύναμη πολλή και δόξα. Τότε θα αποστείλει τους αγγέλους, και θα συγκεντρώσει τους εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, απ'την άκρη της γης μέχρι την άκρη του ουρανού.

Αλλά από τη συκιά να καταλάβετε την παραβολή: όταν το κλαδί της γίνει τρυφερό και βγουν τα φύλλα της, γνωρίζετε ότι το θέρος είναι κοντά. 'Ετσι κι εσείς, όταν δείτε αυτά να συμβαίνουν, να γνωρίζετε ότι είναι κοντά, μπροστά στην πόρτα. Αλήθεια σας λέω: δεν θα περάσει αυτή η γενιά έως ότου γίνουν όλα αυτά. Ο ουρανός και η γη θα περάσουν, αλλά τα λόγια μου δεν θα περάσουν. Σχετικά με την ημέρα εκείνη ή την ώρα, κανένας δε γνωρίζει, ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ούτε ο Υιός, παρά μόνο ο Πατέρας..

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή,    με την περιγραφή του ‘τέλους του κόσμου’ δεν έχει σκοπό να φοβερίσει. Άλλα για να δώσει ελπίδα. Ο λόγος του είναι ακόμη μια πρόσκληση στους μαθητές του να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν το πραγματικό νόημα της ιστορίας, και «να δουν» ακόμη και πίσω από την σύγχυση . Τους οδηγεί να μάθουν να διαβάζουν τα σημεία των καιρών, κάτω από το αποκαλυπτικό φως του Λόγου Του έτσι ώστε να συνδέσουν τη ζωή τους με πράγματα που προορίζονται να μείνουν και όχι να παρέλθουν. Ακόμη και όταν το κακό, που φαίνεται πανίσχυρο, επικρατεί και θριαμβεύει εντέλει είναι προορισμένο να ηττηθεί.  Όπως μια συκιά ή κάποιο άλλο δένδρο. Το χειμώνα νομίζουμε ότι ξεράθηκε. Εκείνος όμως που ξέρει από δένδρα βλέπει τα σημάδια  ( τα σημεία των καιρών) ότι μέσα από αυτό που φαίνεται καταστρωμένο ξεπροβάλλει η ζωή,  Ώμος τελικά δίνει ωραιότατους καρπούς.

Ο Ιησούς δεν προτείνει μια φυγή προς τα εμπρός με την υπόσχεση κάποιου νεφελώδους και συγκεχυμένου εγκόσμιου μέλλοντος και δεν θυσιάζει το παρόν για χάρη αυτού του μέλλοντος : «αγωνίσου εσύ για να απολαύσουν οι επόμενες γενεές ένα καλύτερο κόσμο»! Ούτε ζητά να χαραμίσουμε το παρόν χάριν κάποιας ευτυχίας στην άλλη ζωή: «τώρα κάνε υπομονή και ο Θεός θα σε ανταμείψει στον ουρανό»! Αντίθετα, υπογραμμίζει τη σοβαρότητα της κάθε ημέρας που ζούμε. Σπρώχνει τους μαθητές να συνειδητοποιήσουν οτι είναι δική τους ευθύνη να αξιοποιήσουν τον χρόνο που τους δόθηκε, ώστε με σύνεση και εμπιστοσύνη στον Θεό Πατέρα να ντύσουν τη ζωή τους, την ύπαρξη τους με το Λόγο του Κυρίου που δεν παρέρχεται, ζώντας και οικοδομώντας από τώρα μια ευτυχία που θα ολοκληρωθεί με την Ανάσταση. Ο μαθητής καλείται να ζήσει με πάθος την κάθε μέρα,  του κοιτάζει σε βάθος χρόνου, όταν τα πάντα θα υποταχτούν στον Θεό που θα είναι τα πάντα σε όλους, να ενεργεί στο «τώρα» και να μην παρασύρεται από τα φαινόμενα και πως το κακό επικρατεί αλλά να βρίσκει τη δύναμη να ανθίσταται και να σηκώνεται και να προχωρά ακόμη και κατατσαλακωμένος. Ο μαθητής, στην καθημερινότητα του, βιώνει την ένταση που αναπτύσσεται μεταξύ του τι έχει ήδη αποκαλυφθεί και κατορθωθεί και βιώνεται, της ήδη η Βασιλεία του Θεού είναι παρούσα και ενεργεί στην καθημερινότητά του, και αυτού που προσμένει να του αποκαλυφθεί στην εγκαθίδρυσή της, στην ολοκληρία της. Σ’ αυτήν την ωρίμανση καλείται να συμβάλλει με την επίπονη προσπάθεια του. Με αυτόν τον τρόπο “πασχίζουμε και υποφέρουμε” για πράγματα που αξίζουν και μένουν. Η ζωή του μαθητή είναι αυτό το δίπτυχο, το εκκρεμές μεταξύ Σταυρού και Ανάστασης, η χαρμολύπη των πατέρων της Εκκλησίας.