Όποιος ακούει μαθαίνει και αναγνωρίζει, Α κυκλος 4η Κυριακή του Πάσχα

Κυριακή 10 Μαΐου 2020

Στην κυρίαρχη πολιτιστική μας φαντασία η ιδέα “του προβάτου, του ποιμνίου, του ποιμένα του ποιμνιοστασίου”κλπ. αναφορικά με ανθρώπινη συμπεριφορά ή δράση,  έχει συνδεθεί, κυρίως,  με την αδυναμία ανάπτυξης προσωπικών κριτηρίων και αποφάσεων και με τον περιορισμό  της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσης. Έτσι, η Εκκλησία μας ως «ποιμνιοστάσιο»  φαίνεται/φαντάζει  να  είναι ένας θεσμός, τουλάχιστον,   αναχρονιστικός·  ένας θεσμός που έχει ένα δογματικό  χαρακτήρα τέτοιον  που καταπιέζει τα μέλη του και εμποδίζει την ανάπτυξη μιας προσωπικής σχέσης  με το Θεό και  εν τέλει,  δεν είναι άλλο από μια δομή νομής της εξουσίας,  μεταξύ τόσων άλλων.

Από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο Αγιο Ευαγγέλιο

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησους στους μαθητες του: «Σας βεβαιώνω: εκείνος που δεν μπαίνει από την πόρτα στη μάντρα των προβάτων, αλλά πηδάει μέσα απ’ αλλού, είναι κλέφτης και ληστής. 2Αυτός όμως που μπαίνει από την πόρτα είναι ο βοσκός των προβάτων. 3Ο φύλακας του ανοίγει και τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή του· τα φωνάζει το καθένα με τ’ όνομά του και τα οδηγεί έξω. 4Όταν βγάλει έξω τα πρόβατά του, μπαίνει αυτός μπροστά κι εκείνα τον ακολουθούν, γιατί αναγνωρίζουν τη φωνή του. 5Έναν ξένο δεν θα τον ακολουθήσουν, αλλά θα φύγουν μακριά του, γιατί δεν αναγνωρίζουν τη φωνή των ξένων». 6Αυτή την παραβολή τούς είπε ο Ιησούς· εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν για ποιο πράγμα τους μιλούσε.

                                                                                                                                                                                 Λόγος του Κυρίου

Σύμφωνα με τα ευαγγέλια, οι εικόνες “του προβάτου του ποιμνίου του ποιμένα και του ποιμνιοστασίου”  έχουν έντονη παρουσία  στη διδασκαλία του Ιησού. Τις  χρησιμοποιεί για να εκφράσει τα συναισθήματα  του για την ανθρωπότητα. “... Όταν εκείνος βγήκε στη στεριά, είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, γιατί ήταν σαν πρόβατα που δεν έχουν βοσκό” (Μκ.6,35) και τις συνηθίζει για να περιγράψει την κοινότητα των μαθητών του, που τα μέλη της  συνδέει η αμοιβαία εμπιστοσύνη,   μια κοινότητα ανοικτή : πολλοί μπορούν να μπουν, όπως και να βγουν. Όντως, τα μέλη της αισθάνονται ασφάλεια, ξέρουν ότι όποιος μπαίνει από την πόρτα  έχει καλό σκοπό, ενώ  εκείνος  που δεν την χρησιμοποιεί  δεν έχει καλές προθέσεις, όπως  συμβαίνει και στο σπίτι του καθενός. 

Στη σημερινή  Ευαγγελική περικοπή,   ο Ιησούς Χριστός προσδιορίζει τον εαυτόν του  με δύο εικόνες : είναι “ο βοσκός”  αλλά και “η θύρα του ποιμνιοστασίου”.  Λέει ότι  ο βοσκός : "Καλεί τα πρόβατά του ένα προς ένα" (Ιν 10: 3... Τα φωνάζει το καθένα με τ’ όνομά του... και εκείνα αναγνωρίζουν τη φωνή του”.   ΄Aρα, για τον Ιησού Χριστό,  κάθε μαθητής του είναι ένα ξεχωριστό και μοναδικό πρόσωπο. Οι μαθητές του δεν είναι  μια «μάζα», δεν είναι αριθμοί  αλλά  είναι  πρόσωπα με τα οποία έχει σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης,  με καθέναν μαθητή του τον ενώνει  η αγάπη. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο,   η λέξη “γνωρίζω “ δεν είναι απλά μια πράξη της διάνοιας αλλά  προσδιορίζει μια βαθιά σχέση ζωής με δεσμούς αγάπης  και επικοινωνίας. Αυτή η σχέση ζωής περιγράφεται από το  Ευαγγέλιο Του,  το οποίο δεν είναι ένας κώδικας νόμων ή  μια ακόμη  δογματική διδασκαλία, αλλά μια προσωπική πρόσκληση σε μια καινούργια ζωή.

Έτσι ,όπως   στο  ποιμνιοστάσιο,  συμβαίνει   και με την Εκκλησιαστική μας κοινότητα   :  δεν μπαίνει  μόνο ο βοσκός  αλλά μπορούν να μπουν και άλλοι  με δεύτερους σκοπούς  που   παρουσιάζονται και ως σωτήρες . Αυτοί,  αργά ή γρήγορα,  αποκαλύπτονται και απομονώνονται και,  εντέλει,   αποχωρούν  επειδή  “δεν αναγνωρίζουν (οι μαθητές) τη φωνή των ξένων”.  Ακόμη μπορεί,  μεταξύ των μελών,  να υπάρξουν  και εκείνοι που βλέπουν μερικά ‘κακώς κείμενα’   και τα καταγγέλλουν και φεύγουν κτυπώντας τη πόρτα πίσω τους,  αλλά  και πάλι επιστρέφουν και ανασκουμπώνονται  και προσπαθούν, ταπεινά και με επιμονή και υπομονή,   να ευαισθητοποιήσουν και τους άλλους, και όλοι μαζί να προσχωρήσουν σε έργο εξαγνισμού και ανανέωσης. Υπάρχουν βεβαίως  και εκείνοι που εισέρχονται  διότι αναζητούν κάτι το καλύτερο απ’  ό, τι  γνωρίζουν. Μερικοί μένουν ικανοποιημένοι  άλλοι πάλι όχι  και,  έτσι απλά όπως μπήκαν,  βγαίνουν και συνεχίζουν την αναζήτηση τους αλλού.

Και όμως, η Εκκλησία είναι η πιο όμορφη ανθρώπινη πραγματικότητα που μας έχει δώσει ο Θεός. Είναι ένας ανθρώπινος θεσμός, στα μέτρα μας. Είναι  ακριβώς όπως το σπίτι όπου ζει μια οικογένεια  με τις χαρές,  τις λύπες, τις ελπίδες, τις καλές προσπάθειες, μα και  την αγανάκτηση όταν τα πράγματα δεν πάνε κατ΄ ευχή, τις αστοχίες, τις σκόνες στα έπιπλα,  τις διάφορες  μυρωδιές άλλοτε ευχάριστες άλλοτε δυσάρεστες, όπου όλοι προσπαθούν για μια καλύτερη ζωή με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία. Ευτυχώς,  δεν είναι ένας αποστειρωμένος χώρος  για αποστειρωμένους ανθρώπους!  Ευτυχώς που είναι κάτι σαν νοσοκομείο, και μάλιστα όχι  μια κλινική πολυτελείας αλλά ένα νοσοκομείο εκστρατείας, στημένο σε ένα λιβάδι,  όπου ο καθένας μπαίνει μέσα για να βρει θαλπωρή, παρηγοριά, γιατρειά!  Εκεί ζει και περιφέρεται  ο Αναστημένος  Ιησούς Χριστός , ο «Καλός Ποιμένας» που έχει ακόμα τα σημάδια από τις πληγές του Σταυρού και έχει την μυρωδιά των προβάτων του,  γνωρίζει τον καθένα με το όνομά του,  και ο οποίος είναι η «πόρτα» μέσω της οποίας ο Θεός μπαίνει στον κόσμο μας και παρουσιάζεται σ’ εμάς.  Κι εμείς, περνώντας μέσα από Εκείνον, τη “θύρα” ,  μπορούμε να βρούμε τον Θεό.

Για περαιτέρω μελέτη: https://ienoriamou.blogspot.com/2017/05/4-2017.html