2η Κυριακή της Τεσσαρακοστής , Λκ. 9,28-36

   

Όταν προσεύχεσαι μπορείς να αλλάξεις,  να γίνεις αυτό που……….. αγαπάς

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Όλη η πορεία μας την περίοδο της Τεσσαρακοστής αποβλέπει στην αξιολόγηση των σχέσεών μας με το Θεό Πατέρα, μέσω του Ιησού Χριστού και με τη δύναμη του Αγ. Πνεύματος, και στο μέτρο που χρειάζεται, στην εμβάθυνση της χριστιανικής ζωής και στην ανασυγκρότησή της εμπιστευόμενοι στην ευσπλαχνία του Θεού.  Ο Ιησούς είναι το κέντρο της χριστιανικής ζωής: το μεταμορφωμένο πρόσωπό του μας φανερώνει την εγγύτητα του Θεού Πατέρα και τον προορισμό μας. Για να καταλάβουμε ακριβώς τι σημαίνει η Μεταμόρφωση του Σωτήρα και να μην χαθούμε  σε υποθέσεις και διάφορα άλλα, πρέπει να διαβάσουμε αυτό το επεισόδιο, παράλληλα με το επεισόδιο των πειρασμών στην έρημο.

Ανάγνωσμα  από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο

Εκείνο τον καιρό πήρε ο Ιησούς τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο κι ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί. Και συνέβηκε ενώ προσευχόταν, να αλλάξει η μορφή του προσώπου του και τα φορέματά του έγιναν άσπρα, και αστραφτερά. Τότε εμφανίσθηκαν δυο άνδρες που μιλούσαν μαζί του, και οι οποίοι ήταν ο Μωυσής και ο Ηλίας. Αυτοί εμφανίσθηκαν μέσα σε δόξα και του μιλούσαν για την έξοδό του, που έμελε να εκπληρωθεί στην Ιερουσαλήμ. Αλλά τον Πέτρο και τους συντρόφους του τους είχε κυριέψει ένας βαρύς ύπνος. Όταν ξύπνησαν, είδαν τη δόξα του Ιησού και τους δυο άνδρες που στέκονταν μαζί του. Και την ώρα που απομακρύνονταν από κοντά του, είπε ο Πέτρος στον Ιησού: "Κύριε, είναι καλό να μείνουμε εδώ και να κάνουμε τρεις σκηνές: μια για σένα, μια για το Μωυσή και μια για τον Ηλία". Δεν ήξερε τι έλεγε. Ενώ αυτός ακόμα έλεγε αυτά τα λόγια, ήλθε μια νεφέλη που τους τύλιξε στη σκιά της. Κι εκείνοι φοβήθηκαν που μπήκαν μέσα στη νεφέλη. Και μια φωνή ήλθε απ' τη νεφέλη, που είπε: "Αυτός είναι ο Υιός μου, ο εκλεκτός. Αυτόν να ακούτε". Κι αφού ακούστηκε η φωνή, ο Ιησούς βρέθηκε μόνος. Κι εκείνοι δε μίλησαν καθόλου κι εκείνες τις ημέρες σε κανένα δεν είπαν τίποτα απ’ ό,τι είδαν.

Λόγος του Κυρίου

Η Μεταμόρφωση του Ιησού είναι μια μυστικιστική εμπειρία προσευχής. Ο Ευαγγελιστής σημειώνει, ότι όταν ο Ιησούς «ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί και συνέβη, ενώ προσευχόταν, να αλλάξει η μορφή του προσώπου  του…»  Η μεταμόρφωση, λοιπόν, ήταν το αποτέλεσμα της προσευχής, η οποία με τη σειρά της είναι ο ομφάλιος λώρος με το Θεό.

Ο Ιησούς ανεβαίνει  στο όρος για  να προσευχηθεί σε μια περίοδο που ζει την εμπειρία  της απόρριψής του εκ μέρους των συμπατριωτών του και της αυξανόμενης δυσκολίας των μαθητών να τον καταλάβουν, τόσο που είχε ρωτήσει  ακόμη και τους  πιο άμεσους μαθητές του:  « Μήπως  θέλετε και εσείς να φύγετε; ». Έβλεπε ότι ο αρχικός ενθουσιασμός του πλήθους υποχωρούσε και η εναντίωση των αρχών δυνάμωνε  όλο και περισσότερο. Ήταν εύκολο να καταλάβει κάποιος πώς θα κατέληγε αν συνέχιζε με τον ίδιο τρόπο  τη δραστηριότητά του. Εκείνος, όμως, είχε πάρει την απόφασή του:  « Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να μείνει κάποιος πιστός στους φίλους, τόσο που να δώσει και τη ζωή του ».  Είχε μάλιστα αρχίσει να προετοιμάζει και τους μαθητές του.

Η Μεταμόρφωση, είναι μια πρόγευση της Ανάστασης, είναι η απάντηση -αναγνώριση - βράβευση του Θεού Πατέρα στον Ιησού, ο οποίος στην έρημο καλέστηκε να πάρει θέση στο αν θα εκπληρώσει την αποστολή του ως μεσσίας, μέσα από την προσωπική προβολή και επιβολή, ακόμη, και μέσω των θαυμάτων  ή θα ακολουθούσε τον επίπονο και δύσκολο δρόμο της ταπεινής προσφοράς και υπηρεσίας. Ο Ιησούς διάλεξε το δρόμο της αμέριστης εμπιστοσύνης στο Λόγο του Θεού. Η Μεταμόρφωση είναι ένα χαρούμενο, ενθουσιαστικό, ζωογόνο γεγονός, σε απάντηση ενός δυσνόητου και σκοτεινού γεγονότος, του πειρασμού. Είναι επίσης η αρωγή του Θεού Πατέρα εν’ όψει του επικείμενου πάθους. Είναι οι δυο αδιαχώριστες διαστάσεις του Πασχαλινού μυστηρίου :  Πάθος, Θάνατος  και Ανάσταση.

Η Μεταμόρφωση, δεν αποβλέπει μόνο στο να αποκαλύψει το μέλλον του Ιησού, αλλά να αποκαλύψει τη βαθειά ταυτότητα του Ιησού, αυτό που και τώρα (τότε) είναι και ζει : Γιος Θεού. Ακόμη περισσότερο μας αποκαλύπτει την ταυτότητα του μαθητή. Η πορεία του μαθητή είναι όπως εκείνη του Ιησού, είναι μια πορεία που περνά μέσα από το Πάθος για να φτάσει στην Ανάσταση. Και για το μαθητή η Ανάσταση δε είναι μόνο μια μέλλουσα, αλλά  είναι μια ήδη ενεργή πραγματικότητα, γιατί εν Χριστώ, μέσω του Βαπτίσματος, είμαστε ήδη σε κοινωνία με το Θεό Πατέρα. Μια πραγματικότητα βαθειά και συνήθως κρυφή, αλλά που κάθε τόσο αναδύεται και εμψυχώνει το μαθητή.

Σμε τον Ηλία και τον Μωυσή και μιλούσαν για την έξοδό του, που έμελλε να εκπληρωθεί στην Ιερουσαλήμ». Στη βιβλική παράδοση η «έξοδος» προσδιορίζει την πορεία του λαού του Ισραήλ προς την Ελευθερία, αφήνοντας πίσω τη σκλαβιά της Αιγύπτου, διαμέσου των κινδύνων της ερήμου προς  συνάντηση με το Θεό στο όρος Σινά, όπου παρέλαβε από το Θεό, το Νόμο. Μια διαδικασία που καθιστούσε τον Ισραήλ, από ένα πλήθος πρώην σκλάβων, σε  ένα συγκροτημένο Λαό, προνομιακό συνομιλητή  του Θεού, σε πορεία για τον τερματισμό της περιπλάνησής του με την εγκατάστασή του στη γη της επαγγελίας και από εκεί σε συνάντηση με το Θεό τον ίδιο.

ημειώνει, ακόμη, ο ευαγγελιστής ότι ο Ιησούς συνομιλούσε «

Ο Ηλίας και ο Μωυσής : Για τη Γραφή αυτά είναι τα δυο πρόσωπα που είχαν το προνόμιο να έχουν μια προσωπική αποκάλυψη του Θεού στην έρημο. Ο Ηλίας και ο Μωυσής προσωποποιούν το Νόμο και τους Προφήτες, των δυο, δηλαδή, διαστάσεων της εβραϊκής πνευματικότητας. Του Νόμου, που είναι ο Λόγος του Θεού και ο οποίος δίνει το νόημα της ζωής και της Προφητικής παράδοσης, η οποία ερμηνεύει τα γεγονότα, τόσο της εθνικής ζωής του Ισραήλ, όσο και της καθημερινότητας του λαού.

Ο Ιησούς στο όρος της Μεταμόρφωσης παρουσιάζεται ως ο νέος Μωυσής που καθοδηγεί προς τη σωτηρία, όχι πια ένα Λαό, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα προς την τέλια και ολοκληρωτική απελευθέρωση από το κακό, και την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού.

Στην έρημο του πειρασμού ο Ιησούς εισήλθε με τη συνοδεία και το στήριγμα του Πνεύματος, αλλά μόνος. Πάνω στο όρος της Μεταμόρφωσης, δεν είναι πια μόνος, παίρνει μαζί του τρεις μαθητές, τώρα είναι και οι μαθητές του που έχουν ανάγκη να ενδυναμωθούν, για να αντιμετωπίσουν και εκείνοι τον επικείμενο πειρασμό του πάθους του δασκάλου. Να τους κάνει μέτοχους της δόξας του και κάτω από το φως της μεταμόρφωσης να  κατανοήσουν, όταν χρειαστεί, ότι ο Ιησούς έπρεπε να περάσει από το πάθος και να πεθάνει για να μπει στο φως της Ανάστασης.

Η ζωή του Ιησού είναι η ζωή του μαθητή του. Ο μαθητής του Ιησού μπαίνει στη δοκιμασία της ζωής της ερήμου, της μοναξιάς, της απομόνωσης, των δυσκολιών της ζωής,  προικισμένος με το Πνεύμα που έλαβε στο βάπτισμά του και καλείται να αντιμετωπίσει τη ζωή με το Πνεύμα  του Ιησού. Και έτσι, ασκώντας την ελευθερία του, να μοιάσει στο Θεό, ο οποίος γι’ αυτό τον έπλασε και γι’ αυτό έκανε να Ενσαρκωθεί ο Λόγος του. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος για να κάνει το καλό, μπορεί να κάνει το κακό, αλλά αν κάνει το κακό δεν εκπληρώνει το σκοπό της δημιουργίας του.

Για το σκοπό αυτό πρέπει να αποκτά το νόημα της ζωής, όχι με βάση το δικό του λόγο, αλλά το Λόγο του Θεού ερμηνευμένο για την καθημερινότητά του από τον Ευαγγελικό Λόγο του Ιησού και τη σοφία της προφητικής παράδοσης της κοινότητάς του. Όπως ο Ιησούς στην έρημο.

Ο μαθητής ζει με τον Ιησού παρών, ξέροντας ότι είναι παρών, όχι για να υλοποιεί τις επιθυμίες μας, αλλά για να εκπληρώνει τις υποσχέσεις του Θεού Πατέρα. Ο μαθητής ζει με τον Ιησού με  διαθεσιμότητα και εμπιστοσύνη στο Λόγο του Θεού, όπως και ο Αβραάμ. Και ζώντας με τον Ιησού αποκτά τη γνώση του Θεού και στα όρια του δυνατού, κατανοεί το πώς ενεργεί.

Από το όρος της Μεταμόρφωσης οι μαθητές πρέπει να μάθουν, όπως οι τρεις Απόστολοι, τη μεταμορφωτική δύναμη της προσευχής. Η προσευχή είναι το θεμέλιο και η ανάπτυξη μιας σχέσης, της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό,  η οποία όσο πιο ειλικρινής είναι, τόσο πιο αποκαλυπτική είναι. Από τη μεριά του Θεού είναι δεδομένη η θέληση να προσφέρει τη φιλία του στον άνθρωπο, το άγνωστο είναι η απάντηση του ανθρώπου.

Στο όρος δεν υπάρχει ένας μεμονωμένος μαθητής, αλλά τρεις. Συμβολικός αριθμός  για να δείξει την κοινότητα, δηλαδή, τη συνύπαρξη που γεννιέται από τη συγγνώμη και τη συγχώρηση.

Ο Πέτρος, όπως και οι μαθητές, έχει τον πειρασμό να στήσει μια σκηνή, κάτι το προσωρινό, για να σταματήσει στην ‘προνομιακή στιγμή’, κινδυνεύοντας να καταστήσει ‘την προκαταβολή, την πρόγευση’ σε κάτι το μόνιμο, αλλά ελλιπές και παραμορφωτικό, γιατί θα λειτουργήσει ως ένα φίλτρο, που κατά κάποιο τρόπο ικανοποιεί ορισμένες θεμιτές προσδοκίες και ανάγκες, αλλά που εμποδίζει να δουν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων, γιατί απομονώνει το επιμέρους από το όλον, δίνοντας την εντύπωση ότι ο σκοπός επιτεύχθηκε.

Ο άγ. Παύλος μάς δίνει τη σταυρική διάσταση της ζωής του χριστιανού. Ο χριστιανός σταδιακά και με καθημερινό αγώνα, μετασχηματίζει τη ζωή του για να δεχτεί την «ουράνια ιθαγένεια». Η ζωή του μαθητή έχει μια σαρακοστιανή διάσταση. Με αρχή το Βάπτισμά του καλείται να ζήσει τη ζωή του ως μια πορεία απελευθέρωσης από τον πειρασμό και προσέγγισης της Βασιλείας του Θεού μέσα από την προσευχή, σε μια σχέση διαθεσιμότητας και πίστης στο Θεό.

Η ζωή του μαθητή είναι η πορεία μέσα από τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες (βλπ.  την περασμένη Κυριακή) τις απαρνήσεις, προκειμένου η προσκόλληση στην ομολογία πίστεως στον Ιησού Χριστό, να μην κλονισθεί, αλλά να επιφέρει τον τελικό σκοπό, τη συμμετοχή στη δόξα της Ανάστασης.

Αν στον Ιησού η βοήθεια και η στήριξη έρχονται ως  επιβράβευση της εμπιστοσύνης στο Θεό Πατέρα, που την εκφράζει με την προσευχή, πόσο μάλλον για το μαθητή χρειάζεται η προσευχή για να μεταμορφωθεί η ζωή του και να βαδίσει προς το Πάσχα και μάλιστα το αιώνιο.

Είναι μεγάλος ο πειρασμός ο μαθητής να αναζητήσει τη δόξα, τη σωτηρία, στα εγκόσμια, αγνοώντας το σταυρό. Αλλά αν χαθεί ή παραγνωρισθεί η έννοια του σταυρού, τότε η δόξα συγχέεται με τις εγκόσμιες απολαύσεις.

Όποιος επιμένει στην Αλήθεια, το Χριστό, θα έχει πάντοτε τόσο φως που θα τον καταστήσει  ικανό, όχι  μόνο για να μη χάσει τον προσανατολισμό προς τη δόξα της Ανάστασης, αλλά και να δει αυτό «που κανένα μάτι δεν είδε και κανένα αυτί δεν άκουσε, αλλά ο Θεός Πατέρας προετοίμασε για εκείνους που εμπιστεύονται σε Κείνον» (Α'Κορ 2,9).

1η Κυριακή της Τεσσαρακοστής - Λουκάς 4,1-13

Οι πειρασμοί :

Δοκιμασία και  ευκαιρία για να αναπτυχθεί και να ωριμάσει η πίστη.

Κυριακή  21  Μαρτίου  2016

Την πρώτη Κυριακή της Τεσσαρακοστής μελετάμε το πρώτο επεισόδιο της δημόσιας ζωής του Ιησού μετά το Βάπτισμά του από τον Ιωάννη το Βαπτιστή, έτσι όπως μας το παρουσιάζει.

Το άγιο Ευαγγέλιο κατά Λουκά.

Ιησούς, έφυγε από τον Ιορδάνη γεμάτος από Πνεύμα Άγιο. Το Πνεύμα τον οδήγησε στην έρημο, όπου για σαράντα μέρες αντιμετώπιζε τους πειρασμούς του διαβόλου. Τις σαράντα αυτές μέρες δεν έφαγε τίποτε και, όταν συμπληρώθηκαν, πείνασε. Τότε ο διάβολος του είπε: «Αν είσαι Υιός του Θεού, πες σ’ αυτή την πέτρα να γίνει ψωμί». Ο Ιησούς του απάντησε: «Η Γραφή λέει ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει απ’ το στόμα του Θεού». Ύστερα ο διάβολος τον ανέβασε σ’ ένα ψηλό βουνό, του έδειξε σε μια στιγμή όλα τα βασίλεια της οικουμένης, και του είπε: «Θα σου δώσω όλη αυτήν την εξουσία και τη λαμπρότητα αυτών των βασιλείων· σ’ εμένα έχει παραδοθεί και τη δίνω σ’ όποιον εγώ θέλω. Αν, λοιπόν, με προσκυνήσεις, θα είναι όλη δική σου». Απαντώντας ο Ιησούς του είπε: «Φύγε από μπροστά μου σατανά. Η Γραφή λέει: Τον Κύριο το Θεό σου θα προσκυνάς και μόνο αυτόν θα λατρεύεις».

Τότε ο διάβολος τον πήγε στα Ιεροσόλυμα και τον έστησε στο πιο ψηλό μέρος του ναού και του είπε: «Αν είσαι Υιός του Θεού, πέσε από ’δω κάτω· 10γιατί η Γραφή λέει ότι:

Θα δώσει για σένα εντολή στους αγγέλους να σε προφυλάξουν· κι ακόμη: Θα σε σηκώσουν στα χέρια, για να μη σκοντάψει το πόδι σου σε καμιά πέτρα». Ο Ιησούς του απάντησε: «Η Γραφή λέει ότι δεν πρέπει να βάζεις σε δοκιμασία τον Κύριο το Θεό σου». Αφού ο διάβολος τελείωσε με όλους τους πειρασμούς, έφυγε προσωρινά απ’ αυτόν.

Λόγος  του Κυρίου.

Ο Ιησούς υπήρξε μαθητής του Ιωάννη και βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι το βάπτισμά  του ήταν η επισφράγιση της περιόδου της μαθητείας του.

Σημειώνει ο ευαγγελιστής : Μετά το βάπτισμά του «το Πνεύμα τον οδήγησε στην έρημο, όπου για σαράντα μέρες αντιμετώπιζε τους πειρασμούς του διαβόλου».

Μετά  την εμπειρία της ερήμου, ο Ιησούς πήρε το δικό του δρόμο. Τόσο, που ο Ιωάννης άρχισε να απορεί για τον πρώην  μαθητή του και τις ελπίδες που είχε εναποθέσει επάνω του. Μάλιστα από τη φυλακή, όπου ο Ηρώδης τον είχε εγκλείσει, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς « Ο Ιωάννης φώναξε δύο από τους μαθητές του και τους έστειλε να ρωτήσουν τον Ιησού: ‘Εσύ είσαι ο Μεσσίας που είναι να έρθει ή να περιμένουμε κανέναν άλλο; » .

Εκεί, στην έρημο, μπορούμε να πούμε ότι ο Ιησούς ήθελε να σκεφτεί  το μέλλον, ποιό δρόμο να πάρει, ποιά είναι η βασική επιλογή που πρέπει να κάνει, ποιο το Νόημα της ζωής  πάνω στην οποία με συνέπεια να στερεώνει και να κτίζει τις επιμέρους επιλογές του, που στην πράξη θα ξεδίπλωναν  αυτό το νόημα της ζωής του. 

Είναι σε όλους γνωστό και εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος, ότι   οι πειρασμοί είναι το καθημερινό μας ψωμί. Όταν, μάλιστα, πρέπει να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις, να κάνουμε κεφαλαιώδους σημασίας επιλογές, εκεί οι δισταγμοί, οι αμφιβολίες, οι ταλαντεύσεις και οι πειρασμοί, είναι τα αφεντικά.

Η κατάσταση του Ιησού είναι και η δική μας, οι πειρασμοί του Ιησού είναι και οι δικοί μας.

Καθημερινά πειραζόμαστε για τον τρόπο με τον οποίο  θα αποκτήσουμε και θα καρπωθούμε τα  βασικά αγαθά. Η απόρριψη της επιθυμίας  της κατοχής και της συσσώρευσης αγαθών, σε πολλούς φαντάζει ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να αισθανθούν ολοκληρωμένοι. Η ολοκλήρωση, για άλλους, είναι συνυφασμένη με τη δημόσια αναγνώριση, την προβολή. Επιζητούμε τη δύναμη και την εξουσία, τα χειροκροτήματα και τα βραβεία, ως επιβεβαίωση. γιατί τη νομίζουμε ότι όλα αυτά είναι ένα αξιόλογο νόημα ζωής.  Και μπροστά σε αυτούς τους στόχους-βωμούς, θυσιάζουμε κάθε άλλη αξία. Και δεν είναι λίγες οι φορές που με την προσευχή μας  θέλουμε να καταστήσουμε και το Θεό συνεργό στις επιδιώξεις μας, αντί με την προσευχή  να του ζητάμε να μας καθοδηγήσει να δούμε τι πραγματικά θέλει Εκείνος που στην ουσία το ξέρουμε, να ζούμε κατ’ εικόνα και ομοίωση του, και  να  μας προστατεύσει από τον πειρασμό  των  εκπτώσεων στον αγώνα μας  ώστε «το ελθέτω η Βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου» να γίνει πραγματικότητα.

Αυτοί είναι και οι τρείς πειρασμοί του Ιησού, ο οποίος δοκίμασε   τον κυκεώνα  των εναλλακτικών λύσεων, και για να βγει από το λαβύρινθο των αμφιβολιών και των πειρασμών, είχε ως οδηγό το Λόγο του Θεού και ως όχημα την προσευχή.

Και εμείς, όταν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, και εμείς έχουμε και έναν πρόσθετο κίνδυνο : τη φιλαυτία μας και τον υπέρμετρο, πολλές φορές, εγωισμό και εγωκεντρισμό μας, που μας κάνουν  να  υπέρ-εκτιμούμε τις ικανότητές μας. Οι αντιδράσεις μας, πολλές φορές, κινδυνεύουν να είναι ενστικτώδεις. Οι λύσεις που προοιωνίζουμε είναι αποκυήματα  της φαντασίας μας, ή απορρέουν από την κοινή γνώμη τι θα πει ο κόσμος ή την περιρρέουσα  ατμόσφαιρα  και τη μόδα  της εποχής κοκ. Τότε, στην αναζήτηση της αλήθειας, του ωραίου, του δίκαιου,  γινόμαστε ευάλωτοι να υποχωρήσουμε, κινδυνεύουμε να πάρουμε λάθος δρόμο,  να εκτροχιαστούμε, να πέσουμε.

Τότε, όπως και Ιησούς, πρέπει να προσευχηθούμε.

Η  προσευχή μάς ευαισθητοποιεί, λίγο παραστατικά  θα λέγαμε, μας βάζει στο ίδιο μήκος  κύματος με το  Θεό, για να δούμε τα πράγματα με ένα νέο τρόπο, το δικό του τρόπο. Δεν του ζητάμε να μας δώσει τη  λύση, αλλά να μας δώσει το φως του για να ανακαλύψουμε τη λύση που έχει για μας.

Στην αναζήτηση του σωστού, του αληθινού, του ωραίου, χρειαζόμαστε  έναν φάρο ως καθοδηγητή. Ας μάθουμε από τον Ιησού, ο οποίος στον αγώνα του  ως πυξίδα είχε τη Γραφή. Και  οι τρεις απαντήσεις του Ιησού  στον πειρασμό αρχίζουν με το : Η Γραφή λέει:

«Η Γραφή λέει ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει απ’ το στόμα του Θεού».

«Η Γραφή λέει τον Κύριο το Θεό σου θα προσκυνάς και μόνο αυτόν θα λατρεύεις».

«Η Γραφή λέει ότι δεν πρέπει να βάζεις σε δοκιμασία τον Κύριο το Θεό σου».

Η ιστορία μας, η καθημερινότητά μας,  η κατάσταση που ζούμε, απαιτεί από τον καθένα να χαράξει με ωριμότητα τη βασική κατεύθυνση της ζωής του, το νόημά της και το στόχο της, και τα ανάλογα κριτήρια.  Να εμπεδώσει την αξιοπρέπειά του σε  συνεργασία και με το Δημιουργό, που τον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Να εκτιμά τις επί μέρους επιλογές και τα πράγματα της ζωής, με το κατά πόσο συνάδουν με τη βασική επιλογή  που έχει κάνει. 

Διαφορετικά, θα ζει ασύνδετα και αποσπασματικά, όπως έρθουν και όπου τον πάνε οι καταστάσεις, και στη συνέχεια θα διερωτάται για ποιο λόγο έκανα αυτό ή εκείνο και εκ των υστέρων να προσπαθεί να βρει τη δικαιολογία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά.

Ο καιρός της Τεσσαρακοστής, που από την περασμένη Τετάρτη έχουμε αρχίσει  με τη στάχτη στο κεφάλι, να μας θυμίζει ότι είναι καιρός αναδιάρθρωσης της χριστιανικής ζωής. Ας κάνουμε λίγη σιωπή,  έρημο  γύρω μας, να πάρουμε τα κομμάτια της ζωής μας  στα χέρια μας και να προσπαθήσουμε  να ανασυγκροτήσουμε την ενότητα της ζωής μας. Με  βάση το Λόγο του Θεού να προχωρήσουμε φωτισμένοι, ενδυναμωμένοι  και προσανατολισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, όπως και ο Ιησούς, για να αντιμετωπίζουμε τους καθημερινούς μας πειρασμούς.