Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2025 . Λόγος. Στο θεμέλιο της πραγματικότητας υπάρχει βη Αγάπη που δίνει τη ζωή. , 2η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα . ( Ιωα 1,1-18).

 Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2025

Λόγος. Στο θεμέλιο της πραγματικότητας υπάρχει μια Αγάπη που δίνει τη ζωή.

Ανάγνωσμα  από το κατά  Ιωάννη , άγιο Ευαγγέλιο . ( Ιωα 1,1-18)

Ο όρος “στην αρχή” με τον οποίο αρχίζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή που είναι ο πρόλογος του Ευαγγελίου κατά Ιωάννη, δεν πρέπει να κατανοητή , ως η αφετηρία από την οποία ξεκινάει κάτι, αλλά ως το «το θεμέλιο, η βάση, το υπόστρωμα όλων όσων υπάρχουν» η ύπαρξη του οποίου δίνει ύπαρξη και συνεκτικότητα στο ότι υπάρχει. Είναι μια «σχεσιακή αρχή», μια ενέργεια, μια εξαιρετική δύναμη, που συγκρατεί κι ενοποιεί την πολυπλοκότητα και οργανωμένα επίπεδα του «Είναι». Στο θεμέλιο της πραγματικότητας υπάρχει μια Αγάπη που δίνει τη ζωή. Τα πάντα ενώνονται σε αρμονικές ενώσεις, από τα ελάχιστα μικρότερα σωματίδια μέχρι τους οργανισμούς, κοινωνίες, οικογένειες, το σύμπαν , τη συνείδηση και αυτοσυνείδηση.

«Στην αρχή – το θεμέλια» της πραγματικότητας υπάρχει μια συνειδητή ενέργεια «ο Λόγος ήταν Θεός» σε συνεχή και γόνιμο διάλογο με τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες για τη ζωή και την συνέχιση της. «Όλα έγιναν μέσω αυτού», μας θυμίζει ξανά ο Πρόλογος. Αυτή η αγαπητικοί αυτή αρχή έκανε συνέχει και συνεχίζει να κάνει τα πάντα, η οποία «δεν δρα δίπλα ή στη θέση των πραγμάτων ή των ανθρώπων, αλλά τα τρέφει –από μέσα– έτσι ώστε να υπάρχουν και να μπορούν να λειτουργούν», γιατί «στον κόσμο και στην ιστορία, ο Θεός δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνουν τα πλάσματα» (Κάρλο Μολάρι). Η “Αγάπη-Λόγος” δεν είναι κάτι που πρέπει να επιτευχθεί: όντας ακριβώς «το θεμέλιο», η ουσία, «Το Όντος- Ον» (Θωμάς ο Ακουινάτης ). Εμείς μόνο μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε, να το καλοδεχτούμε, θα έλεγα να ανοιχτούμε δυναμικά σε αυτό, είμαστε ήδη εμποτισμένοι από αυτο: «Σε αυτόν ζούμε και κινούμαστε και έχουμε την ύπαρξη μας» (Πράξεις 17,28) λέει ο αγ. Παύλος στους Αθηναίους , και το ευαγγέλιο του Ιωάννη λέει “και έστησε την σκηνή του ανάμεσα μας” . Ο Ιησούς που έρχεται να ζήσει ανάμεσά μας, είναι μαζί μας, ζει σε εμάς.

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024 . Γ΄ Κύκλος 4η Κυριακή του ερχομού ή της Παρουσίας Λκ.1,39-45 Έχω μυαλά ανοιχτά καλωσορίζω το απρόβλεπτο και για πάμπολλους αδύνατο

 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024 

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο Λκ.1,39-45

Έχω μυαλά ανοιχτά καλωσορίζω το απρόβλεπτο  και για πάμπολλους αδύνατο

    Η Μαρία «καλωσόρισε» πριν από την ανακοίνωση του αγγέλου "το απίθανο". Είπε "ναι" στο απρόβλεπτο, στο αδύνατο, γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από το άνοιγμα στο απρόβλεπτο, ίσως και στο επιθυμητό που όμως δεν συνέμβαινει  πάντοτε.
Ο Ζακ Ντεριντά, μας υπενθυμίζει ότι η πραγματικότητα, το κατορθωτό, το προβλεπτό δεν φέρει ποτέ μαζί του κανένα μυστήριο.
  

 Χρειάζεται να υπάρξει ένα «γεγονός εκπληκτικό» για να αποκαλυφθεί το άλλο, το καινούργιο, Ο ΑΛΛΟΣ αυτός που ΕΊΝΑΙ, ωστόσο είναι απαραίτητο το να είμαστε σε αναμονή να βιώσουμε πρώτα το αδύνατο και αυτό που δεν περιμένουμε ττο απροσδόκητο. Διαφορετικά θα έχουμε μόνο επανάληψη του υπάρχοντος, «déjà vu».

Έτσι, η Μαρία, έχοντας μόλις βιώσει το ακατόρθωτο «σηκώθηκε και πήγε βιαστικά» να επισκεφθεί μια γυναίκα. Όχι για να επαληθεύσει τα απροσδόκητα λεγόμενα του άγγελου, αλλά γιατί εκείνην που επισκεπτόταν είχε ανάγκη από βοήθεια (εδ. 39), αυτήν τη γυναίκα στην οποία έγινε πραγματικό το επιθυμητό, αυτό που ήταν για όλους αδύνατο να συμβεί.
Εντέλει, αυτό που μας κινεί πάντα είναι μια δύναμη, μια ενέργεια που κουβαλάμε μέσα μας από τη δημιουργία μας αλλά που κινδυνεύει να παραμείνει αδρανές αν δεν το προσκαρτερούμε και δεν είμαστε ανοιχτοί στη δράση ενός Άλλου (του Θεού) που τον αναγνωρίζουμε ως την απόλυτη αντικειμενικότητα.
Είναι σημαντικό να βιώσουμε στα έγκατα της ύπαρξη μας, την Ύπαρξη του ΄Αλλου που μας υπερβαίνει και δρα για μας, όμως όχι όπως εμείς θέλουμε και μόνον αφού ανοιχτούμε στη δράση του και το αφήσουμε σιωπηλά να μας διαποτίσει και τότε η σάρκα μας θα γίνει εκδήλωση του Άλλου, του Θεού. Αυτό είναι το μυστήριο της ενσάρκωσης : Να αφήσουμε την αδράνεια, που μας οδηγεί στη αδυναμία να ελπίζουμε το ανέλπιστο και να αρχίσουμε να περπατάμε και να νοιαζόμαστε με τον Άλλο για τον άλλο! Διαφορετικά όλα θα είναι μόνον ηθικολογίες : Να κάνουμε το καθήκον μας, να κάνουμε το καλό, για το συμφέρον μας άλλα όχι για το είναι μας : Πλαστήκαμε "κατ’ εικόνα" για να γίνουμε "ομοίωση"!

    Η σημερινή περικοπή έρχεται να μας θυμίσει την μεγάλη ασθένεια της εποχής : Να εκλαμβάνουμε όλα ως δεδομένα αλλά και  την αδυναμία μας να διερωτόμαστε για το πως έγιναν όπως υπάρχουν τα πάντα γύρω μας και να μην αναζητούμε το νόημα τους. Κινδυνεύουμε να μην μας εκπλήσσει πλέον τίποτα. Τα πάντα είναι ήδη γνωστά, δεδομένα, αυτονόητα, προβλέψιμα, νοητά, εφικτά, πραγματοποιήσιμα. Δεν υπάρχει πλέον "χώρος" για το Μυστήριο, δηλαδή για τη σταθερή βεβαιότητα ότι "η πραγματική πραγματικότητα" δεν είναι μόνο ό,τι φαίνεται και όπως αυτή μας παρουσιάζεται, αλλά κάτι το απείρως διαφορετικό, το μεγαλύτερο, κάτι που μας ξεπερνά αλλά που συνάμα είναι  και είμαστε με το  μέρος του.

    Έτσι, η Μαρία, έχοντας μόλις βιώσει το ακατόρθωτο «σηκώθηκε και πήγε βιαστικά» να επισκεφθεί μια γυναίκα. Όχι για να επαληθεύσει τα απροσδόκητα λεγόμενα του άγγελου, αλλά γιατί εκείνην που επισκεπτόταν είχε ανάγκη από βοήθεια (εδ. 39), αυτήν τη γυναίκα στην οποία έγινε πραγματικό το επιθυμητό, αυτό που ήταν για όλους αδύνατο να συμβεί.
Εντέλει, αυτό που μας κινεί πάντα είναι μια δύναμη, μια ενέργεια που κουβαλάμε μέσα μας από τη δημιουργία μας αλλά που κινδυνεύει να παραμείνει αδρανές αν δεν το προσκαρτερούμε και δεν είμαστε ανοιχτοί στη δράση ενός Άλλου (του Θεού) που τον αναγνωρίζουμε ως την απόλυτη αντικειμενικότητα.