Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Β’ Κύκλος: Εορτή του Χριστού, Βασιλιά του Σύμπαντος



Είναι βασιλιάς γιατί υπηρετεί και είναι η αλήθεια. 

Κυριακή 25η   Νοεμβρίου 2018

Τελευταία  Κυριακή του λειτουργικού έτους και γιορτάζουμε τον Χριστό ως Βασιλιά  του Σύμπαντος, δηλαδή το αποκορύφωμα  και  την ανακεφαλαίωση των πάντων στο πρόσωπό του. Σε όλη του ζωή,  ο Ιησούς, προσπάθησε να αποφύγει τόσο τίτλο  όσο και τα χαρακτηριστικά  που θα μπορούσαν να έχουν αναφορά σε βασιλική ιδιότητα. Δεν σταματούσε να υπενθυμίζει ότι σκοπός της ζωής του είναι να είναι τελευταίος και ο υπηρέτης όλων.

 Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  ‘Aγ. Ευαγγέλιο  (Ιω.18, 33-37) 

Ο Πιλάτος μπήκε πάλι μέσα στο πραιτώριο, διέταξε να φέρουν τον Ιησού και τον ρώτησε: «Εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;» Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Το ρωτάς αυτό από μόνος σου ή σου έχουν μιλήσει άλλοι για μένα;» «Μήπως εγώ είμαι Ιουδαίος;» του απάντησε ο Πιλάτος· «ο λαός ο δικός σου και οι αρχιερείς σε παρέδωσαν σ’ εμένα· τι έκανες, λοιπόν;» Ο Ιησούς απάντησε: «Η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο· αν η βασιλεία μου προερχόταν απ’ αυτόν τον κόσμο, οι στρατιώτες μου θα αγωνίζονταν να μην πέσω στα χέρια των Ιουδαίων αρχόντων. Αλλά η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από ’δω». Του λέει τότε ο Πιλάτος: «Είσαι, λοιπόν, βασιλιάς;» «Ναι, είμαι βασιλιάς, όπως το λες», αποκρίθηκε ο Ιησούς. «Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια· όποιος αγαπάει την αλήθεια καταλαβαίνει τα λόγια μου»

Λόγος του Κυρίου
Η μοναδική φορά που δέχεται να χαρακτηριστεί "βασιλιάς"  είναι κατά τη διάρκεια της δίκης του μπροστά στον Πιλάτο, και  το κάνει όταν δεν  υπάρχουν πια περιθώρια για παρερμηνείες αλλά, ακόμη και τότε καθορίζει  ότι : "Η βασιλεία η δική μου δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο. Αν η βασιλεία μου ήταν απ' αυτόν τον κόσμο, οι υπηρέτες μου θα αγωνίζονταν για να μην παραδοθώ στους Ιουδαίους. Αλλά τώρα, η βασιλεία η δική μου δεν είναι απ' εδώ" (Ιω.18, 33-37).
Θέλει με  αυτόν τον τρόπο να προσδιορίσει  ότι η  βασιλεία του έχει τις ρίζες της, διαμορφώνεται και εκφράζεται σύμφωνα με τις αξίες που δεν είναι εκείνες της άσκησης της εξουσίας ως κυριαρχία και  προβολή αλλά ως ευσπλαχνία και αγαπητική  συνύπαρξη και  προσφορά προστασίας σε κάθε μορφή αδυναμίας, και  συγγνώμης. 
Ο Ιησούς, στον τρόπο περιγραφής  της υφής της βασιλείας του, στον διάλογο του με τον Πιλάτο,   καταλήγει: «Εσύ το λες ότι είμαι βασιλιάς. Εγώ γι' αυτό γεννήθηκα και γι' αυτό έχω έλθει στον κόσμο, για να δώσω μαρτυρία για την αλήθεια. Και καθένας που είναι απ' την αλήθεια, ακούει τη φωνή μου». Για τον κόσμο  “αλήθεια” είναι η ανακάλυψη της ουσίας των πραγμάτων, δηλαδή εκείνο που κ προσδιορίζει τη δική του μοναδική  θέση του κάθε πράγματος μέσα στο κοσμικό σύνολο  ή  όταν αυτό που η φύση μου παρουσιάζει και αυτό που έχω στο μυαλό μου και εκτιμώ ότι είναι το ίδιο με αυτό  που η φύση μου παρουσιάζει,  ταυτίζονται ή,  τουλάχιστον,  στο μεγαλύτερο μέρος ταυτίζονται.  
Στον κόσμο της Αγ. Γραφής, χωρίς όλα  τα παραπάνω να αγνοούνται, τονίζεται μια περαιτέρω διάσταση : αλήθεια είναι η πιστότητα, η επιμονή και  συμμόρφωση και διαφύλαξη σε ένα  δοσμένο λόγο. Ένας άνθρωπος είναι αληθινός, ζει την αλήθεια, όταν μπορεί κάποιος ανεπιφύλακτα  να τον εμπιστευτεί. Ο κατ’ εξοχή αληθινός είναι ο Θεός  που αγαπά τον άνθρωπο και μένει πιστός στην αγάπη του,  και  όχι αφηρημένα  αγαπά  “την ανθρωπότητα”  αλλά κάθε συγκεκριμένο άνθρωπο!  
Για τους φιλοσόφους η αλήθεια διδάσκεται, για τον Ιησού η αλήθεια βιώνεται, με την ζωή μαρτυρείται. Η αλήθεια δεν είναι όπως ένα αντικείμενο πάνω στο τραπέζι που μπορεί κάποιος, βλέποντάς το,   να το  περιγράψει, αλλά  είναι μια ζωή που βιώνεται. Μια ζωή, για να γίνει κατανοητή δεν περιγράφεται μόνο με λόγια, αλλά  με πράξεις  μαρτυρείται.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Β’ Κύκλος 33η Τακτική Κυριακή ( Μκ.13, 24-32 )'



Ζούμε οικοδομώντας  από τώρα μια ευτυχία που θα ολοκληρωθεί με την Ανάσταση

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Στη διάρκεια της  ανθρώπινης ιστορίας,  υπάρχουν εποχές  ιστορικών ανακατατάξεων και κρίσεων, σαν τη δική μας, όπου όλα είναι συγκεχυμένα, απρόβλεπτα  και    χωρίς νόημα μιας και κάθε τι παλιό καταρρέει και το καινούργιο που  θα έπρεπε να το αντικαταστάσει δεν φαίνεται. Ο άνθρωπος, σε τέτοιες έντονες αλλαγές καταλαμβάνεται από   ανασφάλεια,  σύγχυση,   αγωνία και  φόβο για όσα βιώνει  και   σχεδόν στα  τυφλά αναζητά  κάποια διέξοδο.  Αναζητά κάτι νέο που θα του δώσει μια λογική συνάφεια στην αταξία που επικρατεί  και έναν προσανατολισμό προς κάποιο αξιόλογο σκοπό.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο ΄Αγιο Ευαγγέλιο  ( Μκ.13, 24-32 )'

Κατ’ εκείνο τον καιρό ο Ιησούς είπε στο πλήθος « Έκείνες τις μέρες, μετά απ' αυτή τη θλίψη, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και η σελήνη δεν θα δώσει το φέγγος της, και τα αστέρια θα πέσουν απ' τον ουρανό, και οι δυνάμεις που βρίσκονται στους ουρανούς θα διασαλευθούν.
Και τότε θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στις νεφέλες με δύναμη πολλή και δόξα. Τότε θα αποστείλει τους αγγέλους, και θα συγκεντρώσει τους εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, απ' την άκρη της γης μέχρι την άκρη του ουρανού.
Αλλά από τη συκιά να καταλάβετε την παραβολή: όταν το κλαδί της γίνει τρυφερό και βγουν τα φύλλα της, γνωρίζετε ότι το θέρος είναι κοντά. 'Ετσι κι εσείς, όταν δείτε αυτά να συμβαίνουν, να γνωρίζετε ότι είναι κοντά, μπροστά στην πόρτα. Αλήθεια σας λέω: δεν θα περάσει αυτή η γενιά έως ότου γίνουν όλα αυτά. Ο ουρανός και η γη θα περάσουν, αλλά τα λόγια μου δεν θα περάσουν. Σχετικά με την ημέρα εκείνη ή την ώρα, κανένας δε γνωρίζει, ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ούτε ο Υιός, παρά μόνο ο Πατέρας.
Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή,  με την περιγραφή του ‘τέλους του κόσμου’ δεν έχει σκοπό να φοβερίσει. Ο λόγος του είναι ακόμη μια πρόσκληση στους μαθητές του να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν το πραγματικό νόημα της ιστορίας, και «να δουν» ακόμη και πίσω από την σύγχυση . Τους οδηγεί  να μάθουν να διαβάζουν τα σημεία των καιρών, κάτω από το αποκαλυπτικό φως του Λόγου Του έτσι ώστε να  συνδέσουν τη ζωή τους με πράγματα που προορίζονται να μείνουν και όχι να παρέλθουν. Ακόμη και όταν το κακό,  που φαίνεται πανίσχυρο,   επικρατεί και θριαμβεύει  εντέλει  είναι προορισμένο να ηττηθεί .
Ο Ιησούς δεν προτείνει μια φυγή προς τα εμπρός  με την υπόσχεση κάποιου νεφελώδους και συγκεχυμένου εγκόσμιου μέλλοντος  και δεν θυσιάζει το παρόν για χάρη  αυτού του μέλλοντος : «αγωνίσου εσύ για να απολαύουν οι επόμενες γενεές ένα καλύτερο κόσμο»! Ούτε ζητά να χαραμίσουμε το παρόν χάριν κάποιας ευτυχίας στην άλλη ζωή : «τώρα κάνε υπομονή και ο Θεός θα σε ανταμείψει στον ουρανό»!  Αντίθετα,  υπογραμμίζει τη σοβαρότητα της κάθε ημέρας που ζούμε. Σπρώχνει τους μαθητές να συνειδητοποιήσουν  ότι είναι δική τους ευθύνη να αξιοποιήσουν το χρόνο που τους δόθηκε, ώστε με σύνεση και εμπιστοσύνη στο Θεό Πατέρα να ντύσουν  τη ζωή τους, την ύπαρξη τους,  με το Λόγο του Κυρίου που δεν παρέρχεται,   ζώντας και οικοδομώντας  από τώρα μια ευτυχία που θα ολοκληρωθεί με την Ανάσταση. Ο μαθητής καλείται να κοιτάζει σε βάθος χρόνου,   να ενεργεί στο «τώρα»  και να μην παρασύρεται από τα φαινόμενα.
Ο μαθητής, στην καθημερινότητα του,  βιώνει την ένταση που αναπτύσσεται μεταξύ του τι έχει ήδη έχει αποκαλυφθεί και κατορθωθεί και βιώνεται, μιας και  ήδη η Βασιλεία του Θεού είναι παρούσα και ενεργεί στην καθημερινότητά του,   και  αυτού που   προσμένει  να του αποκαλυφθεί στην εγκαθίδρυσή της, στην ολοκληρία της.  Σ’ αυτήν  την ωρίμανση καλείται να συμβάλλει με την επίπονη  προσπάθεια του. Με αυτόν τον τρόπο πασχίζουμε και ‘υποφέρουμε’ για  πράγματα που αξίζουν και μένουν. Η ζωή του μαθητή είναι αυτό το δίπτυχο, το εκκρεμές μεταξύ  Σταυρού  και Ανάστασης, η  χαρμολύπη των πατέρων της Εκκλησίας.