Γιορτή του ΧΡΙΣΤΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΩΣ του Σύμπαντος

Κυριακή 20  Νοεμβρίου

Δεν έζησε σαν βασιλιάς, δεν πέθανε σα βασιλιάς,

είναι όμως Αυθεντικός Βασιλιάς γιατί έζησε και πέθανε

τόσο για κείνους που τον πίστευαν όσο και για κείνους που δεν τον πίστευαν

Το θέμα του βασιλιά και της βασιλείας στη λαϊκή φαντασία, είναι ταυτισμένο με τη δύναμη και την εξουσία. Η επιγραφή πάνω στο Σταυρό του Ιησού λέει “Αυτός είναι ο Βασιλέας των Ιουδαίων”. Για όποιον, μέσα στον Ισραήλ, περίμενε στο πρόσωπο του Ιησού να αποκαλυφθεί ο αναμενόμενος βασιλιάς Μεσσίας, που θα έμοιαζε του Δαυίδ, έμεινε διπλά απογοητευμένος. Ο Ιησούς στα μάτια του είχε ένα μίζερο τέλος και οι Ρωμαίοι τον χρησιμοποίησαν για να περιγελάσουν το έθνος και τη θρησκεία του. Και όμως εκείνος είναι βασιλιάς και τον αναγνώρισε κάποιος δίπλα του, ένας ληστής που πέθαινε και του ζητά “Θυμίσου με όταν έλθεις στη βασιλεία σου”. Στο πρόσωπο ενός ολοκληρωτικά αδύναμου και ετοιμοθάνατου, από όλους εγκαταλελειμμένο, αναγνωρίζει κάποιον του οποίου μια δύναμη ξεπερνά τα όρια αυτού του κόσμου. Δέχεται την πρόκληση και απαντά “Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο”, δεν αναβάλει για το τέλος του κόσμου, για κάποτε στο μέλλον, αλλά σήμερα.

Ας ακούσουμε όμως την ευαγγελική μας περικοπή από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο (Λκ 23, 35-43)

Εκείνο τον καιρό μπροστά στον εσταυρωμένο Ιησού ο λαός στεκόταν και έβλεπε. Μαζί μ’ αυτούς κι οι άρχοντες κορόιδευαν και έλεγαν: «Τους άλλους τους έσωσε, ας σώσει τώρα και τον εαυτό του, αν αυτός είναι ο Μεσσίας, ο εκλεκτός του Θεού». Τον χλεύαζαν και οι στρατιώτες έρχονταν κοντά του, του έδιναν ξίδι και του έλεγαν: «Αν εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων, σώσε τον εαυτό σου». Υπήρχε μάλιστα και μια επιγραφή από πάνω του, γραμμένη στα ελληνικά, στα εβραϊκά και στα ρωμαϊκά: «Αυτός είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων».

Ένας από τους κακούργους που ήταν κρεμασμένος στο σταυρό τον βλασφημούσε και του έλεγε: «Εάν εσύ είσαι ο Μεσσίας, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Ο άλλος στράφηκε σ’ αυτόν, τον επιτίμησε και του είπε: «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ; Δεν είσαι όπως κι εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δίκαια, γιατί τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε· αυτός όμως δεν έκανε κανένα κακό». Και στον Ιησού έλεγε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ο Ιησούς του απάντησε: «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο».

Λόγος του Κυρίου.

Ο Ιησούς αποκαλύπτει το μυστήριο της Βασιλείας του στο πλαίσιο του πάθους, όταν δεν υφίσταται πια κάποιος λόγος που θα μπορούσε να οδηγήσει στην όποια παρεξήγηση, σχετικά με τη φύση της βασιλείας. Εκείνο που προέχει είναι να γίνει κατανοητό ότι: « Η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου». Ποιά είναι εκείνα τα στοιχεία που εξυπηρετούν μια τέτοια σκοπιμότητα ; Στην περιγραφή των γεγονότων του, που οδηγούν τον Ιησού στο πάθος του Σταυρού, «επιπλέει» το προφίλ του Ιησού που κυριαρχεί στα γεγονότα, δεν τα υφίσταται. Αποκαλύπτεται ως ο βασιλιάς που απεχθάνεται τη βία και δεν ανταποδίδει βία στη βία, είναι πράος, φτωχός και ταπεινός. Μένει πιστός στις πεποιθήσεις του : ότι πρέπει να είναι στην υπηρεσία του κοινού καλού των μαθητών του και του κόσμου, ό,τι και αν αυτό κοστίζει, ιδού η διαφορετικότητά του. Αυτό, ο Ιησούς, το είχε ήδη προαναγγείλει στους μαθητές του: «Οι βασιλιάδες των εθνών καταδυναστεύουν τους λαούς τους και οι δυνάστες τους τιτλοφορούνται ευεργέτες.... Εγώ όμως είμαι σαν τον υπηρέτη ανάμεσά σας» (Λκ 22, 25-27), και με ολόκληρη τη ζωή του απέδειξε τι εννοούσε.

Στο Σταυρό ο Ιησούς είναι βασιλιάς, γιατί σε όλους αποκαλύπτει πού βρίσκεται η πραγματική ζωή και η ευτυχία που δεν φθείρονται στη δύναμη της αγάπης. Όπου, αγάπη σημαίνει μοιράζομαι τη ζωή μου με τους άλλους, ζω για τους άλλους και με τους άλλους.

Ο Ιησούς πεθαίνει ανάμεσα σε δύο καταδικασμένους. Τίποτα το καινούργιο, στους δρόμους της Παλαιστίνης αμαρτωλούς και περιθωριακούς συναναστρεφόταν.

Η διαφορά είναι στο διάλογο με τον ένα ληστή: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». ‘Θυμήσου με’ : του ζητά κάποιος, του οποίου η ζωή κύλησε μέσα στη βία και αν το θυμόταν ήταν από φόβο, τώρα του φτάνει κάποιος να θυμάται ότι και αυτός υπήρξε. «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Όχι μόνο μια θύμηση καλοπροαίρετη, αλλά μια ζωογόνος κοινωνία ζωής, και όχι στο μέλλον, αλλά σήμερα.

Γ κυκλος 32η Τακτική Κυριακή

Όπου υπάρχει ελπίδα υπάρχει ζωή

Κυριακή 6 Νοεμβρίου  2016

Οι ερχόμενες Κυριακάτικες Ευχαριστιακές μας Συνάξεις, μας προσανατολίζουν στη μελέτη εκείνων των πραγματικοτήτων που τροφοδοτούν την «Ελπίδα» των μαθητών του Ιησού, την Ανάσταση.

Η πίστη των Χριστιανών δεν περιορίζεται στην αθανασία της ψυχής, αλλά στην Ανάσταση του ανθρώπου: ο άνθρωπος πεθαίνει, ο άνθρωπος ανασταίνεται. Δεν χωρίζεται κάποια στιγμή στα δύο, όπου κάτι επιβιώνει και κάτι καταστρέφεται και στη συνέχεια, κάποια στιγμή, ανασυντάσσεται στην ολοκληρία του. Η Θεία Λειτουργία διακηρύσσει την πεποίθηση του χριστιανού ότι : «η ζωή μεταβάλλεται δεν αφαιρείται» και που «αφού διαλυθεί η επίγεια αυτή σκηνή ( = ο εγκόσμιος προσωρινός βίος του), αποκτά κατοικία μόνιμη στους ουρανούς (στη Βασιλεία του ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους).

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά αγ. Ευαγγέλιο ( 20,27-38)

Τον πλησίασαν τότε μερικοί από τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι δε δέχονται ότι υπάρχει ανάσταση, και τον ρώτησαν: «Διδάσκαλε, ο Μωυσής μάς έδωσε γραπτή εντολή: αν κάποιου πεθάνει ο αδερφός, ο οποίος είναι παντρεμένος αλλά άτεκνος, να πάρει ο αδερφός του τη χήρα και να κάνει απογόνους για τον νεκρό αδερφό του. Ήταν, λοιπόν, εφτά αδερφοί. Ο πρώτος παντρεύτηκε μια γυναίκα και πέθανε άτεκνος. Την πήρε κι ο δεύτερος τη γυναίκα, και πέθανε κι αυτός άτεκνος. Επίσης την πήρε και ο τρίτος. Το ίδιο και οι εφτά· πέθαναν χωρίς ν’ αφήσουν παιδιά. Τελευταία απ’ όλους πέθανε και η γυναίκα. Αυτή, λοιπόν, σε ποιον απ’ όλους αυτούς θα ανήκει στην ανάσταση; Αφού την είχαν πάρει γυναίκα τους και οι εφτά».Ο Ιησούς τότε τους απάντησε: «Οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο, παντρεύονται και παντρεύουν. Όσοι όμως αξιωθούν ν’ αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο, αυτοί ούτε θα νυμφεύονται ούτε θα παντρεύονται. 36Κι αυτό, γιατί δε θα υπάρχει γι’ αυτούς θάνατος· σαν αναστημένοι άνθρωποι που θα είναι, θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού. Ότι άλλωστε οι νεκροί ανασταίνονται, αυτό το αναφέρει κι ο Μωυσής, όταν μιλάει για τη βάτο, και λέει ότι ο Κύριος είναι Θεός του Αβραάμ, Θεός του Ισαάκ και Θεός του Ιακώβ. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών, γιατί γι’ αυτόν όλοι είναι ζωντανοί».

Λόγος του Κυρίου

Στο σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο έχουμε μια προσπάθεια των Σαδδουκαίων να διακωμωδήσουν την Πίστη στην Ανάσταση των συγχρόνων του Ιησού, και των Φαρισαίων, οι οποίοι κατά κάποιο τρόπο σε αυτό το ζήτημα τον πλησίαζαν. Οι Σαδδουκαίοι, από τη Γραφή, θεωρούσαν ως αυθεντικό και δεσμευτικό μόνο ό,τι υπήρχε στα πέντε πρώτα βιβλία της Γραφής, την Πεντάτευχο. Έτσι, δεν πίστευαν στην Ανάσταση, γιατί δεν εύρισκαν κάποια αναφορά σε αυτήν. Οι Φαρισαίοι πίστευαν στην Ανάσταση και σε αυτό το σημείο πλησίαζαν τον Ιησού. Αυτοί, όμως, την Ανάσταση τη θεωρούσαν ως μια επιμήκυνση της παρούσας ζωής ‘προς το καλύτερο’.

ΟΙ Σαδδουκαίοι, λοιπόν, για να φέρουν σε δύσκολη θέση τον Ιησού και να διακωμωδήσουν την τρέχουσα πεποίθηση της εποχής του περί Αναστάσεως, του πρότειναν, ως παράδειγμα, μια ιστοριούλα μιας γυναίκας: εφτά φορές νύμφη, επτά φορές χήρα εφτά αδελφών, αλλά ποτέ μητέρα. Αυτό το παράδειγμα εγινε με βάση τα προβλεπόμενα από το Βιβλίο του Δευτερονομίου. Με το παράδειγμα αυτό έδιναν, εμμέσως, μια δικιά τους εκδοχή των πραγμάτων. Θέλουν να πουν ότι η μόνη αιωνιότητα είναι οι απόγονοι. Οι γονείς, κατά κάποιο τρόπο, επιβιώνουν στους απογόνους τους.

Ο Γάμος, έτσι όπως τον παρουσίαζαν στο παράδειγμα οι Σαδδουκαίοι, είναι ένα μέσον για να καταπολεμηθεί ο θάνατος. Χρησιμεύει στο να υπάρξουν απόγονοι, ώστε να μη σβήσει το σόι, η οικογένεια. Το σημαντικό, κατά κάποιο τρόπο, δεν είναι το πρόσωπο, αλλά ένα όνομα, οι απόγονοι.

Ο Ιησούς με την απάντησή του, δεν εγκλωβίζεται στο παράδειγμα, τους λέει ότι η αιωνιότητα δεν είναι η απατηλή βιολογική συνέχεια της παρούσας ζωής, αλλά κάτι το ολοκληρωτικά και απόλυτα καινούργιο. Κάτι που δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με βάση το τρέχον λεξιλόγιό μας και τις τρέχουσες αντιλήψεις μας, αλλά ως κάτι που εγγράφεται στην ίδια τη φύση του Θεού.