16η Τακτική Κυριακή

Κυριακή  17 Ιουλίου 2016.

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγ. Ευαγγέλιο  (Λκ 10,38-42)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς  με τους μαθητές του μπήκε σ’ ένα χωριό, και τον υποδέχτηκε σπίτι της κάποια γυναίκα που την έλεγαν Μάρθα. Αυτή είχε μια αδερφή που ονομαζόταν Μαρία, κι η οποία κάθισε στα πόδια του Ιησού και άκουγε τη διδασκαλία του. Αντίθετα, η Μάρθα δούλευε ασταμάτητα για να τους περιποιηθεί. Πήγε λοιπόν στον Ιησού και του είπε: «Κύριε, δε νοιάζεσαι που η αδερφή μου με άφησε μόνη να σε περιποιούμαι;  Πες της, λοιπόν, να με βοηθήσει». Ο Ιησούς της αποκρίθηκε: «Μάρθα, Μάρθα, ασχολείσαι κι αγωνιάς για τόσα πολλά πράγματα, ενώ ένα μόνο χρειάζεται. Αυτό διάλεξε η Μαρία, και δεν πρόκειται να της το αφαιρέσει κανείς».

Λόγος του Κυρίου

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, μας παρουσιάζει  τον  Ιησού που  ταξιδεύει  προς την Ιερουσαλήμ, και  που όπως κάθε ταξίδι κρύβει πολλές εμπειρίες, έτσι και για κείνον. Φτάνει σε ένα χωριό, εκεί είχε φίλους και αυτοί τον φιλοξενούν. Ο ευαγγελιστής υπογραμμίζει αυτά τα δυο, τη «φιλοξενία» όσο και ότι «μπήκε σε ένα χωριό». Το χωριό είναι ο τόπος του παραδοσιακού τρόπου ζωής. Δύσκολα σε ένα χωριό γίνονται δεχτοί  οι  νεωτερισμοί : έτσι κάναμε πάντα και έτσι θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Συνάμα, όμως, έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τη φιλοξενία, που δείχνει καλοσύνη, άνοιγμα, καταδεκτικότητα και εμπιστοσύνη. Γίνεται δεκτός και φιλοξενείται στο σπίτι φίλων, όπου μεταξύ των άλλων κατοικούν δυο αδελφές, η Μαρία και η  Μάρθα, που είναι δυο αντιπροσωπευτικοί τύποι ανθρώπων, δυο διαφορετικών  αντιλήψεων  της  ανθρώπινης ζωής.

Από τη μια έχουμε τη Μάρθα : Εκδηλωτική και δραστήρια που κάνει τα πάντα για να κάνει χειροπιαστή την εκτίμησή της στον φιλοξενούμενο. Όμως, προκειμένου να κάνει κάτι για τον φιλοξενούμενο, σχεδόν τον παραμελεί  και τον αφήνει να περιμένει. Για τον καιρό του Ιησού είναι ο κατ’ εξοχήν γυναικείος  τρόπος ζωής, της οικοδέσποινας. Ναι, αλλά και κρυμμένης στην κουζίνα και στην υπηρεσία των άλλων που την εκτιμούν, όχι ως ισότιμη του άνδρα, αλλά επειδή είναι στην υπηρεσία του άνδρα, γι’ αυτό δυσανασχετεί και παραξενεύεται  με τη συμπεριφορά της αδελφής της. Ας σημειωθεί ότι τα παράπονά της δεν τα κάνει σε εκείνη, αλλά σε εκείνον που εκλαμβάνει ως ανώτερο και που έχει την εξουσία στον ανώτερο . «Κύριε, δε νοιάζεσαι που η αδερφή μου με άφησε μόνη να σε περιποιούμαι; Πες της, λοιπόν, να με βοηθήσει».  Περιμένει την επιβεβαίωση από τους άλλους. Είναι ο κόσμος της  ανατολής.   

Από την άλλη έχουμε και τον κόσμο της Μαρίας, που προτιμά  να δείξει την εκτίμησή της στον φιλοξενούμενο με το να επικοινωνεί μαζί του και με τη συζήτηση να  εμβαθύνει τις σχέσεις μαζί του. Ο  τρόπος με τον οποίο  ο ευαγγελιστής περιγράφει την ενασχόληση της Μαρίας με τον Ιησού, είναι όμως ο τυπικός τρόπος με τον οποίον αναπτύσσονται και ένας τρίτος περιγράφει τις σχέσεις μαθητή και δασκάλου. Είναι ένας ανδρικός τρόπος αντίληψης της ζωής, θα λέγαμε, που η  Μάρθα δεν μπορεί να τον καταλάβει και δυσανασχετεί. Με την  ίδια περιγραφή  ο ευαγγελιστής περιγράφει και ένα σκανδαλώδη  νεοτερισμό. Ένας ραβίνος δεν θα δεχόταν ποτέ μεταξύ των μαθητών του γυναίκες. Για τον Ιησού, όμως, οι γυναίκες, όπως και οι άνδρες, είναι καλεσμένες στην ακρόαση του λόγου και τη μαθητεία.

Ο Ιησούς, με μια τρυφερή επίπληξη στη Μάρθα, προσπαθεί να την επαναφέρει στην τάξη : «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνιάς για πολλά, ενώ υπάρχει ανάγκη μόνο ενός πράγματος. Η Μαριάμ, πράγματι, διάλεξε το καλύτερο μέρος, που δε θα της αφαιρεθεί».

Ποιο είναι το καλύτερο μέρος για το οποίο η Μαρία μεριμνά και το οποίο δεν θα της αφαιρεθεί;

Ο ευαγγελιστής Λουκάς έρχεται σε βοήθειά μας. Μας μεταφέρει ένα λόγο του Ιησού που λέει: «Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας το τι θα φάτε, μήτε για το σώμα σας το τι θα ντυθείτε. Διότι η ζωή είναι πολυτιμότερη απ' την τροφή και το σώμα απ' το ρούχο…..ποιός από σας, που φροντίζει για τον εαυτό του, μπορεί να προσθέσει στο ανάστημά του έναν πήχη; ……Εσείς μη μεριμνάτε για το τί θα φάτε και το τί θα πιείτε κι έτσι σας πιάνει άγχος.…..αλλά ζητάτε τη Βασιλεία του κι αυτά θα σας δοθούν επιπλέον».

Το σπουδαιότερο, λοιπόν, είναι να  διυλίζω, να κατανοώ, να βρίσκω το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μέσα από τις αξίες του καινούργιου  κόσμου της Βασιλείας του Θεού, που γίνεται παρούσα ανάμεσά μας στο πρόσωπο του Ιησού.

Αυτό, λοιπόν, που ο Ιησούς επιθυμεί από κάθε άνθρωπο είναι να γίνει δεκτός και να εισακουσθεί και όχι απλά να τιμηθεί, αλλά ακόμη καλύτερα να τιμηθεί με την ακρόαση, μελέτη και αποδοχή του Λόγου.  Ο Λόγος του Ιησού στην καρδιά του μαθητή, θα είναι εκείνος που στη συνέχεια θα υποδείξει τους τρόπους και τους χρόνους της «υπηρεσίας» προς το Θεό και τον πλησίον.

Η έλλειψη «άγχους» που υπονοεί, οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνος που  δέχεται, ακούει, κάνει δικό του και μελετά το Λόγο του Ιησού, δηλαδή ο μαθητής, όπως η Μαριάμ που εμπιστεύεται στο Θεό Πατέρα που είναι ο Δημιουργός, η Πρόνοια και ο Σωτήρας των πλασμάτων του, γιατί ο μαθητής ξέρει ότι τον τελευταίο λόγο για τα πάντα, τον έχει ο Θεός μέσω του Ιησού με τη Δύναμη του αγ. Πνεύματος, είναι αυτός που την ακρόαση θα τη μετουσιώσει σε υπηρεσία. 

Η Μάρθα αναλώνεται στην υπηρεσία του φιλοξενούμενου, τόσο που ο φιλοξενούμενος να περάσει σε δεύτερη μοίρα, ευτυχώς και είναι εκεί η Μαρία. Το να αγωνιάς και να κόπτεσαι για πολλά πράγματα είναι ειδωλολατρικό, γιατί ο λόγος της αγωνίας είναι τα πολλά πράγματα που γίνονται κινητήρια δύναμη και νόημα της ζωής και όχι το να είσαι άνθρωπος του Θεού ανάμεσα σε ανθρώπους.

Για τη Μαρία υπάρχει ο κίνδυνος, όπως έλεγε ένας ραβίνος για έναν άλλο ραβίνο, ότι τόσο πολύ ασχολείται με το να μιλάει για το Θεό που ξεχνούσε τον ίδιο το Θεό και τα πλάσματά του. Ευτυχώς υπάρχει και η Μάρθα.

Η επιλογή είναι μεταξύ τού πολλά και της ουσίας, του δευτερεύοντος και του ουσιώδους. Το πολύ είναι πάντοτε σε βάρος του ουσιώδους. Τα πολλά εμποδίζουν τόσο την ακρόαση όσο και την υπηρεσία. Το πολύ δώσε, ακόμη και από αγάπη, κινδυνεύει να ξεχάσει την επαφή, η πολλή καλλιέργεια των σχέσεων μπορεί να αγνοήσει τις άλλες ανάγκες.

Δεν υπάρχει λοιπόν δίλημμα τι να τα  διαλέξω την ακρόαση ή την υπηρεσία, την προσευχή η την δραστηριότητα .

Η ακρόαση δίνει το νόημα και αποπροσανατολίζει  την υπηρεσία που οικοδομεί και εφαρμόζει.

Εορτή της Αγίας Τριάδος

Εορτή της Αγίας Τριάδος Ιωάννης  16, 12-15

 Ο Θεός είναι μια σχέση ζωής Αγάπης  και εμείς είμαστε  αναπόσπαστο μέρος αυτής της ζωής και βιώνεται στην καθημερινή ιστορία του ανθρώπου

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Το σημερινό  σύντομο  ευαγγελικό κείμενο που η Θεία Λειτουργία για τη γιορτή της αγίας Τριάδας μας προτείνει , είναι σαν ένα μόλις κουφωμένο παράθυρο που μας επιτρέπει και μας προτρέπει να κοιτάξουμε τον Θεό μέσα από το Μυστήριό του. Το μυστήριο φωτίζει μια πραγματικότητα μέσα από ένα βίωμα. Η γνώση που παρέχει δεν είναι αποτέλεσμα μια διανοητικής κατάστασης αλλά βίωμα μιας νέας κατάστασης που δέχεται να μας αφήσει να την γνωρίσουμε.

Έχουμε ένα μονόλογο του Ιησού που παραθέτει το πώς εκείνος βιώνει τη σχέση του με το Θεό: τον Πατέρα, Εκείνον και το Πνεύμα.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη άγιο Ευαγγέλιο (Ιωά,  16, 12-15)

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους μαθητές του πολλά έχω ακόμη να σας πω, αλλά δεν μπορείτε τώρα να σηκώσετε μεγαλύτερο βάρος. Όταν όμως θα έρθει εκείνος, το Πνεύμα της Αλήθειας, θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Γιατί δε θα μιλήσει από μόνος του, αλλά θα πει όσα θα ακούσει, και θα σας αναγγείλει αυτά που μέλλουν να συμβούν. Εκείνος θα φανερώσει τη δική μου δόξα, γιατί θα πάρει από αυτά που εγώ έχω και θα σας τα αναγγείλει. Όλα όσα ανήκουν στον Πατέρα είναι δικά μου· γι’ αυτό σας είπα πως το Πνεύμα θα πάρει από αυτά που έχω εγώ και θα σας τα αναγγείλει.

Λόγος του Κυρίου.

Ο Ιησούς αρχίζει με μια παράτολμη, στα όρια της αναίδειας,  φράση που μόνο Αυτός μπορεί να πει. Συνάμα όμως είναι και απόλυτα ταπεινή . Πράγματι,  όταν λέει : ό,τι ο Πατέρας κατέχει είναι δικό μου, αυτό συμβαίνει γιατί ο Πατέρας του τα έχει δώσει. Είναι λοιπόν μια σχέση αγάπης, δηλαδή δωρεάς και μοιράσματος της ζωής. Στο κέντρο λοιπόν είναι ο Ιησούς, δηλαδή ο Ενσαρκωμένος Υιός. Ο Πατέρας - που είναι γνωστός στο Γιο-   διάμεσου της Ενσάρκωσης  του Γιού, δηλαδή του Ιησού από τη Ναζαρέτ, γίνεται γνωστός στους ανθρώπους, μάλιστα με τρόπο τόσο χειροπιαστό,  ως ένας άνθρωπος και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο : το πώς με εμπιστοσύνη και αφοσίωση στο θέλημα Του δεν δίστασε, για χάρη του έργου που του είχε ανατεθεί, να το ολοκληρώσει δίνοντας  όλη του τη ζωή γι αυτό.

Ο Ιησούς μιλά και για το Πνεύμα  που θα ζητήσει από το Θεό Πατέρα να δώσει στους μαθητές του, ώστε να «κατανοήσουν όλη την αλήθεια», δηλαδή αυτά  που τώρα ακόμη δεν μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους. Με αυτό τον τρόπο δείχνει την αρραγή  ενότητα και αλληλεξάρτηση, Πνεύματος , Πατέρα και Υιού.

Είμαστε μπροστά σε ένα «αγαπητικό μοίρασμα»  ζωής και αγαθών και σε μια συμμετοχή για την ολοκλήρωση και επισφράγιση του ίδιου έργου. Θα λέγαμε ότι το Πνεύμα αναλαμβάνει να κάνει παρόντα, εδώ και τώρα, στον κόσμο  τον Αναστημένο Χριστό και,  διαμέσου του,  τον Θεό Πατέρα.  «Θα σας οδηγήσει μέσα σε όλη την αλήθεια»… αυτή λοιπόν η αλήθεια είναι μια γνώση εσωτερική, προσωπική και προοδευτική.

Ακόμη σημειώνει ότι:  «θα σας φανερώσει τα μελλούμενα», αυτό  δεν σημαίνει ότι θα μας αποκρυπτογραφήσει το τί και το πώς θα εξελιχθεί το μέλλον, αλλά ότι θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το σήμερα που ζούμε, -ακόμη και μέσα στις θλίψεις  και στις ταλαιπωρίες που πολλές φορές φαντάζουν χωρίς κανένα νόημα-  με το φως του αύριο της Βασιλείας του Θεού, όταν ο Θεός «θα είναι τα πάντα σε όλους»… που σημαίνει ότι από τώρα ξέρουμε ποιός έχει τη νίκη στο χέρι, παρόλο που τα γεγονότα δεν φαίνεται να το επιβεβαιώνουν.   Ο Ιησούς μας μίλησε και μας αποκάλυψε ότι ο Θεός είναι ως μια Ύπαρξη κοινωνίας πρόσωπων σε άρρηκτη σχέση μεταξύ τους και άριστη συνέργεια απέναντι στον άνθρωπο.

Αυτή την Ύπαρξη όταν  την  θεωρούμε «απ’  έξω» , είναι ο Ένας  Θεός, όταν από την χαραμάδα του παραθύρου προσπαθούμε να δούμε τί και πώς  μας  προσφέρει  αποκαλύπτεται  ως μια μοναδική ενότητα, καρπός της κοινωνίας αγάπης του Πατέρα προς τον Γιό, που είναι τόσο έντονη που γεννά  το πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός λοιπόν δεν είναι μια μοναξιά, ένας ύψιστος εγωισμός που αρκείται στον εαυτόν του, κλειστός και αμετάβλητος, αλλά μια κοινωνία αγάπης σε αιώνια κίνηση του ενός προς τον άλλο, μια γιορτή. 

Και εμείς

Αν ο Θεός είναι «Κοινωνία»  και εμείς που είμαστε από τον ίδιο «κατ’ εικόνα και ομοίωση του»  πλασμένοι και με το βάπτισμα μας έχουμε  εισαχθεί “στην    παρουσία  και το περιβάλλον του Θεού”  σημαίνει ότι  :  το κύριο χαρακτηριστικό του ανθρωπίνου γένους είναι  η κοινωνία ζωής, αγαθών και προορισμού. Αν λοιπόν ζούμε την ζωή μας εγωιστικά είμαστε εκτός πραγματικότητας… αυτό είναι η  αμαρτία :  να μη ζεις την φύση σου, την αγάπη που είναι κοινωνία ζωής.  Πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτό δεν είναι εύκολο.

Και η Εκκλησία είναι η αντανάκλαση αυτής της Κοινωνίας. Μια εκκλησία που δεν την καλλιεργεί και δε την προωθεί μεταξύ των ανθρώπων, κατά πρώτο λόγο μεταξύ των μελών της,  είναι εκτός δρόμου. Η Εκκλησία ζωοποιείται με την  “ζωηράδα” της συναλλαγής, την περιπέτεια της συνύπαρξης “των διαφορετικών” που μαζί δημιουργούν το κοινό καλό.