Εορτή της Αγίας Τριάδος

Εορτή της Αγίας Τριάδος Ιωάννης  16, 12-15

 Ο Θεός είναι μια σχέση ζωής Αγάπης  και εμείς είμαστε  αναπόσπαστο μέρος αυτής της ζωής και βιώνεται στην καθημερινή ιστορία του ανθρώπου

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Το σημερινό  σύντομο  ευαγγελικό κείμενο που η Θεία Λειτουργία για τη γιορτή της αγίας Τριάδας μας προτείνει , είναι σαν ένα μόλις κουφωμένο παράθυρο που μας επιτρέπει και μας προτρέπει να κοιτάξουμε τον Θεό μέσα από το Μυστήριό του. Το μυστήριο φωτίζει μια πραγματικότητα μέσα από ένα βίωμα. Η γνώση που παρέχει δεν είναι αποτέλεσμα μια διανοητικής κατάστασης αλλά βίωμα μιας νέας κατάστασης που δέχεται να μας αφήσει να την γνωρίσουμε.

Έχουμε ένα μονόλογο του Ιησού που παραθέτει το πώς εκείνος βιώνει τη σχέση του με το Θεό: τον Πατέρα, Εκείνον και το Πνεύμα.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη άγιο Ευαγγέλιο (Ιωά,  16, 12-15)

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους μαθητές του πολλά έχω ακόμη να σας πω, αλλά δεν μπορείτε τώρα να σηκώσετε μεγαλύτερο βάρος. Όταν όμως θα έρθει εκείνος, το Πνεύμα της Αλήθειας, θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Γιατί δε θα μιλήσει από μόνος του, αλλά θα πει όσα θα ακούσει, και θα σας αναγγείλει αυτά που μέλλουν να συμβούν. Εκείνος θα φανερώσει τη δική μου δόξα, γιατί θα πάρει από αυτά που εγώ έχω και θα σας τα αναγγείλει. Όλα όσα ανήκουν στον Πατέρα είναι δικά μου· γι’ αυτό σας είπα πως το Πνεύμα θα πάρει από αυτά που έχω εγώ και θα σας τα αναγγείλει.

Λόγος του Κυρίου.

Ο Ιησούς αρχίζει με μια παράτολμη, στα όρια της αναίδειας,  φράση που μόνο Αυτός μπορεί να πει. Συνάμα όμως είναι και απόλυτα ταπεινή . Πράγματι,  όταν λέει : ό,τι ο Πατέρας κατέχει είναι δικό μου, αυτό συμβαίνει γιατί ο Πατέρας του τα έχει δώσει. Είναι λοιπόν μια σχέση αγάπης, δηλαδή δωρεάς και μοιράσματος της ζωής. Στο κέντρο λοιπόν είναι ο Ιησούς, δηλαδή ο Ενσαρκωμένος Υιός. Ο Πατέρας - που είναι γνωστός στο Γιο-   διάμεσου της Ενσάρκωσης  του Γιού, δηλαδή του Ιησού από τη Ναζαρέτ, γίνεται γνωστός στους ανθρώπους, μάλιστα με τρόπο τόσο χειροπιαστό,  ως ένας άνθρωπος και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο : το πώς με εμπιστοσύνη και αφοσίωση στο θέλημα Του δεν δίστασε, για χάρη του έργου που του είχε ανατεθεί, να το ολοκληρώσει δίνοντας  όλη του τη ζωή γι αυτό.

Ο Ιησούς μιλά και για το Πνεύμα  που θα ζητήσει από το Θεό Πατέρα να δώσει στους μαθητές του, ώστε να «κατανοήσουν όλη την αλήθεια», δηλαδή αυτά  που τώρα ακόμη δεν μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους. Με αυτό τον τρόπο δείχνει την αρραγή  ενότητα και αλληλεξάρτηση, Πνεύματος , Πατέρα και Υιού.

Είμαστε μπροστά σε ένα «αγαπητικό μοίρασμα»  ζωής και αγαθών και σε μια συμμετοχή για την ολοκλήρωση και επισφράγιση του ίδιου έργου. Θα λέγαμε ότι το Πνεύμα αναλαμβάνει να κάνει παρόντα, εδώ και τώρα, στον κόσμο  τον Αναστημένο Χριστό και,  διαμέσου του,  τον Θεό Πατέρα.  «Θα σας οδηγήσει μέσα σε όλη την αλήθεια»… αυτή λοιπόν η αλήθεια είναι μια γνώση εσωτερική, προσωπική και προοδευτική.

Ακόμη σημειώνει ότι:  «θα σας φανερώσει τα μελλούμενα», αυτό  δεν σημαίνει ότι θα μας αποκρυπτογραφήσει το τί και το πώς θα εξελιχθεί το μέλλον, αλλά ότι θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το σήμερα που ζούμε, -ακόμη και μέσα στις θλίψεις  και στις ταλαιπωρίες που πολλές φορές φαντάζουν χωρίς κανένα νόημα-  με το φως του αύριο της Βασιλείας του Θεού, όταν ο Θεός «θα είναι τα πάντα σε όλους»… που σημαίνει ότι από τώρα ξέρουμε ποιός έχει τη νίκη στο χέρι, παρόλο που τα γεγονότα δεν φαίνεται να το επιβεβαιώνουν.   Ο Ιησούς μας μίλησε και μας αποκάλυψε ότι ο Θεός είναι ως μια Ύπαρξη κοινωνίας πρόσωπων σε άρρηκτη σχέση μεταξύ τους και άριστη συνέργεια απέναντι στον άνθρωπο.

Αυτή την Ύπαρξη όταν  την  θεωρούμε «απ’  έξω» , είναι ο Ένας  Θεός, όταν από την χαραμάδα του παραθύρου προσπαθούμε να δούμε τί και πώς  μας  προσφέρει  αποκαλύπτεται  ως μια μοναδική ενότητα, καρπός της κοινωνίας αγάπης του Πατέρα προς τον Γιό, που είναι τόσο έντονη που γεννά  το πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός λοιπόν δεν είναι μια μοναξιά, ένας ύψιστος εγωισμός που αρκείται στον εαυτόν του, κλειστός και αμετάβλητος, αλλά μια κοινωνία αγάπης σε αιώνια κίνηση του ενός προς τον άλλο, μια γιορτή. 

Και εμείς

Αν ο Θεός είναι «Κοινωνία»  και εμείς που είμαστε από τον ίδιο «κατ’ εικόνα και ομοίωση του»  πλασμένοι και με το βάπτισμα μας έχουμε  εισαχθεί “στην    παρουσία  και το περιβάλλον του Θεού”  σημαίνει ότι  :  το κύριο χαρακτηριστικό του ανθρωπίνου γένους είναι  η κοινωνία ζωής, αγαθών και προορισμού. Αν λοιπόν ζούμε την ζωή μας εγωιστικά είμαστε εκτός πραγματικότητας… αυτό είναι η  αμαρτία :  να μη ζεις την φύση σου, την αγάπη που είναι κοινωνία ζωής.  Πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτό δεν είναι εύκολο.

Και η Εκκλησία είναι η αντανάκλαση αυτής της Κοινωνίας. Μια εκκλησία που δεν την καλλιεργεί και δε την προωθεί μεταξύ των ανθρώπων, κατά πρώτο λόγο μεταξύ των μελών της,  είναι εκτός δρόμου. Η Εκκλησία ζωοποιείται με την  “ζωηράδα” της συναλλαγής, την περιπέτεια της συνύπαρξης “των διαφορετικών” που μαζί δημιουργούν το κοινό καλό.

Κυριακή της Πεντηκοστή

Ο Αναστημένος Χριστός οδηγεί τους μαθητές του  στην ώριμη κατανόηση της Ζωής των μαθητών, μαζί του.

  

Κυριακή 19/06/ 2016

Την ημέρα της Πεντηκοστής έχουμε την αποκάλυψη  και τα εγκαίνια “του καιρού”  της Κοινότητας των Μαθητών του Ιησού Χριστού, της Μίας Aγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας στον κόσμο. Εκκλησία :  ο Λαός που ο Θεός κάλεσε μέσω, του Υιού του, ο οποίος την συγκρότησε σε Σώμα Του και το Αγ. Πνεύμα την Ζωοποιεί και την Αγιάζει.

Από το κατά Ιωάννη αγ.  Ευαγγέλιο 14,15-16.23-26

«Αν με αγαπάτε, τηρήστε τις εντολές μου. Κι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα να σας δώσει άλλον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αλήθειας, ώστε να είναι για πάντα μαζί σας.

«Όποιος με αγαπάει», του αποκρίθηκε ο Ιησούς, «θα τηρήσει το λόγο μου. Κι ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει, και θα έρθουμε σ’ αυτόν και θα κατοικήσουμε μαζί του.  Αυτός που δε με αγαπάει δεν ακολουθεί τα λόγια μου. Τα λόγια όμως που ακούτε δεν προέρχονται από μένα, αλλά από τον Πατέρα που μ’ έστειλε.

Αυτά σας τα δίδαξα όλον αυτό τον καιρό που βρίσκομαι κοντά σας. Αλλά το Πνεύμα το Άγιο, ο Παράκλητος, που θα στείλει ο Πατέρας στο όνομά μου, εκείνος θα σας διδάξει τα πάντα και θα φέρει στη μνήμη σας όλα όσα σας έχω πει εγώ».

Λόγος του Κυρίου.

Στην ευαγγελική  μας περικοπή, ο  Ιησούς  συνοψίζει σε τρία σημεία το έργο του Αγίου Πνεύματος στον καιρό της Εκκλησίας. Έναν  καιρό καθόλου ήσυχο και  με πάρα πολλά ερωτηματικά γύρω  από: την πίστη στον Ιησού, την ταυτότητα, το έργο του, την ταυτότητα της κοινότητας των μαθητών, την Εκκλησία, το περιεχόμενο της διδασκαλίας και  της οργάνωσης της Εκκλησίας, της τοποθέτησής της απέναντι  και μέσα στον «κόσμο», τις αντιδράσεις, τους  διωγμούς που αντιμετωπίζει από τον περίγυρο μέσα στον όποιο ζει. Οι καιροί είναι καινούργιοι και  ζητούν απαντήσεις. Ο Δάσκαλος δεν είναι ορατά ανάμεσα τους.

Υπόσχεται μια νέα παρουσία που ο Πατέρας θα τους στείλει έπειτα από αίτημα τους, το Άγιο Πνεύμα που σκοπό έχει: α) να κρατήσει την κοινότητα ανοιχτή και ευαίσθητη στην ακρόαση και τη διαφύλαξη του Λόγου του Ιησού, β) να ζωογονεί το  βίωμα που από αυτόν τον Λόγο πηγάζει και που αυτό σημαίνει τήρηση των εντολών του Ιησού και γ) να υποστηρίζει το κουράγιο και την παρρησία της μαρτυρίας των μαθητών του Ιησού   ώστε να διαφυλαχτεί με πιστότητα η ανάμνηση του Ιησού, η ορθή κατανόηση της διδασκαλίας  του. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν κατορθωτά  αν γίνει με αγάπη δεκτή η δωρεά του  Αγίου Πνεύματος.

Για τα αποτελέσματα  αυτής της αποδοχής μας μιλά ο αγ. Παύλος στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους 8,8-17 που είναι το δεύτερο βιβλικό ανάγνωσμα της Θ. Λειτουργίας της Πεντηκοστής.

Αδελφοί  όσοι ακολουθούν τις αμαρτωλές επιθυμίες, δεν μπορούν ν’ αρέσουν στο Θεό.

Εσείς όμως δε ζείτε κάτω από την εξουσία της αμαρτίας, αλλά ακολουθείτε τις εντολές του Πνεύματος, εφόσον βέβαια το Πνεύμα του Θεού κυριαρχεί στην ύπαρξή σας. Κι αν κάποιος δεν έχει το Πνεύμα του Χριστού, αυτός δεν ανήκει στον Χριστό.  Αν όμως ο Χριστός κυριαρχεί στην ύπαρξή σας, τότε εξακολουθείτε βέβαια να πεθαίνετε σωματικά εξαιτίας της αμαρτίας, αλλά το Πνεύμα σάς δίνει ζωή, επειδή ο Θεός σάς δικαίωσε.  Κι αν κατοικεί στο είναι σας το Πνεύμα του Θεού που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, αυτός που ανέστησε το Χριστό από τους νεκρούς θα δώσει και στα θνητά σας σώματα ζωή με το Πνεύμα του, που ζει μέσα σας.

Συνεπώς, αδερφοί μου, είμαστε οφειλέτες, αλλά όχι προς το φυσικό άνθρωπο, που απαιτεί διαγωγή σύμφωνη με τις επιθυμίες του.  Γιατί, αν ζείτε σύμφωνα με τις επιθυμίες του φυσικού ανθρώπου, σας περιμένει βέβαιος θάνατος. Αν όμως νεκρώνετε τις αμαρτωλές επιθυμίες σας με τη βοήθεια του Πνεύματος, θα ζήσετε.  Πραγματικά, όσοι καθοδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι παιδιά του Θεού.  Γιατί το Πνεύμα που σας έδωσε ο Θεός δεν εμπνέει φόβο για το Θεό ούτε κάνει τους ανθρώπους δούλους, αλλά παιδιά του Θεού. Αυτό το Πνεύμα μάς δίνει το θάρρος να λέμε το Θεό: «Αββά, Πατέρα μου!»  Το ίδιο το Πνεύμα του Θεού διαβεβαιώνει το δικό μας πνεύμα πως είμαστε παιδιά του Θεού.  Αφού, λοιπόν, είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι. Κληρονόμοι του Θεού, που θα μετάσχουμε μαζί με το Χριστό στη θεϊκή δωρεά. Εφόσον συμμεριζόμαστε τα παθήματα του Χριστού, θα μετάσχουμε μαζί του και στη δόξα του.

Λόγος του Κυρίου

Λέει, λοιπόν, ο αγ. Παύλος ότι :  το άγιο Πνεύμα είναι πνεύμα ελευθερίας και  όταν γίνει δεκτό με αγάπη δημιουργεί  προσωπικότητες ελεύθερες επειδή  τις  ανθρώπινες επιθυμίες που αποβλέπουν στον εγωιστικό κορεσμό τους, τις μεταστρέφει σε αγαπητική συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων. Ο άνθρωπος κλεισμένος στον εγωκεντρισμό του (σάρκα) αισθάνεται “τον νόμο” - τον τρόπο ζωής,  σύμφωνο  με το Πνεύμα του  Θεού,  ως έξωθεν βάρος και σκλαβιά,   που του επιβάλλεται. Το Πνεύμα, ως αγάπη,  αλλάζει αυτό το ενδόμυχο είναι του. 

Αλλάζει και την αντίληψη των σχέσεων του ανθρώπου,  τόσο με τον Θεό, που  δεν γίνονται πια αντιληπτές ως σκλάβου προς αφεντικό αλλά ως γιου προς πατέρα, όσο και με τους συνανθρώπους του, έτσι που δεν είναι πια ανταγωνιστές αλλά συναγωνιστές,  ώστε  από κοινού να κατακτήσουν το καλό. Ο αγ. Παύλος αυτή την σχέση  την ονομάζει «εξ υιοθεσίας» για να δείξει ότι είναι μια δωρεά που γίνεται και όχι κάτι το νομικίστικο που συμβάλλεται και συναλλάσσεται .

Ο μαθητής του Χριστού χαίρει της ίδιας ελευθερίας και εξοικείωσης  που ο έχει ο Ιησούς με τον Θεό  Πατέρα. Αυτή “η υιική σχέση” είναι η ρίζα κάθε ελευθερίας.

Τα Δώρα του Αγίου Πνεύματος

7η Κυριακή του Πάσχα (Ιω 17,1-11)

Ο κόσμος τους μίσησε, επειδή δεν είναι απ' τον κόσμο…

Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

       

Είμαστε πάντοτε στο  17ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του  αγ. Ιωάννη, γνωστό ως η Ιερατική προσευχή του Ιησού. Είναι ένα κείμενο βγαλμένο από την καρδιά του Φίλου, που με στοργή και συμπόνια σκέπτεται τους φίλους,  τους  μαθητές του, που σε μια δύσκολη στιγμή γι’ αυτούς, τώρα που θα είχαν περισσότερο την ανάγκη της παρουσίας του, πρέπει να τους αφήσει μόνους. Ο Ιησούς ξέρει ότι βαδίζει προς το θάνατό του και οι μαθητές του, οι φίλοι του, εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, θα μπουν σε μια μεγάλη δοκιμασία.

       Η προσευχή του Ιησού είναι μια  έκφραση αγάπης και αφοσίωσης εκείνου που έχει δηλώσει ότι  δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη, με την οποία ο φίλος  δίνει τη ζωή του για τους φίλους του. Είναι ένα κείμενο, που για να το κατανοήσουμε, πρέπει πρώτα να το γευτούμε και να το νοιώσουμε, μιλά η καρδιά.

              

Ανάγνωσμα από το  κατά Ιωάννη αγ. Ευαγγέλιο  (Ιω 17,1-11)

Εκείνον τον καιρό ο Ιησούς σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, είπε: "Πατέρα, έφθασε η ώρα. Δόξασε τον Υιό σου, ώστε ο Υιός να δοξάσει εσένα. Όπως του έδωσες εξουσία πάνω σε κάθε άνθρωπο, έτσι θα δώσει την αιώνια ζωή σ' όσους του έχεις δώσει. Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή: να γνωρίσουν εσένα το μοναδικό αληθινό Θεό κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. Εγώ σε δόξασα πάνω στη γη με το να φέρω σε πέρας το έργο που μου έδωσες να κάμω. Και τώρα, εσύ Πατέρα, δόξασέ με κοντά σου με τη δόξα που είχα κοντά σου πριν να υπάρξει ο κόσμος.

            Φανέρωσα το όνομά σου στους ανθρώπους εκείνους που μου έδωσες μέσα από τον κόσμο. Δικοί σου ήταν και τους έδωσες σε μένα και έχουν τηρήσει το λόγο σου. Τώρα κατάλαβαν πως όλα όσα μου έδωσες, προέρχονται   από  σένα, επειδή  τα  λόγια  που  μου   έδωσες  τα    έδωσα σ' αυτούς κι αυτοί τα δέχθηκαν και κατάλαβαν αληθινά ότι από σένα προήλθα και πίστεψαν ότι σε με απέστειλες. Εγώ γι' αυτούς σε παρακαλώ. Δε σε παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά για κείνους που μου έδωσες, επειδή είναι δικοί σου. Κι ό, τι είναι δικό μου είναι και δικό σου και ό, τι είναι δικό σου, είναι και δικό μου και μ' αυτούς έχω δοξασθεί.  Τώρα δεν είμαι πια στον κόσμο, ενώ αυτοί είναι στον κόσμο κι εγώ έρχομαι σε σένα. Πατέρα άγιε, κράτησέ τους ενωμένους στο όνομά σου που μου έχεις δώσει, για να είναι ένα πράγμα όπως κι εμείς.

Λόγος του Κυρίου

Η προσευχή του Ιησού δεν έχει όρια. Οι μαθητές, για τους οποίους προσεύχεται, είμαστε και εμείς. Στην προσευχή του ζητά  την  προστασία των μαθητών κατά τις δοκιμασίες που θα συναντήσουν. Τότε, η δοκιμασία ήταν ο επερχόμενος σταυρικός θάνατος του Ιησού. Σήμερα, οι ποικιλόμορφοι πειρασμοί που μπορούν να βάλλουν σε κίνδυνο την πιστότητα των μαθητών του στη διδασκαλία του δασκάλου και στη χριστιανική ζωή που από αυτή πηγάζει.

Ζητά λοιπόν:

Πατέρα άγιε, κράτησέ τους ενωμένους στο όνομά σου που μου έχεις δώσει, για να είναι ένα όπως κι εμείς.

Το «Όνομα» του Θεού είναι η ύπαρξη του Θεού, δεν είναι κάτι για να τον ξεχωρίζεις από άλλους Θεούς, είναι ο ίδιος ο Θεός. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς λέει ότι τους έδωσα, «Το Όνομά σου που μου έχεις δώσει», δηλώνει ότι τους αποκάλυψε το ποιος είναι ο Θεός, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους μαθητές Του. Τους περιέγραψε το περιβάλλον του Θεού, μέσα στο οποίο ο ίδιος ο Ιησούς, ζει, και σε αυτό το οποίο εισήγαγε και τους μαθητές του και  το οποίο μοιράζεται μαζί τους.  Σε αυτό το περιβάλλον, εκείνο που μετρά περισσότερο για τη γνώση του Θεού δεν είναι η νοητική διάσταση, όσο το ότι ζω Μαζί και έτσι γνωρίζω. Ο Ιησούς, λοιπόν, ζητά στο Θεό Πατέρα, ώστε οι μαθητές του, παρ’ όλους τους πειρασμούς και τις δυσκολίες, να μείνουν σε αυτό το περιβάλλον.

Η συνύπαρξη Ιησού και μαθητών του, είναι η πηγή της ενότητάς τους με το Θεό, η Θέωση που τώρα αρχίζει, αλλά ολοκληρώνεται με την Ανάσταση.