Η συγχώρεση: Να νοιώσει αναγεννημένος (αναστημένος) και να ξεκινήσεις μια καινούργια. Κάνοντας τον ίδιο για τον πλησίον σου, να του δωσεις χέρι να σηκωθεί ( να ανα-στηθει) -.Κυριακή, 30 Μαρτίου 2025 – Γ΄ Κύκλος 4η Κυριακή της Τεσσαρακοστής (Λκ 15, 1-3. 11-32)

Κυριακή, 30 Μαρτίου 2025 

Ανάγνωσμα από το Λουκά (
Λκ 15, 1-3. 11-32) -

Ο Ιησούς περιγράφει τη Χαρά δεν είναι η παράγωγο της αυτοταπείνωση του άσωτου γυιοί που , γυρίζει συνθλιμμένος απογοητευμένος και απελπισμένος από την “ήττα” του. Η Χαρά του Θεού που Ιησούς από τη Ναζαρέτ, μας αποκάλυψε, δεν εξαρτάται από τη ηθική συμπεριφορά των παιδιών του και την “αγιότητα” τους και του πως Του συμπεριφέρονται, αλλά από το ότι βιώνουν και καταλαβαίνουν την συμπεριφορά του Πατέρα, όπως χαρακτηρίζει ο Ιησούς τον Θεό που πιστεύει, ο οποίος είναι η : « ...αιώνια ζωή που τους έχεις δώσει. Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή: να γνωρίσουν Εσένα το μοναδικό αληθινό Θεό κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. », όπως λέει ο ίδιος ο Ιησούς ενώ προσεύχεται στον Πατέρα του (Ιω. 17,3).

Εμείς έχουμε ταυτίσει την αγιότητα - με την ηθική «τελειοποίηση», με κάθε κόστος επίτευξή της. Πιστεύαμε ότι ο σκοπός του Χριστιανισμού είναι να ευχαριστήσουμε τον Θεό με την άρτια ηθική συμπεριφορά μας . Αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο γι’ αυτό μας παράγει και απογοητευτική εικόνα του βιώματος αποτέλεσμα του χάσματος που βλέπουμε μεταξύ του τι πρέπει να είμαστε και του τι στην πραγματικότητα είμαστε και αυτό μας προκαλεί συναισθήματα ενοχής και θλίψης μέχρι και παραίτησης.

Ενώ η Αγιότητα είναι: η Αγάπη του Θεού που τον αφήνουμε να μας αγκαλιάζει. Μια αγκαλιά που μας δέχεται έτσι όπως είμαστε. Μας πιάνει από το χέρι και μας Ανα-στήνει που παρέχει μια νέα ζωή, χαρά, εσωτερική μεταμόρφωση, Ανάσταση.

Ο επείγων χαρακτήρας της μετάνοιας, αλλαγή νοοτροπίας, ιδέας αντίληψης ... περί Θεού Κυριακή 23 Μαρτίου 2025 - Γ΄ Κύκλος Τρίτη Κυριακή της Τεσσαρακοστής (Λκ.13,1-9) -

Η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου απαρτίζεται από δύο μέρη: Το πρώτο αναφέρεται σε κάποια σύγχρονα συμβάντα και το δεύτερο σε μια παραβολή. Και τα δύο είναι συνδεμένα με την ιδέα της μεταστροφής και την αντίληψη «περί Θεού» της εποχής, στην προκειμένη περίπτωση, των Γαλιλαίων που εκτέλεσε ο Πιλάτος και των εργατών που καταπλακώθηκαν από την κατάρρευση του πύργου. Το συμπέρασμα για την εποχή ήταν πως για να τα πάθουν αυτά κάτι το κακό έκαναν και τιμωρούνται και αφού δεν συνέβησαν σε μας, εμείς είμαστε οι καλοί.

«Τι έκανα για να το αξίζω αυτό;» ακούμε ή και λέμε... και στη δική μας ζωή όταν συμβαίνουν συγκλονιστικά γεγονότα, οι ίδιες προκαταλήψεις συχνά επιπλέουν : Η ιδέα ενός Θεού που ανταμείβει τους καλούς και τιμωρεί τους κακούς, που εξακολουθεί να κυκλοφορεί σαν ιός σε μια συγκεκριμένη θρησκευτική νοοτροπία, μας εμποδίζουν να συλλάβουμε όλο τους το βάθος.

Ο Ιησούς καταρρίπτει την έννοια του Παντοδύναμου και «υπερβολικά ανθρώπινου» Θεού. Καταστρέφει την εξίσωση αμαρτία = τιμωρία και, κατά συνέπεια, τον πειρασμό να πιστέψουμε ότι η ανθρωπότητα πρέπει να χωριστεί σε καλούς και κακούς, αγίους και αμαρτωλούς. Ο κόσμος αποτελείται από «ληστές, σταυρωμένους στο σταυρό» που ο Θεός εξίσου ως παιδιά του, τα αγαπά και όχι για την καλή ή κακή  ηθική τους απόδοση.

Ένας Θεός που θα αγαπούσε με βάση την ηθική θα έπαυε να είναι ο Θεός = Αγάπη που δίνεται- αγαπά ως ανταμοιβή στους ‘καλούς’, αλλά επειδή δεν μπορεί να μην Αγαπά γιατί είναι η Αγάπη. ΄Οπως το φως δεν μπορεί να μην φωτίσει...