Κυριακή 28/ 8/2022
Ο Ιησούς, καλεσμένος στο τραπέζι ενός Φαρισαίου, γίνεται μάρτυρας της ανθρώπινης ματαιοδοξίας σε όλο της το μεγαλείο. Ένα πάθος, που και σήμερα είναι σε έξαρση αφού όλοι θέλουν να φαίνονται, να έχουν αναγνωσιμότητα, όπως λέμε. Καθένας επιθυμεί και επιδιώκει για τον εαυτόν του την πρώτη θέση, με τις ανάλογες βεβαίως τιμές για κάποιον λόγο.
Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά΄Αγ. Ευαγγέλιο (14,1.7-14 )
Ο Ιησούς είπε ακόμη μια παραβολή στους καλεσμένους, όταν είδε πώς διάλεγαν τις πρώτες θέσεις στο τραπέζι: Όταν καλεστείς από κάποιο σε γάμο, μη πάρεις την πρώτη θέση στο τραπέζι, μη τυχόν και υπάρχει κάποιος άλλος καλεσμένος του, πιο σπουδαίος από σένα. Θα έλθει τότε αυτός που κάλεσε κι εσένα κι εκείνον και θα σου πει: `δώσε ς' αυτόν εδώ τη θέση σου'. Και τότε με ντροπή θα πας να πάρεις την τελευταία θέση. Αντίθετα, όταν καλεστείς, πήγαινε και πάρε την τελευταία θέση, ώστε όταν έλθει αυτός που σε κάλεσε να σου πει: `Φίλε μου, έλα πιο πάνω'. Αυτό θα είναι τιμητικό για σένα στα μάτια όλων των συνδαιτυμόνων. Διότι ο καθένας που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί".
Έλεγε ο Ιησούς και ς' αυτόν που τον κάλεσε: "Όταν κάνεις γεύμα ή δείπνο, μη καλείς τους φίλους σου ούτε τα αδέλφια σου ούτε τους συγγενείς σου ούτε τους πλούσιους γείτονες, μη τυχόν και σε καλέσουν κι αυτοί κι έτσι σου το ανταποδώσουν. Αλλά όταν κάνεις δεξίωση, κάλεσε τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς, τους τυφλούς. Και θα είσαι μακάριος γιατί δεν έχουν να σου ανταποδώσουν. Θα σου ανταποδοθεί όμως στην ανάσταση των δικαίων".
Λόγος του Κυρίου
Ο Ιησούς, λοιπόν, παρεμβαίνει με μια παραβολή αλλά όχι για να δώσει κανόνες καλής συμπεριφοράς, αλλά για να διδάξει μιαν αντίληψη ζωής. Με την παραβολή του ο Ιησούς, με τρόπο γλαφυρό, στοχεύει στην καρδιά του προβλήματος. Επιλέγοντας την «πρώτη θέση» , με λίγα λόγια, βάζεις τον εαυτό σου πάνω από όλα και απ΄όλους, και αυτό είναι εγωκεντρική αντίληψη της ζωής . Ο Ιησούς στοχεύει στη ρίζα πολλών κακών για τον άνθρωπο, τόσο στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του όσο και στην σχέση του με τον Θεό: στην ματαιοδοξία, στην υπεροψία και στην αλαζονεία από την εγωκεντρική αντίληψη της ζωής. Ο καθένας θεωρεί πως είναι άξιος τιμών, αναγνωρίσεων, αλλά και επιβραβεύσεων για τα έργα του, και αυτό οι άλλοι πρέπει να του το αναγνωρίζουν και να συμπεριφέρονται ανάλογα. Κι αν εκτιμήσει, πως κάποιο από τα δικαιώματά του του αφαιρέθηκε ή τουλάχιστον δεν του αναγνωρίστηκε, τότε η μνησικακία, η ζηλοφθονία, οι κακοπροαίρετες και καταστρεπτικές κριτικές, εκ μέρους του είναι φυσικό επακόλουθο. Μια τέτοια νοοτροπία προβάλει και απαιτεί αβασάνιστα μόνο τα δικαιώματα του καθενός, περοφρονεί όλους προκειμένου να περάσει μπροστά, αγνοεί τα καθήκοντα, καλλιεργεί την διχόνοια και ενισχύει τα συναδελφικά καρφώματα.
Ο ταπεινός δεν υποτιμά τον εαυτόν του ούτε είναι ο φοβισμένος που αποτραβιέται· κάθε άλλο, ξέρει πολύ καλά ποιός είναι, αλλά και μέχρι που μπορεί να φτάσει, και γι αυτό γνωρίζει και επιδιώκει με διακριτικότητα να πλησιάσει ή να συμπαρασταθεί στον άλλον στις λύπες του και να συμμεριστεί τις χαρές του. Ξέρει πώς να αγαπά και να σχετίζεται χωρίς να καταπιέζει, αλλά και πως να πηγαίνει σε συνάντηση του άλλου, ξέρει ακόμη και να προσεύχεται: ας θυμηθούμε την παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου και το πως προσεύχονται στον Ναό. Σ΄ έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι κάτω από τον «σιδηρού νόμο» του μου δίνεις για να σου δώσω, που ρυθμίζει κάθε συμπεριφορά, είναι ένα ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ να συναντήσεις κάποιον που ζει και καλλιεργεί την ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά, και να βλέπεις πως έτσι γεννιέται μια νέα αντίληψη ζωής, πραγματικής αλληλεγγύης και συμπόνοιας. Και αυτή η νοοτροπία γεννιέται από την πεποίθηση ότι: “ τα πάντα μου έχουν δοθεί από τον Θεό και εγώ πρέπει να τα ανακαλύψω, να τα ζήσω και να τα κάνω να αποδώσουν για χάρη όλων και ως μαρτυρία της καλοσύνης του Θεού.”