Ο Ιησούς ενδιαφέρεται όχι για το τι κάνουν οι μαθητές του , αλλά για τους ίδιους τους μαθητές του. Β κύκλος 16η Κυριακή του έτους. Μκ.6,30-34

 

Κυριακή 18 Ιουλίου 2021

Όσο πληγωνόμαστε από τη ζωή, τόσο περισσότερο ο Θεός έρχεται πιο κοντά μας, για να μας προσφέρει ανάπαυση, να μας μιλήσει στην καρδιά και να μας προσφέρει τον εαυτό του.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο αγ. Ευαγγέλιο   6,30-34

Οι απόστολοι επέστρεψαν στον Ιησού και του διηγήθηκαν όλα όσα έκαναν κι όσα δίδαξαν.Ο Ιησούς τους λέει: «Ελάτε σε μια ερημική τοποθεσία μόνοι σας, για ν’ αναπαυθείτε λίγο»· κι αυτό γιατί ήταν πολλοί αυτοί που πηγαινοέρχονταν, κι ο Ιησούς και οι μαθητές δεν είχαν χρόνο ούτε για φαγητό. Έτσι έφυγαν με το πλοιάριο μακριά από τον κόσμο σ’ ένα ερημικό μέρος. Πολλοί όμως τους είδαν να φεύγουν και τους αναγνώρισαν· έτσι έτρεξαν απ’ όλα τα μέρη με τα πόδια προς τα ’κει κι έφτασαν πριν απ’ αυτούς και μαζεύτηκαν γύρω από τον Ιησού. Όταν εκείνος βγήκε στη στεριά, είδε πολύ κόσμο και τους πλανίστηκε, γιατί ήταν σαν πρόβατα που δεν έχουν βοσκό, κι άρχισε να τους διδάσκει πολλά.

Λόγος του Κυρίου.

Στη ζωή μας πάντα υπάρχει, ο μεγάλος πειρασμός να εκτιμάμε τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων μόνο με βάση το τι πράξαμε και τι καταφέραμε. Γι 'αυτό και τη γεμίζουμε τόσο πολύ με έργα, ώστε δε μένει χώρος για να αναζητήσουμε και να δούμε τι είμαστε.

Η φράση “δεν έχω καιρό” φαίνεται να είναι το έμβλημα της εποχής μας. Όταν όμως δεν έχω χρόνο, δεν έχω καιρό να απολαύσω και να γευτώ ούτε τα πράγματα που εγώ ο ίδιος δημιουργώ, γιατί ακόμη κάτι έχω να κάνω, τότε και η ζωή μου γίνεται άνοστη. Και χωρίς γεύση είναι δύσκολο να συνεχίσουμε να κάνουμε κάτι με κέφι, κατ’ ακολουθία μπαίνουμε στον πειρασμό να τα παρατήσουμε.

Οι μαθητές επιστρέφουν στον Ιησού και του διηγούνται τι έκαναν. Κάθε τόσο στη ζωή μας πρέπει να ελέγχουμε τους προσανατολισμούς μας .Η εργασία είναι σημαντική, αλλά κάθε τόσο πρέπει να σταματήσω και να αναρωτηθώ:

"Έτσι όπως εργάζουμε αισθάνομαι ζωντανός και ολοκληρωμένος;" "Είναι σημαντικό να αγαπώ, αλλά κάθε τόσο πρέπει να αναρωτιέμαι: "Αλλά αυτό που αποκαλώ" αγάπη "είναι πραγματικά αγάπη;" "Είμαι πραγματικά χαρούμενος; Ποιο είναι το νόημα της ζωής μου;" Είναι σημαντικό να προσευχόμαστε αλλά η προσευχή μου μήπως είναι μόνο λόγια ή ένα κατάλογος «θέλω» προς στο Θεό;

Πρέπει συχνά να θέτουμε αυτά τα ερωτηματικά και να αναζητούμε την απάντηση: και αυτό είναι προσευχή.

Οι μαθητές επιστρέφουν στον Ιησού, γιατί θέλουν μαζί του, και με τους άλλους να μοιρασθούν πράγματα της ζωής τους. Αυτό τους κάνει να νιώθουν ενωμένοι, οικείοι, συναισθηματικά δεμένοι, αλληλέγγυοι.

Το να μοιραζόμαστε με άλλους τι μας συνέβη, δεν είναι ιστοριούλες για να περάσει η ώρα, αλλά είναι έκφραση και μοίρασμα ζωής. Ο ένας γίνεται μέτοχος της ζωής του άλλου. Πολλοί άνθρωποι μιλούν πολύ, αλλά μοιράζονται λίγα.

Κάθε μέρα πρέπει να βρούμε το χρόνο να διηγηθούμε στο Θεό για τη μέρα μας, τις ελπίδες μας, τους φόβους μας. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι λέγοντας σε κάποιον για τα συναισθήματά μας, λαβαίνουμε συχνά τη χάρη για να κατανοήσουμε και μεις οι ίδιοι καλύτερα το νόημά τους. Και αυτό είναι προσευχή. Η προσευχή δεν αλλάζει τη ζωή μας, αλλάζει την καρδιά μας, δηλαδή την ύπαρξή μας.

Ο Ιησούς άκουσε τι του έλεγαν. Τους είχε στείλει εκείνος να κηρύξουν, γιατί και εκείνος καταλάβαινε ότι δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του. Ήθελε συνεργάτες και όχι εκτελεστές εντολών, γι’ αυτό πρόσεξε τον κόπο και την κούρασή τους. Ο Ιησούς ενδιαφέρθηκε όχι για το τι έκαναν, αλλά για τους ίδιους τους μαθητές του. Τα επιτεύγματα τους δεν είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντός του, στο κέντρο είμαστε εμείς.

Ο άγιος Αμβρόσιος έγραψε: "εάν θέλετε να κάνετε όλα τα πράγματα καλά, σταματήστε να τα κάνετε κάθε τόσο", δηλαδή να αναπαύεσαι κάθε τόσο. Είναι μια πράξη ταπεινότητας, μας θυμίζει ότι δεν είμαστε εμείς που θα σώσουμε τον κόσμο και ότι οι ενέργειές και οι ικανότητες μας είναι περιορισμένες και η ζωή μας είναι εύθραυστη. Αλλά, ό,τι έχουμε να κάνουμε, ας το κάνουμε σαν όλα να εξαρτώνται από το Θεό (χωρίς άγχος, με εμπιστοσύνη).Και ο Ιησούς, στα δύσκολα, τα παρατούσε και πήγαινε σε ερημικούς τόπους να προσευχηθεί και να αναπαυθεί.

Η Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας έλεγε . «Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό, αλλά αυτή η σταγόνα μπορεί να δώσει νόημα σε ολόκληρη τη ζωή μας»

Τα καλά νέα αυτής της Κυριακής: από το ευαγγέλιο της Κυριακής: Όσο πληγωνόμαστε από τη ζωή, τόσο περισσότερο ο Θεός έρχεται πιο κοντά μας, για να μας προσφέρει ανάπαυση, να μας μιλήσει στην καρδιά και να μας προσφέρει τον εαυτό του.

Για περισσότερη  μελέτη:

 https://ienoriamou.blogspot.com/2018/07/16-630-34.html